Η αριστερή αμφιβολία

«Δεν μας φοβίζουν οι τραμπούκοι, ωστόσο συζητάμε με όσους έχουν μια αριστερή αμφιβολία». 

Tο είπε ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, αφού βρέθηκε αντιμέτωπος με αγανακτισμένους αδιόριστους εκπαιδευτικούς. Αλλά το ερώτημα παραμένει: Δεν τους φοβίζουν; Και ποια είναι τα όρια ανάμεσα στην αμφιβολία και τον τραμπουκισμό;

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα κατάληψη από αντιεξουσιαστές ακύρωσε την ομιλία του Πάνου Σκουρλέτη στο δημοτικό κινηματογράφο του Βύρωνα, οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί λίγο έλειψε να έρθουν στα χέρια με μέλη του ΣΥΡΙΖΑ σε εκδήλωση με παρόντα τον υπουργό Παιδείας στην Καλλιθέα, ο Θ. Δρίτσας τα βρήκε σκούρα στον Βόλο και η κραυγή «ψεύτες» και κλέφτες» διέλυσε εκδήλωση στη μνήμη του αεροπόρου Κώστα Ηλιάκη στην Κάρπαθο όπου επιχείρησαν να καταθέσουν στεφάνι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.

Στο Μέγαρο Μαξίμου αποδίδουν στη διαπλοκή και τους φανατικούς του συστήματος «Μένουμε Ευρώπη» δύο hastag στο Twitter –#παραιτηθείτε και #paretithite– ενόψει συλλαλητηρίου που διοργανώνεται στις 15 Ιουνίου στο Σύνταγμα. Αναφέρονται ακόμη και σε οργανωμένο σχέδιο τεχνητής πόλωσης με απώτερο σκοπό την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης. Η αλήθεια είναι ότι φανατικά στελέχη της ΝΔ και της κεντροαριστεράς κάνουν ό,τι μπορούν στα social media για να δικαιώσουν αυτή τη θεωρία.

Για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια τραυματική εμπειρία να αντιμετωπίζουν την έξαλλη διαμαρτυρία πολιτών τους οποίους μέχρι πρόσφατα στήριζαν στο ξέσπασμά τους. Εκπαίδευσαν τη βάση στη λογική της εκτόνωσης με οποιονδήποτε τρόπο, ανέχθηκαν ή και υποστήριξαν επιθέσεις εναντίον υπουργών προηγούμενων κυβερνήσεων με το επιχείρημα ότι βία είναι τα μνημόνια και η ανεργία. Και τώρα τους εκδικείται η ζωή και η πραγματικότητα. Ένας κόσμος με τον οποίο συμπορεύτηκαν περνά απέναντι και τους πετροβολά για τις αυταπάτες που διαψεύστηκαν.

Για τα στελέχη της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης είναι αντιφατικό να απολαμβάνουν σιωπηρά τους προπηλακισμούς που κάποτε καταδίκαζαν ως αντιδημοκρατική συμπεριφορά, να δικαιολογούν τους τραμπουκισμούς με το πρωτόγονο επιχείρημα «καλά να πάθετε», θερίζετε τις θύελλες που σπείρατε κ.ο.κ. Ντρέπονται να το παραδεχτούν δημόσια αλλά προκύπτει από τις χαιρέκακες αναρτήσεις τους στο διαδίκτυο ότι δεν καταδικάζουν τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η αλήθεια είναι ότι η πληρωμή με το ίδιο νόμισμα δεν μας πάει πουθενά και δεν πρόκειται να βγει σε καλό οποιαδήποτε επανάληψη της «αγανάκτησης 2011», παρόλο που φαίνεται μάλλον απίθανο να στηθεί ανάλογο σκηνικό. Η απόγνωση καθηλώνει, δεν κινητοποιεί, και η αίσθηση της ματαιότητας αποτρέπει τη μαζικότητα και το δυναμισμό αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. Πόσο μάλλον που οι εκπρόσωποι του παλιού κατεστημένου θεωρούν ότι τώρα δικαιώνονται και όχι απλώς δεν κάνουν λίγο πίσω αλλά βγαίνουν μπροστά με θράσσος. Γι’ αυτό και παρακολουθούμε σποραδικά φαινόμενα έντασης, η ασυνταξία και η ασυναρτησία είναι το χαρακτηριστικό τους – χαρακτηριστικό της εποχής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει ότι η απάντηση στην «αριστερή αμφιβολία» είναι η αριστερή πολιτική (στην παιδεία, στο σύστημα υγείας, στις σχέσεις εκκλησίας-κράτους, στην πάταξη των λαθρεμπορίων και της μεγάλης φοροδιαφυγής κ.λπ.). Δεν είναι απάντηση η καλλιέργια διχασμού και ταξικού φθόνου, οι εξωχώριες προκλήσεις, το τσιγάρο του Πολλάκη μπροστά στην ταμπέλα του υπουργείου Υγείας, οι εξυπνάδες για λιγότερα τσιγάρα και λιγότερους καφέδες (Κατρούγκαλος).

Οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επίσης να καταλάβουν ότι αν κερδίσουν χάνοντας σοβαρότητα και μετριοπάθεια, πολύ σύντομα θα απογοητεύσουν αυτούς που φτύνουν με αηδία το «σανό», ειρωνεύονται όσους «κερδάνε» και προαναγγέλλουν ειδικά δικαστήρια.

Σε μια χώρα που βουλιάζει μπορεί ο ηττημένος να είναι σε καλύτερη θέση από το νικητή – κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα.