Η χιονοστιβάδα που ξεκίνησε

Μέσα στο μήνα που έρχεται, βρίσκεται το επόμενο πλάνο αυτού του σημειώματος και το μόνο που δεν ταιριάζει είναι το χιόνι στην καλοκαιρινή και ρημαγμένη χώρα μας, αλλά ας πούμε ότι κι αυτό είναι εισαγόμενο – πρώην ιθαγενές και εγχώριο υλικό, ουσιώδες εν ανεπαρκεία, που λιώνει σιγά-σιγά μέσα στην παρακμή...

Στην κορυφή του βουνού της κρίσης, της στασιμοχρεωκοπίας και της παρακμής, ένα μικρό χαλίκι ξεκολλάει κάποια στιγμή, κι αρχίζει να κατρακυλάει στην πλαγιά, αργά αργά, κάνοντας αλλεπάλληλες κυβιστήσεις, αυτή είναι η κατάλληλη λέξη, κάθετα στις ισοϋψείς του βουνού, πρoς τα κάτω, όπου σε μια κοιλότητα, κλειστή γύρω γύρω από χαμηλά βουνά, με στάσιμα νερά, τοξικά απόβλητα και μπάζα, τσαλαβουτάει ένα περιέργο μόρφωμα ανθρωποειδών που παριστάνουν τη φιλανθρωπική οργάνωση ή μια ανώνυμη κερδοσκοπική μηκυό… η ακόμα και τη συντεχνιακή εξουσία με το ψευδώνυμο «κυβέρνηση», ενώ δίπλα τους διάφορα αρπακτικά πτηνά και ερπετά… αποβλέπουν στην κατανάλωση των φρέσκων αποβλήτων.

Βοηθάει και η γεωπολιτική θέση και η στρατηγική σημασία της χαβούζας, στο σταυροδρόμι της άσπρης με τη μαύρη θάλασσα από τη μια, του θαλάσσιου δρόμου της Μέσης Ανατολής με τo Γιβραλτάρ, με τη Μεσόγειο και τη Δύση, από την άλλη... Εντωμεταξύ –το πλάνο, είπαμε, έχει κι αγωνία– το μικρό χαλικάκι έγινε κατρακυλώντας λίγο πιo μεγάλο άσπρο, καθώς ρολάρει πάνω στο φρέσκο χιόνι της πλαγιάς.


Κάτω στη χαβούζα, σα να μη συμβαίνει τίποτα στη χώρα, συνεχίζουν να μαλώνουν, ιδρύουν νέες και ξεκαρφώνουν παλιές οφ σoρ, τα ιδρύματα διαλύονται το ένα μετά το άλλο, οι πρόσφυγες χρησιμοποιούνται μόνο για νέο ζεστό χρήμα και τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, οι πραγματικές κοινωνικές παροχές μειώνονται, μετατρέπονται σε ερείπια, άσυλα ανιάτων, ενώ χιλιάδες νέοι αργόμισθοι προστίθενται στο χρέος. Ταυτόχρονα ομηρικοί καβγάδες για την κατανομή και τη νομή της εξουσίας. Εκατοντάδες καρέκλες άνευ χαρτοφυλακίου και ανευ έργου παραγόμενου για την κοινωνία, και δεκάδες τρικ αποπροσανατολισμού, με ό,τι θέμα φανταστεί κανείς, εκτός θέματος κυρίου, που είναι η επιβίωση της χώρας, και διάφοροι πρόθυμοι, νεο-πρόθυμοι, έτοιμοι να κλείσουν τα κενά της κρίσης και της παρακμής, έτοιμοι να αντικαταστήσουν πράξεις γενναίες, όπως της κυρίας Κατριβάνου, με καρεκλάτους πρόθυμους νέου τύπου, όχι γερμανοτσολιάδες τώρα πια, αλλά «μενουμε-τζιχάντ» ταλιμπάν.

Κλείνουν τις επιχειρήσεις, φορολογούν τους παραγωγικούς και αφήνουν ασύστολα τη φοροδιαφυγή να οργιάζει, χαίρονται με τις «ελεύθερες» ζώνες της ειδομένης και των Εξαρχείων, χειροκροτούν την αλητεία και διώχνουν το πιο ζωντανό κομμάτι στο εξωτερικό, και μέσα στη χώρα στην απόγνωση...

Το πλάνο, είπαμε, έχει κι αγωνία, το μικρό χαλικάκι, εντωμεταξύ, γίνεται όλο και πιο μεγάλο, άσπρο και στρογγυλό... κατρακυλώντας καθώς ρολάρει πάνω στο φρέσκο χιόνι της πλαγιάς. Την ίδια ώρα, δεν γίνονται μόνο αυτά τα θλιβερά, υπάρχει και η αντίστροφη κίνηση… Στις πλαγιές γύρω από τη χαβούζα, που ζέχνει, όζει και γεμίζει το ευλογημένο περιβάλλον με αναθυμιάσεις και τοξικά απόβλητα, παρατηρείται μια κίνηση ανόδου προς τα χαμηλά υψώματα γύρω από τη χαβούζα, για ανασύνταξη, καλύτερη θέα της μεγάλης στιγμής και ώρα εκεχειρίας, όπως γινόταν πριν από τους Ολυμπακούς Αγώνες κατά την αρχαιότητα.

Ένας-ένας, δυο-δυο ή σε μικρές παρέες διακρίνω ομάδες ατάκτων ή και τακτικών, ανεβαίνουν το βουνό, μέχρι το πρώτο υψίπεδο χαμηλά, δεξιά και αριστερά της χαβούζας, ανασυντάσσονται, παίρνουν μια ανάσα και συσκέπτονται. Διακρίνω, αν βλέπω καθαρά την Νιόβη, τον Νίκο, τον Σπύρο, τον Λίο, τον Γεράσιμο, τον Μιμάρ, τον Σταύρο, τον άλλο Σταύρο, τον άλλο Σπύρο, τον Χάρη, τον Αλέκο, τον Νικοτσάρα, τον Μανόλη, τον Κυριάκο, τον Θάνο, τον Μήτσο, τον Φώτιο, τον Γιάννη, τον Νικόλαο, τον Θεοδόση, τον Μίμη, την Ιφιγένεια, τη Βάσω, τη Μαρία, τον Αχιλλέα και πολλούς άλλους που δεν ξέρω ακόμα τα ονόματά τους, αλλά ανεβαίνουν κι αυτοί με φρόνημα και «ηθικόν ακμαιότατον». Ίσως επειδή δεν έχουν τίποτα να χάσουν πια ή να μοιράσουν εκτός απο την υστεροφημία τους και τη χαρά της επόμενης μέρας μετά τον τερματισμό της χιονοστιβάδας, πάνω στη χαβούζα του υπαρκτού πολιτικού συστήματός μας. Ένας μάλιστα χαμηλόφωνα, λέει, για να μην τον ακούσουν οι υποψήφιοι πνιγμένοι, «δεν θα ’χετε πού να κρυφτείτε…» κι ανεβαίνει το χαμηλό βουνό. 
Η χιονοστιβάδα, πολύ μεγάλη πια, συνεχίζει το φιλανθρωπικό της έργο κυλώντας με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα το βουνό… Τελευταία στιγμή προλαβαίνει και βγαίνει από την τροχιά της η κυρία Κατριβάνου… και σώζεται.


«Άραγε προλαβαίνουμε», με ρώτησες με αγωνία. «Ναι, Λεωνίδα μου, προλαβαίνουμε…» σου απαντώ σήμερα. Έτσι κι αλλιώς το αίσιο ή όχι τέλος αυτής της σκηνής (που έχει προδιαγραφές υπερπαραγωγής αλλά γυρίζεται και με λόου μπάτζετ) θα το δούμε μέσα στον φετινό Ιούνιο. Ελπίζω σύντομα ένα μεγάλο γέλιο να τους πνίξει.

Θεωρώ πολύ λογικό, δίκαιο και μετρημένο να επιβλέψει όλη αυτή τη σκηνή ο Κώστας Σημίτης, αφού μάλιστα είπε ότι δεν θα εμποδίσει καμιά δίκαια φιλοδοξία, αρκεί να επικυρωθεί από τη βάση, την εθνοσυνέλευση των τακτικών και ατάκτων μαχητών της πλαγιάς… Ακούω μάλιστα από πληροφορίες που έχω ότι τα κριτήρια είναι απλά και βατά και άρα κατανοητά…

Α. Ηλικία κάτω από τα πενήντα, για άνδρα ή γυναίκα επικεφαλής, με κανονικά προσόντα. Όπως στο όπεν γκαβ.

Β. Εκλογή από ένα ενιαίο σώμα των δεκαπέντε η πενήντα ταξιαρχιών, διμοιριών ή λόχων του «κέντρου-απόκεντρου» των κανονικών ανθρώπων.

Γ. Πλήρης απουσία κάθε αυταπάτης περί της συριζανέλ «κυβέρνησης». Και εξασφάλιση δίκαιων δικών για κάθε παρανομία.

Δ. Επανένταξη της πατρίδας στην Ευρώπη, τον πολιτισμό και τις αξίες μας… με αληθινές μεταρρυθμίσεις.

Νομίζω ότι τριάντα μέρες είναι αρκετές για την παραγωγή αυτού του ακριβού πλάνου. Ας είμαστε ρεαλιστές, ας ζητήσουμε και μια φορά στα σαράντα χρόνια το ακατόρθωτο. Δεν έχει τόση σημασία, αν θα την πούμε εθνοσυνέλευση, ανασύσταση της πατρίδας ή επανίδρυση, ή απλά μια σύναξη κοινοτισμού και ομοσπονδίας των στρατευμάτων, πριν από την τελική καταστροφή, του εχθρού ή της πατρίδας, ή μια πρώτη αρχική νίκη.. Σημασία έχει να ενωθούμε, όλοι μαζί με κριτήρια, με στόχο ξεκάθαρο, με αφήγηση, όπως συνηθίζεται να λέμε σήμερα, λίγο πριν τον τελικό χαμό, στο δώδεκα παρα πέντε, να φωνάξουμε, όχι Μεσσολόγγι, Ναβαρίνο ή Ζάλλογγο ή συνωστισμένοι στην παραλία της Σμύρνης, αλλά... ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ή ΘΑΝΑΤΟ.

Like a rolling stone…