Τρίτο κουδούνι

- Έμαθα πως ήσουν στη Βιέννη.

- Ναι! Τις νύχτες, οι νιφάδες του χιονιού έπεφταν σαν μπάλες παγωμένου ποπ κορν. Τα γκαρσόνια του καφέ «Brügel» σέρβιραν ποτήρια κόκκινου κρασιού, για να ξεπαγώσουν τα αίματα, ντυμένα με σμόκιν και παπιγιόν. Και στο μουσείο του Λεοπόλδου είδα για πρώτη φορά από κοντά τους σκυθρωπούς ήρωες και τις μελαγχολικές γειτονιές του Έγκον Σίλε.

- Σε εντυπωσίασε ο Σίλε, έτσι;

- Πολύ. Το πρόσωπο της απελπισίας και του ορυμαγδού πριν τους Joy Division και τη Σύλβια Πλαθ. Ο φόβος και η αρρώστια καταγεγραμμένα μερικές δεκαετίες πριν από τα πορτρέτα της Ναν Γκόλντιν. Ασυναίσθητα, καθώς κοιτούσα τα σπίτια και τους ανθρώπους στους πίνακες, έπιασα να τραγουδάω το «Protection». Τρέισι Θορν και Massive Attack, σαν ξόρκι, να μας έχει ο Θεός γερούς σε όλη αυτή τη δίνη και την παραζάλη.

- Τι άλλο;

- Όλα δούλευαν ρολόι. Τραμ, μετρό, ανακύκλωση, βασικός μισθός στα 2.200, λαϊκό πανεπιστήμιο και διά βίου μάθηση με συμβολικά δίδακτρα για όσους έχουν το χούι, εντυπωσιακά μουσεία, υπέροχο φαγητό. Στο εστιατόριο «Neni» του εμπορικού κέντρου Stilwerk, διά χειρός Ζαν Νουβέλ, δειπνήσαμε δύο άνθρωποι με 40 ευρώ. Σε κάτι αντίστοιχο ελληνικό θα μας έβγαινε ο Φούκος αηδόνι.

- Ο κούκος εννοείς, όχι ο Φούκος.

- Ο Φούκος, ο Φούκος. Επιστρέψαμε και με έπιασε κατάθλιψη. Αυτό το Κρητικόπουλο που κέρδισε το Big Brother ενσαρκώνει με βούλα ό,τι πιο συντηρητικό, φαλλοκρατικό, απαίδευτο κι ακαλλιέργητο έχει να επιδείξει όχι μόνο η λεβεντογέννα νήσος αλλά και το έθνος των Ελλήνων γενικώς. Η πανηγυρική του νίκη και το έπαθλο των 200.000 ευρώ είναι η επιβράβευση που απλόχερα του χάρισαν τηλεοπτικές μάζες κάνοντάς το περίτρανα ξεκάθαρο: από εκεί η Γαλλία του Φουκώ κι από εδώ η «do you like Fräulein the Greece» του Φουκάκη.

- Είσαι σκληρός.

- Όχι. Απλώς μου είναι δύσκολο πια να αντέξω τη βλακεία και τα σκατά με τα οποία ταΐζει τα πλήθη η τηλεόραση. Ο Φουκάκης, η Αννίτα Πάνια, ο ρεπόρτερ Ιορδάνης των δελτίων του Star, η Τζούλια και οι δύο μαύροι, οι μάζες που τρέφονται με καφεΐνη, τρας και, άμα λάχει, συμπαρίστανται στο κίνημα Δεν Πληρώνω, μου προξενούν μια απίστευτη μελαγχολία. Για να μην την κουβαλώ μέσα μου και με κατασπαράξει επιβάλλεται πλέον να τη βγάζω προς τα έξω χωρίς ευγένειες και διπλωματικές φιο¬ριτούρες. Τα χουλιγκάνια που έσπασαν το Θέατρο Τέχνης, οι δολοπλόκοι μετρ της ακινησίας συνδικαλιστές της υγείας ή των συγκοινωνιών, παρέα με τους φασίστες που τσακίζουν μετανάστες κι όλα τα λαϊκά σταρ του καναπέ και τον χαβαλέ της πλέμπας, μας επιφυλάσσουν ένα μέλλον που, αν δεν του αντιπαρατεθούμε ενεργά, θα μας καταπλακώσει.

- Κούλαρε! Περιοδικό για την ποπ κουλτούρα είσαι κι όχι μανιφέστο σε τοίχο. Και δεν μπορεί να μην υπάρχει μια χαραμάδα από όπου ξεπηδάει ένα φως.

- «Από τον Καλλικράτη στον Καλατράβα», ΕΤ1. Θαύμασα τις λέξεις και τη γλυκύτητα με την οποία περιέθαλψε ο αρχιτέκτονας Μίμης Φατούρος τη λαϊκή αρχιτεκτονική των παράνομων ημιυπαίθριων μικροαστικών ονείρων και τον πολιτισμό του ελενίτ ως γνήσια έκφραση των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας μας. Και μερικά βράδια μετά, οι drog_A_tek ζωντανά κάπου στην Αθήνα.

- Τιμημένο underground.

- Λες βλακείες! Δε φταίει το συγκρότημα, αν περιβάλλεται από χίπστερς που αναζητούν το επόμενο big thing. Ούτε που για να φτάσεις στον τρίτο όροφο του κτηρίου όπου έπαιξαν στου Ψυρρή έπρεπε να αναζητήσεις τις συντεταγμένες του mouth to mouth και να διασχίσεις επικίνδυνα στενά γεμάτα πρέζα, πορνεία, πορτοφολάδες και κίνδυνο. Το περιεχόμενό τους είναι που μετράει και η μεγαλοψυχία τους να μας αφήνουν να «βλέπουμε» το πώς παράγεται όλο αυτό το μυστηριώδες σάουντρακ. Ο Μάιλς Ντέιβις, τα γαλλικά μάντρα της τραγουδίστριας-τρομπετίστριας και το «In Dreams» του Ρόι Όρμπισον καβουρντισμένα μέσα από φτηνά παιδικά γουόκι τόκι και κομπιούτορες που εξέπεμπαν συχνότητες. Ο συγκλονιστικός τους τρόπος να αναπαράγουν τους ήχους της ταινίας «Χώρα προέλευσης» πακεταρισμένους με θρύψαλα πάλαι ποτέ αθώου new wave, κάντρι κιθαριστικά ακόρντα και σφυροκόπημα α λα Neubauten. Εκείνο το βράδυ στην Αθήνα πεί¬στηκα πως η ομορφιά, η αυτοδιαχείριση, η τιμιότητα και το σθένος μπορούν να ξανασώσουν τον κόσμο.

Φωτο: «Little Girl in the Tent», Μαρία Γιαννακάκη, από την έκθεση «Lungta». Έως 26 Μαρτίου, Γκαλερί TinT.