Φέτος γιορτάζουμε(;) εικοσιτέσσερις αιώνες από τη γέννηση του Αριστοτέλη, του σημαντικότερου/επιδραστικότερου έβερ πλανητάνθρωπου. Δεν είναι τόσο ότι γέννησε κάποια Μεγάλη Ιδέα. Άλλωστε, σήμερα ολοένα και επιβεβαιώνεται ότι υπήρξαν πάμπολλες σπουδαίες ιδέες, αλλά καμιά κορυφαία.
Όμως, αυτός αποκάλυψε/κληροδότησε τον τρόπο να συστηματοποιούμε/ταξινομούμε, να αξιοποιούμε εποπτικά ιδέες και γνώση, θεωρητική και τεχνική. Ο λεγόμενος Σύγχρονος Δυτικός Πολιτισμός (Civilization πάντα, όχι Culture, βεβαίως βεβαίως) είναι κατιόν αποτέλεσμα της ακολουθίας του Αριστοτελισμού. Αλλά, πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ότι αυτές τις μέρες διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη ένα Διεθνές Συνέδριο του Σταγειρίτη; Και πόσοι ξέρουν την αξία του, που μας κάνει υπερήφανους
Πού είναι τώρα ο επικοινωνισμός σας, αστέρια;
Όσοι μανδαρίνοι διακρίνονται για τον ξελιγωμένο επικοινωνισμό τους, ιδιαίτερα οι νυν κυβερνώντες, θα έπρεπε να είχαν εκμεταλλευτεί τέτοια επικοινωνιακή βόμβα/ευκαιρία μεγατόνων. Και να είχαν μηχανευτεί πολλά διεθνή γεγονότα πολυδιάστατου επικοινωνιακού χαρακτήρα γύρω από τη «Χρονιά του Αριστοτέλη». Αλλά… Έχουμε συχνά ξαναπεί,ο Τσιφτετέλληνας έχει κάνει εμετό τον Αριστοτέλη. Και τον έχει εκχωρήσει –χωρίς να ζητήσει καν ρόγιαλτις ή ανταλλάγματα– στους Κουτόφραγκους, που πλέον είναι μόνοι νόμιμοι κληρονόμοι του… Οπότε, ποιος και πώς να σκεφτεί να διοργανώσει εδώ τέτοια γεγονότα, για κάποιον εντελώς ξένο;
Κάπως έτσι, το 1992 μια μεγαλειώδης επετειακή χρονιά τζάμπα ξοδεύτηκε με ένα απλό Συμπόσιο γεροντίων στην Πνύκα. Και πέρασαν ανεκμετάλλευτα τα 2.500 χρόνια Δημοκρατίας (δημοκρατική μεταρρύθμιση Κλεισθένη-508 π.Χ.)… Θυμάστε; Παρομοίως πέρασαν το 2010 τα 2.500 χρόνια από την κρίσιμη στρατηγική νίκη της Δύσης στον Μαραθώνα, έτσι θα γίνει και το 2020 για τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Το πολύ-πολύ κάνας Ψεκαζμένος να ξαναπροσκυνήσει βαλκανοβυζαντινά λάβαρα…
Στη χρονική μας συγκυρία, επέρχονται διαρκώς χρονιές/ορόσημα τύπου «2.500 χρόνια από…», για μεγάλα γεγονότα του Χρυσού Αθηναϊκού Αιώνα. Ποιος σκάει, που η θλιβερή μας ασχετίλα ΚΑΙ σε αυτό το πεδίο βλέπει τα τραίνα να περνούν, χάνοντας μεγάλες επικοινωνιακές ευκαιρίες;… Φέτος, φερ’ ειπείν,κλείνουν 2.500 χρόνια από την πρώτη νίκη του Αισχύλου στα Μεγάλα Διονύσια (484 π.Χ.). Ποιος να σκεφτεί να διοργανώσει μια Παγκόσμια Γιορτή, ας πούμε, «2.500 χρόνια Θεάτρου» ή «Αρχαίου Δράματος»; Ο Φίλης, ο Μπαλτάς, ή άλλος Ξυλοσχίστης/Μνημονιοσχίστης; Άλλωστε, νοείται αγάπη για τέτοιες επετείους αριστείας, από εκδοροσφαγείς που την θεωρούν ρετσινιά;…
Χάνουμε, λοιπόν, τέτοιες ευτυχείς επικοινωνιακές συγκυρίες, όχι μόνο γιατί ο δεινόσαυρος δεν έχει φαντασία. Κυρίως, δεν έχει παραμικρή ψυχική/λογική/λειτουργική επαφή με την ελληνική αρχαιότητα, ώστε να δοξολογήσει την επέτειο. Δεν γιορτάζεις κάτι ξένο…
Πώς χάσαμε τον Αριστοτέλη
Και πώς να μην αποξενωθούμε από ό,τι η πορεία μας διαχρονικά αποκάλεσε «εθνικό», μισώντας το εδώ και δεκαέξι αιώνες; Από τον Θεοδόσιο και τον Ιουστινιανό, πορευτήκαμε σφάζοντας, σπάζοντας, καίγοντας και θεωρώντας εκχριστιανισμό την υποτίμηση/απαξίωση της ελληνικής αρχαιότητας. Και μετά την Αναγέννηση, μόνο οι κουτόφραγκοι επιδίωξαν την επανασύνδεση με τον Αριστοτέλη. Εμείς, απελευθερωθέντες, δεν ακολουθήσαμε. Οπότε το καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ ξέχασε Αριστοτέλη και περιορίστηκε στον Κοσμά Αιτωλό… Η συνέχεια ήταν προβλεπτή.
Χάνοντας την επαφή μας με τον Ορθό Λόγο, δρομολογήσαμε μια πορεία διαρκώς αποκλίνουσα από τις λαμπρές επιτυχίες της αρχαιότητας. Και όλα του σύγχρονου Νεοελληνικού Κράτους, πλην των γνωστών υποκειμενικών εξάρσεων κάποιων εκσυγχρονιστών ηγετών, οδηγούν στη σκοταδισμένη μιζέρια του αποτυχημένου έθνους, από χρεωκοπία σε χρεωκοπία.
Υπάρχει πάντα ΤΟ Σύστημα, με ιδεολογία τον Σκοταδισμένο Πελατειακό Εθνολαϊκισμό. Υπάρχουν και οι λειτουργοί του, το Χρεωκόπο Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος. Αυτό ΤΟ Σύστημα λειτουργεί ως ένα μείζον καρκίνωμα και απομυζά την ικμάδα του κοινωνικού/εθνικού οργανισμού. Για την αυτοσυντήρησή του επιβάλλει μια «νομιμότητα» που τακτοποιεί τα πράγματα κατά πώς το συμφέρει. Και κατά πώς μπορεί φυσικά, αφού είναι σκοταδισμένο ως αντι-αριστοτελικό. Δεν μπορεί να αρθρώσει Κράτος Δικαίου, αλλά ένα άρρωστο κράτος γερά στραβοφτιαγμένο, πλην δυσθεράπευτο…
«Υγιές» το Καρκίνωμα, «ασθενής» ο Ορθός Λόγος
Το κυρίαρχο καρκινωματικό παρακράτος, προκειμένου να δικαιολογεί την ύπαρξή του, γεννάει διαρκώς μια νιου σπηκ ορολογία, που αλλάζει τις έννοιες των λέξεων κατά το δοκούν. Έχει δυτικού τύπου «θεσμούς», που δεν συνιστούν ακριβώς κράτος δικαίου. Όποια εκδοχή του Πελατειακού παρακράτους και αν πάρετε (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) ο ίδιος δεινόσαυρος θα βγει μπροστά σας. Έτσι, όποτε η Βουλή δεν νομοθετεί παρανοϊκά, τότε η Κυβέρνηση ερμηνεύει παρανοϊκά τη νομοθεσία.
Εν συνεχεία, στη βάση του ανωτέρω άρρωστου νομοθετικού περιβάλλοντος, έρχεται μια Δικαιοσύνη που π.χ. ελέγχει ως άκυρη απόφαση του κράτους επιτασσόμενη από την οικονομική του αδυναμία. Και αποφασίζει ότι απαγορεύεται το κράτος να μην έχει περισσότερα λεφτά από όσα βγάζει… Αλλιώς πώς θα εξασφαλίζει εξωγήινες απολαβές σε πολλούς δημόσιους λειτουργούς, μεταξύ των οποίων και αυτούς της Δικαιοσύνης, που αποφασίζουν πόσος είναι ο δίκαιος μισθός τους. Αλλά και πόσο κακά είναι τα μνημόνια, τα οποία και έμπρακτα «καταργεί» η Δικαιοσύνη στηριζόμενη στους προαναφερθέντες καρκινοπρεπείς νόμους…
Έτσι, η κοινωνία αναγκαστικά συνηθίζει και θεωρεί ότι όλο το προαναφερθέν μείζον καρκινικό μέρος του κοινωνικού οργανισμού είναι «υγιές». Οπότε το υγιές μειονοτικό υπόλοιπο μοιραία θεωρείται «άρρωστο»... Και όποιος προσπαθήσει σωτήρια να θεραπεύσει το μείζον καρκίνωμα, θεωρείται παλιάνθρωπος. Άλλωστε, πάντοτε προηγείται έγκυρα κάποια σημαίνουσα Μοσχαροκεφαλή, που κάθε τέτοιον σωτήρα τον χαρακτηρίζει Μινώταυρο του Νεοφιλελευθερισμού… Και όλα δουλεύουν για να μην γίνει ποτέ εφικτή η θεραπεία ΤΟΥ Καρκινώματος-Συστήματος. Ενώ το φάντασμα του Αριστοτέλη βλέπει αφ’ υψηλά και θλίβεται…
Οι Πλαστοπτυχιούχοι και το Κόμμα της Διαφθοράς
Πολλοί γκρίνιαζαν που αποκαλούσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ Κόμμα της Διαφθοράς, πολύ πριν αναλάβει την εξουσία. Μετά την υπόθεση των επίορκων που επαναπροσέλαβε ο κυρ (κατά Ψυχογιόν) Κατρούγελως, μάσκες και γκρίνιες κατέπεσαν. Έκτοτε, κάθε πολιτική πρωτοβουλία της Ψεκαζμένης Κυβέρνησης, αποκαλύπτει αντικοινωνική/διεφθαρμένη προτιμησιακή δολιότητα υπέρ πελατών.
Τώρα νομιμοποιούμε τους «παράτυπους» (γέλια…) πλαστο-πτυχιούχους. Η νέα άθλια απάτη έγκειται στο ότι τάχα συγκολλάμε την περίπτωση των πλαστοπτυχιούχων απατεώνων με κάποιο ολοφάνερα/παντελώς άσχετο άρθρο 24 κάποιου πανάσχετου Νόμου Γιαννάκου (ελέγξτε το). Πιο πολιτική αλητεία πεθαίνεις…
Από καιρό το ηθικό πλεονέκτημα/επιχείρημα της ΠΦΑ «εσείς τα κάνατε και εμάς βρίζετε;», είναι ληγμένο. Η έσχατη εκδοχή ΤΟΥ Καθεστώτος είναι πιο διεφθαρμένη και αδίστακτη όλων. Χωρίς προσχήματα, χωρίς ξεκάρφωμα, σαν να μην υπάρχει αύριο.
Διαφθορά και Αριστοτελισμός εξ ορισμού αντίθετα, λοιπόν, κάτι που περίτεχνα αποκρύπτει ΤΟ Σύστημα. Και υπάρχει μόνιμα ένας άνωθεν Κόφτης, που μόλις βλέπει ένα Αριστοτέλειο φάντασμα να έρχεται ευεργετικά να ανασχέσει την αυτοκτονική αυτοπαγίδευσή μας, πέφτει με ορμή και το αποκεφαλίζει… Να τα λέμε κι αυτά.
Με τέτοιους όρους, λογικά αναφωνείς. Πού πας, Καραμήτρο, που θες και να γιορτάσεις «2.400 χρόνια Αριστοτέλη»; Εδώ δεν μπορείς να δέσεις τα κορδόνια σου, ούτε να ουρήσεις χωρίς να την υποβαστακτική βοήθεια των εταίρων σου. Οι γιορτές σου λείπανε, γρουσούζη…
Παραλειπόμενα
Βλοαντιμίεορ
Ο Τσάρος Βλαδίμηρος κατέφθασε κολακεύοντας με νενομισμένη διπλωματική ειρωνεία τον «σημαντικό εταίρο της Ρωσίας στην Ευρώπη». Καλές οι «δουλειές», αλλά μην ξεχνάμε πόσο αριστοτελικό κολλητιλίκι κάνει ο ηγέτης που έχει γεμίσει τον βυθό του Βόλγα με φουνταριστούς μπετοναρισμένους δημοσιογράφους.
ΠτΑΠ Θάνου
Μετά την ανεπανόρθωτη γλίστρα της υπόθεσης Τσακυράκη, η κυρία Πρόεδρος διαρκώς έχει θέματα, όπως τώρα που τίθεται υπό το μικροσκόπιο της εισαγγελικής έρευνας για τις καταγγελίες Βγενόπουλου. Εάν η έρευνα την βγάλει «καθαρή» θα υπάρχει εύλογη υποψία εισαγγελικής «αυτολογοκρισίας». Αν όχι, μένει εκτεθειμένος ο Χειρότερος για τις διαλυτικές επιλογές του στους κορυφαίους θεσμούς (ΠτΒ, ΠτΔ, ΠτΑΠ, κτλ). Αναμένουμ’ αναμμένοι.
Μιχάλης Παπαγιαννάκης
Λείπει από τη δημόσια σφαίρα ο άξιος απόγονος του Αριστοτέλη.
Αχιλλέας Γραβάνης
(Και) γι’ αυτόν τον σπουδαίο απόγονο του Αριστοτέλη επίσης, γράφτηκε πέρσι το «Πολυμήχανος Οδυσσέας ή Κουτοπόνηρος Καραγκιόζης;». Χτες αισιοδοξούσε στα Δίκτυα ότι «οι αντιστασιακοί Έλληνες της Δημιουργίας» στο τέλος θα επικρατήσουν. Τον αγαπάμε, όπως και το διεθνώς σημαντικό έργο του.
14°
