H ευκολία με την οποία οι ψηφοφόροι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχαψαν τα προεκλογικά ψέματα θυμίζει μια χαριτωμένη ατάκα του Βύρωνα Πολύδωρα το 1997. Είχε πει τότε στους συνέδρους κατά την εκλογή προέδρου της ΝΔ ότι δεν θέλει ψήφους, αλλά την αγάπη τους. Στο τέλος, αφού έλαβε ένα απειροελάχιστο ποσοστό, παραδέχθηκε: «Ε, καλά, εσείς το πήρατε τοις μετρητοίς».
Η ηγεσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα πήγε πολύ καλύτερα: πούλησε αξιοπρέπεια και εθνική υπερηφάνεια, τα αλαλάζοντα πλήθη των Αγανακτισμένων και τον Ψεκασμένων πήραν τοις μετρητοίς ό,τι τους έταξαν ο Αλ. Τσίπρας και ο Π. Καμμένος και τους έδωσαν την νίκη τόσο τον Ιανουάριο όσο και τον Σεπτέμβριο του 2015.
Έλα, όμως, που η αφιλότιμη πραγματικότητα έχει τη σπαστική συνήθεια να διαλύει ψευδαισθήσεις και η κυβέρνηση πολύ γρήγορα αναγκάστηκε να δώσει εξηγήσεις για την άτακτη υποχώρησή της σε όλα τα μέτωπα της αξιοπρέπειας και της εθνικής υπερηφάνειας. Πάμπολλες οι αμήχανες και άτεχνες προσπάθειες κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Π.χ. η πρώην πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, δήλωσε στις 17 Απριλίου 2015 στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ πως «ήταν σχήμα λόγου η κατάργηση του μνημονίου μ’ ένα νόμο και μ’ ένα άρθρο».
Ο Αλ. Τσίπρας φέρεται να δήλωσε στον Στ. Θεοδωράκη, στις 27 Νοεμβρίου 2015 και λίγο πριν το συμβούλιο των αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ότι «εντάξει, στην αντιπολίτευση όλοι κάνουμε τις υπερβολές μας». Ώσπου τα «σχήματα λόγου» και τις«υπερβολές» αντικατέστησαν οι «αυταπάτες». Πρόκειται για τη γνωστή ατάκα του πρωθυπουργού στις 8 Μαΐου 2016, η οποία πυροδότησε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι από εξομολογήσεις άλλων στελεχών για «άγνοια κινδύνου που είχαμε πριν αναλάβουμε», αρχικές προσδοκίες που διαψεύστηκαν κ.ο.κ.
Εν όψει της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου έχουν πολλαπλασιαστεί οι δακρύβρεχτες δηλώσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, π.χ. «θρηνώ, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή», «διαφωνώ, αλλά θα ψηφίσω για να μην κάνω το χατίρι της ΝΔ», «ψηφίζω με δυσκολία» κ.ο.κ. Το κόκκινο νήμα που διατρέχει όλες αυτές τις κουτοπόνηρες τοποθετήσεις είναι… η μισή ντροπή. Η παραδοχή δηλαδή ότι διαφωνούμε ριζικά με όσα κάνουμε (και ντρεπόμαστε γι’ αυτά, αλλά τουλάχιστον έχουμε το «άλλοθι» της διαφωνίας), ότι τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι όπως τα περιμέναμε (και στην καλύτερη περίπτωση ψιλοντρεπόμαστε για τις αβάσιμες προσδοκίες μας, αλλά μη τολμήσει κανείς να αμφισβητήσει τις αγνές προθέσεις μας και την ηθική ακεραιότητά μας) κ.λπ.
Ωστόσο, η «στρατηγική» αυτή –και ζητούμε συγγνώμη από τη λέξη «στρατηγική»– αποβλέπει και σε κάτι άλλο. Να μεταθέσει μεγάλο μέρος των κυβερνητικών ευθυνών στους ψηφοφόρους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δηλαδή η μισή ντροπή δική μου, η μισή δική σου. Όταν μας ξαναψηφίσατε τον Σεπτέμβριο είχαμε ήδη υπογράψει το τρίτο, «αριστερό», μνημόνιο και γνωρίζατε πολύ καλά ότι πρέπει να εφαρμόσουμε απίστευτα σκληρά μέτρα, οπότε προς τι οι φωνασκίες τώρα;
Η πλάκα είναι ότι στο συγκεκριμένο θέμα ο Τσίπρας και ο Καμμένος δεν έχουν και πολύ άδικο, διότι οι ψηφορόφοι τους εξαπατήθηκαν ενσυνείδητα. Κάτι με το αλήστου μνήμης «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» που θα αντιστάθμιζε τις απώλειες από το τρίτο μνημόνιο, κάτι με το ψευτοεπιχείρημα «προσπάθησαν, αλλά βρήκαν τοίχο», κάτι με την απέχθεια για τους σαμαροβενιζέλους που δικαιολογούσε σε βιωματικό επίπεδο τη διατήρηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία, πάντως οι ψηφοφόροι τους οφείλουν να αναλάβουν τη μισή ντροπή που τους αναλογεί.
Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι, με το πολυνομοσχέδιο και το επακόλουθο φοροτσουνάμι, το ήμισυ της ντροπής που αντιστοιχεί στην κοινωνία αναπόφευκτα θα μετατραπεί σε τσουνάμι οργής. Και τότε δεν θα αρκούν ούτε τα σχήματα λόγου, ούτε οι κουτοπόνηρες ντρίμπλες, ούτε το ψυχόδραμα των κυβερνητικών βουλευτών.
9°
