Η χώρα Άλαν Χάρπερ (η Ελλάδα στην οθόνη)

Η Eλλάδα είναι η μοναδική χώρα που 6 χρόνια τώρα έχει εξασφαλισμένη και φτηνή δανειοδότηση. Από τις χώρες της ΕΕ και το ΔΝΤ, από αυτούς ντε που βρίζουμε. Όλες οι υπόλοιπες, λίγο πολύ ιδρώνουν στις αγορές για να δανειστούν. Ζούμε στη χώρα που «έδιωξε» το ΔΝΤ 4 φορές, επί Βενιζέλου το 2011, επί Σαμαρά το 2014, επί Γιάνη το 2015 και επί Τσακαλώτου το 2016, και μετά έτρεχε και παρακαλούσε με απλωμένο χέρι να γυρίσει πίσω. Οι άλλες 3 χώρες που μας έκαναν παρέα στα MoU, το ΔΝΤ το «έδιωξαν» από μια φορά μόνο, μια και καλή, όταν τέλειωνε το προγραμματισμένο μνημόνιο τους. Εμείς το διώξαμε 4 φορές αλλά ακόμη σε MoU είμαστε και θα τραβήξουμε πολύ ακόμη.

Ο Άλαν Χάρπερ είναι ο αγαπημένος τζαμπατζής ήρωας στην κωμική σειρά «Two and a Half Men», τρακαδόρος και τσιμπούρι, γκρινιάρης και ατακαδόρος και γεμάτος ιδέες, όπως «η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι γεμάτη ιδέες για κάθε είδους ζήτημα» του κου Τσακαλώτου. Ζει παρασιτικά στο σπίτι του αδελφού του, της φίλης του, του κολλητού του, της μάνας του, και σαν καλή βδέλλα έχει εξασφαλισμένα τα προς τα ζην. Είναι η ιδανική παρέα για τους τηλεθεατές. Είναι αυτός που αρχικά φεύγει τσαντίλας και πάντα μάγκας, και μετά γυρίζει πίσω ταπεινωμένος και ανακουφισμένος.  Όπως πάνω κάτω τα είπε και ο έλληνας πρθ «βεβαίως, δικαιούμαστε να είμαστε χαρούμενοι, αλλά δεν δικαιούμαστε να πετάμε στα σύννεφα»  την επομένη της ψήφισης στη Βουλή του δρεπανιού των νέων στο ασφαλιστικό. Μια ειδοποιός διαφορά είναι ότι ο Άλαν Χάρπερ δεν τρέφει τόσες «αυταπάτες» όσες ο κος Τσίπρας. Και φυσικά ο κος Τσίπρας τον ξεπερνά σε ταλέντο, ειδικά η ατάκα «γιατί εγώ ζω στο νοίκι, αγαπητή μου μάγδα» αξίζει να διδάσκεται στο the actors studio ως «μέθοδος Τσίπρα» προς τιμήν του. Δικαίως βγαίνει και ο Πάνος μετά και λέει «πετύχαμε την έξοδο της Ελλάδος από την εποχή των μνημονίων και των δανειστών» και πάει φαβορί για όσκαρ κωμικού σεναρίου. Ε αν είναι έτσι, στρατηγέ μας, γιατί δεν βγάζετε τα capital controls από τις τράπεζες, και γιατί δεν βγαίνετε στις αγορές να μας φορτώσετε φτηνό χρήμα, αλλά αυξάνετε φόρους; Δηλαδή, αν είχατε 24 δις πρωτογενές έλλειμμα όπως το 2009 τι θα κάνατε; Με τηλεοπτικούς όρους η κυβέρνηση μπορεί να μας πουλάει ότι πέρσι πρωταγωνιστούσε στο Game of Thrones, και στο House of Cards φέτος, αλλά οι σεναριογράφοι ξέρουν ότι το συμβόλαιο γράφει «Two and a Half Men». Για 7η σερί σεζόν. Χωρούν έξι χρόνια σε ένα κείμενο;

Διεθνώς η Ελλάδα για τους τηλεθεατές της παγκόσμιας tv είναι μια αναξιοπρεπής χώρα, θρεμμένη με σανό στην πρίζα της μηχανικής υποστήριξης στη μονάδα ιατρικής παρακολούθησης. Οι έλληνες καρκινοπαθείς κάτοικοι της χώρας όμως δεν τυγχάνουν της ίδιας αντιμετώπισης. Ο αρμόδιος υπουργός κος Πολάκης μπορεί να προκαλεί και αυτός το ίδιο γέλιο με τον Άλαν Χάρπερ, αλλά ο χρόνος αναμονής για ακτινοθεραπεία κυμαίνεται από 2 έως 6 μήνες. Όντως ο βαρύμαγκας κος Πολάκης χώνει ανθρώπους 3 μέτρα κάτω από την γη, και αυτοί είναι οι καρκινοπαθείς θύματα της διοικητικής ανεπάρκειάς του. Όμως το κράτος δεν δίνει προτεραιότητα στον καρκινοπαθή. Γιατί οι εκλεγμένοι διαχειριστές του κράτους έχουν προτεραιότητα να πληρώνουν στην ώρα τους την 1η  και την 15η του μήνα μισθούς και συντάξεις, και σε αυτούς που τα αξίζουν γιατί δουλεύουν, και σε αυτούς που τρίβονται. Και μόνο ένα όραμα έχουν, να μπορούν να κάνουν και άλλες προσλήψεις, είτε golden boys Παπασταύρου και Μπαλτάκους και Φαήλους, είτε αλάνια Καρανίκες και Χωνιά και τον κορεάτη Γκλεν Κιμ. Η πλάκα είναι ότι πριν μερικά χρόνια ο ιταλός Τομάσιο Σκιόπια τους έπεφτε λίγος. Ο Μπαλτάκος αξιολογούσε τον Σκιόπια και του φαινόταν λίγος! Μοιραία οι σύμβουλοι αποτελούν την προβοκάτσια της καφενειακής πραγματικότητας. Γιατί αυτό είναι το πρωτεύον όραμα, όλα τα υπόλοιπα είναι μετά. Όπως έλεγε στη Βουλή ένας βαρύς βαρύς πρωην πρθ «Η Ελλάδα χρωστάει πάρα πολλά στον Παπασταύρου. Μακάρι να είχαμε άλλους 10 σαν αυτόν». Το πρόβλημα είναι όμως ακριβώς αυτό, ότι η Ελλάδα έχει εκατοντάδες σαν αυτόν. Και η απολογία κασέτα «δεν είναι δική μου η offshore» δεν είναι η κατάλληλη υπερασπιστική γραμμή. Το σφάλμα του είναι στην παραδοχή του «η συμμετοχή μου στο Συμβούλιο αντικατόπτριζε την εμπιστοσύνη που είχαν στο πρόσωπό μου και στη δικηγορική μου ιδιότητα οι ιδρυτές», ότι έστηνε ο βασικός σύμβουλος το μηχανισμό για να βγάζουν δισεκατομμύρια ελληνικά ευρώ σε προστατευμένες θυρίδες πλυντηρίων το θεωρεί κάτι σύνηθες και μη επιλήψιμο. Και ότι όλοι αυτοί οι σύμβουλοι «εμπιστοσύνης» αναλάμβαναν μετά ή και ταυτόχρονα δημόσιες θέσεις για να σπρώξουν ως insiders τις βουλές τους στην ελληνική οικονομία.  Όταν ο κάθε Παπασταύρου «δικαιούται» όνομα δρόμου γιατί προτείνει στην κάθε γάτα Ιμαλαΐων σε ποια offshore να κρύψει τα χρήματά της από την ελληνική φορολογία, αντίστοιχα ο κάθε Σταθάκης θα ξεχνά με την ίδια ευκολία 1 εκ. ευρώ από τη δήλωση πόθεν έσχες. Και όλοι μετά μας πουλάνε τρέλα σβήνοντας ο ένας τις αμαρτίες του άλλου. Με δημοσιευμένα πόθεν έσχες σε χρόνο που βολεύει. Κάπως έτσι η χώρα Άλαν Χάρπερ είναι απένταρη και μετρά τα φορολογικά μέτρα σαν τις μαργαρίτες. Φτάνουν για το μήνα - δεν φτάνουν - φτάνουν κ.ο.κ.

Αν η χώρα δεν ήταν ακόμη στο ευρώ και την ΕΕ, θα συζητούσαμε για συνθήκες Bενεζουέλας. Ακόμη και η Αργεντινή βγήκε στις αγορές 14 χρόνια μετά. Εμάς μάλλον θα μας πάρει κάτι παραπάνω. Γιατί επιμένουμε να τρέφουμε το κράτος των λίγων,  σε βάρος του συμφέροντος όλων. Το κράτος των λίγων που την έχει ψιλοακούσει τα τελευταία χρόνια γιατί χρειάζεται να παριστάνει ότι κυβερνά. Δεν είναι πια το ίδιο εύκολο με τον αυτόματο πιλότο του άσ’ το για αργότερα και όλα τα κιλά όλα τα λεφτά. Η ταπείνωση της αλήθειας. Αλλά το πρόβλημα δεν λύνεται από μόνο του, αυτό πρέπει να το λύσουμε οι τηλεθεατές - πολίτες. Μπορεί το σίριαλ να είναι διασκεδαστικό αλλά αφορά εμάς, μαζί μας γελάμε, μαζί μας γελούν. Το άδειο πορτοφόλι του άνεργου δεν γεμίζει με σανό. 

Έτσι συνεχίζουμε να πρωταγωνιστούμε στο «Two and a Half Men». Πετάμε ωραίες ατάκες, μας παρακολουθούν και πέφτει γέλιο και χαβαλές, αγοράζουμε γραβάτες γιατί διαγράψαμε το χρέος και κοροϊδευόμαστε ότι βγήκαμε από τα μνημόνια. Ο «υπουργός» κος Χαϊκάλης δεν πρωταγωνιστεί πια σε σίριαλ χρηματισμού για την προεδρική εκλογή να σπάσουν οι οθόνες. Και η καταγγελία επιχειρηματία για απαίτηση μίζας από την ίδια την πρόεδρο του Αρείου Πάγου θεωρείται δικηγορική ντρίπλα και περνάει στα ψιλά. Πιο πριν διδάσκαμε Χάρι Πότερ όταν ο Σαμαράς θα εξαφάνιζε το πρωτογενές έλλειμμα των 24 δις σε 18 μήνες. Μετά μυήσαμε τον κόσμο στη θεωρία των παιγνίων και σηκώναμε το δάχτυλο του Γιάνη στη Γερμανία πουλώντας τρέλα ότι ναι και όχι και μοντάζ και μαγκιά κλανιά. H τηλεοπτική εικόνα της χώρας είναι εκατομμυριούχοι βουλευτές να μιλούν για την πραγματική φτώχια των άλλων μπλέκοντας μαρξισμό, μετακαπιταλισμό και ότι αρλούμπα βγαίνει μαζί με τα σάλια από το φρέντο καπουτσίνο on camera απέναντι στους εγκλωβισμένους τηλεθεατές. Ρίξαμε και κάτι απειλές ότι θα τους γεμίσουμε με τζιχαντιστές, ενώ ξεδιάντροπα μετρούσαμε πάνω από 1.000 πνιγμένους πρόσφυγες στις θάλασσές μας. Κάπου εκεί στις σχισμένες βάρκες ξεχάσαμε τις βλακείες για ανθρωπιστική κρίση όταν είδαμε την πραγματικότητα στα μάτια των ταλαίπωρων προσφύγων. Και λίγο πιο μακριά στην Αϊτή η ΕΕ θα χορηγήσει επιπρόσθετη βοήθεια ύψους 38 εκ. ευρώ, ώστε οι αρχές της χώρας να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της ξηρασίας και της μεταναστευτικής κρίσης που συνεχίζεται με τη γειτονική Δομινικανή Δημοκρατία. Σύγκρινε τα 38 εκ. της Αϊτής, με τα 38 δις ευρώ που έχει καλύψει η ΕΕ τα πρωτογενή ελλείμματα της χώρας μας τα 6 χρόνια των μνημονίων. Αφήνω έξω τα υπόλοιπα 200+δις για τη δανειοδότηση, αναφέρω αυτά που φάγαμε εμείς μεταξύ μας.

Και μετά βρήκαμε μια ακόμη ευκαιρία να τα οικονομήσουν οι φίλοι εργολάβοι τιμολογώντας εργασίες στα hotspots που είχαν ήδη κάνει τα φαντάρια και με τον αναρμόδιο υπουργό κο Φλαμπουράρη να ζητά «να μη γίνονται έλεγχοι για την τήρηση της ασφαλιστικής νομοθεσίας». Αντίστοιχα η αξιωματική αντιπολίτευση διαβάζει μανιωδώς τις γελοιογραφίες του Αρκά για να τις ρίξει στη Βουλή, ελλείψει δική της επιχειρηματολογίας. Γιατί στη χώρα Άλαν Χάρπερ, αξιωματική αντιπολίτευση κάνει ο Αρκάς καλύτερα από την ΝΔ. Και ο πρθ της χρεοκοπίας 2004-2009 βάζει φόρα παρτίδα πλάτη στον πρθ της χρεοκοπίας 2015, και ο Μητσοτάκης πελαγωμένος περιμένει το ώριμο φρούτο της εξουσίας χωρίς να ενοχλείται από το νταραβέρι. Στη Βουλή ο πρόεδρος Λεβέντης μάς δίνει καραμέλες για οικουμενική μπλα μπλα, ξανά οικουμενική μπλα μπλα, να πάρει κανένα υπουργείο έρποντας χωρίς να τον κυνηγούν, να έχει ένα άλλοθι. Λες και στην Ελλάδα χρειάζονται άλλοθι! Κάπου λέει και για μεταρρυθμίσεις έτσι φλου, καμία δεν έχει προτείνει, απολύτως καμία. Ωραίες οι λέξεις, φέρνουν ψήφους, πάνε μαζί οικουμενική και μεταρρυθμίσεις, έτσι γενικά 2 λέξεις μαζί. Το ζητούμενο όμως είναι τα σχέδια και οι προτάσεις, όχι οι λέξεις.

Κάπου ανάμεσα νομοθετούμε selfies φωτογραφίες για να μπορεί να μεταταχθεί η σύζυγος του πρθ από το δημοτικό σχολείο στο πανεπιστήμιο εις βάρος των κορόιδων συναδέλφων της. Και οι καρεκλοκένταυροι 153 ψηφίζουν σε όλα ναι, τυφλά και βίαια, ναι σε όλα. Βία είναι τα μνημόνια, έτσι δεν έλεγαν κάποτε; Και αναρωτιέσαι αν οι Κουράκηδες διέκοψαν την παρέλαση το ’11 και διαδήλωσαν οι ίδιοι γιατί διεκδικούσαν ο ΦΠΑ να πάει στο 24% και το αφορολόγητο στα 8.500, και αν οι Κατρούγκαλοι στο Σύνταγμα ζητούσαν την κατάργηση του ΕΚΑΣ και το ψαλίδισμα των συντάξεων; Πού ζούσαμε; Πότε τα χάσαμε όλα αυτά; Είναι  η ταπείνωση της αλήθειας στον καθρέφτη μας. Η ελπίδα επιστρέφει, που γράφει και η «Αυγή» και παίρνει διαφημίσεις 500 χιλιάδων ευρώ success story με 1.500 φύλλα. Να στείλουμε τον υπεύθυνο διαφημιστικού της τέτοιο αστέρι που μαζεύει διαφημίσεις στον πρόεδρο Τσακνή, μπας και γλιτώσουμε το χαράτσι  υπέρ ΕΡΤ, πόσα θέλει για να πάει;  

Γιατί η χώρα έφαγε 6 χρόνια για να ακούσει τον Σαμαρά να δικαιολογείται «ουδείς αναμάρτητος» και τον Τσίπρα «είχαμε αυταπάτες» για να ζεστάνουν τις καρέκλες τους. Η τηλεοπτική μη πραγματικότητα των media δεν έχει φτώχεια, δεν έχει ανεργία και συσσίτια, δεν έχει ανασφάλεια και άγχος, δεν έχει βία, δεν έχει αυξήσεις φόρων. Είναι απροκάλυπτα κατασκευασμένη από την εξουσία του κόμματος. Ένα είναι το κόμμα, το κράτος των λίγων, σε βάρος του συμφέροντος όλων.

Αν γινόταν να επιλεχθεί η αντιπροσωπευτικότερη απόφαση της Βουλής των τελευταίων ετών αυτή είναι η ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου για την παιδεία με 255 ναι, και το σταδιακό ξήλωμά του σε 3 χρόνια από τους επόμενους υπουργούς παιδείας. Έτσι λειτουργούμε, ξηλώνουμε εύκολα ό,τι έχουμε ράψει με κόπο. Και αν γινόταν να συμπυκνωθούν οι συνεδριάσεις της Βουλής σε 2 αντιπροσωπευτικές στιγμές, αυτές είναι οι ακόλουθες. Τον Ιούνιο του ’11 ο τότε πρθ Παπανδρέου είχε ζητήσει στη Βουλή από τους πολιτικούς αρχηγούς ή να τον βοηθήσουν γιατί τα ίδια θα κάνουν και αυτοί ή να του πουν να πάει να φτύσει τους εταίρους μαζί με τα λεφτά τους. Οι τότε αντιμνημονιακοί ηγέτες το γύρισαν στο είσαι Πινοσέτ και Θάτσερ. Αυτός που του απάντησε ήταν κατ’ ουσίαν 5 χρόνια μετά ο Σταύρος Θεοδωράκης όταν σε μια ομιλία 56 λέξεων σε 45 δευτερόλεπτα στη Βουλή ζήτησε: «Η αγωνία του κόσμου πρέπει να τελειώσει. Μαζί και ο διχασμός. Ας μην καθυστερούμε άλλο. Η Ελλάς προώρισται να ζήση και θα ζήση. Το Ποτάμι δεν εξουσιοδοτεί. Το Ποτάμι απαιτεί από τον πρωθυπουργό να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μείνει η χώρα στον φυσικό της χώρο. Στην καρδιά της Ευρώπης. Τα υπόλοιπα από τη Δευτέρα». Το άσχημο είναι ότι ακόμη περιμένουμε τη Δευτέρα γιατί η κυβέρνηση εξακολουθεί να παίζει chicken game με τους εναπομείναντες ψηφοφόρους της. Στις υπόλοιπες 3+2 χώρες της κρίσης, δεν χρειάστηκαν ανένδοτοι αγώνες και κυνήγια μαγισσών, έκατσαν και τα βρήκαν, γιατί μόνο έτσι κερδισμένοι θα ήταν όλοι, και οι πολιτικοί και οι πολίτες. Κανένας πρθ δεν χρειάστηκε να ρωτήσει αν πρέπει να φτύσει τα δάνεια, ούτε χρειάστηκε κανένας πολιτικός να βάλει πλάτη για να μείνει η χώρα στο φυσικό της χώρο. Το κοινό συμφέρον είδαν όλοι, όχι το κομματικό. Το συμφέρον των πολιτών επιδίωξαν, όχι των κομματικών αφισοκολλητών. Αρκούν μόνο 45 δευτερόλεπτα και 56 λέξεις. Είναι υπεραρκετά. Εδώ οι πολιτικοί επέλεξαν μεταγραφές από κόμμα σε κόμμα για να σώσουν την έδρα τους στη Βουλή, και ακολούθως ηρωικές κωλοτούμπες από αντιμνημόνια σε μνημόνια για να σώσουν τις κυβερνητικές καρέκλες τους. Και οι ψηφοφόροι επέλεξαν όσους τους χάιδευαν τα αυτιά. Βλέπεις Βουλή στην tv και γελάς συχνότερα από ό,τι με τον Άλαν Χάρπερ.   

Η κυβερνητική ομάδα περνάει καλά, το κόμμα περνάει καλά, η αξιωματική αντιπολίτευση περνά καλά, οι λεβέντες και οι χρυσοί ναζί περνούν καλά, οι μισθοί και οι συντάξεις πληρώνονται στην ώρα τους, όλοι όσοι φαίνονται και φωνάζουν περνούν καλά. Αλλά όχι όλοι. Γιατί δεν είμαστε όλοι Άλαν Χάρπερ στο «Two and a Half Men». Ή έτσι νομίζουμε. Αλλά αυτό μας αξίζει. Μαζί μας γελούν οι Μουρούτηδες και οι Πολάκηδες. Με τη δική μας αδράνεια και παθητικότητα. Με την ένοχη ανοχή μας στην απόλυτη επικράτηση της καφενειακής ανικανότητας. Γιατί η αποστασιοποίησή μας δεν μας αθωώνει, δεν μας ξεχωρίζει, αποδεικνύει τη δική μας αδυναμία. Οι πιο άτυχοι «κάτοικοι» αυτής της χώρας είναι οι 54 χιλ. εγκλωβισμένοι πρόσφυγες, που μας έχουν φτυσμένους, κανένας τους δεν θέλει να μείνει εδώ στην ΠΦΑ (αυτή η απόρριψή τους είναι η απόλυτη ξεφτίλα για τη χώρα), και είναι αναγκασμένοι να παραμείνουν γιατί τα σύνορα έμεινα κλειστά. Εμείς έτσι και αλλιώς στις επόμενες εκλογές θα ξαναψηφίσουμε όποιον μας υποσχεθεί 18 δις από το Ζάππειο, ή ότι θα σκίζει τα μνημόνια μέρα μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη, και θα το γιορτάσουμε με χορούς αξιοπρέπειας στο Σύνταγμα. Και όλος ο πλανήτης θα γελά μαζί μας και πάλι. Πόσες δραχμές βάζεις στοίχημα;