Ο Τσίπρας παρέδωσε τα κλειδιά της οικονομίας στο κουαρτέτο. Ευτυχώς. Παρέδωσε και ένα μεγάλο μέρος από το επικοινωνιακό του οπλοστάσιο. Ευτυχώς και πάλι. Πολλοί τον είχαμε υποτιμήσει. Είχαμε υποτιμήσει την ικανότητά του να λέει μεγάλα ψέματα, κοιτώντας μας στα μάτια, αλλά και την ετοιμότητά του να εγκαταλείψει και τα τελευταία ψήγματα ιδεολογικής συνέπειας για να αντιμετωπίσει τα αμείλικτα διλήμματα της πραγματικότητας και να παραμείνει στην εξουσία. Ευτυχώς και πάλι ευτυχώς. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση η χώρα θα είχε βγει από το ευρώ και θα είχε μπει σε πρωτόγνωρες περιπέτειες με άδηλο τέλος.
Είναι νωρίς βέβαια για να αποτιμήσει κανείς μια συμφωνία που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Αν όμως εξελιχθούν τα πράγματα όπως φάνηκε το βράδυ της Δευτέρας στο Γιούρογκρουπ, τότε είναι φανερό πως ο ΣΥΡΙΖΑ διέβη οριστικά τον Ρουβίκωνα. Η τύχη του είναι πια άρρηκτα δεμένη με την επιτυχία του Μνημονίου. Και είναι η πρώτη κυβέρνηση μετά το ξέσπασμα της κρίσης που έχει τόσο μεγάλο κίνητρο να πετύχουν τα μέτρα. Κατά κάποιο τρόπο ο κ. Τσίπρας, άθελα του, παγιδεύτηκε στην ρητορική του. Και η αιτία είναι ο αυτόματος «κόφτης» που υποχρεώθηκε να αποδεχθεί προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση. Κόφτης στις δαπάνες στις οποίες περιλαμβάνονται οι μισθοί και οι συντάξεις.
Ο κ. Τσίπρας ισχυρίζεται ότι ο μηχανισμός είναι άχρηστος και τα μέτρα δεν πρόκειται να εφαρμοστούν γιατί οι στόχοι του προγράμματος θα επιτευχθούν χωρίς πρόσθετη λιτότητα. Μακάρι. Ποιος θέλει και άλλα μέτρα; Αν όμως αποτύχει, αν βγει εκτός των στόχων του προγράμματος τότε τα μέτρα θα έρθουν και η ευθύνη γι’ αυτά, ο πολιτικός λογαριασμός, θα πάει απ’ ευθείας στο Μαξίμου. Δικαιολογίες για την διαπλοκή ή το κακό ΔΝΤ δεν θα υπάρχουν. Ο κ. Τσίπρας φρόντισε γι’ αυτό υιοθετώντας το ευρωπαϊκό σχέδιο και το πακέτο των 5,4 δισεκατομμυρίων ως την προοδευτική λύση σε αντίθεση με τα σχέδια για πρόσθετη λιτότητα 3,6 δισεκατομμυρίων που ήθελε το ΔΝΤ. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να κάνει ότι του περνάει από το χέρι για να μην αποτύχει.
Η αντιστροφή είναι πλήρης. Ως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πουλούσε στους πολίτες την σκληρή διαπραγμάτευση και δικαιολογούσε τις καθυστερήσεις με το επιχείρημα ότι αποφεύγει τα σκληρά μέτρα. Τώρα γίνεται ο επισπεύδων. Το μόνο που τον (και μας) σώζει από πρόσθετα μέτρα, και μάλιστα μέτρα που θα επιβάλλονται αυτόματα από το κουαρτέτο χωρίς να ερωτάται καν η Βουλή, είναι η επιτυχία των ήδη συμφωνημένων μέτρων! Ήδη πολλά προνοητικά στελέχη του έχουν εγκαταλείψει τις κορώνες και μιλάνε για «ανάπτυξη» και «νέες θέσεις εργασίας».
Θα δούμε λοιπόν τώρα τον «νεοφιλελεύθερο» ΣΥΡΙΖΑ; Πιθανότατα όχι. Δεν το έχουν και μάλλον δεν το μπορούν. Δεν αποκλείεται να αναζητήσουν το στρίβειν δια των εκλογών πριν έρθει η ώρα της πρώτης κρίσης κατά τα φαινόμενα τον Απρίλιο του 17. Ως τότε όμως έχουν παραδώσει τα πάντα στο κουαρτέτο. Μέσα στο επόμενο δεκαπενθήμερο για παράδειγμα ψηφίζουν το νόμο για τα κόκκινα δάνεια που όλα δείχνουν ότι θα εξελιχθεί στην μεγαλύτερη ως σήμερα αναδιάρθρωση των ελληνικών επιχειρήσεων. Γιατί βέβαια οι (νέες με αξιολόγηση από Ευρώπη) διοικήσεις των τραπεζών δεν πρόκειται να χαριστούν σε ιδιοκτήτες που λαθροβιούν με ξένα χρήματα. Από κοντά και το περίφημο υπερ-ταμείο ιδιωτικοποιήσεων με διοίκηση αποτελούμενη από δύο εκπροσώπους των δανειστών, δύο Έλληνες και πρόεδρο κοινής αποδοχής. Να τους βλέπει ο Σκουρλέτης να χαίρεται. Ο οποίος πάλι αν δεν πουλήσει το 20% του ΑΔΜΗΕ σε στρατηγικό επενδυτή τότε θα υποχρεωθεί να τον ιδιωτικοποιήσει ολοκληρωτικά. Άλλη μια κόκκινη γραμμή που μπαίνει στο ράφι. Από κοντά και οι αντιρρήσεις για την επένδυση του ελληνικού χρυσού στην Χαλκιδική που προχωρά κανονικά. Ας εξηγήσει μαζί με τον Τσιρώνη πότε έλεγαν ψέματα. Χθες ή σήμερα; Αυτή βλέπετε είναι η «ομορφιά» του Μνημονίου. Ασχολείται με όλα όσα σχετίζονται με την ανάπτυξη. Από την έγκαιρη απονομή δικαιοσύνης ως τα κλειστά επαγγέλματα και το ωράριο των καταστημάτων. Έχουμε παραδώσει με άλλα λόγια συνολικά τα κλειδιά της οικονομίας όχι μόνο για τα δημοσιονομικά. Με τον αυτόματο κόφτη μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ευτυχώς κατά μια έννοια. Γιατί αν κρίνουμε από τους τομείς που είναι εκτός Μνημονίου, όπως η παιδεία, η καταστροφική ικανότητα της πρωτοδεύτερη φορά αριστεράς δεν έχει όρια.
Από την Δευτέρα ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε ένα διαφορετικό γήπεδο. Ένα γήπεδο στο οποίο μειονεκτεί δραματικά γιατί είναι μαθημένος στην άρνηση. Το μόνο που ξέρουν οι υπουργοί είναι να συναλλάσσονται με συνδικαλιστές. Θα ήταν εκτός πραγματικότητας να περιμένουμε να δημιουργήσουν περιβάλλον φιλικό σε επενδύσεις. Γι’ αυτό και η επιτυχία του προγράμματος κάθε άλλο παρά είναι δεδομένη. Δεν αρκεί η ψήφιση μέτρων. Πρέπει να ξέρεις και να τα εφαρμόσεις. Με αυτή την έννοια στην πραγματικότητα τώρα ήρθε η ώρα της αντιπολίτευσης. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβει, όσο πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά πάψει να αντιγράφει την αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ τόσο το καλύτερο για όλους.
ΥΓ. Είναι ταπεινωτικό για μια χώρα να μπαίνει σε τέτοια κηδεμονία. Ήταν το 2010, είναι ακόμα πιο πολύ σήμερα. Φταίει όμως το δικό μας το κεφάλι. Και δεν βάλαμε μυαλό ούτε όταν οι αδελφοί Κύπριοι μας έδειξαν τον δρόμο.
