Σ’ ευχαριστούμε, Αλέξη

Τον Αλέξη τον Τσίπρα τον έχω κοροϊδέψει πολύ και δεν μπορώ να πω πως δεν το αξίζει. Είναι παπατζής, είναι λαϊκιστής, είναι αδίστακτος, είναι λυσσασμένος για εξουσία, με λίγα λόγια είναι τόσο ΠΑΣΟΚ όσο οι αξέχαστες εκπομπές του Βαγγέλη του Γιαννόπουλου στο κανάλι 29 ή όσο κάθε ζεϊμπέκικο του Άκη του Τσοχατζόπουλου. Αλλά υπάρχουν και στιγμές που είναι γενναίος. Γιατί θέλει γενναιότητα το να ομολογήσεις πως πολιτεύτηκες και κυβέρνησες παρασυρμένος από τις αυταπάτες σου. Θέλει ξεχωριστό θάρρος να πεις –έστω και εμμέσως– πως δεν είσαι απατεώνας αλλά περιορισμένων πνευματικών ικανοτήτων.

Και μόνο γι’ αυτήν την ομολογία του αξίζει ένα ζεστό χειροκρότημα και ένα ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη. Αλλά δεν θα είναι αρκετό. Γιατί τα κατορθώματα του πρωθυπουργού είναι πολύ περισσότερα και πολύ σπουδαιότερα από την ομολογία του προφανούς και για να γίνω πιο σαφής επιτρέψτε μου να παραθέσω όλα αυτά που κάποτε θα ονομάζονται «Οι Άθλοι του Ρεμπεσκέως». Αν δεν θέλετε να χειροκροτείτε μπορείτε απλώς να φωνάζετε ΟΛΕ στο τέλος κάθε λόγου.

1. Βοήθησε να καταρρεύσει το φεστιβαλικό παραμύθι του άλλου κόσμου που είναι εφικτός και καλύτερος. Όλοι πια ξέρουμε πως οι μόνοι άλλοι εφικτοί κόσμοι σφάζονται για ένα μπουκάλι γάλα στη Νότια την Αμερική ή έχουν ηγέτη τον Κιμ Γιονγκ Ουν.

2. Απέδειξε πως η Αριστερά και η Δεξιά δεν είναι τίποτα περισσότερο από δύο ομάδες που παλεύουν για πρωτάθλημα στο ίδιο παιχνίδι, αυτό της Εξουσίας.

3. Επέτρεψε να αποκαλυφθεί σε όλο του το καταστροφικό μεγαλείο το αυτάρεσκο παπατζιλίκι του ανθρώπου παγόνι και των τσιρλίντερ του. (αυτό μπορεί να είναι και κακό καθώς ο Γιάνης ο Βαρουφάκης πια δρα στο εξωτερικό και εμείς γελάμε λιγότερο)

4. Εξέθεσε τους «επαναστάτες» του δημόσιου λόγου. Το σπαθί δημοσιογράφων σχολιαστών και λοιπών συγγενών που δεν σήκωνε ούτε μύγα ξαφνικά έγινε τόσο ανθεκτικό που σηκώνει ελέφαντες. Αυτοί που επιμένουν να παριστάνουν τους επαναστάτες αποδυναμώθηκαν, τα καλτσόν τους είναι γεμάτα τρύπες και οι γάιδαροί τους έχουν χάσει τα φτερά τους.

5. Απενοχοποίησε το μνημόνιο. Το μνημόνιο δεν είναι πιο ένα τεκμήριο προδοσίας αλλά ένας τρόπος ελέγχου των ανεύθυνων ελληνικών ηγεσιών. Οι μόνοι που πια ενοχλούνται με την ιδέα του μνημονίου είναι αυτοί οι 7 που δεν τρέμουν στην ιδέα του Αλέξη και του Πάνου που αποφασίζουν ανεμπόδιστοι.

6. Βοήθησε (και κάτι μου λέει πως στο μέλλον θα βοηθήσει ακόμα περισσότερο) να αποδυναμωθεί η κατάρα των συντεχνιών. Προκαλώντας την υποστηρικτική στην κυβέρνηση απεργία της ΕΣΗΕΑ αλλά και την νταβατζιλίδικα (με την πολιτική έννοια του όρου βεβαίως) αντικυβερνητική στάση του ΤΕΕ που απαίτησε από τους βουλευτές να ψηφίσουν ως κλαδικοί αντιπρόσωποι, αποξενώνει όλο και περισσότερους από τη μεγάλη πληγή των εργατοπατέρων.

7. Ηρέμησε τους αγανακτισμένους. Θες γιατί τους ανάγκασε να πάρουν τα φάρμακά τους, θες γιατί τους υποσχέθηκε δουλειές, θες γιατί τους διαβεβαίωσε πως ό,τι και να (μην) κάνουν δεν θα χάσουν αυτές που έχουν... ό,τι κι αν έκανε, κατάφερε οι αγανακτισμένοι να αράζουν πλέον στην καναπεδάρα τους έτσι ώστε να μην αμφιβάλλει κανείς για το πόσο γιαλαντζί και κομματοσκυλίσια ήταν η αγανάκτησή τους.

8. Έγραψε χρυσές σελίδες στην κωμωδία, κυρίως χάρη στους ανθρώπους που έχει επιλέξει για το υπουργικό του συμβούλιο. Δεν το έκανε επίτηδες, δεν έχει λιγότερο αστείους, αλλά σε κάθε περίπτωση το γέλιο είναι γέλιο και δεν πρέπει να μένει χωρίς χειροκρότημα.

Για να τονίσω ακόμα περισσότερο το μέγεθος του κατορθώματός του να πω πως όλα τα παραπάνω τα έχει καταφέρει μέσα σε μόλις 1,5 χρόνο διακυβέρνησης. Αν σκεφτούμε ότι τα περισσότερα είναι πληγές δεκαετιών, ο πρωθυπουργός αξίζει το χειροκρότημα και ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Μπορεί να τα κάνει θάλασσα, αλλά αυτή η θάλασσα πρώτα από όλα πνίγει όλα τα καταστροφικά παραμύθια και τους παραμυθάδες της μεταπολίτευσης που τον έφεραν στην εξουσία. Και μπράβο του.