Μετακαπιταλισμός: Διάβασε τη φωτογραφία!

Το ραντεβού μας ήταν για το περασμένο Σάββατο στις 12 το μεσημέρι στα Public της Τσιμισκή. Εννοείται πως δέχθηκα με χαρά και τιμή την πρόταση των εκδόσεων Καστανιώτη να παρουσιάσω τον «Μετακαπιταλισμό» του Πωλ Μέισον, δημοσιογράφου ειδικού σε θέματα παγκόσμιων κρίσεων και όχι μόνο. Ογκώδες βιβλίο. Αλλού συμφωνώ, αλλού διαφωνώ, όμως ο Πωλ Μέισον, και κανένας δεν μπορεί να το αρνηθεί, έγραψε σελίδες συναρπαστικές, ακόμα κι αν η ουτοπία που επαγγέλλεται δεν είναι το φόρτε μου. Ανυπομονούσα όμως για την αναμεταξύ μας κουβέντα, ειδικά όταν ο «Παυλής» (το γράφω συριζαϊκά!) είναι σύμβουλος του Κορμπίν των Βρετανών Εργατικών και αρχισυντάκτης πολιτισμού και νέων τεχνολογιών στο Channel 4. Ας έχουμε μια ευγενική άμιλλα κι ας απολαύσουμε τη χαρά της γνωριμίας, της αντιπαράθεσης και της επαφής με ένα βαρύ όνομα της παγκόσμιας δημοσιογραφίας, ευχήθηκα, και στρώθηκα στη μελέτη.

Καμαρωτός, καμαρωτός το πρωινό του περασμένου Σαββάτου και με δεκάδες σημειώσεις, απορίες και ερωτήσεις, ξεκίνησα για τα Public και το ραντεβού μας. Όμως χτύπησε το τηλέφωνο και η υπεύθυνη της εκδήλωσης με πληροφόρησε πως δεν θα πραγματοποιούταν, μιας και μέλη του ΠΑΜΕ είχαν κλείσει τις δύο εισόδους της Στοάς Χιρς, στο πλαίσιο των αγωνιστικών κινητοποιήσεων ενάντια στο ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, παραγωγή, ιμπεριαλισμό, ωράριο εργασίας, μέτρα προς ψήφιση… Πλούσιο, όπως πάντα, το μενού των συντρόφων, όλα κλειστά και τα μυαλά στο σαμποτάζ, στο μποϊκοτάζ και ουχί στο ντεκαπάζ, μιας και το τελευταίο πιθανόν να θεωρείται και απαύγασμα της στοχοπροσηλωμένης στο λουκ της αμετανόητης αστής αντεπαναστάτριας, εκπροσώπου της αντίδρασης και του παγκόσμιου κεφαλαίου. Σύντροφοι «κινητοποιίστας», σύντροφοι και του Πωλ, μιας και ο ίδιος και αυτοπροσδιορίζεται αντικαπιταλιστής μα και αντιμάχεται τον καπιταλισμό απ' όπου κι αν προέρχεται, ΟΚ, ίσως σε κάπως πιο ροζέ τέμπο.

Με τον συμπαρουσιαστή και συνάδελφο Δημήτρη Καραθάνο καταλήξαμε τελικά σ' ένα καφέ της Κομνηνών (Θεσσαλονίκη είσαι, Σάββατο μεσημέρι, αδιαφιλονίκητη ιεροτελεστία), ενώ μαζί μας συγκάθησαν και κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι, όπου πνίξαμε τον πόνο και την απογοήτευσή μας στην καφεΐνη. Επαναλαμβάνω: η ευκαιρία για διάλογο με τον δημοσιογράφο που κάλυψε από Λίμαν Μπράδερς και Αραβική Άνοιξη έως ταραχές στην Κωνσταντινούπολη και Γιάννης με ένα Ν, δεν μας παρουσιάζεται κάθε μέρα. Ήταν χρυσή, μα η απεργία τη ματαίωσε. «Θα ήταν μια ενδιαφέρουσα ερώτηση-παρατήρηση», είπε ο Δημήτρης, «αν κάποτε τον συναντήσουμε, να τον ρωτήσουμε πώς νιώθει που τώρα κι αυτός τρώει ένα κομμάτι από την πίτα που έφτιαξε», μιας και τα προηγούμενα χρόνια οι εν Ελλάδι φίλοι και σύντροφοι του Μέισον στον ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατούσαν επίσης σε τέτοιου είδους «διαδραστικά» χάπενινγκ.

Τέσπα, μετά τη φρεντοσύναξη της παρηγοριάς, διαλυθήκαμε ησύχως ευχόμενοι καλό Σαββατοκύριακο σε όλους και τράβηξα το δρόμο για το πάρκινγκ, ψηλά στην Αγγελάκη. Στην Εθνικής Αμύνης λέω, δεν μπορεί τέτοια τύχη, Στεφ. my fellow lad, ούτε τέτοια σύμπτωση, αλλά ναι, ήταν αυτός! Ο Πωλ Μέισον. Τρακάραμε οι δυο μας, δίπλα μας δε είχε και πρακτορείο του ΟΠΑΠ, πέρασε από το νου μου να ρίξω στα γρήγορα κι ένα «τυχερό» δελτίο, με τόση ρέντα! Ο Πωλ Μέισον ανηφόριζε παρέα με ένα παρεάκι από ροδαλούς, χαρούμενους και μποέμηδες νεολαίους, προφανώς του ΣΥΡΙΖΑ, που τον ξεναγούσαν στην πόλη. Απίστευτη ζέστη, «φωτοκερνούσε κάψα ο ξανθός ήλιος» (το έγραψα σε έντεχνο χιπ χοπ τέμπο, αντί να πω «γαϊδουρόκαψα», φάση ποιότητα και στιλ γραμματέα της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ).

Του σφύριξα κλέφτικα – περίπου. «Χαίρε, Πωλ Μέισον, είμαι ο ένας από τους δυο συναδέλφους που μαζί θα συζητούσαμε για τον "Μετακαπιταλισμό". Τι κρίμα που ματαιώθηκε η εκδήλωση! Μα δεν πειράζει, χαίρομαι για τη γνωριμία μας, έστω κι έτσι, σε τούτο το πεζοδρόμιο κι όχι στο βιβλιοπωλείο»! Ευγενής, χαμογελαστός, ορεξάτος για κουβέντα και επαφή, πρόθυμος να βγούμε μια φωτογραφία, χάρηκε όταν του είπα πως μπορεί πολιτικά να διαφωνώ απόλυτα μαζί του, μα δεν μπορώ να μην προσκυνήσω τα υπέροχα άρθρα που έγραψε κάποτε είτε για την ταξικότητα της μουσικής Northern Soul είτε για την ταινία «This Is England» και τα θατσερικά χρόνια. Ψάξτε αυτά τα άρθρα, είναι υποδείγματα κοινωνικοπολιτικής αρθρογραφίας και σχολιασμού σε θέματα τέχνης και κουλτούρας.

Δεν ξέρω αν την ίδια χαρά με τον Πωλ «έπαθε» και το παρεάκι του, ειδικά όταν είπα πως είμαι συντάκτης της «καπιταλιστικής» Άθενς Βόις, αλλά κι όταν τους ρώτησα αστειευόμενος: «Τι τάση είστε;». Με σοβαρό ύφος μια κοπέλα με επανέφερε στην τάξη λέγοντας: «Είμαστε νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ και στην οργάνωσή μας δεν υπάρχουν τάσεις», period!

Μετά την αναμνηστική μας φωτογραφία, έδωσα στον Μέισον τις ερωτήσεις που του ετοίμασα, «here you are mate, θα ήταν τιμή μου αν μου απαντούσες, αν και ξέρω πως ο χρόνος σου είναι περιορισμένος». «Μα τι λες», αντέτεινε δίνοντάς μου την κάρτα του, please send me an e-mail»! Στην κουβέντα μας μπήκε σφήνα η νεαρή δεσποινίς της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ: «Απορώ γιατί λέτε πως η εκδήλωση ματαιώθηκε. Η εκδήλωση θα γίνει. Ο Πωλ θα μιλήσει ενώπιον της νεολαίας μας, αν θέλετε μπορείτε να τον ακούσετε». Με τακτ της υπενθύμισα πως η εκδήλωση στα Publc, η ανοιχτή σε όλους, ματαιώθηκε. Καλώς ή κακώς, ήρθαν πολλοί που απογοητεύτηκαν για τη χαμένη ευκαιρία και δεν μπορεί να θεωρεί πως δεν τρέχει τίποτα, όπως και επίσης πως δεν έχει κανέναν γκαϊλέ ο νορμάλ κόσμος, πέραν του κομματικού ακροατηρίου, ο ανένταχτος αναγνώστης, να ανηφορίζει σε αμφιθέατρα και σε φοιτητικά αγωνιστικά μετερίζια. Μα τον Θεό, το είπα με τακτ, μα αμφιβάλλω αν το κορίτσι το κατάλαβε. Χαμένα λόγια. Αν και οφείλω να παραδεχτώ αυτό: το ευγενικό κορίτσι με το οποίο διαφώνησα, ήταν αυτό που μας έβγαλε τη φωτογραφία. Καθαρή κι όχι κουνημένη φωτογραφία ή θολή, μιας και μπορούσε επίτηδες να την κάψει, «αχ σόρι, δεν ήξερα», όχι!

Το κορίτσι του ΣΥΡΙΖΑ μας έβγαλε τέλειες φωτογραφίες κι αυτό θεωρώ πως ήταν άλλο ένα από τα ωραία του περασμένου Σαββατοκύριακου, που ναι μεν ήταν να συνομιλήσουμε με τον Μέισον, αλλά εκείνοι οι άλλοι δεν ήθελαν, ασχέτως αν εμείς θέλαμε, αλλά μετά ευτυχώς στο δρόμο ήθελε αυτός, που μπορεί βέβαια να μην ήθελε το κορίτσι, αλλά μετά το κορίτσι ήθελε και ο «αγώνας» έγινε και το σκορ τελικά ήταν μια… φωτογραφία! Αναμνηστική, συναδελφική και ελπιδοφόρα, μιας και όταν θέλουν οι άνθρωποι, παρά τις διαφορές τους, μπορούν να συναντηθούν κυριολεκτικά στους δρόμους και να χτίσουν γέφυρες διαλόγου και κατανόησης!

Κατά τ' άλλα, Δευτέρα γράφονται αυτές οι γραμμές. Ήρθα στο γραφείο, έστειλα στον Μέισον τις ερωτήσεις μα και την αναμνηστική μας φωτογραφία, και περιμένω τις απαντήσεις του. Όσο για τον «Μετακαπιταλισμό», είναι ένα βιβλίο που σηκώνει πολλή συζήτηση και σας προτρέπω να εντρυφήσετε. Η ανάγνωσή του θα σας βοηθήσει να καταλάβετε πώς, έστω και ουτοπικά, μερικοί «σύντροφοι» ονειρεύονται έναν σοσιαλισμό με τεχνολογικά αναβαθμισμένο κοπερατιβίστικο τρόπο οργάνωσης της νέας κοινωνίας, κι άντε γεια!