Αυτό το πεζοδρόµιο είναι δικό µας ή δικό τους;

Εβδοµάδα Καρναβαλιού. Καλή ευκαιρία για µικρή αποχή από το σχολιασµό της πολιτικής επικαιρότητας. Αντ’ αυτού, κάτι άµεσα συνδεµένο µε τη ζωή στην Αθήνα. Ας µην ξεχνάµε, άλλωστε, και τον τίτλο του εντύπου: Athens Voice.

Έχει πια ωριµάσει µέσα µου η ιδέα για την ίδρυση µιας κίνησης που να υπερασπίζεται τα δικαιώµατα όλων όσοι είµαστε κάτοικοι αυτής της πόλης, και ειδικότερα του κέντρου της, και επιπλέον επιµένουµε (άκου, κύριε, θράσος…) να κυκλοφορούµε σχεδόν πάντοτε µε τα πόδια, πεζοί. Μάλιστα, έχω σκεφτεί και τον τίτλο, και κυρίως το ακρωνύµιο, αυτής της νέας κίνησης: ΚΙ∆ΙΠΕΚΑ, που σηµαίνει Κίνηση για τα ∆ικαιώµατα των Πεζών του Κέντρου της Αθήνας. Ασφαλώς, θα µπορούσαν στο µέλλον να υπάρξουν και άλλες ανάλογες κινήσεις, στη Θεσσαλονίκη (ΚΙ∆ΙΠΕΚΕΘ), στην Πάτρα (ΚΙ∆ΙΠΕΚΕΠ) κ.ο.κ.

Στο κάτω κάτω της γραφής, µια τέτοια κίνηση θα ήταν «ώριµο τέκνο της οργής» της κοινωνίας των πολιτών, και όχι µία ακόµα από αυτές τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) µε ασαφείς στόχους και ελάχιστη δραστηριότητα που, όπως πρόσφατα πληροφορηθήκαµε, εισέπρατταν σεβαστότατα ποσά από τον κρατικό προϋπολογισµό –α, ρε, κατακαηµένε κρατικέ προϋπολογισµέ, τι κόσµο και κοσµάκη έχεις ταΐσει κι εσύ!

«Άγνωστο γιατί, ο πεζός θεωρείται πάντοτε δεδοµένο ότι έχει βγει… βόλτα»

Σε µια πρώτη προσέγγιση του ζητήµατος, λοιπόν, θα µπορούσε κανείς να αναφέρει ως κύριο στόχο και βασικό µέληµα της ΚΙ∆ΙΠΕΚΑ την υπεράσπιση των πεζοδροµίων και των πεζοδρόµων από τους κάθε είδους εποχούµενους καταπατητές και εισβολείς, ανεξάρτητα από το µέσο που  αυτοί χρησιµοποιούν.

Το κακό ξεκίνησε από τα τετράτροχα, αλλά δυστυχώς δεν σταµάτησε εκεί. Σας έχει τύχει, αλήθεια, να προσπαθείτε να φτάσετε στην πόρτα της πολυκατοικίας σας και η πρόσβαση να είναι σχεδόν αδύνατη γιατί κάποιος νεόπλουτος µπουρτζόβλαχος έχει καταλάβει όλο το πεζοδρόµιο  µε το Vitara του ή µε την BMW του; Να γιατί κατανοώ απόλυτα µια καλή φίλη που, έχοντας πια απαυδήσει τόσα χρόνια να βλέπει το πεζοδρόµιο έξω από το σπίτι της κατειληµµένο, έχει επιλέξει ως µορφή αντίδρασης/αντίστασης να λυγίζει (καταστρέφοντάς τους, ουσιαστικά) τους πανάκριβους καθαριστήρες των θρασύτατων καταπατητών.

Έλα, όµως, που εδώ και χρόνια οι εισβολείς δεν περιορίζονται στα τετράτροχα και στα τετράποδα (συγγνώµη, στα δίποδα ήθελα να πω) που τα οδηγούν. Τα δίτροχα, είτε αυτά είναι απλά παπάκια είτε κάτι µηχανάρες µεγέθους µικρού άρµατος µάχης, θεωρούν πλέον αυτονόητο δικαίωµά τους όχι µόνο να παρκάρουν στο πεζοδρόµιο, αλλά και να κινούνται επ’ αυτού, και µάλιστα συνήθως κατά την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη της κυκλοφορίας. Αν, εξάλλου, τολµήσεις να πεις τίποτε, οι οδηγοί τους θα σου απαντήσουν θρασύτατα ότι έτσι «κόβουν δρόµο», και επιπλέον ότι αυτοί «πάνε σε δουλειά» – σε αντιδιαστολή, προφανώς, µε σένα, τον πεζό, ο οποίος, άγνωστο γιατί, θεωρείται δεδοµένο ότι έχεις βγει βόλτα, ή για να λιαστείς.

Πιο πρόσφατοι στη χορεία των καταπατητών/εισβολέων, οι ποδηλάτες, οι οποίοι, εκτός των άλλων, σε αντιµετωπίζουν και µε ύφος εκατό καρδιναλίων, θεωρώντας ότι είναι πολύ «ψαγµένα», πολύ «προχωρηµένα», πολύ «εναλλακτικά» άτοµα, ενώ εσύ παραµένεις δέσµιος και θύµα παρωχηµένων συνηθειών και πρακτικών. Εννοείται, βέβαια, ότι και αυτοί κινούνται σχεδόν πάντα κατά την αντίθετη κατεύθυνση από τη ροή  της κυκλοφορίας (για να «κόψουν δρόµο» πάντοτε…) και επίσης ότι δεν έχουν σχεδόν ποτέ φανάρι ή οποιοδήποτε άλλο φωτάκι που να τους καθιστά τουλάχιστον ορατούς κατά τις βραδινές ώρες.

Αυτά προς το παρόν, επιφυλασσόµενος να επανέλθω. Κατά τα άλλα, η έδρα της νέας αυτής κίνησης, αν και όποτε ιδρυθεί, θα πρέπει –εντελώς λογικά αλλά και «τιµής ένεκεν»– να βρίσκεται στην οδό Σόλωνος, ίσως τον πιο κακοπαθηµένο και ταλαιπωρηµένο από τα τροχοφόρα δρόµο του κέντρου της Αθήνας, ο οποίος, έτσι κι αλλιώς, και χωρίς τροχοφόρους επιβήτορες, µετά βίας χωράει άνθρωπο ο οποίος επιµένει να χρησιµοποιεί και τα δυο πόδια του όταν περπατάει.