…κάτι πλούσιο και παράξενο, σαν τοπίο του βυθού, ανθισμένες κερασιές κι απόγευμα ζεστό. Αρχίζω έτσι το κείμενο αφενός για να μη γίνει πολύ μεγάλος ο τίτλος, αφετέρου για να τιμήσω τον ποιητή και τα λόγια του.
Είναι αλήθεια ότι σ’ αυτό τον ευλογημένο και ταυτόχρονα ρημαγμένο τόπο, τη χώρα μας, φυσά κάθε τόσο ένα αεράκι ελαφρύ, απαλό, ζείδωρο…που κάνει τις ελπίδες να ξαναγεννιούνται, κάποια χαμόγελα να σκάζουν μύτη, κάποια πρόσωπα να αναθαρρεύουν… κι ύστερα πέφτει πάλι ο άνεμος και το κέφι, αποτυχαίνει η προσπάθεια ή και υπονομεύεται. Γυρνάμε πίσω σε καινούργιο μνημόνιο, σε καινούργα απελπισία. Αυτό που μας λείπει, που κάνει τα λάθη μας να επαναλαμβάνονται, χωρίς να μας διδάσκουν, είναι οι βλαβερές συνέπειες των λαθών, η έλλειψη αυτοκριτικής ανάλυσης… το στραβό μας το κεφάλι.
Έτσι απέτυχε η ένδοξη πορεία της ελληνικής αριστεράς, της ΕΑΡ, έδυσε πρόωρα το κάλλος της, πριν 30 περίπου χρόνια, αμέσως μετά την προγραμματική ανανέωση του λόγου της μετά το εξαίρετο συνέδριό της. Έτσι απέτυχαν οι πρώτοι οικολόγοι στην Ελλάδα, διάφορα μικρότερα σχήματα που έλεγαν αλήθειες, υπονομεύτηκαν οι 58 μετά το συγκλονιστικό ΑΚΡΟΠΟΛ, στέρεψε το «ποτάμι» μετά το ελπιδοφόρο Λαύριο πρόπερσι, απέναντι από τη Μακρόνησο και μέσα στη Λαυρεωτική… Δεν έγινε αντιληπτό ότι το να παίρνεις από τα αποδυτήρια ένα 6,5% σαν βουάρ σε όλη την Ελλάδα, μέσα στο σημερινό κλίμα της χώρας, είναι άθλος.
Υπάρχουν και χώρες όμως που τιμούν τις αποτυχίες τους, όπως οι Ισπανοί στην Καταλωνία. Έχουν και μια ολόκληρη πλατεία τους στο κέντρο της Βαρκελώνης αφιερωμένη σ’ αυτό, όπου καίει μια φλόγα για τις μελλοντικές τους επιτυχίες. Γιατί η αποτυχία είναι η καλύτερη εισαγωγή για κάποια επόμενη επιτυχία. Οποιοσδήποτε κι αν σουτάρει στο μπάσκετ από τα 6 μέτρα μπορεί να «σπάσει» το καλάθι, μετά απο πέντε, δέκα, είκοσι αποτυχημένα σουτ, αλλά κάποτε το σουτ θα μπει.
Πού βρισκόταν το λάθος λοιπόν; Στην ύπαρξη προσωπικής ατζέντας από πολλούς, στην έλλειψη διαφάνειας και αξιόπιστης διαδικασίας, στις ταλαντεύσεις από τη μία όσον αφορά τη στήριξη ή την ανοχή του άθλιου για τη χώρα μορφώματος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, από την άλλη μεριά την άνευ όρων υποστήριξη της παλαιάς ΝΔ, αλλά και την ενοχοποίηση κάθε συμμαχίας με τις θετικές μεταρρυθμίσεις του Κυριάκου. Κυρίως, όμως, στο θεωρούμενο ως προαπαιτούμενο και προαποφασισμένο θέμα της ηγεσίας, ως κληρονομικό ή δοτό, σαν βουάρ δικαίωμα, είτε με τη μορφή του πρωτότυπου όρου «επικεφαλής», είτε με τη μορφή της προέδρου του ενός εικοστού του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, είτε με τη μορφή του απολωλότος και άρτι επιστρέψαντος στο ΣΥΡΙΖΟμαντρί, πρώην τρίτου της τρικομματικής.
Γιατί λοιπόν να μην κάνουμε μια ανοιχτή προκήρυξη, κάπως σαν όπεν γκαβ… με προσόντα και επιτυχίες και μηδέν παραπτώματα σε κάποιον νέο η κάποια νέα …50 μέχρι 40 ετών; Και όποιος η όποια πείσει το ακροατήριο, το ενεργό ακροατήριο, το μιτ σπίλεντες πούμπλικουμ, για να θυμηθούμε και τον Μπρεχτ ή την αρχαία χορωδία.
Αν ούτε αυτό μπορούμε να κάνουμε ως χώρος της προόδου, της εξέλιξης, της ανάπτυξης και της ελευθερίας, της δημοκρατίας, τότε τι λόγο ύπαρξης έχουμε; Τη στιγμή μάλιστα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης διεκδίκησε και κέρδισε ανάμεσα σε 400.000 πολίτες την προεδρία της παλαιάς νέας Δημοκρατίας, και συνεχίζει τις τολμηρές του τομές;
Δεν είμαι απαισιόδοξος. Τιμώ τις συλλογικές και ατομικές μας αποτυχίες κι αυτό σημαίνει τολμώ να τις υπερβώ, αφού τις καταλάβω. Αυτό μάλιστα έλεγε και ένας σοφός του προ-προηγούμενου αιώνα, ήταν η ενδέκατη θέση για τον Λουδοβίκο Φόυερμπαχ… ότι οι παλιοί φιλόσοφοι ερμήνευαν απλά τον κόσμο. Το θέμα είναι όμως να τον αλλάξεις.
Δεν είμαι απαισιόδοξος. Ακούω τις τελευταίες μέρες ότι συγκλίνουν διάφορα ρεύματα στα παραπάνω ζητήματα. Νέοι με λαμπρή πορεία και δημόσια στάση, με προσόντα και θάρρος, παλαιότεροι με κύρος μεγάλο που το διατηρούν ακόμα άσβηστο, νέοι επιχειρηματίες που κρατάνε ακόμα παρά την κρίση και καινοτόμοι… αθλητές με ίνδαλμα τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, μεσαίας ηλικίας καλλιτέχνες και διανοούμενοι με κύρος και έργο διεθνές, νεώτεροι με ίνδαλμα τους αδελφούς Αντετοκούμπο, εργαζόμενοι με έργο και αντοχή, και πολλοί άλλοι. Όλοι αυτοί συγκλίνουν σε έναν κοινό τόπο δημιουργούν έναν κοινό τόπο, χωρίς να βάζουν οι ίδιοι θέμα ηγεσίας, πρωτοκαθεδρίας και «σαν βουάρ επικεφαλής», χωρίς να μοιράζουν θέσεις σε κοινοβούλια φανταστικά και ψηφιακά. Αυτό μόνο έχει σημασία, να κερδίσει ο καλύτερος πάνω στην κοινή μας πλατφόρμα, που είναι η αναγέννηση της χώρας και της άρχουσας τάξης της, της μεσαίας, που αγκομαχάει χρόνια τώρα και αργοπεθαίνει η ξενιτεύεται.
Μέρες που έρχονται… Μεγάλη Παρασκευή. Ω γλυκύ μου έαρ… και μετά η Ανάσταση φυτών και λουλουδιών, αι γενεαί πάσαι και ούτω καθ εξής.
Το παρόν κείμενο υπέχει και θέσιν δημόσιας προσωπικής δέσμευσης, έτσι μου υπαγορεύει η δημοκρατική μου ευθύνη. Και ακούω ότι τα γραφεία αυτής της επιτέλους, χωρίς ιδιοτέλεια σύγκλισης …πασών των γενεών κίνησης, θα βρίσκονται επί της πλατείας Συντάγματος, στον έκτο όροφο, και στη συνέχεια στις 52 πρωτεύουσες των νομών της χώρας, κάνοντας το τοπίο να μεγαλώσει, δένοντας το παλιό με το καινούριο στην αρχαία χάραξη.
Φίλοι και φίλες, έξοδος, δεν είναι αυτό υπόσχεση ή προαναγγελία, προσκλητήριο είναι να το ζήσουμε μαζί, από κοινού… να σκάσει ένα χαμόγελο επιτέλους στα χείλια μας. Από μας εξαρτάται. Ίσως... νέοι καιροί ξημερώνουνε πάλι.
«με λογισμό και μ’ όνειρο…»
στον Δημήτρη Μαρωνίτη, τον Νικόλαο Μουτσόπουλο, τον Νίκο Κούνδουρο, τον Βαγγέλη Καργούδη, τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη, τη Σωτη Τριανταφύλλου, τον Χρήστο Χωμενίδη, τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Δημήτρη Πανάγο, τον Μανόλη Γλέζο, τον Γιώργο Λαζόγκα είναι «αφιερωμένο εξαιρετικά» αυτό το κείμενο…
7°
