Η τελευταία δημοσκοπική κάμψη του Ποταμιού για μένα έχει μια πολύ απλή εξήγηση: Τους ψηφοφόρους δεν τους ενδιαφέρουν οι εσωκομματικές ισορροπίες σε ένα κόμμα, αλλά το τι λέει και τι κάνει το κόμμα αυτό για να βελτιώσει τις ζωές τους. Εμείς ως Ποτάμι από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και μετά έχουμε περιέλθει σε μια κατάσταση εσωστρέφειας. Αντί να δώσουμε έμφαση όλοι μαζί συντεταγμένα σε αυτά που σωστά έχουμε πει και κάθε λίγο και λιγάκι επαληθεύονται, προσπάθησε ο καθένας να βάλει τη δική του ατζέντα.
Για να ξεφύγει λοιπόν από την «κοιλάδα του θανάτου» αυτό που χρειάζεται σήμερα το Ποτάμι είναι να ξαναβρεί τις αρχικές του συντεταγμένες. Δηλαδή, να τονίσει τον διακριτό του ρόλο ως ένα κόμμα που δεν έχει σκελετούς στην ντουλάπα, που έχει μαζέψει πολύ αξιόλογους ανθρώπους και είναι αποφασισμένο να τα βάλει με τις παθογένειες του συστήματος που μας έχουν οδηγήσει εδώ. Κι όταν λέμε «συστήματος» εννοούμε και του «δεξιού» και του «αριστερού» (περιλαμβανομένου και του «κεντροαριστερού»). Εννοούμε τις πελατειακές σχέσεις που είναι χαρακτηριστικό και των δεξιών και των αριστερών κυβερνήσεών μας. Την κομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης που έχει τη σφραγίδα και των δύο. Το χάιδεμα των συντεχνιών, την αδιαφάνεια, τα στεγανά της εξουσίας, τον παρασιτισμό μικρό ή μεγάλο που τον εξέθρεψαν και οι δύο. Λίγοι αντιστάθηκαν και βρέθηκαν γρήγορα εκτός πολιτικού παιχνιδιού ή προσαρμόστηκαν.
Αντί να έχει αυτά συνεχώς στον πολιτικό του λόγο, καταγγέλοντας αλλά προτείνοντας συγχρόνως διεξόδους και λύσεις, το Ποτάμι μετά τον Σεπτέμβριο άρχισε να πυροβολεί τα πόδια του. Οι δημοσκοπικές έρευνες δείχνουν κάμψη γιατί ακριβώς αναλωθήκαμε σε μια εσωστρέφεια και έναν ετεροπροσδιορισμό (με ποιον θα πάμε και ποιον θα αφήσουμε). Λίγο αφορούν αυτά όμως την κοινωνία. Η συζήτηση που αφορά την κοινωνία έχει να κάνει με τα προβλήματά της και τις λύσεις που προτείνεις. Στην οικονομία, στην παιδεία, στη δημόσια διοίκηση, στην υγεία, στην εργασία, παντού. Κι αν κάποιοι συμφωνούν με αυτά που λες είναι εν δυνάμει σύμμαχοί σου. Οι συμμαχίες λοιπόν επί των θέσεων κι όχι επί των οφίτσιων.
Σε αυτή τη μάχη η πρώτη γραμμή είναι η κοινοβουλευτική ομάδα μαζί με τα στελέχη του Ποταμιού. Δεν είναι τυχαίο που λέω «η κοινοβουλευτική ομάδα» και όχι «οι βουλευτές». Το κάνω γιατί πιστεύω βαθιά στην έννοια «ομάδα». Και σε μια ομάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι όλοι ίδιοι. Σε μια ομάδα χρειάζονται τόσο οι αμυντικοί όσο και οι επιθετικοί, τόσο οι σκόρερ όσο και οι πασαδόροι, τόσο οι αριστερόχειρες όσο και οι δεξιόχειρες. Δεν πρέπει λοιπόν να είναι όλοι ίδιοι, πρέπει όμως να υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Όχι να έχει ο καθένας τη δική του ατζέντα αλλά να υπηρετεί την ατζέντα της ομάδας, να βάζει το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Αν γίνει αυτό στο τέλος βγαίνουμε όλοι κερδισμένοι. Σε μια ομάδα είναι σημαντικό να είσαι καλός παίκτης, αλλά είναι σημαντικότερο να είσαι καλός συμπαίκτης.
Η ανάκαμψη λοιπόν του Ποταμιού θα έρθει όταν παγιωθεί μια εσωκομματική ηρεμία και ασχοληθούμε επιτέλους με την πολιτική ατζέντα που βάλαμε ήδη από τον Φεβρουάριο του 2014, όταν ξεκίνησε το Ποτάμι. Είμαστε αυτοί που και θέλουμε και μπορούμε να τα βάλουμε με τις παθογένειες του παρελθόντος γιατί ξέρουμε ότι μόνο έτσι θα αναδείξουμε τις δυνατότητες του μέλλοντος.
5°
