Ο Μαρκήσιος Ντε Σαδ στην όπερα του Μαξίμου

Υπό ομαλές συνθήκες η στήλη θα έπρεπε να αναδείξει την αποκατάσταση της χαμένης τιμής της ευρύτερης δημοσιογραφικής οικογένειας με τη βράβευση του Γιάννη Μπεχράκη και της ομάδας του με το βραβείο Πούλιτζερ, τιμή μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα.

Υπό ομαλές συνθήκες η δημοσιογραφική πένα θα έπρεπε να ασχολείται με το παρασκήνιο και τους λόγους που ώθησαν τον επικεφαλής του κολοσσιαίου πολιτισμικού εγχειρήματος του Ιδρύματος Νιάρχου να υποβάλει παραίτηση παραμονές της παράδοσης του έργου στο Φαληρικό Δέλτα στο ελληνικό δημόσιο.

Υπό ομαλές συνθήκες θα έπρεπε να αναδειχθεί η ουσιαστική πρόταση της πρωτοβουλίας «Διάζωμα», η οποία στοχεύει στη διαμόρφωση μιας πραγματικά καινοτόμου άποψης περί συνέργειας μεταξύ αρχαιολογικής σκαπάνης και οικονομικής ανάπτυξης, με αφετηρία την πιστοποίηση ενός αρχαιολογικού δικτύου, αγνώστου στο πλατύ κοινό στην Ήπειρο, ως οδηγού χάρτη - πλαίσιο οικονομικής δραστηριότητας και πολιτισμικής ανάδειξης των ιστορικών ευρημάτων. Για την πρόταση αυτή ενδιαφέρθηκε η Παγκόσμια Τράπεζα και το Χάρβαρντ, έτσι για την ιστορία και μόνο.

Αντί αυτής της ενασχόλησης ο δημοσιογράφος, υπό το βάρος μιας ανηλεούς πραγματικότητας, αναγκάζεται να εντρυφήσει στο κείμενο ενός σημαντικού συνεργάτη και λογογράφου του σημερινού πρωθυπουργού, όστις αποκαλύπτει κατά τους ισχυρισμούς του τις μύχιες σκέψεις του ενοίκου του Μαξίμου ξεδιπλώνοντας την επιρροή που του ασκεί αυτός ο «μικρός και επίμονος Λένιν» που κρύβει μέσα του. Αυτός ο «μικρός Λένιν» που σε συνδυασμό με τον «μικρό Στάλιν», που όλοι οι οι «μεταμπολσεβίκοι» κρύβουν μέσα τους, καθορίζουν την πολιτική σκέψη του κ. Αλέξη Τσίπρα. Το κείμενο είναι προφανώς ενδιαφέρον διότι υποδηλώνει πολιτική μεθόδευση και άρα δολιότητα. Ξεδιπλώνει την εν κρυπτώ διαμόρφωση συνθηκών για την εφαρμογή του πραγματικού Σχεδίου Β, όχι εκείνου του πολιτικού αρλεκίνου που συχνάζει σε τηλεοπτικά παγκάκια αλλά του ίδιου του επίσημου Μαξίμου.

Οφείλω να ομολογήσω πως ποτέ δεν συμπάθησα τους λογογράφους πολιτικών ηγετών, ούτε τους επιμελητές των πολιτικών στρατηγικών των εκάστοτε πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής. Μπορεί και να φθονούσα τη δυνατότητά τους να «συμμετέχουν» στη διαμόρφωση και όχι να παρακολουθούν και μόνο τα τερτίπια της ιστορίας. Ωστόσο παραμένει το βασικό ερώτημα. Πώς ένας τόσο στενός συνεργάτης ενός σημαντικού πολιτικού δέχεται να συνεργαστεί και στη συνέχεια ανέχεται να «αποκαλύψει» τις μύχιες σκέψεις του εργοδότη του; Από τρόμο; Λόγω ενοχών; Λόγω άγνοιας; Λόγω τύψεων;

Η υπόθεση προσλαμβάνει ιδιαίτερα δραματικά χαρακτηριστικά όταν ένας τέτοιος παράγων αποκαλύπτει πως το υποκείμενο ερεύνης ποτέ του δεν απεμπόλησε την «αριστερίστικη ίντριγκα», σε συνάρτηση με την παραδοσιακή νοοτροπία ενός συνειδητού Κνίτη με ολίγη κατά τον Βίλχεμ Ράιχ «στοχοπροσήλωση» στο αυταπόδεικτα πια ύψιστο μοντέλο ερωτισμού που είναι αυτό της συμβίωσης με την εξουσία. Το μείγμα αναμφιβόλως είναι εύφλεκτο και οι συνέπειες μπορεί και να αποβούν εκρηκτικές, όταν μάλιστα (και εδώ παρεμβαίνει ο μεγάλος Σιγμούνδος) είναι σχεδόν σίγουρο πως ο συγκεκριμένος πολιτικός μηδέποτε ήρθε σε γνωσιολογική επαφή με του Μαρκούζε το πόνημα «Έρως και Πολιτισμός». Πόσο δίκιο λοιπόν, εκ των υστέρων, είχε ο Γιώργος Βέλτσος με τις αναφορές του στο μνημειώδη «Οιδίποδα» που συνέγραψαν οι Γάλλοι δάσκαλοί του.

Όλα τα παραπάνω εξηγούν με αλγεβρική ακρίβεια τις επιλογές στο πρόσωπο ενός Βαρουφάκη, ενός Σταθάκη, ενός Τσακαλώτου, ενός Πολάκη ή ενός Μπαλτά. Άμοιρε Ίαν Φαμπρ, τι σου έμελε να πάθεις όταν έμπλεξες με τα πίτουρα και σε έφαγαν οι κότες του εντόπιου καλλιτεχνικού-θεσμικού κατεστημένου. Δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Εσύ, ένας Φλαμανδός, τι γυρεύεις στα αλώνια των Γκάγκαρων;

Και επειδή η «performance» του Ευκλείδη Τσακαλώτου στην Ουάσινγκτον προ ημερών, όπου ο δόλιος «τσαλακώθηκε» από την καλοστημένη συνέργεια ενός Βόλφγκαννκ Σόιμπλε και μίας Λαγκάρντ, ήταν μνημείο επαρχιακής αφέλειας, το απόσταγμα του τελευταίου θεωρητικού κειμένου της «Ομάδας των 53» έρχεται να ξεκαθαρίσει τα πράγματα με την αβυσσώδη ασάφειά του, όπλο του κάθε κατ’ επάγγελμα και όχι κατά συνείδηση αριστερού. «Να εγκαταλείψουμε το ναυάγιο όσο είναι καιρός» ομολογεί το κείμενο των συνοδοιπόρων του Ευκλείδη ο οποίος παροτρύνεται να αποχωρήσει αφού, κατά τεκμήριο, αν και «Ευκλείδης» ουδεμία σχέση έχει προφανώς με τη γεωμετρική ακρίβεια.

Έτσι, ομαλά και σχεδόν αναπόφευκτα, φθάνουμε στο «σοφό» του Πολιτικού Γραφείου, τον κ. Δραγασάκη, ο οποίος στην ημερίδα «Η Αριστερά στην εποχή των Μνημονίων» προαναγγέλλει την υποστολή της αριστερής σημαίας ομολογώντας το πολιτικό πρόβλημα που ανακύπτει από το μοιραίο τσαλάκωμα του Τσακαλώτου εντός του αδύτου του σύγχρονου Ναού του Σολωμόντος στην Ουάσινγκτον, το επάρατο ΔΝΤ, με το οποίο συνεργάζεται η επονείδιστη ευρωπαϊκή νομενκλατούρα. Ο κ. Δραγασάκης διαθέτει την οδυνηρή πείρα του «βρώμικου ’89» και ξέρει πολύ καλά τις επιπτώσεις μίας τέτοιας πολιτικής κατολίσθησης. Προειδοποιεί λοιπόν και «την κάνει» διακριτικά με ελαφρά πηδηματάκια διότι το δις εξαμαρτείν πάει πολύ για μία αριστερή πολιτική ζωή.

Παραμένει σε εκκρεμότητα ο τελικός σχεδιασμός του «Βαθέος Μαξίμου» το οποίο παρακολουθώντας το χάος στη δομή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως (Το Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ και οι 7 νάνοι, όπου στο ρόλο της Χιονάτης ο κ. Παπαμιμίκος) αντιλαμβάνεται (το Μαξίμου) πως, αν αποχωρήσει από την εξουσία, αυτό θα οφείλεται αποκλειστικά στη δική του ανεπάρκεια και όχι στην επάρκεια της Συγγρού.

Άρα ενδεχομένως η αναβάπτιση ενός σχήματος διακυβέρνησης όπου η «μοιρασιά» θα είναι λιγότερο αριστερή και περισσότερο θεαματική, με «εισβολή» προσωπικοτήτων διψασμένων για κάποιο ρολάκι, ενδεχομένως να επιτρέψει μία παράταση στο σαδομαζοχιστικό σύνδρομο του «μαρτυρίου της εξουσίας» από το οποίο διακατέχεται η ηγετική ομάδα της Ηρώδου του Αττικού. Άλλωστε αυτό το σενάριο προκρίνουν οι μεγάλες πρεσβείες που ενδημούν Αθήνησι και που καταγράφουν τις τάσεις και τις καταστάσεις. Ένας ανασχηματισμός ώστε ο «μικρός Λένιν» να συνεχίσει να παίζει με τους κύβους του στήνοντας πυργάκια για να διατηρήσει την ψευδαίσθηση ότι γράφει ιστορία.