Μονομαχία στα ερείπια

Με κάθε δημόσια αντιπαράθεση του πρωθυπουργού και του αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης επιβεβαιώνεται ότι, παρά την κατάρρευση, η τάση παραμένει καθοδική. Είναι να απορεί κανείς αν και πώς μπορεί να ανακοπεί η πτωτική δυναμική για να αρχίσει μια αντίστροφη πορεία, αφού αυτό δεν έχει ακόμη συμβεί, μετά από έξι χρόνια σε μνημόνια.

Είστε κλέφτες-είστε ψεύτες. Αυτό είναι το βασικό μοτίβο της πολιτικής σύγκρουσης που εμπλουτίζεται με τους ίδιους και τους ίδιους δυισμούς: Νέο vs παλιό, αντιδιαπλοκή vs διαφθορά, μεταρρυθμίσεις vs λαϊκισμός - όλα αυτά με αυθαίρετους ορισμούς που αντέχουν μόνο στον ελληνικό μικρόκοσμο και ακυρώνονται έξω από αυτόν. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τίποτα το νέο αλλά έχει πολλά από το πιο παλιό ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν έχει να επιδείξει σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές στην πράξη παρά τη σχετική φλυαρία της.

Αν ακούσει κανείς όσα ανταλλάσσουν από το βήμα της βουλής ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πειστεί ότι το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο. Ο ένας καταγγέλλει τον άλλο ή το κόμμα του άλλου για την καταστροφή της χώρας και η έμφαση δίνεται στο ύψος του σωρού με τα σκουπίδια που φτιάχνεται κάθε φορά για να περιγραφούν τα λάθη του αντιπάλου.

Η συζήτηση επικεντρώνεται πάρα πολύ στο χθες και λιγότερο στο τώρα, σχεδόν καθόλου στο αύριο. Ποια πλευρά συνέβαλε περισσότερο στο αδιέξοδο, όχι με ποιο σχέδιο θα επιχειρηθεί η άρση του ούτε ποια είναι τα βήματα για να φτάσουμε στην έξοδο από το σπιράλ της παρακμής.

Να γίνει εξεταστική για τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ, ναι αλλά να προηγηθεί μία για τα capital controls, έχετε τον Παπασταύρου, είχατε τον Βαρουφάκη, είστε με το ΔΝΤ, μιλάνε οι Μερκελιστές, υπηρετείτε τα μεγάλα συμφέροντα, εσείς ξεπουλήσατε τις τράπεζες και φέρνετε μέτρα 5,4 δισ, διδάσκουμε την ΕΕ ανθρωπισμό, η Τασία που έλεγε πως λιάζονται και εξαφανίζονται φταίει, θέλετε ή δεν θέλετε να κλείσει η αξιολόγηση, θέλουμε εκλογές για να σωθεί η χώρα από τη λαίλαπα.

Ο τρόπος που εξελίσσεται ο πολιτικός καβγάς θρέφει τον οπαδισμό και τον διχασμό, δεν συμβάλει στο συλλογικό αναστοχασμό και επομένως στην αναγκαία αυτογνωσία μήπως και καταλάβουμε τι μας έχει συμβεί και πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την κατάστασή μας χωρίς ξόρκια και βρισιές, αλλά με προσπάθεια και σκέψη.

Ενα παράδειγμα: Με ή χωρίς συμφωνία με τους πιστωτές το ασφαλιστικό σύστημα θα υποστεί ριζικές αλλαγές γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν τα χρήματα που μπορούν να συντηρήσουν περίπου 3 εκ. συνταξιούχους - πόσο μάλλον σε συνθήκες ύφεσης. Το θέμα είναι οι παρεμβάσεις να είναι όσο το δυνατόν κοινωνικά πιο δίκαιες και να εγγυώνται τη βιωσιμότητα των ταμείων μεσοπρόθεσμα. Ως προς αυτό δεν υπάρχει debate. Η κυβέρνηση προβάλλει κόκκινες γραμμές που ούτε η ίδια ξέρει πια ποιες είναι και η αντιπολίτευση στηρίζει έμμεσα όσους διαμαρτύρονται και κρύβεται πίσω από γενικότητες.

Το ίδιο ισχύει και για το διαβόητο φορολογικό σύστημα, που πιο αποτυχημένο και παράλογο δεν πρέπει να υπάρχει στο δυτικό κόσμο. Η κυβέρνηση ορίζει ως πλούσιους τους έχοντες δηλωμένο ετήσιο εισόδημα 20.000 και ετοιμάζεται να τους τσακίσει επενδύοντας στην δυνητική ικανοποίηση όσων τέρπονται με την εξίσωση προς τα κάτω. Το φορολογικό σύστημα που έχει έτοιμο η ΝΔ αφού βιάζεται να κυβερνήσει δεν το ξέρουμε ακόμη, αλλά θυμόμαστε αυτό που εφάρμοσε ως κυβέρνηση μνημονίου, κυρίως όσα δεν εφάρμοσε για την καταπολέμηση της μεγάλης φοροδιαφυγής. 

Πώς θα γίνει η παραγωγική ανασυγκρότηση, ποιες δημόσιες επενδύσεις μπορούν να φέρουν απασχόληση, με ποιο σχεδιασμό θα απορροφηθούν κοινοτικά κονδύλια και σε ποιους τομείς, πώς θα διαμορφωθεί ένα ελκυστικό επενδυτικό πλαίσιο. Τίποτα από αυτά δεν συζητιούνται. Μόνο εκείνα που μας απασχολούσαν από τότε που ξέσπασε η κρίση: Πότε θα εκταμιευθεί η δόση, πώς θα ψηφιστούν τα προαπαιτούμενα, πώς δεν θα εφαρμοστούν μετά, να μας κόψουνε το χρέος, να μας δώσουν αναπτυξιακή βοήθεια, να χαλαρώσουν την πίεση λόγω προσφυγικού και κινδύνου πολιτικής αστάθειας, να μας κρατήσουν αφού η μοίρα τους συνέδεσε μαζί μας, να περάσει ο καιρός και βλέπουμε, αλλά τελικά δεν υπάρχει τίποτα να δούμε γιατί ακριβώς μπροστά είναι ο τοίχος.