Της Σοσιαλδημοκρατίας τα εννιάμερα

Aγνοούμε προσώρας παρδαλές Δου-νου-τό-φουσκες της κυβέρνησης Πολάκη (σπολλάτη!). Μάταια αγωνίζεται ΤΟ Καθεστώς να συμβιβάσει την αμείλικτη πραγματικότητα με τις βλαμμένες ιδεοληψίες του, επαναλαμβάνοντας το περσινό καταστροφικό Αντάρτικο Χρόνου. Ενώ η αποχαυνωμένη κοινωνία αμέτοχα παρακολουθεί και το βλέπει το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει.

Γιατί σκαλίζουμε ανοιχτές πληγές

Πολλά λέγονται/γράφονται (και) εσχάτως στην Πολιτική μας Αγορά για τη Σοσιαλδημοκρατία (ΣΔ), στο πλαίσιο της προσδοκίας του ισχυρού ενιαίου Τρίτου Πόλου, κενολογώντας όμως, χωρίς να εισάγουν κάτι καινό. Γι’ αυτό προετοιμάζαμε το σημερινό κείμενο πρόσφατα («Κεντροαριστερό καλειδοσκόπιο εν όψει εκλογών»).

Εισφέρουμε εδώ κάποιες αδημοσίευτες αρνητικές απόψεις μας περί ΣΔ. Όχι μόνο γιατί στην Ελλάδα η «σοσιαλδημοκρατικότητα» κατέστη ξεκαρφωματικός φερετζές της διεφθαρμένης πελατειακότητας (Ζουράριο «αριστοτελικό ρουσφέτι») που εξαθλιώνει τους αδύναμους. Αλλά και γιατί διεθνώς η ΣΔ έχει αφυδατωθεί και απονεκρωθεί.

Πιπερολογούμε για μεταρρυθμίσεις, Τσίπρας ψες (F.T.): «το ΔΝΤ τις καθιστά λιγότερο προοδευτικές» και πρόσφατα Φώφη: «έχουν πρόσημο, δεν είναι καραμέλα». Αλλά, τι θα πει «προοδευτικές» και ποιο «πρόσημο έχουν»; Αυτή την αφελή αντι-«νεοφιλελεύθερη» (Ν/Φ) θέση αποδέχονται αισχυντηλά ή επιθετικά και οι περισσότεροι Έλληνες σοσιαλδημοκράτες, που τώρα διεκδικούν την καθοδήγηση του Τρίτου Πόλου… Μάλιστα, η σύνθεση της αρμόδιας «Επιτροπής Θέσεων» μυρίζει απογοητευτικά παλαιοκομματική καμαρίλα, εξαιρουμένων ορισμένων λαμπρών περιπτώσεων. 

Πολλοί αντιλαμβάνονται μόνο όσα ανιχνεύονται στην Κλασική Γραμματεία, τίποτε άλλο. Δεν ανθίστηκαν ότι η ΣΔ εξεδήμησε, αγνοώντας κάθε πραγματικό μέγεθος και περιφρονώντας κάθε φιλελεύθερο (ΦΙΛ) πρόταγμα που απορρέει από το κλασικό «ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα (=αλληλεγγύη)»... Έτσι ευαγγελίζονται μετά πάθους το νέο Επιναί (όπου ο Μιττερράν ίδρυσε -1971- από τις στάχτες το κατόπιν κυρίαρχο Σοσιαλιστικό του κόμμα), λες και δεν έχει έκτοτε γυρίσει ο κόσμος ανάποδα…

Στη συνέχεια θα δείξουμε πως εάν υπάρξει νέο Επιναί, δεν θα είναι σοσιαλιστικό (ΣΟΣ), αλλά σοσιαλφιλελεύθερο (ΣΟΣΦΙΛ)… Συνεπώς, είπατε τω σοσιαλδημοκράτη, χαμαί πέσε Δαίδαλος αυλά. Τον καλούμε καλόπιστα να παρακολουθήσει το ακόλουθο μνημόσυνο της ΣΔ. Αναμένουμε φλογερό αντίλογο.

Αδύναμα σημεία της ανάλυσης Μουζέλη

Ανάμεσα στις κυριαρχούσες στατικές/μεταφυσικές αρχειομαρξιστικές αναλύσεις περί ΣΔ, ξεχωρίζει ο σοβαρός λόγος του διεθνώς κορυφαίου γεραρού κοινωνιολόγου (LSE) Νίκου Μουζέλη (την υπολειπόμενη ακαδημαϊκή μας κοινότητα ας κινητροδοτήσει το εντυπωσιακό βιογραφικό  του). Εγείρουμε κριτική στα εξής σημεία του αξιανάγνωστου πρόσφατου κειμένου του «Πώς μπορεί να αναζωογονηθεί η σοσιαλδημοκρατία».

- Δυσχεραίνεται η συζήτηση ξορκίζοντας αόριστα το Νεοφιλελευθερισμό (Ν/Φ), χωρίς ποτέ να υιοθετηθεί ως δομικό συστατικό της ανοιχτής οικονομίας η ανταγωνιστικότητα. Θεωρούμε αδιέξοδη την άρνηση/αγνόησή της (άλλωστε χωρίς ανταγωνιστικότητα δεν νοείται ισχυρό εθνικό κράτος, άρα ούτε και η κοινωνική του αλληλεγγύη). Όσο και την υπερφιλελεύθερη/υιοθέτησή της (εξουθενωτική ανταγωνιστικότητα στεγνώνει κάθε περιθώριο ευεργετικής για τον κοινωνικό ιστό αλληλεγγύης, διαλύοντάς τον).

- Δεν «αναγκάστηκε η ΣΔ να πλησιάσει χωρίς να ταυτιστεί με τη Ν/Φ ιδεολογία». Απλώς ανακάλυψε τη σύγχρονη γοητευτική σοσιαλφιλελεύθερη (ΣΟΣΦΙΛ) σύνθεση, επαναξιολογώντας την εκτίμηση «Ελευθερία και Ισότητα: έννοιες συμπληρωματικές». Δηλαδή, πλέον υιοθετούμε δύο προτάγματα συνάμα. Και το φιλελεύθερο (ΦΙΛ) αίτημα: συμφέρει όλους να ενθαρρύνεται ο ικανός ελεύθερα να αποδώσει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του. Και το σοσιαλιστικό (ΣΟΣ): πρέπει να προφυλάσσεται ο αδύναμος από την εξουθενωτική ισχύ του ικανού, όταν τον συμπιέζει μηχανικά, όπως ο καρκίνος του παγκρέατος τα σπλάχνα. Άλλως ειπείν, σταδιακά αποδέχονται ο ΣΟΣ ως αναγκαίο κακό την ελευθερία και ο ΦΙΛ ως αναγκαίο κακό την ισότητα, ώσπου αμφότεροι συντίθενται στον ΣΟΣΦΙΛ…

- «Η άμεση υπέρβαση του καπιταλισμού δεν είναι δυνατή βραχυπρόθεσμα». Θα γίνει μακροπρόθεσμα δηλαδή; Διαφωνούμε διαρρήδην: ουδέποτε θα συμβεί τέτοια υπέρβαση. Η ΣΔ, όπως και ο ΦΙΛ και ο ΣΟΣΦΙΛ, δεν τελεολογούν, δεν υπόσχονται (έστω και μακροπρόθεσμα) τέλεια κοινωνία: πάντοτε θα επιτρέπουν σε κάποιον να δημιουργεί, όπως νομίζει, ελέγχοντας τις τυχόν ακρότητές του. Άρα ουδέποτε θα υπάρξει υπέρβαση του αντιφατικού καπιταλισμού και πάντοτε σχετικές ολοκληρωτικού τύπου απόπειρες θα αποτυγχάνουν…

- Κάποτε η κριτική Μουζέλη ελεεινολόγησε καταλυτικά την παπανδρεϊκή «κομματοκρατία» (και απετέλεσε στέρεη βάση για την επόμενη ανάλυση του Πελατειακού Εθνολαϊκισμού). Τώρα παρέλκει να ομιλεί για «δαιμονοποίηση» του (ψεκαζμένου ξενοφοβικού/ακροδεξιού) ΣΥΡΙΖΑ. Η ΣΔ, όπως και ο ΦΙΛ -και φυσικά ο ΣΟΣΦΙΛ- είναι ολοκληρωτικά ξένοι προς τον άθλιο εξουσιολιγούρικο πελατειακό εθνο-συριζο-λαϊκισμό.

Πώς τα κακάρωσε η Σοσιαλδημοκρατία

Μένει εδώ αζήτητη και διεθνώς νεκρή. Η ΣΔ δεν υπάρχει πια, την πάτησε το Εξπρές της Παγκοσμιοποίησης, αφού νωρίτερα την ανέπτυξε η μεταπολεμική επιρροή του Συμβουλίου της Ευρώπης (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) επί της πολιτιστικά κυρίαρχης Τρίτης Διεθνούς.

Εύλογα επακολούθησε η άρση της αποικιοκρατίας και κατάρρευση κάθε σκλαβιάς, εσωτερικής (ολοκληρωτισμοί) ή εξωτερικής (κατακτήσεις εθνών). Κάθε Δουλεία θεωρήθηκε αδιανόητη στην εποχή της κυρίαρχης φιλελεύθερης δημοκρατίας, που σταθεροποιήθηκε με την κλιμάκωση της παγκοσμιοποίησης από την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Χωρίς φυσικά μια τέτοια γραμμική κλιμάκωση να διασφαλίζεται αενάως…

Μαζί όμως είχε αρχίσει και η πτώση της ΣΔ, χάνοντας σταδιακά τον τροφοδότη της «υπεραξιακό» πλούτο, που επιδαψίλευαν οι αποικίες προς τις κυρίαρχες μητροπόλεις, χαρίζοντάς τους την πολυτέλεια μιας ανεπανάληπτης κοινωνικής πρόνοιας… Έτσι σκοτώθηκε το Κοινωνικό Συμβόλαιο και αποδιαρθρώθηκε η Σοσιαλδημοκρατία. Δείτε, δηλαδή, γιατί ήταν ασταθές το παιγνίδι της κραταιάς ΣΔ. Η Αρχαία Αθήνα στην πλάτη των δούλων είχε την πολυτέλεια της Άμεσης Δημοκρατίας των ξέγνοιαστων Αθηναίων, την οποία τώρα λιβανίζουν οι ελαφροί αρνητές της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Έτσι και η Ευρώπη χάριζε ΣΔ υπερπαροχές για τους πολίτες της στην πλάτη της «υπεραξίας» των αποικιοκρατούμενων τριτοκοσμικών πολιτών. Μόλις η αποικιοκρατία διαλύθηκε ως ανωτέρω, η εξωγενής κοινωνική πρόνοια της μακρυχέρας ΣΔ κατέρρευσε.

Ταυτόχρονα, ο απελεύθερος (από εξωτερική ή εσωτερική σκλαβιά που λέγαμε) Τρίτος Κόσμος ευνοήθηκε από τις εξελίξεις, εκμεταλλευθείς και την απελευθέρωση της κρυμμένης ανταγωνιστικότητας (που εφεξής «ανταγωνίστηκε» σκληρά την κοινωνική αλληλεγγύη…). Και αιφινιδίασε την αργοκίνητη ΣΔ Ευρώπη, που αλώθηκε από όσους άλωσε: δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει το ντεμαρράζ υπόλοιπης Δύσης και Τίγρεων.

Σοσιαλφιλελεύθερη εποχή

Όλα αυτά δεν ήταν συνωμοτικό προϊόν «Ν/Φ» δολοπαιγνίων, αλλά φυσικό αποτέλεσμα της απελευθερωτικής παγκοσμιοποίησης («Αναπόδραστα υπέρ της οικονομικής ελευθερίας»). Όσο κι αν σκούζουν οι «αριστεροί», το παγκοσμιοποιητικό άνοιγμα αγορών δημιουργεί διαχεόμενο πλούτο και εξισώνει ραγδαία τις διαφορές μεταξύ πλούσιων και (αφανάτιστων/αναπτυσσόμενων) φτωχών χωρών… Μόνο βάλσαμο στη βαλλόμενη ευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική δίνει ο προαναφερθείς ευρηματικός (π.χ. βορειοευρωπαϊκή flexicurity/=«ευελφάλεια») Σοσιαλφιλελευθερισμός, αντικαθιστώντας τη συχωρεμένη ΣΔ.

Σήμερα δεν νοείται κοινωνικό κράτος χωρίς φιλελεύθερη οικονομία. Ο φτωχότερος Καναδέζος, φερ’ ειπείν, ευημερεί περισσότερο, όχι μόνο από τον πλουσιότερο «ίσο» Σοβιετικό πολίτη, αλλά ακόμα και τον Βορειοευρωπαίο της «χρυσής σοσιαλδημοκρατικής εποχής». Σε κάθε πεδίο, μάλιστα. Μισθολογικό, εργασιακό, κοινωνικής ασφάλειας και μέριμνας, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό, πολιτικό, όπως φυσικά προσωπικής ολοκλήρωσης και κάθε άφοβης ελευθερίας έκφρασης.

Έτσι τίθεται πέραν κάθε λογικής συζήτησης το λαστ γίαρ «αριστερό» αίτημα της «οικονομικής ισότητας». Δεν εγείρουμε φυσικά το αντιεπιστημονικό αίτημα μιας «ευτυχέστερης ανθρώπινης κοινωνίας». Αυτό, άλλωστε, κατέστη ευκολάκι, αφότου συνοπτικά το γείωσε ως Φιλόσοφος ο Εθνικός Ποιητής Διονύσης: «η ευτυχία τζγιέρι μου είναι την για τα ζώα»…

Υστερόγραφα

Σοσιαλιστική Διεθνής…

Θεσμός που προσφέρει φιέστες και χαλάρωση σε διεφθαρμένους ηγέτες που το τρίβουν το πιπέρι σε θερινά αντινεοφιλελεύθερα (παραθαλάσσια) βαρυσήμαντα συνέδρια, επιδεικνύοντας μηδενικό ιδεολογικό/πολιτικό έργο.

Τουλάχιστον αυτοί

Φοβερό αστείο που κυκλοφορεί στα δίκτυα. Για την επόμενη κυβέρνηση θα λέμε: «τουλάχιστον αυτοί δεν διαπραγματεύτηκαν!»…

Η Ελλάδα που κλείνει, Ηλεκτρονική Αθηνών

Πουθενά χειρότερα! Έκλεισε το γκεσέμι της ελληνικής επιχειρηματικότητας, ενώ ΤΟ Σύστημα πάει να ρίξει το φταίξιμο στην ιδιοκτησία και όχι στην Καθεστωτική αθλιότητα, που κλείνει την Ελλάδα... Κάντε τα πουτίνγκα όλα, #syriza_padu!

Ακροδεξιά, Ψεκαζμένη ΕΣΗΕΑ

«Αντικειμενικότητες»

Στο προηγούμενο «Γιατί αυτογελοιοποιείται η Καθεστωτική ΕΣΗΕΑ» ανοίξαμε μεταξύ άλλων την (εύλογη) συζήτηση περί «αντικειμενικής» δημοσιογραφίας (και όχι μόνο), αλλά στη δημόσια συζήτηση αυτό αναμενόμενα κρύφτηκε. Όλοι το βλέπουν, αλλά φοβούνται να το αγγίξουν αυτό το θέμα: «αντικειμενικότητα» επιτάσσει ακόμα και το έρμο Σύνταγμα…