Σε μια ενδιαφέρουσα έρευνα του Endeavor, μεταξύ άλλων προέκυψε το εύρημα πως το 39% των ελληνικών επιχειρήσεων εξετάζει το ενδεχόμενο της μεταφοράς τους στο εξωτερικό. Σε σχέση με προηγούμενη που διεξήχθη το καλοκαίρι του 2015 –λίγο πριν τα κάπιταλ κοντρόλ–, διαπιστώνουμε σήμερα πως το ποσοστό των επιχειρήσεων που έχουν διάθεση φυγής από τη χώρα διπλασιάστηκε.
Η κυρίαρχη αντίληψη λέει πως οι επιχειρηματίες που βρίσκονται σε περιβάλλον πολύχρονης κρίσης, αναζητούν καταφύγιο σε χώρες με χαμηλή φορολογία και φτηνά εργατικά, όπως η Βουλγαρία, τα Σκόπια, η Ρουμανία. Αλλά σύμφωνα με την έρευνα του Endeavor, οι μισές από τις επιχειρήσεις που σκέφτονται ή σχεδιάζουν να μεταναστεύσουν στοχεύουν στη δυτική Ευρώπη, ανατρέποντας την άποψη περί προσανατολισμού στις Βαλκανικές χώρες.
Με άλλα λόγια οι ελληνικές επιχειρήσεις θέλουν να τα μαζέψουν, να σηκώσουν τα μηχανήματα, την παραγωγή τους και τις έδρες τους, και να φύγουν κατά Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία ή Γαλλία. Αν το δούμε στρατηγικά, αυτό έχει λογική αφού η φορολογία στην ΕΕ είναι πλέον περίπου η ίδια, αν όχι ελαφρύτερη, και το εργατικό υψηλότερο κόστος της Ευρώπης αντισταθμίζεται από την εύκολη και φτηνότερη χρηματοδότηση, τις δομές, την έλλειψη γραφειοκρατίας και διαφθοράς της δημόσιας διοίκησης και τη φτηνή ενέργεια, δεδομένου ότι η Ελλάδα διαθέτει το τρίτο ακριβότερο φυσικό αέριο για βιομηχανική χρήση (και πρόκειται, αν εφαρμοστεί το νέο σχέδιο φορολόγησης, να είναι το ακριβότερο), που συμπαρασύρει και την ηλεκτροπαραγωγή και το συνολικό κόστος της βιομηχανίας κατά 40% αδειάζοντας εκτός ανταγωνισμού τις ελληνικές επιχειρήσεις. (Εχουμε τον υψηλότερο ΕΦΚ επί του φυσικού αερίου σε ολόκληρη την ΕΕ, υπερδιπλάσιος των προβλέψεων της σχετικής ευρωπαϊκής οδηγίας).
Εάν εξακολουθήσουν οι συνθήκες (και όλα δείχνουν ότι θα διαιωνίζονται) της υπερφορολόγησης, του δυσβάσταχτου κόστους της βιομηχανικής ενέργειας, των εκβιασμών της δημόσιας διοίκησης, της πολυνομίας, του κρατισμού και της χρονοβόρου γραφειοκρατίας, μέσα στα επόμενα χρόνια αρκετές χιλιάδες επιχειρήσεις θα μεταναστεύσουν είτε σε χώρες των Βαλκανίων είτε στη δυτική Ευρώπη.
Αλίμονο, αυτή θα είναι η χειρότερη καταστροφή, η μεγαλύτερη πανωλεθρία, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την οικονομία και τη χώρα. Γιατί τα ασημικά του έθνους, και η σημαντικότερη περιουσία του λαού, είναι αυτές οι λίγες δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που διαμορφώνουν το ΑΕΠ, πληρώνουν έμμεσους και άμεσους φόρους, ασφαλιστικές εισφορές και διατηρούν θέσεις εργασίας. Αν τις σαρώσει στα χρόνια που ακολουθούν το κύμα φυγής, θα μείνουμε με τους Δεητζήδες, τους Οσετζήδες, τους Δεκατζήδες, και λοιπούς δημοσίους υπαλλήλους, μαζί με τα εκατομμύρια των συνταξιούχων, και δεν θα ξέρουμε πώς να τους σιτίζουμε.
Παραφράζοντας τη Θάτσερ, που είπε «τα προβλήματα των σοσιαλιστών ξεκινούν όταν τελειώνουν τα χρήματα των άλλων», το πελατειακό κράτος και το κατεστημένο του κρατισμού και της δημοσιοϋπαλληλικότητας θα ζήσει στο απόλυτο τέλμα όταν οι επιχειρήσεις μαζέψουν τα μηχανήματα και την παραγωγή τους και πάψουν να παράγουν πλούτο σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον.
4°
