Γιατί αυτογελοιοποιείται η καθεστωτική ΕΣΗΕΑ

Προχτές μάθαμε πως ΤΟ Σύστημα διέγραψε από τις τάξεις του κάποιους δημοσιογράφους, για να μάθουν να μην είναι Άλλοι. Χθες η ΕΣΗΕΑ, με εξαιρετική επιτυχία (που δικαίωσε τη διαγραφή), διοργάνωσε το πλαίσιο μιας καθολικής απεργίας των δημοσιογράφων για ασφαλιστικά αιτήματα, όπως και η διατήρηση των Συλλογικών Συμβάσεων. Δηλαδή, έχει-δεν-έχει έσοδα η επιχείρηση, ας κόψει το λαιμό της, να μας δίνει αυξήσεις. Άρα, στο δεδομένο καθεστώς χρεωκοπίας, την εξωθούμε να κλείσει. Σιγά που έχουμε ανάγκη τις θέσεις εργασίας. Αλλά, προφανώς, για να μην κλείσει, κλείνουμε ματάκι στην εξουσία, να μεσολαβήσει στην Τράπεζα, να δώσει θαλασσοδάνειο στο διαπλεκόμενο αφεντικό, να εξασφαλιστεί η αύξηση του δημοσιογράφου, που ανεμπόδιστα έτσι θα καταγγέλλει τη διαπλοκή. Καλό;

Για το φαιδρό διάβημα της ΕΣΗΕΑ, που εξωπέταξε κάποιους αμαρτωλούς μνημονιακούς, γράφτηκαν πολλά. Νομίζουμε ότι δεν βρήκαν κόκαλο. Γι’ αυτό, ενώ είχαμε υποσχεθεί σήμερα να νεκρολογήσουμε τη σοσιαλδημοκρατία, λέμε να βοηθήσουμε να πάει το μαχαίρι λίγο πιο κοντά στο κόκαλο.

Ήταν μόνο ένα κουμουνιζμένο προνουντσιαμέντο;

Το διαφιλονικούμενο ζήτημα ήταν κάτι περισσότερο από το φασίζον «κου», την έντονα κατακριθείσα σοβιετο-κουμουνιζμένη καλλικαντζαριά της διαγραφής δημοσιογράφων. Είναι ανησυχητικότερος δείκτης καταρράκωσης της κοινωνίας, που ανέχθηκε ότι το διέπραξε η ΕΣΗΕΑ (ως ΤΟ Βαθύ Σύστημα) και όχι κάποιος αρχιδιαπλεκόμενος Τσιπ-Γιονγκ-Ουν (ως ηγέτης του).

Ατυχώς όλη η προσοχή μας επέπεσε επί της συγκεκριμένης πολιτικής πλευράς του θέματος, στο αντιπολιτευτικό πλαίσιο κατά της καταστροφικής κυβέρνησής μας. Ας δούμε γιατί δεν αρκούσε αυτή η κριτική κατά ΤΟΥ Καθεστώτος, για να διαγνώσει το πρόβλημα.

Για την «Αντικειμενικότητα», ρε γαμώτο!

Κατ’ αρχάς, ως (κακώς κοινά αποδεκτή) δικαιολογητική αφορμή της διαγραφής προτάχθηκε η επίκληση της «μη αντικειμενικότητας» των διαγραφέντων στο θέμα της διενέργειας του Δημοψηφίσματος.

Επιτρέψτε μας, λοιπόν, επιτέλους να βάλουμε τον δάκτυλο του Τύπου επί τον Τύπο των Ήλων! There is no such thing, as «δημοσιογραφική αντικειμενικότητα», είναι ανύπαρκτη αυτή η έννοια πλέον στη ζωή.

Όταν το καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ βουρλιζόταν στη μπίχλα του «Βρόμικου ’89», στον έξω κόσμο των κανονικών εθνών γινόταν Μεγάλη Στροφή που θα άλλαζε δομικά τον Ανθρώπινο Πολιτισμό.

Μαζί με την κατάρρευση του Τείχους και του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, κατέρρευσαν όλες οι Απόλυτες Αλήθειες (νικημένες και νικήτριες) και αντάμα οι Αντικειμενικότητές τους. Σύντομα θα επανέλθουμε με περισσότερη θεωρητική ενίσχυση της υπόθεσης αυτής.

Όταν σας ζητούν περισσότερη αντικειμενικότητα, εννοούν την δική τους υποκειμενική «αντικειμενικότητα»… Όχι μόνο στη δημοσιογραφία, αλλά σε κάθε έκφανση της πολιτικής φιλοσοφίας και τελικά της ζωής. Εφεξής να τους το λέτε!

Η αποτυχημένη ελληνική δημοσιογραφία

Συχνά αποκαλούμε τη δημοσιογραφία «Οξυγόνο της Δημοκρατίας», ή «Αλογόμυγα που παρενοχλεί την Εξουσία». Έχει χάσει αυτή τη θεσμική χάρη η ελληνική δημοσιογραφία. Γιατί κατάφερε ΤΟ Σύστημα να την ενσωματώσει εντός ΤΟΥ, εξουδετερώνοντας χαλαρά ή αμείλικτα κάθε διαφωνούντα.

Στο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ, που δεν χαρακτηρίζεται από μια νορμάλ δημοκρατία με κανονικό Κράτος Δικαίου, ΤΟ Σύστημα λυμαίνεται την κοινωνία, έχοντας διεισδύσει στη ραχοκοκαλιά της. Πρέπει η (εντεταλμένη να καταγγέλλει τις στραβωμάρες) δημοσιογραφία να κάνει στραβά μάτια, για να μπορεί αυτό να συμβαίνει.

Και αυτό ακριβώς συμβαίνει ανεμπόδιστα. Δεν είναι τυχαίο, που, με το ξέσπασμα της Μνημονιακής Εποχής, ο Πάσχος Μανδραβέλης σημείωσε ότι η εντελώς αποτυχημένη ελληνική δημοσιογραφία, μέσα στην τρυφηλή μακαριότητά της, έχασε την είδηση του αιώνα, τη χρεωκοπία μας…

Γιατί είναι καθεστωτική η ΕΣΗΕΑ

Προφανώς και δεν έγινε εξαίφνης καθεστωτική η ΕΣΗΕΑ. Απλώς, η έσχατη κατρακύλα της συνδέεται με την συγκεκριμένη τρέχουσα Π.Φ.Α. εκδοχή ΤΟΥ Συστήματος. Η δημοσιογραφία μας είναι διαχρονικά πυρηνικό στοιχείο ΤΟΥ Καθεστώτος, κάτι που δομικά δεν γίνεται να συμβαίνει στις αναπτυγμένες χώρες. Εκεί, κάθε στραβωμάρα συλλαμβάνεται από τις δημοσιογραφικές κεραίες στηλιτεύεται και θεραπεύεται.

Μην κρίνουμε την ΕΣΗΕΑ ως καπέλο φορεμένο με το ζόρι. Δημοσιογράφοι την εκλέγουν. Όπως εμείς οι πολίτες είμαστε το Κράτος που βρίζουμε, έτσι και εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε η ΕΣΗΕΑ που ελεεινολογούμε…

Πάντα, λοιπόν, ήταν μοχλός ΤΟΥ Καθεστώτος η ΕΣΗΕΑ. Ως την ηλεκτρονική επανάσταση της ενημέρωσης, που συμβολικά συνδέεται με την εμφάνιση της μη κρατικής ραδιοτηλεόρασης από το 1987, είχαμε την ΕΣΗΕΑ ως πολύ κλειστό παραδοσιακό «ψιλοδεξιό» κύκλο προνομιούχων συνομιλητών της Εξουσίας.

Κατόπιν, με τον εκδημοκρατισμό της διαφθοράς και το άνοιγμα του εξουσιαστικού παιγνίου υπό την παπανδρεϊκή φάση του Πελατειακού Εθνολαϊκισμού, τα κόζια άλλαξαν. Αλλά το «αριστερότερο» πλέον κλαμπ παρέμεινε κλειστό.

Έμπαινες και κέρδιζες καλά λεφτά, καλή καριέρα, κορυφαία περίθαλψη και ασφάλιση, χωρίς να πληρώνεις ασφάλιστρα. Στα πλήρωνε η κοινωνία διά του αγγελιόσημου. Και έκανες μόκο, γιατί αυτό ήταν το μυστικό μας για να σε βάλουμε στο κλαμπ. Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή, μετά σου εμφανιζόντουσαν πολλές ακόμα ευκαιρίες.

Δημοσιογράφος και κρίνων και κρινόμενος;

Ας δούμε ενδεικτικά μια από αυτές και πώς η δημοσιογραφία αυτο-ακυρώνεται. Όταν κάνεις ρεπορτάζ ΣΥΡΙΖΑ και έρχεται η Εξουσία και σου λέει, πάρε και το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι στραβώνει. Τότε ως ρεπόρτερ είσαι η αλογόμυγα που παρενοχλεί κριτικά τον ΣΥΡΙΖΑ και ως Γραφείο Τύπου είσαι απολογητής που ωραιοποιεί τις πομπές του. Και κρίνων και κρινόμενος.

Αυτό βόλεψε και ευαρέστησε πολλές εκατοντάδες δημοσιογράφων, αλλά τους εξουδετέρωσε/ακύρωσε. Η κριτική προς τους εργοδότες τους ευλόγως μηδενίστηκε. Έτσι τελείωσαν ως ρεπόρτερς, πνίγοντας την μη οξυγονούμενη Δημοκρατία.

Δεν το έκαναν όλοι αυτό. Αλλά οι άλλοι δεν μιλούσαν, για να μη θεωρηθούν αντισυναδελφικοί, νομιμοποιώντας την ομερτά… Έτσι, χρόνια τώρα, ΤΟ Καθεστώς μπορούσε να κρύβει τις αμαρτίες του κάτω από το παλλόμενο πέλος του χαλιού, ενώ η δημοσιογραφία κοίταγε τα άστρα της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας. Καλό;

Αντιμνημονιακή ΕΣΗΕΑ και δημοσιογραφία

Όπως έχουμε επανειλημμένα εξηγήσει, ο Αντιμνημονισμός ήταν ντιρινταχτισμένα εθνολαϊκιστικός και πελατειακά αντιμεταρρυθμιστικός. Έτσι αμυνόταν αμφοτέρων των πτυχών του Διεφθαρμένου Πελατειακού Εθνολαϊκισμού ΤΟΥ Συστήματος.

Αδιαφορούσε για την καταστροφή που αυτό προκάλεσε, αποφεύγοντας συνάμα και τις δαιμονοποιηθείσες μεταρρυθμιστικές επιταγές των μνημονίων, μονόδρομο φάρμακο ανασυγκρότησης.

Για να περάσει επικοινωνιακά το μήνυμα στην εξαπατώμενη εξωσυστημική κοινωνία, επιστρατεύθηκε εκούσα όλη η δημοσιογραφία ΤΟΥ Συστήματος. Το 2011, κέρδισε δέκα από τις έντεκα έδρες στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ! Να, λοιπόν, πώς διαμορφώθηκε η βλακώδης εθνική αντιμνημονιακή συνείδηση που κατέστρεψε τον τόπο…

Όλη η αγανακτισμένη δυναμική που ολοκληρώθηκε στην εγκαθίδρυση της ξενοφοβικής ψεκαζμένης καταστροφικής διακυβέρνησης υποστηρίχθηκε από αυτή την ξενοφοβική ψεκαζμένη αντιμνημονιακή δημοσιογραφία. Έτσι διασώζεται ακόμα ΤΟ Σύστημα εις βάρος της κοινωνίας, βρίζοντας το ΔΝΤ. Καλό;

Αισιόδοξη η νέα δημοσιογραφία

Ξανάπαμε. Η κρίση είναι εξαιρετική «think positive» ευκαιρία να αλλάξουνε όλα αποξαρχής. Μαζί θα πρέπει να αλλάξει και η δημοσιογραφία μας, αποκολλώμενη από ΤΟ Καθεστώς. Προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να βοηθήσει η ήδη υπάρχουσα νέα ταλαντούχα γενιά των μπλοκάκηδων δημοσιογράφων.

Αλλά και πολλοί παλιοί ικανοί δημοσιογράφοι διαβλέπουν στην αλλαγή την βελτίωση της εργασιακής ζωής και αποτελεσματικότητάς τους. Μάλιστα, ανοιχτόμυαλα προσδοκούν και τους καλύτερους οικονομικούς όρους που τώρα η αντιμνημονιακή άμυνα αποκλείει σκοτώνοντας εντελώς την οικονομία.

Οπότε δυνάμεις για την αλλαγή και τη διάλυση ΤΟΥ Καθεστώτος στοιχίζονται και στο δημοσιογραφικό χώρο, έξω από το πεδίο επιρροής της δεινόσαυρης ΕΣΗΕΑ. Τώρα όλες αυτές οι δυνάμεις αντιλαμβάνονται ότι η αντισυστημική αλλαγή είναι όρος εθνικής επιβίωσης.