Θα περίμενε κανείς ότι η ψήφιση ενός ελλιπέστατου συμφώνου συμβίωσης πριν από 4 μήνες στη Βουλή θα λειτουργούσε ως «καμπανάκι» για όσες και όσους θεωρούν ότι συναπαρτίζουν το γκέι (ή αν προτιμάτε ΛΟΑΔ) κίνημα σε αυτή τη χώρα, καθώς αποδεικνύει ότι η χρόνια έλλειψη σοβαρότητας δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ξεπερασμένες, εμβαλωματικές λύσεις. Ή ότι θα αποτελούσε τουλάχιστον έναυσμα ώστε να ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση για τα ζητήματα που παραμένουν άλυτα και εκκρεμή όπως ο γάμος, η ομογονεϊκότητα και η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Φαίνεται όμως πως η σοβαρή ενασχόληση με σοβαρά ζητήματα μάλλον φαντάζει αφόρητα «μικροαστική» σε εκείνους που ενδιαφέρονται περισσότερο να προβληθούν ως «ριζοσπάστες» και «αμφισβητίες» της υφιστάμενης κοινωνικής τάξης. Πράγμα απολύτως αναμενόμενο σε μία χώρα όπου αυτές οι δύο ιδιότητες εδώ και χρόνια επιβραβεύονται με επαγγελματικές θέσεις, πολιτικές καριέρες κτλ.
Δεν πρέπει λοιπόν να προκαλεί έκπληξη ότι το Pride της Αθήνας στο δωδέκατο έτος της ύπαρξής του αποφάσισε πλέον να υιοθετήσει ανοιχτά την ατζέντα της επονομαζόμενης «queer» θεωρίας με την οποία φλέρταρε συστηματικά αλλά περισσότερο διακριτικά όλο το προηγούμενο διάστημα. Στην επίσημη αφίσα της φετινής διοργάνωσης βλέπουμε τη διάσημη φράση της Σιμόν ντε Μποβουάρ «Γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι» αλλά και την παράφραση «Άντρας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι». Είναι γνωστό πως με αυτή της τη φράση η Μποβουάρ αναφερόταν στη δυσκολία που έχει οποιαδήποτε γυναίκα να ξεπεράσει τους καταναγκασμούς που της επιβάλλει η πατριαρχική κοινωνία εξαιτίας του βιολογικού της φύλου. Για τους εμπνευστές της αφίσας όμως, η φράση απλώς σημαίνει πως η ίδια η έννοια του βιολογικού φύλου είναι ανύπαρκτη και ξεπερασμένη! Όπως διαβάζουμε στο σχετικό κείμενο: «Τα φύλα δεν είναι αυθύπαρκτα φυσικά ή βιολογικά... Η ταυτότητα φύλου δεν έχει να κάνει με τις ανατομίες και το φύλο που μας αποδίδεται κατά τη γέννηση». Για τους ιδεοληπτικούς της queer θεωρίας δεν υφίσταται καν βιολογικό φύλο, αλλά μόνο «ανατομικό» ή φύλο «που μας αποδίδεται κατά τη γέννηση» - λες και αυτό γίνεται αυθαίρετα...
Προς επίρρωσιν των παραπάνω, η εν λόγω φράση περικλείεται σε έναν κύκλο όπου διαβάζουμε ότι το Pride δεν αφορά πλέον μόνο τους γκέι, τις λεσβίες, τους αμφί και τους τρανς όπως γνωρίζαμε έως τώρα. Σε αυτές τις κατηγορίες έχουν προστεθεί και ένα σωρό άλλα εξωτικά φρούτα που αποτελούν περισσότερο ιδεολογικά, θεωρητικά κατασκευάσματα και λιγότερο ταυτότητες ανθρώπων στον πραγματικό κόσμο: Σε άπταιστα αγγλικά διαβάζουμε για «bi-gender»,«gender-fluid», «non binary» και «gender-queer», ενώ στα ελληνικά διαβάζουμε τις λέξεις «άφυλα» και «ανδρόγυνα» - στο ουδέτερο γένος προφανώς για να τονιστεί ότι πρόκειται για άτομα ...χωρίς φύλο. Σε αυτή τη λογοδιάρροια κατασκευής μιας πανσπερμίας νέων φύλων ή συνδυασμών των ήδη υφιστάμενων είχαμε αναφερθεί και παλιότερα σε αυτή τη στήλη εδώ. Όλα αυτά βεβαίως δεν είναι καθόλου άσχετα με τη συνεχή προσθήκη νέων γραμμάτων στο αγγλικό αρτικόλεξο LGBT - σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς εάν επαρκούν τα γράμματα της λατινικής αλφαβήτου.
Αυτή η πανσπερμία νέων ταυτοτήτων είναι παιδί της queer θεωρίας, ένα παρακλάδι της μεταμοντέρνας αποδόμησης που κάνει θραύση στα ριζοσπαστικά αμερικάνικα κολέγια εδώ και δύο δεκαετίες. Για τους θεωρητικούς του queer, το φύλο και η σεξουαλικότητα αποδεσμεύονται πλήρως από τη βιολογική τους βάση καθώς αποτελούν κατά κύριο λόγο ρόλους και κοινωνικές κατασκευές. Όλο αυτό εμπλέκεται με τον λεγόμενο φεμινισμό του «τρίτου κύματος» που δίνει έμφαση στους «διαθεματικούς» αγώνες των γυναικών που δεν υποφέρουν μόνο από διακρίσεις λόγω του βιολογικού τους φύλου, αλλά και από πρόσθετους παράγοντες όπως η φυλή, η σεξουαλικότητα, η ηλικία, η εμφάνιση, το κοινωνικό φύλο κτλ. Ο αγώνας λοιπόν για την κατάργηση των δύο γνωστών φύλων δεν προέρχεται τόσο από κάποια επιθυμία να δικαιωθούν όσοι αισθάνονται «άφυλοι», αλλά μετατρέπεται σε ιδεολογική σταυροφορία αφού για τους συγκεκριμένους ακτιβιστές τα δύο φύλα δεν είναι παρά ένα καταπιεστικό κατασκεύασμα της φαλλοκρατικής κοινωνίας.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να φαντάζουν κωμικοτραγικά σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τον πουριτανικό ζήλο που συνήθως χαρακτηρίζει τέτοιες ιδεολογικές σταυροφορίες στην αμερικάνικη κοινωνία. Ένας ζήλος που εξάγεται και σε τριτοκοσμικές κοινωνίες όπως η ελληνική, είτε μέσω της απευθείας χρηματοδότησης εκδηλώσεων όπως το Pride από τις εδώ πρεσβείες και τα σχετικά ιδρύματα, είτε μέσω του κομπλεξικού μιμητισμού απέναντι σε οτιδήποτε θεωρείται «προχώ» στο Μπρούκλιν και το Σαν Φρανσίσκο. Όσοι έχουν εμπειρία από αμερικάνικα εκπαιδευτικά ιδρύματα ίσως γνωρίζουν για τις εκστρατείες υπέρ της κατάργησης του διαχωρισμού βάσει φύλου στα αποχωρητήρια με το πρόσχημα ότι «καταπιέζει» τα άτομα «ρευστού φύλου» (ήδη to κολέγιο του Cooper Union στη Νέα Υόρκη προχώρησε σε τουαλέτες χωρίς διαχωρισμό φύλου - μια απόφαση που χαιρετίστηκε από το σύνολο του προοδευτικού τύπου). Ή για τις εκστρατείες υπέρ της κατάργησης του γραμματικού γένους και της αντικατάστασης των σχετικών καταλήξεων από το ...παπάκι του πληκτρολογίου για να καταπολεμηθεί ο σεξισμός στη γλώσσα. Και τις αντίστοιχες προτάσεις να προστεθεί η ένδειξη «χωρίς φύλο» ή να καταργηθεί εντελώς η αναγραφή του φύλου στα δημόσια έγγραφα που βρίσκει πρόθυμους μιμητές σε πολλές χώρες του κόσμου...
Για να γυρίσουμε στα δικά μας, είναι γνωστό ότι το Pride της Αθήνας στηρίζει την επιτυχία του τα τελευταία χρόνια περισσότερο στους αντιρατσιστές «αλληλέγγυους» των διάφορων ΜΚΟ και πολιτικών κινήσεων και τη χίπστερ νεολαία και λιγότερο στους ομοφυλόφιλους που υποτίθεται πως εκπροσωπεί. Είναι επίσης γνωστό ελληνικό φαινόμενο οι πιο ακραίες συνιστώσες ενός κινήματος να κάνουν περισσότερο θόρυβο καπελώνοντας τους υπόλοιπους - ένα φαινόμενο που εκτροχιάστηκε ακόμα περισσότερο φέτος λόγω του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα σε δύο τρανς οργανώσεις. Όμως ο θρίαμβος του απόλυτου υποκειμενισμού και αυτοσχεδιασμού ως προς το φύλο και τη σεξουαλική ταυτότητα των ανθρώπων δεν αποτελεί πλέον ένα κωμικό, περιθωριακό ζήτημα που περιορίζεται στα στενά όρια κάποιου κινήματος. Οι συντηρητικοί είναι καιρός να καταλάβουν ότι η αλλεργία τους σε οποιαδήποτε πνευματική ενασχόληση και η εμμονή τους σε βιβλικούς αφορισμούς, τους κάνει να χάνουν την μπάλα τη στιγμή που το έδαφος της κοινωνίας μετακινείται κάτω από τα πόδια τους. Και οι προοδευτικοί είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι δυνατόν στο όνομα της απόλυτης χειραφέτησης να αμφισβητούνται τα ίδια τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε εδώ και αιώνες ο προοδευτικός ευρωπαϊκός πολιτισμός. Είτε μιλάμε για επιστήμη και βιολογία, είτε μιλάμε για τη γλώσσα.
18°
