Πολιτικη & Οικονομια

Είμαι με τον Φαμπρ

Αναρωτιέμαι αν έμεινε στ’ αλήθεια κάτι άξιο να το πενθήσουμε

Ρούλα Γεωργακοπούλου
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Έτσι όπως τον είδα, με την παλτασούκα από sheepskin και τους γιακάδες σηκωμένους ίσαμε τ’ αυτιά με είκοσι βαθμούς υπό σκιάν, τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Ντράπηκα κιόλας που οι δικοί μας δεν είχαν την ευγένεια να προσποιηθούν έστω ένα αψού, να υποδυθούν έστω τους συναχωμένους, παρά τον υποδέχτηκαν με ντρίλινα σακάκια και έξω τα λαιμά, όπως το συνηθίζουμε στην ηλιόλουστή μας χώρα.

Καμ μίστερ τάλι μαν, τάλι μι μπανάνα. Κανονικά η στολή υποδοχής θα έπρεπε να είναι κολιέ από λουλούδια, χούλα χουπ και φούστα από βούρλα αλλά πού να το βρεις το βούρλο την σήμερον ημέρα; Είχαν καεί όλα, ένα προς ένα, συνωθούμενα επί μήνες στην αυλή της Περιστέρας, το ποιο να ρίξει τη βροχή/ το ποιο να ρίξει χιόνι. Το ποιο θα πάρει την Πειραιώς, ποιο το Ηρώδειο, ποιο το ταψί τα γεμιστά στην ταβέρνα του Λεωνίδα και ποιο το γιαούρτι με μέλι στο Λυγουριό.

Λυγουριό είπα και θυμήθηκα ότι πριν από ένα χρόνο και κάτι μήνες, δεν έβρισκες άνθρωπο του καλλιτεχνικού χώρου να ανταλλάξεις μια κουβέντα της προκοπής. Είχαν οι πιο πολλοί συριζωθεί μέχρι πλαστικό γάντι –μέσα και κάτι πολύ εξυπηρετικοί σημιτογενείς λωτοφάγοι– για να βρουν οι ίδιοι πόρτα για το χειμώνα κι απάγκιο οι φτενές τους, οι ντρίλινες κοσμοθεωρίες τους. Από αυτή την απόψη, ο Γιαν Φαμπρ ήταν κι αυτός μια κάποια λύσις. Και κάπως έτσι βγήκαν τα χαρτομάντιλα κι ακούς από παντού ολολυγμούς, ολοφυρμούς και βρυγμούς οδόντων. Συ δεν ήσουν που γέλαγες χτες;

Αναρωτιέμαι αν έμεινε στ’ αλήθεια κάτι άξιο να το πενθήσουμε εκτός από τα ματαιωμένα εθνικιστικά μας νιτερέσα. Εγώ λέω πως ναι. Είναι η γλώσσα μας μουσιού. Εκείνη που θέλει να λαλήσει και δεν έχει πάλκο, αλάνα, θυμέλη, αναλόγιο. Μόνον λαχανάκια Βρυξελλών, μόνον μικρόφωνα και τρακτέρ και μιλημένα τέλια και αλληλέγγυες ντουντούκες. Κάτι ντουντούκες νααα, ίδιες μηχανές του αρμέγματος. Ό,τι μαζεύει ο Σύριζα να το ρίχνει στην καρδάρα του Καμμένου. Να το κάνουνε τυράκι, να το κάνουν βουτυράκι, να το βάλουνε στο πιάτο, να μας πουν ορίστε φά’ το.