Τώρα που τελείωσε το εθνικο θέατρο του Καμένου για «Άμεση παραίτηση Μουζάλα». Τώρα που η σκόνη που σηκώθηκε όταν ο Πάνος ο Καμένος χτύπησε το χέρι στο τραπέζι λέγοντας «Παίρνω τους υπουργούς μου και φεύγω» έκατσε αναπαυτικά πάλι πίσω με τη γλυκιά φωνή που είπε «Στηρίζω μέχρι τέλους τον Τσίπρα». Τώρα που οι ψηφοφόροι του χόρτασαν Μακεδονικό χαλβά, ας δούμε τα πράγματα από μία άλλη σκοπιά. Γιατί νομίζω, που λέτε, ότι το «Επεισόδιο Μουζάλα» μπορεί να λειτουργήσει ως το ιδανικό case study στο Εγχειρίδιο Οδηγίων «Πώς θα πέσει η Κυβέρνηση».
Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση έφερε, πράγματι, πολλές αλλαγές. Σκηνοθέτησε μια διαπραγμάτευση για τα μάτια του κόσμου. Προχώρησε σε ένα γελοίο, διχαστικό και νομικά καταρριπτέο από πρωτοετή φοιτητή Νομικής δημοψήφισμα. Έκλεισε τις τράπεζες κατηγορώντας την Ευρώπη… που κλείνει τις τράπεζες. Μεταμόρφωσε καθαρίστριες σε δικαστικούς υπαλλήλους. Μίλησε για πρόσφυγες που «εξαφανίζονται και λιάζονται» και αρνούνταν πεισματικά να διακρίνει τους πρόσφυγες από τους μετανάστες. Διόρισε μάνες, αδέλφια, παιδιά και ανήψια. Άφησε για έναν μήνα την τύχη της χώρας να εξαρτάται από τις αποφάσεις κάποιων γενικών συνελεύσεων αγροτών. Γκρέμισε από θέσεις ευθύνης ανθρώπους που αποδεδειγμένα ήταν πετυχημένοι . «Χάρισε» απλόχερα διπλωματικό έδαφος στη γείτονα χώρα αποδομώντας κεκτημένα τουλάχιστον τριαντακοταετίας. Χάιδευε έξω τους «σημαντικούς εταίρους» που στην Ελλάδα αποκαλούσε «παράλογους δανειστές». Αυτά βέβαια τα έχετε ξανακούσει.
Όλα τα παραπάνω είχαν, όμως, κάτι κοινό. Ας πούμε (ομολογουμένως με μια δόση μαζοποίησης) ότι οι άνθρωποι στην Ελλάδα, χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Χωρίζονται, από τη μία, στους επιρρεπείς στο λαϊκισμό και αγανακτισμένους τους οποίους και ονομάζω για χάριν του άρθρου «Ευερέθιστους» και από την άλλη στους μη επιρρεπείς, το επονομαζόμενο «Μέτωπο της Λογικής» τους οποίους ονομάζω για τον ίδιο λόγο «Ανθεκτικούς». Οι παραπάνω, λοιπόν, «αλλαγές» που έφεραν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην οικονομική και κοινωνική ζωή, προκάλεσαν την οργή των Ανθεκτικών. Αντίθετα οι Ευερέθιστοι έμειναν στο «δεν γίνεται αλλιώς», στο «τουλάχιστον αυτός διαπραγματεύτηκε» και στο «γιατί οι άλλοι καλύτεροι ήταν». Όλα αυτά όμως, μέχρι που ήρθε ο Μουζάλας.
Σε μια αποστροφή του λόγου του, είπε την απαγορευμένη λέξη για τα Σκόπια, προκαλώντας το σοβαρότερο επεισόδιο της μέχρι τώρα συγκυβέρνησης. Και οι ρόλοι, άλλαξαν. Οι Ευερέθιστοι εξοργίστηκαν απειλώντας με ρήξη και οι Ανθεκτικοί (στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον) είπαν ότι «κρίσιμο θέμα το Μακεδονικό αλλά έχουν γίνει τόσα, πρέπει να γίνουν άλλα τόσα, οπότε σοβαρευτείτε όλοι σας μπας και τελειώνουμε».
Έφτασε, όμως μ’ αυτά και μ’ εκείνα, για πρώτη φορά να απειληθεί σοβαρά η ιδεολογικά ανώμαλη αυτή συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Όχι, δηλαδή, από τα σφάλματα που εξευτέλισαν και πήγαν πίσω τη χώρα, αλλά από μια λέξη, ειπωθείσα σε μία εκπομπή από έναν άνθρωπο που στην τελική δεν είναι και αρμόδιος για το θέμα.
Το συμπέρασμα που βγαίνει, αγαπητοί αναγνώστες, δεν βγαίνει μόνο τώρα. Αντίθετα, νομίζω, πως διατρέχει εγκάρσια τον ρου της ελληνικής ιστορίας από ιδρύσεως του κράτους και δυστυχώς αποτελεί την αιτία που το τέρας του Λαϊκισμού δεν πεθαίνει ποτέ. Γιατί, στην Ελλάδα, οι λαϊκιστές δεν πέφτουν ποτέ από τη δύναμη των Ανθεκτικών που τους κατηγορούν. Πέφτουν μόνο όταν οι Ευερέθιστοι που τους λατρεύουν, παύουν να τους αγαπούν για τους λάθος λόγους και ξεκινάν να λατρεύουν άλλους πάλι για λάθος λόγους.
Φοβάμαι, λοιπόν, πως μόνο από τους Ευερέθιστους μπορεί να πέσει η Κυβέρνηση. Αν θέλουμε, να τους ρίξουμε, πρέπει να τους βοηθήσουμε να νικήσουν τον ερεθισμό τους.
