Μετά τις Βρυξέλλες

Μερικές πρώτες και αρκετά πρώιμες –ελπίζω όμως όχι πολύ συγκεχυμένες– σκέψεις ύστερα από το σημερινό πολλαπλό τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες:

Α. Η ευρωπαϊκή δημοκρατία είναι σε πόλεμο. Το ίδιο και η ελληνική, αφού πρωτεύουσά μας είναι οι Βρυξέλλες (το είπε το Υπουργείο Εξωτερικών σήμερα και μπράβο του!), έστω κι αν εδώ δεν έχει γίνει (ακόμα;) τίποτα παρόμοιο. Μια ορισμένη στρατιωτικοποίηση είναι αναπόφευκτη, έτσι γίνεται στον πόλεμο: οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με άρθρα και διακηρύξεις, αλλά με μυστικές υπηρεσίες, όπλα και στρατό. Αν η περί πολέμου αποστροφή μου είναι υπερβολική, αρκεί να σκεφτούμε πόσο πυκνώνουν και περιοδικοποιούνται οι τρομοκρατικές επιθέσεις. Μ ΄άλλα λόγια, ο κόσμος που ξέραμε τέλειωσε οριστικά.

Β. Ο εχθρός είναι όχι το ισλάμ και οι μουσουλμάνοι συλλήβδην, αλλά το τζιχαντιστικό ΙΚ / ISIS (και δευτερευόντως η Αλ Κάιντα και οι ταλιμπάν, καθώς και οι παραφυάδες τους, όπως η Μπόκο Χάραμ στη Νιγηρία). Μουσουλμάνοι είναι και οι σουνίτες της Βοσνίας και οι σιίτες του Ιράν και οι αλεβίτες και πολλοί Κούρδοι και τόσοι άλλοι, που και οι ίδιοι είναι πολλές φορές θύματα του ISIS και άλλων φανατικών.

Γ. Η κύρια αιτία που οι άλλες χώρες της Ευρώπης έχουν βάλει σε καραντίνα την Ελλάδα είναι ο φόβος τους ότι μέσα στους χιλιάδες πρόσφυγες - μετανάστες που έρχονται εδώ υπάρχουν και ισλαμιστές τρομοκράτες που θα φτάσουν σ’ αυτούς χάρη (και) στην ελληνική ανικανότητα (όχι βέβαια ότι οι ίδιοι πάνε πίσω, δυστυχώς, όπως δείχνουν οι συνεχείς επιθέσεις στις δυτικές χώρες. Εδώ μπορούμε να θυμηθούμε και τις ανεύθυνες απειλές του ανεύθυνου Καμμένου, ότι θα γέμιζε όλη την Ευρώπη τζιχαντιστές).

Δ. Μετά και από τα σημερινά, είναι φανερό ότι η καραντίνα (στην οποία –ειρήσθω εν παρόδω– μετέχει και η «ορθόδοξη αδερφή» Σερβία, που δεν παίρνει μάλιστα ούτε έναν πρόσφυγα) θα ενταθεί.

Ε. Βρισκόμαστε στη ΝΑ Ευρώπη. Για το λόγο αυτό είναι πολύ δύσκολη η γειτνίαση α) με την Τουρκία (λόγω νεο-οθωμανισμού του Ερντογάν, 2.500.000 προσφύγων και αμφιλεγόμενης στάσης στο θέμα του τζιχαντισμού) β) με τους σχεδόν ακροδεξιούς ηγέτες κάμποσων μικρών πρώην σοσιαλιστικών χωρών γ) με τη Ρωσία του ημιδικτάτορα Πούτιν (άλλη «ομόδοξη αδερφή», υποτίθεται, αλλά ούτε έναν πρόσφυγα δεν παίρνει κι αυτή). Σε τίποτα από τα παραπάνω η Ελλάδα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της.

ΣΤ. Αν, στο όνομα του αντιτρομοκρατίας, η ευρωπαϊκή δημοκρατία αυτοκαταλυθεί, τότε οι τζιχαντιστές τρομοκράτες θα έχουν πετύχει το σκοπό τους. Δεν είναι ικανοί να καταλύσουν στρατιωτικά τη δημοκρατία, ελπίζουν μόνο ότι με το φόβο και την πίεση, στην προσπάθειά της να τους αντιμετωπίσει, θα την οδηγήσουν στην αυτοκατάλυση.

Ζ. Η Ελλάδα μόνη της σίγουρα δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τέτοια μείζονα θέματα- και λόγω της οικονομικής κρίσης. Μαζί με την ΕΕ, στο βαθμό που κι αυτή δε θ’ αυτοκαταλυθεί, μπορεί οπωσδήποτε καλύτερα – έστω κι αν όχι πραγματικά καλά. Αυτό ισχύει κατά μείζονα λόγο και για το ΝΑΤΟ, που αποτελεί σημαντικό και αναντικατάστατο αποκούμπι για το δυτικό κόσμο, την Ευρώπη και φυσικά την Ελλάδα.

Η. Η ακροδεξιά επαγγέλλεται προστασία, ασφάλεια, απελάσεις ή και εκτελέσεις προσφύγων, αίμα για αίμα, φυλετική καθαρότητα, αντιτρομοκρατία και όλα τα σχετικά. Δεν προσφέρει όμως δημοκρατία, ούτε ελευθερίες, απλά προβάλλει ένα άλλο μοντέλο δικτατορίας, εξίσου στρατοκρατικό και εσχατολογικό. Αλλά είναι παράλογο ο ελεύθερος άνθρωπος να πρέπει να επιλέξει το σπαθί που θα τον σφάξει, που γι’ αυτόν δεν έχει σημασία αν θα είναι το γιαταγάνι του ISIS ή η ξιφολόγχη του ναζιστή (ή το μαχαίρι του θεούσου ή το εγχειρίδιο του μαρξιστή λενινιστή κλπ κλπ).

Θ. Γι’ αυτό έχω τη γνώμη ότι πρότυπό μας πρέπει να είναι η Βρετανία του 1939-1945: δημοκρατία εν πολέμω, αλλά οπωσδήποτε δημοκρατία. Αν οι ευρωπαïκοί θεσμοί και το ΝΑΤΟ αντέξουν και νικήσουν στον πόλεμο, τότε θα μπορέσουμε –ως Ελλάδα και Ευρώπη– να γλιτώσουμε τη δημοκρατία μας.

Ι. Αν οι σκέψεις αυτές έχουν λογική, τότε στον τόπο μας σκοντάφτουμε στο ποιοι θα μπορέσουν να προχωρήσουν μ’ αυτό το γνώμονα, να είναι οι αρχηγοί μας. Εδώ, δυστυχώς, βλέπουμε το τεράστιο έλλειμμα του πολιτικού μας προσωπικού. Κι αν στην Ευρώπη ξεχωρίζουν κάποια ονόματα (Μέρκελ, Τουσκ, Σουλτς, ίσως και Ρέντσι, ίσως και κάνα δυο ακόμα), εδώ έχουμε τον Τσίπρα, τον Καμμένο, τον Φλαμπουράρη, τον Παππά και τον Παπαγγελόπουλο. Καλά κακά όμως, αυτούς έχουμε, μ’ αυτούς θα πορευτούμε (με την πραγματικότητα να τους πιέζει). Είπαμε, δημοκρατία.

d.fyssas@gmail.com