Βλέποντας τις εικόνες του πρωθυπουργού να παραλαμβάνει περιχαρής και με πλατύ χαμόγελο τον τίτλο του διδάκτορα οικονομίας από το ιδιωτικό πανεπιστήμιο «İzmir Ekonomi Üniversitesi», μου προσγειώθηκε στο κεφάλι ένα τούβλο, φανταστείτε ένα τούβλο στο σχήμα και μέγεθος που έχουν τα καπέλα αποφοίτησης που φοράνε στο κεφάλι οι διδάκτορες. Ο άνθρωπος –στα νιάτα του– για να βγάλει το Μετσόβιο έκανε «αχ-και-βαχ», αφού του πήρε 10 ολόκληρα χρόνια. Έκανε, όμως, και κάτι άλλες κραυγές του τύπου «και-α-και-ου» (όχι της ΔΑΠ-νουδουφουκου, αλλά τις κνίτικες κραυγές – πόση διαφορά έχει εξάλλου). Αυτός, ο άνθρωπος αυτός, που ήταν ο άλλος του εαυτός προεκλογικά, αποδέχθηκε τις προάλλες να γίνει επίτιμος διδάκτωρ ιδιωτικού πανεπιστημίου στην Τουρκία και να εμπλουτίσει έτσι το βιογραφικό του.
Οι συμβολισμοί φανταστικοί. Τους σημειώνω γρήγορα σε τρία πεδία. Το πρώτο αφορά την Παιδεία. Ο Τσίπρας και η ομήγυρή του δεν ακούνε κουβέντα για ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Ακόμα και στα δημόσια πανεπιστήμια, φώναζαν τα Συμβούλια Διοίκησης «μάνατζερς» (λέξη που παραπέμπει σε καπιταλισμό ξέρω γω), για να ερεθίσουν και να ξεσηκώσουν σε κινητοποιήσεις τα μειοψηφικά κοπάδια φοιτητών και να ξηλώσουν το νόμο Διαμαντοπούλου. Και τα κατάφεραν. Τα Συμβούλια Διοίκησης παραιτούνται σηκώνοντας τα χέρια ψηλά και ο χώρος μένει ελέυθερος για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ώστε να επανεγκαθιδρύσουν το σύστημα διοίκησης που είναι συνυπεύθυνο για την κατάντια και τη φοβικότητα των ελληνικών ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αυτό το σύστημα επιλογής πρυτάνεων που γέννησε Μυλόπουλους (καλά φιλαράκια μας, δηλαδή), που ήταν τόσο χρήσιμοι στο πανεπιστήμιο, που τους βάλαμε και στην ΕΡΤ, κι επειδή σάρωσαν κι εκεί, τώρα τους βάλαμε και στην Αττικό Μετρό. Με αυτά τα μυαλά ο πρωθυπουργός πάει στο εξωτερικό και αποδέχεται τον τιμητικό τίτλο του διδάκτορα από ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα, ξέρετε, δεν είναι σαν σοκολατάκι απο τη φοντανιέρα που σε κερνάει η γιαγιά μου όταν την επισκέπτεσαι στο χωριό. Χρειάζεται μια προετοιμασία πρώτα. Έγινε δηλαδή η πρόταση από την Τουρκία και έπρεπε να την αποδεχτεί ο Τσίπρας. Ε, και του καλάρεσε η ιδέα και τιτλοφορήθηκε.
Ο δεύτερος συμβολισμός είναι η Τουρκία. Αρχικά δεν έχει σημασία το πού ήταν το ιδιωτικό πανεπιστήμιο, καθώς το γεγονός και μόνο ότι είναι ιδιωτικό αρκεί και έχει την αξία του. Αλλά φανταστείτε να ήταν στην Μπρατισλάβα, όπου χιλιάδες Έλληνες φοιτητές σπουδάζουν και επιστρέφουν με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος στην Ελλάδα. Ο απόλυτος στρουθοκαμηλισμός από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αφού, καλοί μου άνθρωποι, συμβαίνει, κρατήστε τα ενοίκια και τους φόρους από τα δίδακτρα εδώ (23% ΦΠΑ στην ιδιωτική Παιδεία μου θέλατε) αντί για Ρουμανίες, Σλοβακίες και Βουλγαρίες. Και κράτα στο κράτος τα ανώτατα πανεπιστήμια και δώσ’ τους γόητρο κάνοντάς τα ελκυστικά για τους άριστους. Τόσο σας κόβει, όμως.
Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι η Τουρκία έχει όντως έντονο συμβολισμό. Ο Ερντογάν είναι δικτάτορας, τελεία, παύλα και παράγραφος. Εάν νομίσει κάποιος ότι με αυτά που βγαίνεις και λες προσβάλλεις τον Τούρκο πρόεδρο, σε σέρνουν με μηνύσεις στα δικαστήρια (Ώπα. Τι εννοείτε ότι ξέρετε κι άλλη που το κάνει;). Εάν, βέβαια, είσαι δημοσιογράφος, Κούρδος ή υποστηρικτής της αντιπολίτευσης σε σκοτώνουν. Λίγους μήνες πριν, η τουρκική «αντιτρομοκρατική» εισέβαλε ξημερώματα στο σπίτι της 25χρονης Dilek Doğan και τη σκότωσαν στην ψύχρα, με μία σφαίρα στο στήθος μπροστά στους γονείς της. Σε αυτά προσθέστε και την «πρώτη κυρία» του Ερντογάν που βγαίνει και δηλώνει ανοιχτά ότι «το χαρέμι είναι σχολείο». Το χαρέμι! Σχολείο! Σε αυτή, λοιπόν, την Τουρκία ο πρωθυπουργός μας χαριεντίζεται με τριαντάφυλλα για να τιμήσει τις γυναίκες και δέχεται διδακτοριλίκια για να παίξει το επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης Νταβούτογλου. Τον κοροϊδεύουν και λέει και «ευχαριστώ». Αλέξη, οι λέξεις «γιαλαντζί» και «ντεμέκ» έχουν τουρκική ρίζα. Πώς θα σου φανεί το «γιαλαντζί αριστερός» και «ντεμέκ επαναστάτης»; Εμένα μου φαίνεται «ταμάμ».
Τελευταίος συμβολισμός: η αξιοκρατία στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. H κρατική μηχανή τον τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα έχει γεμίσει με ανθρώπους που στα βιογραφικά τους έχουν κάτι αόριστα επαναστατικά κουφά για «προϋπηρεσία». Τι να πρωτοθυμηθώ, τον Καρανίκα και την αδερφή του, τον Ιάσωνα και τον αδερφό του, αφήστε το, θα ξημερώσουμε αν αρχίσω να τους λέω όλους. Η κρατική μηχανή, λοιπόν, έχει μπουκώσει με κάτι τέτοιους τύπους και η άλλη μηχανή της ανεργίας καταπίνει νέους διδάκτορες, που έφαγαν –με το συμπάθιο– σκ@τ@ επτά χρόνια χωρίς απολαβές και στήριξη για να φτάσουν να κατακτήσουν τη διατριβή και τον τίτλο του διδάκτορα. Κοφτερά μυαλά που σκαμπάζουν, και φυσικά μένουν αποκλεισμένοι από την παραγωγή την οποία πολεμάει το καθεστώς της κυβέρνησης. Πρέπει, παιδιά, να καταλάβουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί ηθελημένα αυτή τη μηχανή. Τον θυμάστε στο ντιμπέιτ προεκλογικά που έλεγε κάτι για στήριξη της έρευνας στα πανεπιστήμια και start-up campus στις σχολές. Εγώ τον θυμάμαι και μου έρχεται μία λέξη στο μυαλό: ντροπή...
Θα απονείμω, που λέτε για να κλείσω, έναν τίτλο σήμερα στον πρωθυπουργό μας. Ξέρω ότι η σχέση του με τον Ανδρέα Παπανδρέου είναι ιδιαίτερη και πολυδιάστατη. Τώρα, λοιπόν, που έγινε και διδάκτορας νομίζω ότι ο τίτλος «Δόκτωρ Ζιβάγκο» θα του ταίριαζε. Ή μάλλον, επειδή ο Αλέξης μάς έτριψε πολλές φορές στη μούρη τις λαϊκές καταβολές του, θα εκλαϊκεύσω και τον τίτλο: «Ο Δόκτωρ Ζιβάγκος».
