Η πολιτική δεν είναι δουλειά των ...«ειδήμων»

Εδώ και πολύ καιρό, από τότε δηλαδή που άρχισαν τα σχόλια για τους μετακλητούς του ΣΥΡΙΖΑ και γενικά για την αισθητική αντίληψη της σημερινής εξουσίας, έρχεται συνεχώς μια εικόνα στο μυαλό. Είναι ένα ζευγάρι μεσήλικων καθισμένοι, για πρώτη φορά στη ζωή τους, στα ψηλά σκαμπό ενός φαστ φουντ, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Με την αμηχανία αλλά και την ανακάλυψη στα πρόσωπά τους, κουνούσαν τα πόδια τους πέρα δώθε, σαν ψάρια έξω από το νερό. Δεν ήξεραν από πού να αρχίσουν να δαγκώνουν ό,τι κρατούσαν στα χέρια τους και πιτσιλούσαν με μουστάρδα και κέτσαπ δεξιά κι αριστερά γιατί άλλο το μαχαίρι και το κουταλάκι που είχαν συνηθίσει και άλλο το ντισπένσερ.

Ήταν σαφές μέσα στην ασάφεια: Ήταν βέβαιοι ότι αγνοούσαν πώς να σταθούν κανονικά σε αυτό το περιβάλλον αλλά προσπαθούσαν να το ευχαριστηθούν ξέροντας πως δεν θα τους δινόταν η ευκαιρία να το ξανακάνουν…

Αν ένας καθηγητής κοινωνικής ψυχολογίας έπαιρνε ως εμπειρικό μοντέλο αυτούς τους δύο μεσήλικες θα άνοιγε τα ακαδημαϊκά του κιτάπια για να ξαναπιάσει τα κεφάλαια για την «Πρόσληψη, οργάνωση και αξιοποίηση των κοινωνικών πληροφοριών σε σχέση με τη συμπεριφορά των ατόμων». Βαρύγδουπος ο τίτλος αλλά, σε γενικές γραμμές βατός, που θα έλεγε ο ίδιος στους φοιτητές του στην εξεταστική. Αν, όμως, ήταν αναγκασμένος να δει το φαινόμενο των διορισμών των μετακλητών της σημερινής κυβέρνησης, μάλλον θα τον βόλευε η εικόνα των δύο μεσήλικων στο φαστ φουντ.

Από τον οργισμένο ράπερ γραμματέα της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ που διόρισε τη μητέρα του και τον αδελφό του μέχρι τον ειδικό σύμβουλο του Υπουργείου Δικαιοσύνης με την ανοιχτή γραμμή με τους υπόδικους για συμμετοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις και τις δωρεάν νομικές συμβουλές μέχρι τον αδιόριστο εκπαιδευτικό και λάτρη της Μενεγάκη, ο όρος μετακλητός έχει λάβει άλλες διαστάσεις. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η αριστερή εκδοχή του ρουσφετιού που ο διορισμός «κολλητού» απέκτησε τέτοια αχλύ αλλά μάλλον έτσι γινόταν πάντα. Απλώς τώρα κάνει μεγαλύτερη εντύπωση το πόσο εξαγνιστικά λειτουργεί ακόμα και για την ίδια την κυβέρνηση το επιχείρημα «γιατί και οι άλλοι τα ίδια δεν έκαναν;». Εν πάση περιπτώσει οι ισορροπίες είναι λεπτές και ο διαχωρισμός πολιτικής πρακτικής μεταξύ παρελθόντος και παρόντος παίζεται, πλέον, στα προσχήματα. Το χειρότερο, πάντως, δεν είναι να θεωρεί κάποιος την καριέρα χολέρα. Είναι να το λέει δημοσίως και να επιβραβεύεται από την πολιτεία με περίπου 2.000 ευρώ το μήνα, για όσο πάει. Είναι η άποψη που έχεις για τα πράγματα γενικώς…

Τον περασμένο Νοέμβριο άρχισε να φαίνεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με διάφορες επιλογές μετακλητών. Ο Γιάννης Πανούσης, αφού είχε απομακρυνθεί από τη θέση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, κατήγγειλε ανοιχτή γραμμή του Υπουργείου Δικαιοσύνης μέσω ενός γνωστού στο «χώρο» μετακλητού υπαλλήλου του υπουργείου με καταδικασμένους ή υπόδικους για συμμετοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις.

Η επιλογή του Πάνου Λάμπρου, ενός ανθρώπου που πράγματι έχει πλούσια εμπειρία σε αυτό που λέμε «κινηματική δράση» θα μπορούσε υπό συνθήκες να αποτελεί μια έξυπνη κίνηση στο πεδίο των διαπραγματεύσεων μεταξύ κρατουμένων και πολιτείας αναφορικά με τα δικαιώματα των πρώτων που πολλές φορές γίνονται φύλλο και φτερό. Ιδίως αυτών που η φωνή τους δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει σε κανένα υπουργικό γραφείο. Από την αντιπολίτευση, τότε, τέθηκε μετ’ επιτάσεως ότι ο Π. Λάμπρου, απλώς, έπαιζε το ρόλο το μεσάζοντα μεταξύ κατηγορουμένων για συμμετοχή στη «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας που έκαναν. Λίγες ημέρες αργότερα βγήκε στη δημοσιότητα και ένα βίντεο που δείχνει τον ίδιον να συνομιλεί με οργισμένους συμπαραστάτες των κρατουμένων σε απόπειρα κατάληψης των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου. Ο ίδιος, πάντως, κράτησε ήπια και ψύχραιμη στάση χωρίς προκλήσεις, κάτι που είναι ενδεικτικό και της εμπειρίας του. «Επισκέφτηκα σχεδόν το σύνολο των ελληνικών φυλακών, όπου συνομιλούσα με μεγάλο αριθμό κρατουμένων, και το ίδιο έκανα κάθε φορά που απεργίες πείνας απειλούσαν τη ζωή των κρατούμενων» είπε. Η επιλογή του, πράγματι, προκάλεσε κάποια σχόλια, ιδίως μετά τις καταγγελίες Πανούση και άνοιξε τη γενικότερη συζήτηση για το θέμα των κριτηρίων επιλογής των μετακλητών υπαλλήλων. Σε ουδεμία περίπτωση, πάντως, δεν ευσταθεί σύγκρισή του με άλλες... επιθεωρησιακού τύπου επιλογές.

Σε αυτή τη φάση, βέβαια, καλό είναι να θυμηθούμε τι έλεγε ο σημερινός πρωθυπουργός ότι θα έκανε το κόμμα του αν κέρδιζε στις εκλογές: «Αποσυμφορούμε το δημόσιο τομέα από τις στρατιές των συμβούλων και των μετακλητών υπαλλήλων και προωθούμε τη στελέχωση των γραφείων υπουργών, γενικών γραμματέων και διοικητών από τις τάξεις των δημόσιων υπαλλήλων, της Δημόσιας Διοίκησης. Ερχόμαστε για να εμπιστευθούμε τη Δημόσια Διοίκηση, ανεξάρτητα από το σε ποιο κόμμα ανήκουν» έλεγε όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Μόνο που είχε λογαριάσει χωρίς την παλιά του παρέα, τότε που οι πρώην Κνίτεες μεταλλάσσονταν σε κάτι πιο προοδευτικό, όπως πίστευαν, ούτε και τη νεότερη εκδοχή της πάλης των τάξεων, της γενιάς του Δεκέμβρη 2008 που βάζει τη συμμετοχή της στη διαμαρτυρία για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου στα βιογραφικά της.

Τον περασμένο Ιανουάριο εμφανίστηκε στην ειδησεογραφία το θέμα που προέκυψε με διορισμούς συγγενικών προσώπων του νεοεκλεγέντος γραμματέα της νεολαίας ρου ΣΥΡΙΖΑ, Ιάσωνα Σχινά Παπαδόπουλου. Γεννημένου το 1988 και αποφοίτου του Τμήματος Επικοινωνίας & Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ΕΜΜΕ) του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ένας νέος, με αγάπη στη ραπ αλλά και βαθιά πολιτικοποιημένος στην Αριστερά, που έφτασε να εκλεγεί στη θέση του γραμματέα της νεολαίας του κόμματος. Όχι τίποτα σπουδαίο, στις μέρες μας, αλλά όσο να ’ναι δηλώνει κάποια προσφορά και αφοσίωση στο κόμμα. Κάτι που μάλλον δεν άργησε να ανταμειφθεί. Μία εβδομάδα μετά την ανάληψη της νέας του θέσης, ο αδελφός του, Ορέστης Σχινάς Παπαδόπουλος, διορίστηκε ειδικός σύμβουλος στο Οικονομικό Γραφείο της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού. Παράλληλα, αποκαλύφθηκε ότι η μητέρα του Ξανθή Παπαδοπούλου είναι ειδική σύμβουλος στο πολιτικό γραφείο του υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξάνθου. Ακόμη και η 25χρονη φίλη του Χρύσα Πάντου, μέλος της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, διορίστηκε στο πολιτικό γραφείο του αναπληρωτή Υγείας Παύλου Πολάκη. Ο πατέρας του Στάθης Σχινάς είναι παλιός δημοσιογράφος του οικονομικού ρεπορτάζ ο οποίος, τώρα, εργάζεται στο ραδιοφωνικό σταθμό «Στο κόκκινο».

Και αν αυτό είχε προκαλέσει, η επιστολή που ανήρτησε, στην οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρούσε φυσιολογική την εξέλιξη με τους διορισμούς καθώς όλη η οικογενειακή ιστορία περνούσε μέσα από το ΕΑΜ, το Πολυτεχνείο και τον Δεκέμβρη του ’08, αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία ακόμα και από την ίδια την «Αυγή». «Ο καθένας με την δική του πορεία, με τη δική του ιστορία με δικούς τους αγώνες, χωρίς φιλοδοξίες να γίνουμε κάποιοι. Πάντα για το κόμμα, μόνο για το κόμμα, για κανέναν ρουφιάνο, για κανένα αφεντικό και σε αυτούς δεν θα απολογηθώ ούτε εγώ ούτε η οικογένεια μου».

Και ενώ, όλο αυτό τον καιρό που η κρίση σκάβει ολοένα και περισσότερο κάθε ελληνική τσέπη, οι αναλύσεις περί χτισίματος πελατειακού κράτους από τον ΣΥΡΙΖΑ, περί απόπειρας μίμησης της μαζικής λαϊκιστικής υποδομής του ΠΑΣΟΚ και άλλων, είχαν να αντιμετωπίσουν ορισμένα ισχυρά επιχειρήματα. «Χρειάζονται άνθρωποι της απολύτου εμπιστοσύνης», «έτσι γίνεται πάντα» και άλλα. Μέχρι που ήρθε το μεγάλο χτύπημα με τον «αδιόριστο εκπαιδευτικό - σερβιτόρο» στο γραφείο Στρατηγικού Σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας του πρωθυπουργού. Πέρα από κάθε λογική, εκτός από το αν επιδιωκόμενος… στρατηγικός στόχος ήταν η επίδειξη δύναμης από την πλευρά του πρωθυπουργού. Ένας διορισμός που μοιάζει με τρολάρισμα, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο…

Ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές με τη δημοτική κίνηση «Θεσσαλονίκη - Ανοιχτή Πόλη» και προσωπικός φίλος του πρωθυπουργού, έχει αναλάβει καθήκοντα συμβούλου από τις 2 Ιανουαρίου του 2016. Παρ’ όλα αυτά ο ίδιος ουδέποτε έκρυψε τα στοιχεία του δημόσιου προφίλ και τις προτιμήσεις του.

Όσοι έχουμε βρεθεί σε θέσεις όπου πρέπει να επιλέξουμε ανθρώπους για δουλειά ή να δούμε βιογραφικά, ένα από τα πρώτα πράγματα που στοιχειωδώς κάνουμε, είναι να δούμε ποιες απόψεις διαλέγει να κοινοποιεί ο υποψήφιος στα social media. Μόνο η ανορθόγραφη παρουσία του και όχι η συμπάθειά του στη Μενεγάκη ήταν αρκετή για να βάλει σε σκέψεις τον οποιονδήποτε. Αλλά προφανώς δεν ήταν αυτά κριτήρια. Και, ας μην τρελαινόμαστε, δεν είναι το πρόβλημα ότι δεν έχει πάει στο στρατό, εκτός βέβαια από το γεγονός ότι θεωρείται προϋπόθεση για να καταλάβει κάποιος μια θέση στο Δημόσιο. Άλλα είναι τα θέματα.

Ο γεννημένος το 1969, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για ανυποταξία το 1995. Το 2013 συνελήφθη ξανά για τον ίδιο λόγο παρά το γεγονός ότι είχε αθωωθεί πριν από λίγο διάστημα από το Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Έκτοτε πρέπει να είχε αρκετό χρόνο στη διάθεσή του, καθώς απεχθάνεται την καριέρα η οποία σύμφωνα με τα λεγόμενά του είναι «χολέρα». Η δημιουργική του απασχόληση προέβλεπε και καθημερινή παρακολούθηση του σόου της Μενεγάκη και αναρτήσεις σχολίων ακόμα και για τα μποτάκια της. Αλλά τι μας νοιάζει εμάς; Άλλωστε, όπως έγραψε και ο ίδιος στο Τwitter, η πολιτική δεν είναι δουλειά των ...ειδήμων.