Ο νέος μας εχθρός ονομάζεται Αυστρία. Τα τηλεοπτικά κανάλια την παρουσιάζουν σαν την υπαίτιο της προσφυγικής κρίσης που τον τελευταίο καιρό έχει γίνει ανεξέλεγκτη. Καθώς ο σχολιασμός προηγείται της είδησης, οι σχολιαστές των καναλιών απαιτούν από την Αυστρία να δέχεται τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που η ελληνική κυβέρνηση σκόπευε –σύμφωνα με τη διακηρυγμένη θέση του ΣΥΡΙΖΑ– να στέλνει σε ευρωπαϊκές χώρες.
Η αυστριακή κυβέρνηση δέχτηκε, παρά τη μεγάλη άνοδο ακροδεξιών και ξενοφοβικών δυνάμεων, να φιλοξενήσει 70.000 πρόσφυγές. Αντίστοιχη δέσμευση ανέλαβε και η ελληνική κυβέρνηση. Μόνο που δεν έκανε απολύτως τίποτε για να προετοιμαστεί για τη φιλοξενία αυτή και δεν απορρόφησε τα χρήματα που είχε προβλεφθεί να λάβει από την Ε.Ε.. Η Γαλλία, που έχει εξαπλάσιο πληθυσμό από την Αυστρία, θέλει να δεχτεί στο έδαφός της μόνο 30.000 πρόσφυγες, αλλά κανείς στην Ελλάδα δεν κατηγορεί τη Γαλλία.
Είναι προφανές ότι όλοι μιλούν μόνο για πρόσφυγες. Κανείς δεν θέλει να δεχτεί ούτε ένα μετανάστη. Τώρα αποδεικνύεται πόσο επικίνδυνη ήταν η κουτοπόνηρη πολιτική ποy μπέρδευε επίτηδες τους πρόσφυγες με τους μετανάστες. Τους πρόσφυγες έχουμε ηθική και νομική υποχρέωση να τους περιθάλψουμε και δεν το κάναμε. Στους μετανάστες έχουμε υποχρέωση -καλώς ή κακώς– από τη συνθήκη Σένγκεν να παρεμποδίσουμε την είσοδο με νόμιμα μέσα. Εμείς δεν κάναμε ούτε αυτό. Και τώρα μας φταίει η Αυστρία.
Πίσω από κάθε αποτυχία της Ελλάδας μάς αρέσει να βλέπουμε ευθύνες των ξένων. Είναι τόσο παλιά, τόσο διαδεδομένη και τόσο επαναλαμβανόμενη αυτή η αντίληψη, που έχει γίνει μέρος της ταυτότητάς μας. Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε για τις ξένες δυνάμεις που πάντα πρόδιδαν και αδικούσαν την Ελλάδα. Μια ματιά στην ιστορία αποδεικνύει το αντίθετο. Στη ναυμαχία του Ναβαρίνου όπου οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής έσωσαν την ηττημένη επανάσταση. Το 1897 οι ξένες δυνάμεις σταμάτησαν τον τουρκικό στρατό που ήταν έτοιμος να εισβάλει στην Ελλάδα μετά την αποτυχημένη ελληνική επίθεση.
Μας αρέσει να μιλάμε για «συρρίκνωση του Ελληνισμού», αλλά η Ελλάδα ήταν ένα κράτος που συνεχώς μέχρι το 1948 (ενσωμάτωση Δωδεκανήσου) μεγάλωνε. Η Ελλάδα μεγάλωνε όταν μπορούσε να εκμεταλλευτεί τη θέση της μέσα από σωστές επιλογές συμμάχων. Αντίθετα, από την εποχή της επανάστασης εμφύλιοι πόλεμοι, διχασμοί και η λάθος τοποθέτηση στο διεθνές πεδίο έφερνε ήττες και δεινά, όπως η μικρασιατική καταστροφή και η κυπριακή τραγωδία του 1974.
Η Ελλάδα σε μια άλλη καθοριστική στιγμή είχε την τύχη να βρεθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Μετά την απελευθέρωση από τη γερμανική κατοχή η εμπλοκή των Βρετανών και αργότερα των Αμερικάνων συνέβαλε στο να αποφύγουμε τη φτώχεια και την καταπίεση που οι βόρειοι γείτονές μας υπέστησαν για σαράντα χρόνια, χωρίς να φταίνε σε τίποτε. Το δόγμα Τρούμαν (που θεωρούταν μισητός και το άγαλμά του ανατιναζόταν συνεχώς) και το σχέδιο Μάρσαλ έβαλαν τις βάσεις για να γίνει η Ελλάδα η πιο πλούσια και ευημερούσα χώρα της περιοχής.
Βέβαια δεν ήταν όλα θετικά όσα έκαναν οι ξένοι για τη χώρα μας. Ειδικά για τους Αμερικανούς, η ανοχή τους στη χούντα δίκαια δημιούργησε αντιαμερικανικά αισθήματα, αλλά η αναπαραγωγή τους για δεκαετίες ήταν σημάδι καθυστέρησης. Ο κόσμος άλλαζε, ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν καλοδεχούμενος ακόμη και στο Βιετνάμ, αλλά εδώ είχε ξεμείνει το «έξω οι Αμερικάνοι». Έτσι όταν ο Κώστας Σημίτης ευχαρίστησε την αμερικανική κυβέρνηση για τη βοήθειά της να αποτραπεί ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος μετά το επεισόδιο των Ιμίων, υπήρξαν οργίλες αντιδράσεις.
Τα πράγματα κυλούσαν καλά και η Ελλάδα χάρη στην επιλογή της εισόδου στην ενωμένη Ευρώπη έγινε μια από τις πιο ευημερούσες χώρες του κόσμου. Η είσοδος στη ζώνη του Ευρώ ήταν ένα ακόμη επίτευγμα, αλλά αντί το σταθερό νόμισμα να γίνει εργαλείο για επενδύσεις που θα έφερναν στέρεη και διατηρήσιμη ανάπτυξη, εμείς το χρησιμοποιήσαμε για εύκολο κρατικό δανεισμό που μέσα από τα πελατειακά δίκτυα διόγκωσε την κατανάλωση και τις εισαγωγές.
Αντί να γίνει κατανοητό το πρόβλημα, ανακαλύψαμε νέους εχθρούς. Στην αρχή ήταν ο... παγκόσμιος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός που βάλθηκε να καταστρέψει την ευτυχία μας, ευτυχία που χτίσαμε με τα δανεικά του. Μετά τα πράγματα έγιναν πιο συγκεκριμένα. Οι εχθροί ήταν πλέον η Γερμανία, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε...
Η κάθε κυβέρνηση θα πρέπει να καθορίζειτην πολιτική της με βάση τα συμφέροντα των πολιτών της στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τη γερμανική κυβέρνηση ότι πολιτεύτηκε εναντίον των συμφερόντων των Γερμανών. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για αρκετές από τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Κυβερνήσεις που πολλαπλασίασαν το έλλειμμα και διπλασίασαν το χρέος, κυβερνήσεις που δεν αντιμετώπισαν έγκαιρα και αποφασιστικά τον εκτροχιασμό της οικονομίας και πιο πρόσφατα κυβερνήσεις που, αφού εξαπάτησαν τους πολίτες, ανέκοψαν την ανάκαμψη και φόρτωσαν τη χώρα με νέα βάρη δεκάδων δισεκατομμυρίων.
Η κατασκευή εξωτερικών εχθρών και η εσωτερική αποτυχία έχουν άμεση σχέση: Η δαιμονοποίηση των ξένων είναι ένα ακόμη μέσο δημαγωγίας για να χειραγωγηθεί η γνώμη των πολιτών και να παραποιηθεί η πραγματικότητα. Έγινε τόσες φορές, έγινε κατά κόρον στη διάρκεια της κρίσης, τώρα προσπαθούν να το κάνουν και με το προσφυγικό ζήτημα. Όλα αυτά δεν θα είχαν πέραση αν δεν υπήρχαν πολίτες πρόθυμοι να εξαπατηθούν και μέσα ενημέρωσης πρόθυμα να κηρύξουν πολέμους.
