Περί μεταρρυθμίσεων ο λόγος. Πιθανότατα η πιο παρεξηγημένη και κακοφορεμένη λέξη την τελευταία 6ετία στη χώρα μας. Αρνητικά φορτισμένη για την πλειοψηφία των Ελλήνων, η λέξη μεταρρύθμιση συνδέθηκε με τα μνημόνια, τη λιτότητα και τις περικοπές. Γι’ αυτό και καταγράφηκε στη συνείδηση των Ελλήνων ως κάτι εξωτερικά επιβαλλόμενο.
Κανένα κόμμα που κυβέρνησε τα τελευταία 6 χρόνια στην Ελλάδα δεν παρουσίασε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων σαν δικό του σχεδιασμό. Κανένα κόμμα δεν ανέλαβε την ηγεμόνευση των μεταρρυθμιστικών ιδεών. Να αλλάξουμε αυτά που εγκλωβίζουν τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Ουδέποτε στη χώρα αυτή οι μεταρρυθμίσεις δεν παρουσιάστηκαν ως προϋπόθεση ευημερίας.
Γιατί αυτό είναι οι μεταρρυθμίσεις στην μπαϊλντισμένη μας χώρα. Μέθοδοι ευημερίας και όχι κατάρα. Οι μεταρρυθμίσεις, κυρίες και κύριοι, έχουν πρόσημο όταν υπάρχει όραμα και σχέδιο. Επομένως, το ζητούμενο είναι πόσο προοδευτικός είσαι στην πράξη και όχι πόσο κεντροαριστερός ή πόσο κεντροδεξιός, ιδίως στα λόγια.
• Πώς θα δημιουργήσουμε ευκαιρίες απασχόλησης και εισόδημα από τον ιδιωτικό τομέα
• Πώς θα εξασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις εργασίας για τα εγγόνια και τα παιδιά για να έχουν συντάξεις οι παππούδες
• Πώς η χώρα θα γίνει ελκυστική στις ξένες επενδύσεις
• Πώς θα διαχειριστούμε την προσφυγική κρίση, ενισχύοντας τη θέση μας στην ευρωπαϊκή σκακιέρα
• Τι κοινωνική μέριμνα θα λάβουμε για τους χαμένους των μνημονίων
• Πώς θα γκρεμίσουμε το κομματικό κράτος
• Πώς θα εξάγουμε περισσότερο και θα εισάγουμε λιγότερο
• Πώς θα επιστρέψει στη χώρα η πιο μορφωμένη γενιά, που είχε ποτέ η πατρίδα μας, και την εξόρισαν
Τι είναι όλα τα παραπάνω αριστερά ή δεξιά; Σημασία δεν έχει πώς το βλέπεις. Μερικοί δεν τα βλέπουν καν. Άλλοι τα βλέπουν αλλά πλέον δεν πείθουν ότι μπορούν να τα κάνουν. Όσοι όμως τα βλέπουν και τα υποστηρίζουν οφείλουν να τα υλοποιήσουν. Η επιβίωση της χώρας προϋποθέτει εκείνες τις μεταρρυθμίσεις και εκείνο τον πολυετή κοινά αποδεκτό σχεδιασμό σε εθνικούς στόχους, που θα δημιουργήσει σταθερό έδαφος για να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας.
Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία, είμαστε οι πιο αργοί στην Ευρώπη στην απονομή της δικαιοσύνης. Βρίσκει και ο Ρουπακιάς και κάθε μέρα χώνει πιο βαθιά το μαχαίρι στην ελληνική κοινωνία. Οι αριθμοί κατατείνουν στο ότι περίπου 5 εκατομμύρια πολίτες (πέραν των επιχειρήσεων), ο μισός πληθυσμός της χώρας δηλαδή, εξαρτά κάποιο έννομο συμφέρον από υπόθεση που βρίσκεται σε εκκρεμότητα στη δικαιοσύνη! Κανείς δεν θέλει να αλλάξει αυτό;
Η διχοτόμηση του κέντρου ανήκει στον 20στό αιώνα. Ο 21ος αιώνας απαιτεί ριζοσπαστισμό στην επίλυση των προβλημάτων που μαστίζουν τη χώρα. Η «μάχη του αιώνα» είναι ανάμεσα στο λαϊκισμό και το μεταρρυθμιστικό πνεύμα. Γι’ αυτό και οι προϋποθέσεις για τη συνάντηση πολιτικών χώρων είναι δύο:
α) Πρώτα ο χάρτης των μεταρρυθμίσεων (η ευημερία της χώρας) και μετά οι χειραψίες. Ο συντονισμός μεταξύ διαφορετικών ατόμων, ομάδων, φορέων, κομμάτων κ.τ.λ. στα θέματα αντιμετώπισης προβλημάτων της παραγωγικής διαδικασίας, των εθνικών ζητημάτων καθώς και στην αξιοποίηση δυνατοτήτων που το περιβάλλον και η ιστορία του τόπου μας προσφέρει, αποτελεί ζητούμενο. Χρειαζόμαστε συγκεκριμένη στρατηγική για να βγούμε από το αδιέξοδο. Δηλαδή, μια συνεργασία για έναν κοινό στόχο. Πολιτική συναίνεση που θα γεννήσει κοινωνική συναίνεση, τα εθνικής τάξης προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν με άλλο τρόπο. Το μέλλον της χώρας ανήκει στη σύνθεση διαφορετικών απόψεων, εξαρτάται από τη συνένωση των ανόμοιων κρίκων της πολιτικής και κοινωνικής αλυσίδας. Η σύνθεση των ετερογενών συμπράξεων ισορροπεί και στηρίζεται στο προοδευτικό Κέντρο. Η χώρα δεν μπορεί να πηγαίνει από το ένα άκρο του εκκρεμούς στο άλλο.
β) Η ανανέωση των προσώπων. Πρέπει επιτέλους να σπάσουν οι κομματικοί σωλήνες, στους οποίους οφείλονται τα κουσούρια των σημερινών πολιτικών. Να έχουν την πρωτοβουλία οι νεότεροι άνθρωπο όχι ως ηλικιακή κατάσταση αλλά ως πνευματική κατάσταση. Θα πρέπει να έχουν την ευκαιρία και νεότεροι, σοβαροί και αξιόλογοι άνθρωποι, να μπουν στην πολιτική για να προσφέρουν. Μόνο έτσι τα κόμματα θα ανοίξουν στην κοινωνία και οι πολίτες θα κινητοποιηθούν να δράσουν.
Μια ανοιχτή, ελεύθερη οικονομία και κοινωνία είναι η μόνη μας ελπίδα για να σωρεύσει η χώρα αξιοπιστία να προσελκύσει επενδύσεις, να δημιουργηθούν δουλειές, να παραχθεί πλούτος σε όλη την κοινωνία και να συγκεντρωθούν έσοδα για κοινωνικό κράτος, μισθούς και συντάξεις. Το Ποτάμι «κρατάει» το μεταρρυθμιστικό «μπλοκάκι» της χώρας. Γιατί το 2016 η πολιτική δεν έχει νόημα χωρίς μεταρρυθμίσεις. Μην ψάχνετε αλλού για το ιδεολογικό του στίγμα, χάνετε τον καιρό σας.
6°
