Edito 333

Μία από τις πολλές διαδηλώσεις που συµβαίνουν πια κάθε µέρα, ήταν πιο πρωτότυπη. Οι διορατικοί συµπολίτες µας που διαδήλωναν προχθές είχαν ανιχνεύσει την αιτία των προβληµάτων µας στο Υπερπέραν, στον Σατανά που το σύµβολό του, το βδελυρό 666, θα υπάρχει στις νέες Κάρτες του Πολίτη. Οι διαδηλωτές που αντιµετώπιζαν την επίθεση του Εωσφόρου εναντίον του ελληνικού λαού, φώναζαν το σύνθηµα «ούτε στο χέρι, ούτε στο κεφάλι, αντίσταση και πάλη». Στο ρυθµό ενός αριστερού συνθήµατος της δεκαετίας του ’70, «εµπρός, λαέ, µη σκύβεις το κεφάλι, ο µόνος δρόµος είναι αντίσταση και πάλη» το οποίο είχε υιοθετήσει και η Ν∆ τα προηγούµενα χρόνια στην παραλλαγή «εµπρός, λαέ, και τα λοιπά, µε τον Καραµανλή και πάλι». Η ταυτότητα του συνθηµατικού λόγου και η αναζήτηση στα ηρωικά χρόνια της αρχής της µεταπολίτευσης είναι πιο αποκαλυπτική από τις πολιτικές διαφορές που τα ίδια τα κόµµατα προσποιούνται ότι παρουσιάζουν στην πολιτική Αγορά.

Η χρεοκοπία και το Μνηµόνιο είναι η καθοριστική στιγµή για το πολιτικό σύστηµα. Ήδη έχουµε 3 ∆εξιές, 3 Αριστερές και ενάµισι Πασόκ. Αργά και βασανιστικά οι νέες πολιτικές διαφορές θα αποκαλυφθούν ανάγλυφα: οι υπερασπιστές του χρεοκοπηµένου µοντέλου της µεταπολίτευσης που προσπαθούν να το διασώσουν µε κάθε τρόπο και οι ανανεωτές του, οι µεταρρυθµιστές του. Πολιτικά κόµµατα, συνδικαλιστές, επαγγελµατικές οµάδες, θα τοποθετηθούν πάνω σ’ αυτό.

Πέρυσι τέτοιο καιρό, η κυβέρνηση αντιµετώπιζε το έλλειµµα µε οριζόντιες µειώσεις των µισθών και των συντάξεων. Παρά τις φωνές και τότε για «εξόντωση της κοινωνίας», οι µειώσεις στους µισθούς των δηµοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων κατά περίπου 20% πέρασαν σχετικά εύκολα. Γιατί πάντα αυτό συνέβαινε στην ιστορία, κάθε δεκαετία που το έλλειµµα εκτροχιαζόταν, ακολουθούσε µια αυστηρή δηµοσιονοµική πολιτική που το µάζευε. Και τη δεκαετία του ’80 και τη δεκαετία του ’90, µε την υποτίµηση και τη σταδιακή διολίσθηση της δραχµής µπορεί να µην το λέγαµε ονοµαστικά, 20% µείωση µισθών, αλλά οι αποδοχές έχαναν τόσο και περισσότερο µε τις υποτιµήσεις. Μόνο η ανεπανάληπτη κυβέρνηση Καραµανλή έκανε ανάποδο τιµόνι και αντί να περιορίσει αύξησε κι άλλο τη σπατάλη, µε αποτέλεσµα στο τέλος της δεκαετίας του 2000 να φτάσει ο δηµόσιος τοµέας στη χρεοκοπία. Το δύσκολο λοιπόν δεν ήταν οι οριζόντιες µειώσεις αποδοχών. Και άλλοτε µας είχε συµβεί και όσο δυσάρεστο κι αν ήταν, επιβιώσαµε, η κοινωνία δεν «εξοντώθηκε». Όµως αυτή η συνταγή έπιανε σε ελεγχόµενες καταστάσεις, όχι όταν ο εκτροχιασµός είχε πια οδηγήσει στην πτώχευση. Έτσι έπρεπε να προχωρήσουµε σε αλλαγές, σε µεταρρυθµίσεις του µεταπολιτευτικού µοντέλου το οποίο σπάταλο και αντιπαραγωγικό παράγει χρεοκοπία. Και εδώ άρχισαν τα δύσκολα.

Κάθε µεγαλούπολη έχει ένα µητροπολιτικό φορέα συγκοινωνίας. Εµείς είχαµε καµιά δεκαριά, που ο καθένας ίδρυε µερικές θυγατρικές εταιρείες, που η καθεµιά σχηµάτιζε µερικές οµάδες εργασίας, επιτροπές, πρόεδροι, διευθύνοντες σύµβουλοι, διοικητικά συµβούλια, χιλιάδες διοικητικές θέσεις, νοµικές υπηρεσίες, δηµόσιες σχέσεις, κρατική διαφήµιση στα διαπλεκόµενα Μέσα Ενηµέρωσης, αναθέσεις έργων, προµήθειες. Η ιστορία του ελληνικού κράτους. Χιλιάδες φορείς που κανένας δεν µπορεί να µετρήσει, 7,5 χιλιάδες κρατικοί, 6 χιλιάδες δηµοτικές επιχειρήσεις, 11 χιλιάδες κοινωφελή ιδρύµατα, 6,5 χιλιάδες ΝΠ∆Α της εκκλησίας, 10 χιλιάδες κληροδοτήµατα, 7µελή και 15µελή δ. συµβούλια, δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις διαχειριστών. Όλα αυτά που κάνουν την ελληνική γραφειοκρατία την πιο σπάταλη και αντιπαραγωγική της Ευρώπης.

Ανεξέλεγκτες δαπάνες, υπερβολική συνταγογράφηση, διαφθορά στα νοσοκοµεία, τον ΟΣΕ, τα πανεπιστήµια, οι µεγαλύτερες δαπάνες και η µικρότερη ανταπόδοση υπηρεσιών στην παιδεία, την υγεία. ∆ήµοι που δεν προσφέρουν υπηρεσίες στους δηµότες τους αλλά διαθέτουν δεκάδες επιχειρήσεις και εκατοντάδες εκατοµµύρια χρέη. Επαγγελµατικές οµάδες µε προνοµιακή πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας, που έχουν επιτύχει δηµιουργία ευνοϊκών διακρίσεων και αρνούνται να χάσουν έστω και ένα µέρος αυτών. Κρατικοί οργανισµοί, µοναστήρια, εκκλησίες, συνδικαλιστικές ενώσεις που διανέµονται τα κοινοτικά προγράµµατα αντί αυτά να κατευθύνονται στην οικονοµία. «∆ιαχειριστές», το νέο κοινωνικό στρώµα που σχηµατίστηκε τις 2-3 τελευταίες δεκαετίες, που συνδιαχειρίζονται κρατικές επιχειρήσεις, διοικούν τους συνεχώς περισσότερους δηµόσιους φορείς, εισπράττουν επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, διανέµουν τα ΚΠΣ, τα κονδύλια έρευνας, υπεξαιρούν τον πλούτο των ασφαλιστικών ταµείων.

Έχουµε φτάσει στην καρδιά του προβλήµατος. Γι’ αυτό οι αντιδράσεις είναι τόσο ισχυρές. Οι πιο συντηρητικές νοοτροπίες υιοθετούν τον πιο ριζοσπαστικό λόγο για να αποτρέψουν τις µεταρρυθµίσεις. Οι µισοί δηµόσιοι φορείς δεν αποστέλλουν στοιχεία στην κεντρική εξουσία. Ακόµα και σήµερα, κανείς δεν ξέρει το πραγµατικό έλλειµµα, κάθε µέρα ανακαλύπτονται νέα χρέη. Από τους 23.000 φορείς, η κυβέρνηση κατάφερε να καταργήσει 60. Η απογραφή των δηµοσίων υπαλλήλων σταµάτησε, ενώ τον ∆εκέµβριο που πέρασε έπρεπε να είχε τελειώσει και του ευρύτερου δηµόσιου, σιωπηλά εγκαταλείφθηκε γιατί στο ευρύτερο δηµόσιο, στις ∆ΕΚΟ, τις δηµοτικές εταιρείες επικρατεί το χάος. Ακόµα κι αν µάθουν τον αριθµό δεν ξέρουν πόσο πληρώνονται οι δηµόσιοι υπάλληλοι, η Ενιαία Αρχή πληρωµών καθυστερεί. Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση δεν προχωράει. Αρχίζει νέος γύρος κινητοποιήσεων των φορτηγών ∆.Χ., ακόµα και οι τελειωµένες υποτίθεται υποθέσεις ξανανοίγουν. Ένα χρόνο τώρα παρακολουθούµε την επανάσταση των ευνοηµένων της προηγούµενης περιόδου. Κρυµµένοι πίσω από τη δήθεν υπεράσπιση των ασθενέστερων στρωµάτων, προσπαθούν να διαφυλάξουν όσα µπορούν από τα προνόµιά τους. Και κάθε καθυστέρηση στις αλλαγές σπρώχνει την οικονοµία σε µεγαλύτερη ύφεση.