Ο Ιανός κι ο Αρλεκίνος ενώπιον της ευρωκάλπης

O Ιανός του ΚΚΕ «Ακόμα κι αν δεν συμφωνείς μαζί μας σε όλα, ψήφισέ μας» : μπροστά στις εκλογές, το ΚΚΕ φοράει το χαμογελαστό πρόσωπο του Ιανού. Εσωτερικά και διαχρονικά όμως παραμένει το ίδιο, 91 χρόνια τώρα: ένα κόμμα-ιδεολογική και οικονομική επιχείρηση, ένα κόμμα-εκκλησία, που αντιμετωπίζει με θρησκευτικούς όρους τα πράγματα.

Ιδεολογική επιχείρηση, διότι «πουλάει» σταθερά αναλλοίωτο και αλάθητο μαρξισμό-λενινισμό και υπερασπίζεται πάντοτε το σταλινισμό, ένα από τα χειρότερα καθεστωτικά σφαγεία της ιστορίας, ευαγγελιζόμενο μάλιστα και την εφαρμογή του εδώ. Οικονομική επιχείρηση, διότι είναι με διαφορά το κόμμα με τα περισσότερα περιουσιακά στοιχεία, το μόνο με ιδιόκτητο κτίριο γραφείων, το μόνο που έχει επισήμως επιχειρήσεις και το μόνο που διαθέτει πολλές εκατοντάδες επαγγελματικά στελέχη (=έμμισθους ανεπάγγελτους υπαλλήλους). Εκκλησία, διότι αντιμετωπίζει με θρησκευτικούς όρους τα πράγματα: τα βιβλία των «κλασικών» είναι τα ευαγγέλια, η κομματική πίστη είναι δόγμα, το βιογραφικό είναι η ομολογία πίστης, οι πεσόντες είναι μάρτυρες και άγιοι, οι διαφωνούντες είναι αιρετικοί, το κομματικό λεξιλόγιο είναι η ιερατική ορολογία, οι πολιτικοί αντίπαλοι είναι άθεοι εχθροί, το σφυροδρέπανο είναι ο σταυρός, οι κομματικές επέτειοι είναι οι θείες λειτουργίες, η Σοβιετική Ένωση ήταν ο απολεσθείς παράδεισος, η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ο μελλοντικός παράδεισος, ο κομμουνισμός η δευτέρα παρουσία κ.λπ., ενώ έχει και στενή σύνδεση με την ορίτζιναλ ορθόδοξη εκκλησία (βλέπε ενδεικτικά Λιάνα Κανέλλη). Όλα τα παραπάνω αντιστοιχίζονται πλήρως στα «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια - ράτσα» της άκρας δεξιάς. Το ΚΚΕ είναι κατά βάθος το ισχυρότερο ακροδεξιό κόμμα στη σύγχρονη Ελλάδα. (Αν σας φαίνεται υπερβολικό, σκεφτείτε το).

Φυσικά με τέτοια στοιχεία εμφανίζεται απωθητικό, και γι’ αυτό είναι κέντρο διερχομένων. Ο κόσμος που το προσεγγίζει είναι περιορισμένος, η πολιτική του δύναμη κινείται μεταξύ ενός μάξιμουμ 10,9 % (1981) κι ενός μίνιμουμ 4,6 % (1993), συνήθως γύρω στο 8%. Απ’ όσους γίνονται μέλη του, οι περισσότεροι κάποια στιγμή βιώνουν τη σύγκρουση μεταξύ «πραγματικής» και κομματικής πραγματικότητας, αγανακτούν και αποχωρούν.

Στις ευρωεκλογές εμφανίζεται με ανεδαφικά συνθήματα παιδικής ρηχότητας, σε στιλ ιεροκήρυκα και στην προστακτική: «Σου είπαν ψέματα, τιμώρησέ τους», «Μην αφήνεις να σε φοβίζουν, φόβισέ τους εσύ» κ.λπ. Ο δε επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου κ. Παφίλης είναι ένας άχρους, άοσμος γραφειοκράτης.

Ο Αρλεκίνος του ΣΥΡΙΖΑ Φαίνεται πως ο θάνατος του Μ. Παπαγιαννάκη σήμανε και το συμβολικό τέλος του εγχειρήματος της Ανανεωτικής Αριστεράς στην Ελλάδα. Η Αριστερά εκείνη διαφοροποιούνταν από το ΚΚΕ σε τέσσερα κυρίως σημεία: ΕΟΚ/ΕΕ, Σοβιετική Ένωση, δημοκρατική οργάνωση του κόμματος, κινήματα. Το πρώτο δεν ισχύει πια: μπήκαμε και (ευτυχώς) παραμένουμε στην  Ένωση. Ούτε το δεύτερο ισχύει: η Σοβιετική Ένωση, 20 χρόνια τώρα, έχει διαλυθεί. Το τρίτο και το τέταρτο ισχύουν: στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μπορείς τουλάχιστον να μιλήσεις ελεύθερα και τα κινήματα των πολιτών, συχνά αυθόρμητα, εξακολουθούν να υποστηρίζονται.  

Αλλά αυτά δεν αρκούν για να θεωρήσουμε ότι υπάρχει πλέον η Ανανεωτική Αριστερά. Διότι η πάλαι ποτέ «ανανεωτική πτέρυγα» του ΚΚΕ, αφού απέτυχε να καταλάβει το κόμμα της, στο 13ο Συνέδριο το 1991, κατέλαβε εν συνεχεία τον ΣΥΝ. Σήμερα, οι αποχωρήσαντες του ΚΚΕ, υπό το όνομα «αριστερό ρεύμα», αποτελούν την πλειοψηφία στον ΣΥΝ, κι  άρα και την πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ.

Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και αριστερές ομάδες κάθε απόχρωσης, με κοινό γνώρισμά τους (όπως και του ΣΥΝ) ότι δεν θέλουν να είναι ΚΚΕ. Όμως, τείνουν ολοένα και περισσότερο να του μοιάσουν: εμμονή στο φετίχ του δημόσιου τομέα, τυφλός αντιδυτικισμός, ξεπερασμένος αντιευρωπαϊσμός, ιδιότυπος εθνικισμός, αντιφιλελευθερισμός, εναντίωση σε κάθε μεταρρύθμιση, ανορθολογισμός, δικαιωμένος 100% μαρξισμός κ.λπ.

Σε τι διαφοροποιείται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ από το σημερινό ΚΚΕ; Σ’ ελάχιστα: ο τίτλος, το κόμμα-επιχείρηση, η αποτίμηση του σταλινισμού και του σοβιετικού πειράματος, οι ύβρεις του Περισσού. Υπάρχουν βέβαια και μερικοί ανανεωτικοί που παραμένουν στον ΣΥΝ: το 1/3 περίπου του κόμματος. Τους τιμώ για την αντοχή τους, μα δυστυχώς είναι διακοσμητικοί, ένα άλλοθι παλιάς δημοκρατικής αριστεράς. Γιατί να ψηφίσω τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι δύο πρώτες θέσεις της ευρωλίστας του είναι καπαρωμένες από αντιευρωπαϊστές, και πρέπει να ξεπεράσει το 10% για να εκλέξει και τρίτο ευρωβουλευτή, τον άξιο (πλην εκπαραθυρωθέντα) Παπαδημούλη; Αν υποθέσουμε, ότι θα εκλέξει, καταρχήν, τον δεύτερο.

Πραγματικός πολύχρωμος Αρλεκίνος, ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει στις ευρωεκλογές διολισθαίνοντας σταθερά προς τις θέσεις του ΚΚΕ. Όμως, πόσα ΚΚΕ χωράνε στην Ελλάδα; Ένα, νομίζω, και πολύ μάς πάει. Δεν θα χαρώ για τη διάλυση του ΣΥΝ. Αλλά ούτε θα κάνω τίποτα για να την αποτρέψω.     

➜ d.fyssas@gmail.com