Το debate, ο Ζουράρις και ο... Μπόμπος

Ούτε ο χώρος και ο χρόνος είναι ο πιο κατάλληλος για να σχολιάσω το debate, ούτε το θέμα είναι «της απολύτου αρμοδιότητός μου». Νομίζω, όμως, ότι μία από τις αντιδράσεις σε όσα ειπώθηκαν –ή δεν ειπώθηκαν– παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Σε σχετική έρευνα-ρεπορτάζ της εφημερίδας «Το Βήμα της Κυριακής», με το γενικό τίτλο «Έτσι είδαμε το ντιμπέιτ», απαντούν καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, επιχειρηματίες και άλλοι. Μεταξύ αυτών και ο Κώστας Ζουράρις, πολιτειολόγος, παλαιότερα (αυτο)αποκαλούμενος και καθηγητής, προσφάτως συναρχηγός, μαζί με τον πολιτικό γυρολόγο Στέλιο Παπαθεμελή, κόμματος με τον τίτλο Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο (ΠΑΜΜΕ).

Αυτό, λοιπόν, το ΠΑΜΜΕ, απ’ ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δεν φαίνεται να έχει και πολύ αέρα στα πανιά του, παρά την ασύστολη πατριδοκαπηλία στην οποία επιδίδεται. Ώδιναν δύο πολιτικοί ογκόλιθοι και έτεκαν μυν (ή μάλλον… μην). Δεν θα εκπλαγώ αν σύντομα τους δύο συναρχηγούς τούς συνοδεύουν συνθήματα όπως «Εκεί, εκεί, στη Β´ Εθνική, μαζί με τον Λεβέντη και τον Βεργή» ή άλλα παρόμοια.

Και να πεις ότι δεν προσπάθησαν οι άνθρωποι να «περάσουν» το μήνυμά τους στο λαό; Ολόκληρος Ζουράρις, «διδάσκαλος του γένους» κατά δήλωσίν του, εμφανίστηκε ακόμη και στην εκπομπή «Όλα» του Θέμου Αναστασιάδη –«διδασκάλου του DVD» αυτού– πριν και μετά από σταρλετίτσες κι άλλες τηλεοπτικές ανθυποπερσόνες. Τι άλλο να κάμει ο άνθρωπος προκειμένου να αφυπνίσει το λαό; Πρόβατα στο Κολωνάκι πρόλαβε και έφερε ο Βεργής.

Απ’ όλες, λοιπόν, τις απαντήσεις στο «Βήμα της Κυριακής» ξεχωρίζει εκείνη του Ζουράρι, και μάλιστα για περισσότερους από έναν λόγους. Έτσι μάθαμε:

α) Ότι αντί για τον όρο τηλεμαχία έπρεπε να χρησιμοποιείται το αγχιμαχία, αφού αυτοί που συμμετέχουν κάθονται κοντά (αγχι) και όχι μακριά (τηλε) ο ένας με τον άλλο. Δεν είμαι από αυτούς που θα υπερασπιστούν το τηλεμαχία ως μετάφραση του αγγλικού debate. Εδώ, όμως, ο «καθηγητής» προσπαθεί άλλη μια φορά να εντυπωσιάσει αφελείς γριούλες (και όχι μόνο), επιδεικνύοντας γνώσεις αρχαίας ελληνικής. Λες και το πρόθεμα τηλε στην τηλεμαχία αφορά το πόσο κοντά κάθονται μεταξύ τους οι (συν)ομιλητές και όχι ότι η συζήτηση (λέμε τώρα…) μεταδίδεται από το μέσον που λέγεται τηλεόραση.

β) Ότι η επιβολή ορίου στο χρόνο ομιλίας είναι «κλασική προτεσταντική (τσιγκούνικη) νευρωσούλα. Πρέπει, όποιος θέλει, να μιλάει όσο θέλει ή, αν δεν θέλει, να μην απαντάει καθόλου»! Νομίζω πως ο Βασίλης Λεβέντης –για να αρχίσουμε από τους βασικούς– θα συμφωνούσε απόλυτα με την πρόταση του συναδέλφου του αρχηγού.

γ) Ότι «νικητής είμαι εγώ, ο απών Κώστας Ζουράρις, διότι έδειξαν οι πέντε αυτοί ότι με φοβούνται». Εδώ, ο (συν)αρχηγός του ΠΑΜΜΕ αρχίζει να πλησιάζει επικίνδυνα τη Μαρίκα Παλαίστη ή –για τους ακόμα παλαιότερους– τον Δελαπατρίδη. Τον καημένο τον «καθηγητή»! Φοβάμαι πως αργά αλλά σταθερά περνάει από τη χορεία των γραφικών σε εκείνη των αξιολύπητων. Είναι φανερό. Ό,τι και να τον ρωτήσεις, για τον εαυτό του –το μόνο θέμα που τον ενδιαφέρει– θα σου απαντήσει. Όπως στο γνωστό ανέκδοτο με τον Μπόμπο, όπου η δασκάλα λέει «μα καλά, Μπόμπο, τι σχέση έχει το μ…ι με αυτό που σε ρώτησα», και εκείνος απαντά «εμένα, κυρία, ό,τι και να μου πείτε μ…ι μου θυμίζει».