Στο προηγούμενο σημείωμά μου«Φταίει η Δύση για τους ισλαμιστές;» περιορίστηκα σε ένα και μόνο επιχείρημα για να υποστηρίξω ότι είναι λάθος η άποψη πως υπεύθυνες για τις δολοφονίες των εξτρεμιστών του Ισλάμ είναι οι χώρες της Δύσης. Χωρίς να αρνούμαι το γεγονός ότι οι αμερικανικές επεμβάσεις, όπως αυτή στο Ιράκ, δημιούργησαν ευνοϊκό έδαφος για την ενίσχυση των ισλαμιστών, υποστήριξα ότι θύματά τους είναι και χιλιάδες μουσουλμάνοι που θέλουν να ζουν με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που εκείνοι επιβάλλουν. Οι ισλαμιστές επέλεξαν οι ίδιοι τη συγκεκριμένη μέθοδο δράσης και επιβολής στους λαούς των χωρών τους.
Το γεγονός πως κανείς Αμερικανικός ή άλλος δυτικός δεν τους ανάγκασε –άμεσα ή έμμεσα– να δολοφονούν τους ομοθρήσκους τους, θα έπρεπε να επαρκεί για να πειστούν και οι συμπατριώτες μας ότι η δράση των ισλαμιστών είναι αποτέλεσμα της ιδεολογίας τους. Ο διάλογος που διεξάγεται αυτές τις μέρες δείχνει ότι στην Ελλάδα αρκετοί είναι πρόθυμοι να δικαιολογήσουν τους ισλαμιστές ή να μην τους καταλογίζουν την ευθύνη για τις πράξεις τους, επιμένοντας να βλέπουν σαν αιτίες του ισλαμικού εξτρεμισμού τις επεμβάσεις των δυτικών, την αποικιοκρατία και τη φτώχεια. Ας δούμε αν αυτοί οι τρεις παράγοντες είναι όντως οι αιτίες για τη δολοφονική μανία των ισλαμιστών ή αποτελούν βολικούς μύθους για όσους θέλουν να τους δικαιολογήσουν.
1. Επεμβάσεις. Η μεγαλύτερη σε διάρκεια και θύματα αμερικανική επέμβαση ήταν αυτή στο Βιετνάμ. Όσοι Βιετναμέζοι ήταν αντίπαλοι των Αμερικανών, τους πολέμησαν σκληρά στο πεδίο της μάχης, αλλά δεν διανοήθηκαν να σκοτωθούν για να σκοτώσουν πολίτες των εχθρών τους την ώρα που δούλευαν ή διασκέδαζαν. Στη συνέχεια οι κομμουνιστές του Βιετνάμ, που είχαν στην εξουσία, αποκατέστησαν τις σχέσεις του κράτους τους με τις ΗΠΑ και υποδέχτηκαν θερμά τους προέδρους Μπιλ Κλίντον και Τζορτζ Μπους όταν επισκέφτηκαν επίσημα τη χώρα τους.
2. Αποικιοκρατία. Τα περισσότερα κράτη υπήρξαν κατά το παρελθόν αποικίες. Ανάμεσά τους βρίσκονται χώρες που κατόρθωσαν να ανήκουν στις πιο ευημερούσες του κόσμου, όπως η Αυστραλία. Η Κύπρος ήταν βρετανική αποικία μέχρι το 1960. Η αποικιοκρατία μπορεί να λεηλάτησε των πλούτο αρκετών χωρών, αλλά δεν τις καταδικάζει σε αιώνια μιζέρια. Πολύ περισσότερο δεν αναγκάζει τους πολίτες των πρώην αποικιών, αντί να νοιάζονται για το πώς θα προκόψει η πατρίδα τους, να δολοφονούν αθώους για να εκδικηθούν τους αποικιοκράτες. Οι πιο αδικημένες από την αποικιοκρατία είναι οι χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, αλλά οι κάτοικοί τους δίνουν μάχη για να ζήσουν, δεν γίνονται βομβιστές αυτοκτονίας.
3. Φτώχεια. Στις φαβέλες που υπάρχουν στις μεγαλουπόλεις της Λατινικής Αμερικής ζουν εκατομμύρια άνθρωποι σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Η φτώχεια αυτή αναγκάζει τους ανθρώπους αυτούς να δίνουν καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Μάλιστα, ορισμένοι φτάνουν μέχρι την εγκληματικότητα. Αντίθετα, αρκετοί ισλαμιστές τρομοκράτες ανήκουν στα εύπορα στρώματα. Ο Μπιν Λάντεν ήταν μέλος πολύ πλούσιας οικογένειας ενώ οι βομβιστές στο μετρό του Λονδίνου ήταν γιατροί Βρετανοί υπήκοοι.
Ζούμε σε έναν άδικο κόσμο. Καμιά αδικία όμως δεν είναι ικανή να οδηγήσει κάποιον να σπέρνει το θάνατο σε ανύποπτους ανθρώπους. Στη φονική μανία οδηγεί η πίστη που μετατρέπεται σε ιδεολογία. Η ιδεολογία των ισλαμιστών είναι το μίσος για την ανθρώπινη ελευθερία και την χαρά της ζωής. Χωρίς αυτή την ιδεολογία, η φτώχεια, η αποικιοκρατία και οι στρατιωτικές επεμβάσεις μπορεί να έχουν πολλαπλά αποτελέσματα και αλλά δεν οδηγούν σε τυφλές δολοφονίες.
Εδώ βρίσκεται και το πιο κρίσιμο σημείο για τους Έλληνες που δικαιολογούν τους Ισλαμιστές ή θεωρούν ότι δεν ευθύνονται οι ίδιοι για τις πράξεις τους. Όλοι μας μοιραζόμαστε τον τρόπο ζωής που εχθρεύονται οι τρομοκράτες του Ισλάμ. Οι ελευθερίες, που εμείς θεωρούμε αυτονόητες για τις ζωές μας, είναι στο στόχαστρο των τρομοκρατών. Ο πόλεμός τους δεν είναι πόλεμος κατά του ιμπεριαλισμού, αλλά κατά των ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, μουσουλμάνων και μη, που τους αρέσει να διασκεδάζουν, να ερωτεύονται, να ακούν μουσική, να παίζουν μπάλα.
Οι συμπολίτες μας που δικαιολογούν τους τρομοκράτες, με τίποτα δεν θα διαπραγματεύονταν τις ελευθερίες και τον τρόπο ζωής τους. Οι ίδιοι, όμως, τη στιγμή που αυτός ο τρόπος ζωής απειλείται από τον τρόμο, βρίσκονται στο λάθος στρατόπεδο, νομίζοντας ότι αυτό που κρίνεται είναι η μάχη κατά του... ιμπεριαλισμού. Το χειρότερο είναι ότι προσχωρούν στο ιδεολογικό σύμπαν των δολοφόνων που δεν πολεμάει για την καλυτέρευση της ζωής, αντίθετα υποτιμά την ανθρώπινη ζωή και την κάνει εργαλείο για σκοτεινές επιδιώξεις.
18°
