Άρχισα να δοκιμάζω ξένες κουζίνες επί ελληνικού εδάφους και ξεκινώντας τα ταξίδια στο εξωτερικό μού έγινε συνήθεια να αναζητώ τις γαστριμαργικές τους συνήθειες. Εκεί κατάλαβα πως ο τρόπος που μαγειρεύονται εδώ τα ξένα φαγητά είναι προσαρμοσμένα ώστε να ταιριάζουν στον ελληνικό ουρανίσκο. Για να φας αυθεντική διεθνή κουζίνα στην Ελλάδα θα πρέπει να φας σπιτικό φαγητό από κάποιον ξένο. Αν μπορείς να φας παραπάνω από 5 μπουκιές έχεις χαλύβδινο στόμα και δεν πρόκειται ποτέ ξανά να φοβηθείς τα καυτερά.
Δεν έχω δοκιμάσει εξτρίμ γεύσεις (ακρίδες κ.λπ.). Μόνο καρχαρία, αλλά νομίζω θα μπορούσα να φάω, για παράδειγμα, φίδι. Η μεσογειακή κουζίνα κρατάει την πρώτη θέση και δεύτερη μεγάλη αγάπη είναι η ασιατική κουζίνα. Από την άλλη, ομολογώ, θα μπορούσα να τρώω πολλές φορές την εβδομάδα τηγανητές πατάτες με φέτα ενώ αν είχα πολλά χρήματα θα έτρωγα πάρα πολύ συχνά ιαπωνική κουζίνα. Το αστείο είναι πως δεν έτρωγα ψάρια, μπάμιες και όσπρια και τώρα δεν μπορώ να κάνω χωρίς αυτά.
Μαγειρεύω, αλλά όχι τόσο πολύ γιατί έχω μια μαμά σπέσιαλ μαγείρισσα που ακόμη και σήμερα μας προμηθεύει με... μαμαδίστικα τάπερ. Η μητέρα μου, παρόλο που είναι δικηγόρος, πάντοτε φρόντιζε να υπάρχει μεσημεριανό φαγητό για να συγκεντρώνεται όλη την οικογένεια στο τραπέζι. Το αστείο είναι πως και μέχρι σήμερα διατείνεται πως σιχαίνεται τη μαγειρική και πως το κάνει κατ’ ανάγκη. Πιστεύω πως ψεύδεται! Γιατί όταν ανοίγεις τρεις εβδομάδες σπιτικό φύλλο προκειμένου να φτιάξεις πίτες, μάλλον το ακριβώς αντίθετο σημαίνει. Στο παιχνίδι έχει μπει και η πεθερά μου και η κουζίνα μας πια θυμίζει μικρή ταβέρνα. Πάντως, αν για κάποιο λόγο δεν υπάρξει φαγητό στο σπίτι, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω ντελίβερι. Θα βάλω κατσαρόλα.
Τρώμε χωρίς ενοχές και παλεύουμε με τα κιλά μας με τον άνδρα μου συνέχεια (σ.σ. είναι παντρεμένη με τον ηθοποιό Τάσο Ιορδανίδη). Το ότι είμαστε ηθοποιοί, και αναγκαστικά προσέχουμε, μας σώζει γιατί διαφορετικά δεν θα μας χωρούσαν οι πόρτες. Δεν θα μπορούσα, νομίζω, να είμαι μαζί με έναν άνδρα που θα ήταν μίζερος στο φαγητό. Και όπως λέει μια φίλη, βλέποντας κάποιον πώς χορεύει και τρώει καταλαβαίνεις πώς κάνει σεξ. Οk, ο Τάσος δεν χορεύει πολύ (γέλια).
Πάθος με το ρόλο
Δεν θα ήθελα να μιλήσω για τον υπέροχο ρόλο μου στο «Έγκλημα και τιμωρία» γιατί το πάθος μου είναι ο σκηνοθέτης μας Λεβάν Τσουλάτζε. Σπάνια παθιάζομαι και εκτιμώ καλλιτέχνες. Με έχει αφήσει άφωνη. Το αποτέλεσμα κάποιος μπορεί να το δει. Εγώ θα μιλήσω για το τι προηγήθηκε. Μέσα σε σαράντα ημέρες δούλεψε πάνω σ’ αυτόν το λογοτεχνικό ογκόλιθο, τον διασκεύασε, έκανε τις μουσικές, τους φωτισμούς... Ως διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου της Γεωργίας έχει μάθει να έχει πάρα πολλούς συνεργάτες κι εδώ, που δεν μπορούσε να έχει τις ίδιες παροχές, δεν γκρίνιαξε ποτέ· δεν έφερε κανένα πρόβλημα· έψαχνε να βρει τις λύσεις· είχε άριστη σχέση με ηθοποιούς και τεχνικούς.
Δεν έχω ξανασυναντήσει ποτέ παρόμοιο τρόπο δουλειάς. Έπαιρνε το κείμενο, το χώριζε σε σκηνές και έφερνε στην πρόβα μόνο τους ηθοποιούς που εμφανίζονται στις σκηνές, στις οποίες θα κάναμε πρόβα. Ήξερε τι ήθελε και την τρίτη κιόλας ημέρα την είχε τη σκηνή. Όλα τα είχε εξ αρχής στο μυαλό του. Βέβαια, πρέπει να πω πως όλη την ημέρα ασχολιόταν με το έργο και ποτέ δεν βγήκε μαζί μας, παρά τις προσκλήσεις μας – έμενε στο σπίτι μας. Είναι ένας ευθύς καλλιτέχνης και σπουδαίος άνθρωπος.
