«Πολυπολιτισμικότητα», Παγκοσμιοποίηση, Ισλάμ

Πάλι χωριστήκαμε σε στρατόπεδα. Όχι μόνο επειδή δεν μπορούμε ομόθυμα να στηρίξουμε τη διεθνή συστράτευση του διευρυμένου δυτικού πολιτισμού απέναντι στην πρωτοφανή βάρβαρη ανωμαλαρία. Αλλά, διότι, ακόμα και όσοι στηρίζουν Δύση, βρίσκουν αλλού να τσακωθούνε. Υπέρ ή κατά της «πολυπολιτισμικότητας»;

Ιδού, λοιπόν, επί τέλους καταφέραμε να «διαφωνήσουμε» με τον κορυφαίο διανοητή Στέλιο Ράμφο. Πέρα από το ότι απαξιώνει ισοπεδωτικά όλη την μεταρρυθμιστική ηγεσία, λέει: «η ανοιχτή κοινωνία έχει μεγάλη διαφορά από την πολυπολιτισμικότητα». Άλλες αξιοπρεπείς πένες πάλι επιμένουν από καιρό ότι «η πολυπολιτισμικότητα είναι λάθος» (όπως κάποιος συχωρεμένος Λάσκαρης έλεγε «καταργήσαμε την ταξική πάλη»).

Διαφωνούμε. Θέλουμε κλειστά σύνορα και κλειστές κοινωνίες; Η κορυφαία δημοκρατία που βιώνει εσχάτως η Δύση, άνθησε από την ανοιχτή κοινωνία, που υποχρεωτικά ολοκληρώνεται μέσα από την Παγκοσμιοποίηση και την Πολυπολιτιστικότητα –θυμηθείτε τι γράφαμε πέρσι σχετικά.

Τα δύο Π

Και όπως ισχυριζόμαστε από χρόνια, η Παγκοσμιοποίηση (που πολεμάνε κάτι πειραγμένοι καίγοντας όμορφες πόλεις) δεν είναι πολιτική επιλογή. Είναι αναπόφευκτο γέννημα μιας τεχνολογικής ανακάλυψης (μάικροτσιπ) του Ανθρώπινου Πολιτισμού. Παρομοίως, η Πολυπολιτιστικότητα δεν είναι «λάθος». Είναι προϊόν της ώσμωσης μεταξύ διαφορετικοτήτων, που αναπτύσσεται στις ανοιχτές δυτικές κοινωνίες υπό την παγκοσμιοποιητική ελευθερία διακίνησης ανθρώπων, αγαθών και ιδεών.

Παγκοσμιοποίηση και Πολυπολιτιστικότητα είναι αναπόφευκτες. Αυτό δεν είναι «αριστερό», ούτε «δεξιό», τα ξεπερνάει αμφότερα. Κι αν οι «δεξιοί» θέλουν μόνο την πρώτη, ενώ οι «αριστεροί» μόνο τη δεύτερη, ας καταλάβουν όλοι ότι είναι και οι δυο τους νομοτελειακές δυναμικές «εντροπιακού» χαρακτήρα.

Δηλαδή, υπονοούσαμε σχετικά πέρσι, μια αναλογία με το 2ο Θερμοδυναμικό Αξίωμα. Όταν, συνεπώς, η κινητική ενέργεια της φαντασίας του Ανθρώπινου Πολιτισμού, υποβαθμιστεί σε θερμότητα, τότε θα είναι ώρα να πάει καλιά του ο Χόμο Σάπιενς.

Αλλού το Λάθος

Το ολοφάνερο λάθος, εν προκειμένω, είναι άλλο. Ότι στο όνομα της πολυπολιτιστικότητας, με λομπίστικους όρους, ανθεί μια παρατηριακού τύπου ανόητη κορρεκτίλα (βλ. πάλι «Πολυπολιτιστικότητα»), που δημιουργεί τερατογενέσεις. Όπως, ας πούμε, ευρωπαϊκό δικαστήριο επιτρέπει σε γονείς να κάνουν κλειτοριδεκτομή στο κορίτσι τους, για να μην τους «καταπιεσθεί» το αίσθημα παραδοσιακότητας…

Μας ξέρετε. Δεν είμαστε θεματοφύλακες του Ισλάμ, που αντικειμενικά έχει πρόβλημα δομικό, στον δυσανεκτικό πυρήνα του: αντιλαμβάνεται τον μη δικό του, όχι ως διαφορετικό και αδιάφορο, αλλά ως άπιστο και εχθρό. Οπότε εύκολα βυθίζεται στον Ανάρετο Κύκλο «Εχθρός, Μίσος, Βία».

Εντός του, σαλταρισμένοι ανωμαλάρες πίνουν πνευματικά κοκταίηλ φανατισμού εκδηλώνοντας την συμπλεγματική καταπιεσμένη (ζηλόφθονη και εκδικητική εναντίον των διαφορετικών Άλλων) βαρβατίλα τους. Αυτό είναι δομικό κουσούρι του Ισλάμ, που όταν έρχεται στη Δύση πρέπει να υποκύπτει στο Κράτος Δικαίου της.

Νταξ, οι μουσουλμάνοι είναι η μόνη μειονότητα, που ασεβεί στις νέες πατρίδες. Αλλά, υπάρχει πάντα και το αγαπητικό ισλάμ, που εκδυτικίζεται. Και δεν υπάρχει στη Δύση «συλλογική ευθύνη»: άλλο Ισλάμ, άλλο ΙΣΙΣ. Όπως δεν είναι και όλη η Δύση «καλή», έχει Ομπάμα, έχει και Μπους, έχει δημοκράτες, έχει και αιμοβόρους Ναζί… Ούτε, επίσης, είμαστε θεματοφύλακες του σκοταδισμένου δυσανεκτικού καθ’ ημάς εθνικού ισλάμ, που ειρωνικά λογίζει ως απαξίες, ελευθερία, ανεκτικότητα, ανθρωπισμό…

Απλώς νοιαζόμαστε γενικά για την ανοιχτή κοινωνία. Αυτή ζημιώθηκε, λοιπόν, που έγινε σουρωτήρι το προς «διόρθωση» Κράτος Δικαίου. Δράστης, ήταν η κορρεκτίλα, που βλάπτει τη συνοχή της ανοιχτής κοινωνίας, δημιουργώντας παράλογο πλεονέκτημα στην κλειστή μουσουλμανική μειονότητά της. Όχι η Πολυπολιτιστικότητα, ούτε η ανεπανάληπτη Δημοκρατία χωρίς Διακρίσεις.

Σύγκρουση χερσαία μετωπική; Και η Ελλάδα;

Άργησε να εμπλακεί ο ΟΗΕ. Και η καταστολή της φούντωσης των Τζιχάντηδων είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή. Μία θα εξουδετερώνεις, δέκα θα ξεφυτρώνουν οι νέες κεφαλές της Λερναίας Ύδρας. Θα χρειαστεί επίμονη και συντονισμένη κατασταλτική ακολουθία (και εντός των απειλούμενων και στο «Χαλιφάτο»). Θα πρέπει, όμως, να συνοδεύεται από πόλεμο στο πεδίο των «ιδέες/επικοινωνίες», ώστε να ελεγχθεί σταδιακά και η μυθολογική απήχηση του ΙΣΙΣ. Ας προσεχθεί η δραματική έκκληση των τεσσάρων Αμερικανών, που δείχνουν πώς οι τζιχάντηδες μεταστοιχειώνουν την λαθεμένη/υπερβολική καταστολή σε ισλαμιστική μυθολογία.

Αν επιλεγεί ως αναγκαία η χερσαία μετωπική σύγκρουση στο «Χαλιφάτο», θα είναι αποτελεσματική; Ίσως υπάρχει ήδη έτοιμη κρίσιμη μάζα καμικάζηδων ανά τον πλανήτη, ώστε να κρατήσει χρόνια αυτή η τρομοκολόνια. Ας αποφανθούν οι ειδικοί.

Όσο για την χώρα μας, όντας σε εγγύτητα με το Χαλιφάτο και παράλληλη αδυναμία λόγω κατάρρευσης, θα μπορούσε να γίνει εύκολος στόχος, με παντελή ανικανότητα άμυνας. Άρα θα ήταν φρόνιμο να ζητήσει εξαίρεση από το πεδίο του Χαλιφάτου. Αλλά πρέπει με θέρμη να δηλώσει μέρος της Δύσης και της λύσης. Και να δώσει στρατηγικές διευκολύνσεις σε κάθε ενδεχόμενη χρεία.

Υστερόγραφα

Δυο μηνάκια μόνο, αλλά η κατρακύλα σφοδρή

Ο πολιτικός απατεών Αλεξάκης της καρδιάς μας έχει ακόμα πολλούς πάτους να χτυπήσει. «Ψωμί, Παιδεία, Πρώτη Κατοικία» και «Κάθε σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», δεν είναι τα πρώτα ούτε και τελευταία συνθήματα που τον ξεβρακώνουν γελοιοποιητικά. Ο αδελφοποιτός Γαβριήλ παραιτείται, οι γραφικές φαιδρότητες κακαρίζουν και διαγράφονται, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Ενώ το τραπεζικό μας σύστημα ισοπεδώθηκε ανεπιστρόφως και η κρίσιμη κουβέντα για το ασφαλιστικό ακόμα δεν ξεκίνησε. Ο ψεύτης κι ο κλέφτης το πρώτο δίμηνο χαίρονται.

Homo syrizaius

Αντί να συλλυπηθεί τη Γαλλία, επιχαίρει ακόμα. Και την καταγγέλλει ως φασιστική για το τρίμηνο καθεστώς έκτακτης ανάγκης… Από κοντά Ζουράρις, που θεωρεί ήρωες τους Τζιχάντηδες https://www.youtube.com/watch?v=Nbm7VediG14. Καθείς και το αξιακό του σύστημα.

Καθ’ ημάς Τζιχάντι «Αναρχικοί» Μίσους

Μετά την πρόσφατη επανεμφάνισή του ο κ. Πανούσης αναβαθμίστηκε και έγινε «…στόχος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, και όσων αγωνίζονται για την ελευθερία…».

Ωπ! Τι εννοεί εδώ ο «αντεξουσιαστής» ποιητής ως ελευθερία; Προφανώς την ελευθερία του να στερεί εξουσιαστικά την ελευθερία του Άλλου. Ας θυμηθούμε και την «Αέναη ταπείνωση των Αναρχάγγελων Ρωμανών».

Αλήθεια, με την ευκαιρία, αυτή την από Ρωμανό προς Ρωμανό κριτική της Αδημιουργικής Καταστροφής, την προσέξατε;

Ό, τι κινείται φορολογείται

Και ό, τι εξέχει αποκαυλίζεται. Αυτό είναι το Δόγμα των Άσχετων, που κλιμακώνουν την φορομπηξία στο μη περαιρέρω.

Καλά κρασά (όποιος θέλει περισσότερα για την οινοφορολόγηση διαβάζει Στούπα), λοιπόν. Όποιος κλάδος είναι ακόμα όρθιος ας γκρεμιστεί κι αυτός. Φτάνει να σώσουμε την πελατεία.

Υπάρχει και αυτό το κουφέτο

Έλληνας Αχμάντ Ελντίν, Περί δημοκρατίας. Να μια (ταλαιπωρημένη) θεολογική αντίληψη περί της μη ηθικής βάσης της δημοκρατίας. Όλα αυτά δείχνουν ότι είναι δύσκολη η προσέγγιση με το φονταμενταλιστικό ισλάμ…

Από ήττα σε ήττα μας πάει o Αλεξάκης μας

Η Ευρώπη προσαρμόζεται γρήγορα στα νέα δεδομένα, αλλά εμείς κοσμάρα μας. Σήμερα έχουμε κι άλλα κουφέτα ευρωπαϊκά, για να γλυκαθούμε. Διαβάστε κι αυτό: «Το φασούλι των Βρυξελλών».

Ψιλοατύχησε

Το προηγούμενό μας, μόλις αναρτήθηκε, καπακώθηκε από τη μεγάλη Παρισινή επικαιρότητα, από την οποία εξοβελίστηκε. Αν και την «περιείχε» ψιλοεπακριβώς. Απόπειρες θεωρητικών σκίτσων για τον κύκλο «Εχθρός, Μίσος, Βία», τα ποικιλόχροα τάγματα εφόδου, την ενοποιούμενη Διεθνή της Βίας, τη συγγένεια των Συνιστωσών της και την «ανεκτικότητα ή δυσανεξία» ως δομικό κλειδί ανάλυσης. Το συστήνουμε ανεπιφύλακτα σε όσους το παρέβλεψαν.

Πολυπολιτιστικότητα ή «Πολυπολιτισμικότητα»;

Σύντομα, η συνέχεια επί της οθόνης σας.