Σήμερα είδα ανάγλυφα μπροστά μου αυτό που με φόβο συζητιέται εδώ και καιρό. Το μεγαλύτερο κακό που έχει συντελεστεί στην χώρα, πέρα από νούμερα και οικονομικούς δείκτες είναι πολιτικό, ηθικό και πολιτισμικό. Με πραγματική ανατριχίλα διάβασα τα σχόλια στα social media για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Το αντισυριζαϊκό μένος από την μία, ο εύλογος θυμός κατά των μπαχαλάκηδων από την άλλη και ο φυσιολογικός αποτροπιασμός κατά των τρομοκρατών, έχει οδηγήσει σε διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων, ακόμα και της έννοιας της Αριστεράς.
Γιατί είναι άλλο να δηλώνει κάποιος αντι-σύριζα στη λογική ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν προωθεί μεταρρυθμίσεις, ασκεί ακραία λαϊκίστικη και κρατικίστικη πολιτική, κάνει ρουσφέτια, χαϊδεύει την τρομοκρατία και καταστρέφει την οικονομία υπερασπιζόμενη ό,τι πιο βολεμένο και συντηρητικό υπάρχει (επομένως ασκεί μία μη Αριστερή και μη προοδευτική πολιτική) και άλλο να μιλάει κανείς σαν δεξιο-φασίστας που ειρωνεύεται την επέτειο του Πολυτεχνείου και γράφει ειρωνικά και απαξιωτικά σχόλια για τον αγώνα ανθρώπων κατά της χούντας των συνταγματαρχών.
Στη διάχυση της ανοησίας και της συλλογικής ζαλάδας που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια, πολλοί έχασαν το μέτρο και μέσα σε έναν πολτοποιημένο αχταρμά εξίσωσαν στο υποσυνείδητό τους την Αριστερά και τους αγώνες της με τους βανδαλισμούς, το βόλεμα και τον λαϊκισμό. Το ότι η εξέλιξη ενός κινήματος και η προσωπική πορεία κάποιων δεν περιποιεί τιμή στους αγώνες που έκαναν στο παρελθόν, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε ή να μηδενίσουμε τους ίδιους τους αγώνες.
Η κομματική καπηλεία, οι βανδαλισμοί στην επέτειο του Πολυτεχνείου κάθε χρόνο και η προσπάθεια κάποιων να εκμεταλλευτούν πολιτικά αυτά τα γεγονότα έχουν οδηγήσει πολλούς- κατά τα άλλα λογικούς και δημοκρατικούς- πολίτες σε ιστορική απαξίωση αυτής της ημέρας. Κανείς, φυσικά δεν ξεχνάει την καπηλεία του συνθήματος «Ψωμί παιδεία ελευθερία» στην εκσυγχρονισμένη του και ανιστόρητη βερσιόν «ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η Χούντα δεν τελείωσε το 73». Το ότι κάποιοι, όμως, προσπαθούν μεταπολιτευτικά να καπηλευτούν εκείνα τα γεγονότα, είναι αδιανόητο να μειώνει την ένταση και την σημασία τους.
Και εν πάση περιπτώσει, είναι αδιανόητο ότι εάν επιχειρούσε σήμερα η Δαμανάκη ή ο Ανδρουλάκης ή άλλοι που αγωνίστηκαν τότε στο Πολυτεχνείο να περάσουν την πύλη, θα εμποδίζονταν από κάποιους όψιμους τιμητές, αγέννητους στην πλειοψηφία τους εκείνα τα χρόνια. Ανεξάρτητα από την προσωπική πορεία του καθενός (κάτι που, άλλωστε, αφορά τον ίδιο) κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι όσοι αγωνίστηκαν τότε, όσοι διακινδύνεψαν την ζωή τους, έφαγαν ξύλο, βασανίστηκαν, το έκαναν γιατί σχεδίαζαν να πιάσουν κομματικά οφίτσια στη συνέχεια. Και μιλώντας γενικά, είμαστε η μόνη χώρα που έχει ενοχοποιήσει σε τέτοιο βαθμό την ενασχόληση με την πολιτική.
Τα φετινά σχόλια στα social media για την επέτειο, ήταν πιο αποκρουστικά από ποτέ. «Έκανα στο παιδί μου αντικατήχηση για το Πολυτεχνείο για να πάει να τα πει στους συριζαίους» γράφει αυτάρεσκα ένας. «Μία ευκαιρία πλύσης εγκεφάλου από κομμονιστο-αναρχικούς» κάποιος άλλος. Και ενώ μπαίνεις στα προφίλ τους και περιμένεις να δεις προφίλ ακροδεξιών, βλέπεις ανθρώπους, που κατά λοιπά μιλούν υπέρ της δημοκρατίας, των επενδύσεων, της ελεύθερης οικονομίας.
Διαπιστώνει, λοιπόν, κανείς ότι το μεγαλύτερο κακό που έχει κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι να στρέψει σεβαστή μερίδα πολιτών κατά της Αριστεράς. Πολίτες που όμως λησμονούν, ότι αυτή η ετερόκλιτη συμμαχία, αυτός ο αριστερο-ακροδεξιός αχταρμάς δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές της Αριστεράς. Της Αριστεράς που τάσσεται πάντα υπέρ της προόοδου και κατά της συντήρησης, της Αριστεράς που δε θα μπορούσε να διανοηθεί ρουσφετολογικές πολιτικές, της Αριστεράς που δίνει αγώνες, όχι όμως για το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, της Αριστεράς που αντιτάσσεται στο ψέμα, το βόλεμα και τον λαϊκισμό, της Αριστεράς που δε θα οργάνωνε ποτέ σε εθνικές επετείους ακροδεξιές φιέστες στο Σύνταγμα με στρατιώτες να μοιράζουν πλαστικά ελληνικά σημαιάκια. Δεν είναι αυτή η Αριστερά του Λεωνίδα Κύρκου. Και ίσως θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει μία σοβαρή συζήτηση για το τι είναι σήμερα πραγματικά Αριστερό.
Η ιδεολογικοπολιτική σύγχυση τείνει να γίνει άκρως επικίνδυνη, ιδίως για τη νέα γενιά που στο συλλογικό της υποσυνείδητο συγχέει γεγονότα άσχετα μεταξύ τους αποκαθηλώνοντας ιστορικές στιγμές και πρόσωπα.
Παραθέτω ένα κείμενο που είχε γράψει ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος, που νομίζω ότι αποτυπώνει την συλλογική μας ζαλάδα και πρέπει να διαβαστεί:
Ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, με αυτάρεσκο χαμόγελο εφηβικών βεβαιοτήτων, μας πληροφόρησε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι στη χώρα αυτή ζούμε σε συνθήκες χούντας. Μια άλλη νεαρή κυρία, που πολιτεύεται με τη Νέα Δημοκρατία, συνέχισε το συλλογισμό γράφοντας ότι «το αποτέλεσμα του Πολυτεχνείου ήταν η απόλυτη καταστροφή για τη γενιά μου. Οι συνέπειες του ήταν τραγικές για τη χώρα μας». Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση όπου υποστηρίζει ότι «χούντα δεν γνωρίσαμε ούτε δημοκρατία». Το διαδίκτυο έχει πλημμυρίσει από παρόμοιες διαπιστώσεις, κυρίως από νέους σε ηλικία συμπολίτες.
Ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής αυτών των τριών ενδεικτικών δηλώσεων είναι ο μηδενισμός του δημοκρατικού κεκτημένου της μεταπολίτευσης. Μια ρητορεία άρνησης του γεγονότος ότι τα 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης και της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας συνιστούν, συγκριτικά, την ευτυχέστερη περίοδο κοινωνικής συμβίωσης από τη συγκρότηση του εθνικού κράτους μέχρι σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η άρνηση του κεκτημένου της Μεταπολίτευσης πηγάζει και από τα αριστερά και από τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Το μίσος για τη Δημοκρατία είναι πλέον διάχυτο στη χώρα. Ελπίζω να μην είναι και πλειοψηφικό.
Ειδικά για το Πολυτεχνείο, ο δεξιός αναθεωρητισμός είναι εξοργιστικός. Το Πολυτεχνείο, σύμφωνα με αυτή την άποψη, ήταν το φυτώριο των ολετήρων που κατέστρεψαν τη χώρα, της «γενιάς του Πολυτεχνείου». Το ίδιο εξοργιστική είναι και η «επαναστατική» νοηματοδότησή του από ακροαριστερούς που σκυλεύουν το Πολυτεχνείο με καταλήψεις και βανδαλισμούς, σε μια τελετουργική καρικατούρα των γεγονότων εκείνων των ημερών.
Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται: Το Πολυτεχνείο ήταν η κορυφαία (ανάμεσα σε ελάχιστες) μαζική αντίδραση στο αυταρχικό καθεστώς της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας. Η κόκκινη κλωστή που διαπερνούσε όσους συμμετείχαν ήταν να φύγει η δικτατορία και να έλθει η δημοκρατία. Ήταν μια εξέγερση με αίτημα την Ελευθερία. Αυτοί που πήραν μέρος προέταξαν το γενικό συμφέρον. Χωρίς καμιά ιδιοτέλεια και ατομικισμό. Μίλησαν, αισθάνθηκαν και έπραξαν με βάση το «εμείς» και όχι το «εγώ». Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας δεν πήρε μέρος στα γεγονότα. Στη διάρκεια της δικτατορίας συμβιβάστηκε και δεν αντέδρασε. Ίσως για αυτό το λόγο, μετά την πτώση της δικτατορίας, εμφανίστηκαν οι απόντες, μεταλλαγμένοι σε υπερεπαναστάτες…
