Ακόμα λίγες σκέψεις για τα #tagmata _efodu_padu

Τα τελευταία χρόνια, όπως συχνά έχουμε περιγράψει, η άφρων Πανδώρα άνοιξε εντελώς το (ήδη ψιλοτρύπιο από παλιά) διαβόητο Κουτί της και βγήκαν έξω όσα σκουλήκια είχαν μείνει ξεχασμένα εντός του.

Άλλως ειπείν, αποενοχοποιήθηκε το Τρελοκομείο της Αυτοδικίας, για να μας διαφεντέψει ο καψωμένος Αλεξάκης της καρδιάς μας.

Ο κλασικός Κύκλος «Εχθρός, Μίσος, Βία» (Ε.Μ.Β.)

Έτσι, παλιά και νέα σκουλήκια βιαιοπράγησαν κατά των Άλλων, με άλλοθι τις αμαρτίες κακόφημων προσώπων και καταστάσεων. Αυτά όφειλαν κλασικά να αντιμετωπιστούν από το (έστω και λερωμένο υπό τις διαλυτικές περιστάσεις) Κράτος Δικαίου.

Αλλά, πού… Στο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ αυτά είναι για τους φλούφληδες, εμείς εδώ ξέρουμε μόνο από αντρικά.Δηλαδή, οι κόλακες του Εθνολαϊκισμού, στο πλαίσιο της πετυχημένης συνταγής «θα σας πω αυτά που θέλετε να ακούσετε κι εσείς θα μου δώσετε το κλειδί για τη Λεωφόρο των Συμφερόντων μου», έκαναν δουλίτσα τους.

Και ενεργοποίησαν αγοραία τον κλασικό κύκλο «Εχθρός, Μίσος, Βία». Αυτόν μετέρχεται ο Πελατειακός Εθνολαϊκισμός, για να χειραγωγεί τα αισθήματα του οχλοπολτού. Έτσι τον κάνει να σκέφτεται με το κάτω κεφάλι, οπότε και να καθίσταται άθυρμα στα χέρια του. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη και άχαστη από την εποχή του Μεγάλου ΑνδρεϊκούΤοτέμ.

Αναβάπτιση ΤΟΥ Συστήματος στον Κύκλο Ε.Μ.Β.

Μόλις το 2009 έσκασε το κανόνι του χρεωκοπημένου αμαρτωλού Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους, ΤΟ Σύστημα επινόησε ένα εξαιρετικό έσχατο εφεδρικό σενάριο. Να έρθει η (διαχρονικά επισπεύδουσα) «Αριστερή» Συνιστώσα ΤΟΥ Συστήματος και να υποσχεθεί ότι θα διαλύσει ΤΟ Σύστημα, επιδιώκοντας ουσιωδώς να το διατηρήσει ανέπαφο, χωρίς φυσικά να αφανίσει τη χώρα.

Κάτι που η ζωή εσχάτως δείχνει ότι χωρίς αλλαγές (που αδυνατεί να κάνει η τωρινή καταστροφικότερη εκδοχή ΤΟΥ Συστήματος) ο τόπος δεν σώζεται…

Ενεργοποιώντας, λοιπόν, το εφεδρικό σενάριο, η update εκδοχή του Πελατειακού Εθνολαϊκισμού χρειαζόταν νέα αιμοδοσία στο πεδίο των συμβολισμών του κλασικού κύκλου Ε.Μ.Β. που προαναφέραμε.

Για Εχθρό θα είχαμε την Γερμανίδα (που εφεξής θα έφταιγε για όλα τα πελατειακά μας αδιέξοδα) και τους ντόπιους λακέδες της (εκάστοτε αποπειρώμενους να νοικοκυρέψουν το αδιέξοδο).

Για Μίσος θα είχαμε όλο το πυώδες δηλητήριο που φτύνουμε πέντε χρόνια τώρα στους οχετούς της Δυσανεξίας απέναντι στην Ετερότητα. Όλοι εναντίον όλων και όποιον πάρει ο Χάρος, όπου κερδίζει όποιος προσελκύει και ενθυλακώνει τους περισσότερους στο άρμα του.

Τα ποικιλώνυμα Τάγματα Εφόδου

Και για Βία θα είχαμε όλα τα παντοία ξαμολημένα Τάγματα Εφόδου. Δηλαδή τα παλιότερα του Κύκλου του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου ως βάση. Χουντίστας, Αυριανίστας, Μακεδονισμενίστας, Χριστοδουλίστας, αγανακτισμένα του 2008 και φυσικά τους αντικρατικούς μπάτσους.

Μαζί πλάκωσαν και οι νέες θλιβερές αφίξεις, λόγω της ασυγχώρητης «Αριστεράς», που απέτυχε να κατανοήσει ότι η ενθάρρυνση του ριζοσπαστισμού κλιμάκωσε τη χυδαία αγανάκτηση, η οποία στο φινάλε αφόδευσε τάγματα εφόδου padu.

Αυτές ήταν του Αλεξάκη οι δουλειές: ό, τι απελευθερώθηκε από τον έσχατο πάτο του Κουτιού της Πανδώρας. Δηλαδή, κάτι φρέσκα αγανακτισμένα της Κάτω Πλατείας και πολλά ψεκαζμένα και αγαναζισμένα της Πάνω Πλατείας, όλα ωσμωμένα μεταξύ τους υπό την αιγίδα του οδηγητή Αλεξάκη-«δεν-θα-λογοκρίνουμε-την-οργή-του-λαού». Έτσι το αρχικό λάγνο #syriza_paduμεταξιώθηκε σε #tagmata_efodu_padu.

Είναι σε όλους διαχρονικά ορατό το έργο αυτών των Ταγμάτων. Με κορυφαία φυσικά εκείνα των ναζί, αλλά έρχονται από πίσω και τα φιλότιμα των αντικρατικών μπάτσων που δυσκολεύονται ακόμα να καταλάβουν ποιουνού το χωράφι αρδεύουν. Αγνοούν το «Κάνετε έρωτα, όχι Πόλεμο», τζάμπα ξοδεύοντας τόση χαμένη οργόνη.

Χατζηδάκης, Κουμουτσάκος, λιγότερο Άδωνις, ακόμα λιγότερο Πάγκαλος, είναι τα πιο τρανταχτά ονόματα εκατοντάδων θυμάτων ποικιλώνυμης φασιστικής βαρβαρότητας διαφόρων Ταγμάτων Εφόδου.

Η φυσική ηγεσία αυτού του κλίματος είναι διάφοροι τύποι σαν τον διαβόητο Σύμβουλο κ. Λάμπρου, που τρίβουν το πιπέρι. Είναι «αλληλέγγυοι» κάποιων «αγωνιστών», που κατέστησαν «πολιτικοί κρατούμενοι» για σχέση με την «λεγόμενη τρομοκρατία, που απλά είναι μορφή ένοπλου αγώνα». Τι δεν καταλαβαίνεις από αυτό το παρακράτος εν κράτει;

Στο ίδιο κλίμα έχουμε καταληψιακή κουλτούρα και λοιπές παρακουλτούρες. «Χτισμένους» καθηγητές, «προοδευτικά πρόσημα», ξεπουληματολογίες υπέρ ΤΟΥ Συστήματος, «Εγώ Πολυτεχνείο! Εγώ Πολυτεχνείο!», άσφαιρες ακατανόητες (από όλους) απεργίες κτλ.

Ένα μαζικό πειραγμένο ιδεολογικό λέσι κρατάει τον τόπο καθηλωμένο. Έτσι, λίγοι «αριστεροί» κάνουνε γούστα υπέρ ΤΟΥ Καθεστώτος, #tagmata_efodu_padu, ή εμείς ή αυτοί, Βαϊμαρικό Φαινόμενο, το Τέρας που συνηθίσαμε και δεν μας σκιάζει. Διαλύοντας τους πολλούς, τη δημόσια σφαίρα, φέρνοντας αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση, ανεργία, χρεωκοπία, φτώχεια, δυστυχία.Τράτζικ.

Το Κόμμα της Βίας& οι Συγγενείς Συνιστώσες του

Εδώ και καιρό διακινείται προς εξακρίβωση (Ψυχογιός, Παπασαραντόπουλος, Μουμτζής και άλλοι έχουνε καταθέσει σχετικά βιβλία, προσπαθούμε κι εμείς να εισφέρουμε δικό μας υλικό) μια υπόθεση. Είναι το Θεώρημα της Συγγένειας ανάμεσα στις ποικιλόχρωμες Συνιστώσες του μείζονος Κόμματος της Βίας, που συναπαρτίστηκε από την συγχώνευση τριών κομμάτων.

Αυτά, το Κόμμα της Έχθρας, του Μίσους και της Βίας, είναιοικομματικέςεκφράσεις του κύκλου «Έχθρα, Μίσος, Βία». Κάθε Συνιστώσα του τελικά διαμορφωμένου Κόμματος της Βίας έχει τη δική της «χρωματική» αυτονομία.Άλλη, ας πούμε, προσήλθε από τα κόκκινα πεδία της Παλαιοημερολογητικής Μ-Λ «Αριστεράς», άλλη από τους κοκκινόμαυρους αναρχοπερίπου, άλλη από τα μαύρα κοράκια τύπου φασό ή ναζί.

Αναλύουμε διατμητικά, λοιπόν, τις κολλημένες αντιλήψεις του προπερασμένου και περασμένου αιώνα,παρακολουθώντας όσα έχουν έκτοτε συμβεί, για να βρούμε υλικό για καινούργια θεωρήματα. Και τι προκύπτει; Όλοι τους παλεύουν για να επιβάλουν τη δική τους Απόλυτη Αλήθεια, την οποία όσοι δεν υιοθετούν είναι Εχθροί, κατά των οποίων δημιουργείται Μίσος και αυτό οδηγεί σε εις βάρος τους εκδήλωση Βίας.

Στα προϊστορικά χρόνια νομίζαμε ότι χωρίς βία τίποτε δεν προχωράει. Έτσι όλα τα κόμματα ήταν λίγο πολύ Κόμματα της Βίας και λόγο ύπαρξης είχαννα θεωρούνται ορκισμένοι εχθροί με άλλα Κόμματα της Βίας. Τώρα αποκαλύφθηκε η αξία του Ευρωπαϊκού Κράτους Δικαίου και κατανοήσαμε πως χωρίς βία, οι δουλειές γίνονται καλύτερα και σταθερότερα, αφού Απόλυτες Αλήθειες και Τέλειες Κοινωνίες δεν θα υπάρξουν ποτέ.

Έτσι, αλλάζει και η κομματική πραγματικότητα. Συνεπώς, αναπτύσσεται μια δυναμική για νέα κόμματα που υπερβαίνουν τη βία και διαφωνούν μεταξύ τους σε άλλα πεδία από ότι παλιότερα.

Και τα παλιά κόμματα της βίας (κόκκινα, μαύρα και άλλα παρδαλά) σταδιακά συμπτύσσονται σε ένα μεγάλο παλιακό Κόμμα της Βίας, όπου χωρίς σημαντική πλέον διαφορά, αποκαλύπτονται ως επί της ουσίας συγγενικά…

Δυσανεξία ή Ανοχή, απέναντι στην ετερότητα;

Στο καθ’ ημάς ισλάμ, κοινός βιότοπος των Συνιστωσών του Κόμματος της Βίας είναι ο βάλτος του Μπαλκανικού Σκοταδισμού. Η «θανάσιμη» διαφορά τους; Είναι θιασώτες δύο διαφορετικού είδους λοβοτομών, που σε οδηγούν: η κόκκινη να μισείς την ατομική ιδιοκτησία και η μαύρη να μισείς τους ξένους…Και παίζουνε μεταξύ τους «ταξική» πάλη τύπου ξυλίκι, διαλύοντας τη χώρα, υπό την αιγίδα του ΣΥΡΙΖΑ που ζει ιδεοληπτικά μέσα από αυτή την καρικατούρα «ταξικής» πάλης…

Το μαρξικό «Και από την στιγμή που θα έρθει η κομμουνιστική κοινωνία, θα ξεκινήσει η Ιστορία του Ανθρώπου» ήταν μια (αυτονόητη σήμερα) παραμύθα. Εκείνο που θα μπορούσε κανείς να του αντιλέξει σήμερα, ενάμιση αιώνα μετά, είναι ότι η Ιστορία του Ανθρώπου ήδη ξεκίνησε στις δυτικές κοινωνίες. Αφότου άρχισε να ξεπερνιέται η Δυσανεξία και να διαχέεται Ανοχή στην Ετερότητα.

Τα υπόλοιπα έπονται, αφού η σταδιακά αναπτυσσόμενη ανοιχτή κοινωνία έχει υπερβεί τις παλιές ανύπαρκτες πια ταξικότητες, που νοούνται με ρόπαλα και με ουγκ. Τώρα αυτές αλλάζουν συνεχώς. Σήμερα, ας πούμε, στην Ελλάδα υπάρχει μια οιονεί ταξικότητα στη βάση της διαστρωμάτωσης που λογικά στοιχειοθετείται ανάμεσα στους ευρωκρατιστές/δραχμοκρατιστές και τους ευρωμεταρρυθμιστές. Αυτής η έκβαση θα κρίνει το μέλλον της κοινωνίας μας… Όλα τα άλλα είναι πιπεριές Φλωρίνης.

Υστερόγραφο: 

ΣΥΡΙΖΑ απεργεί κατά ΣΥΡΙΖΑ και μη γνώτω η «αριστερά» του τι ποιεί η δεξιά του, για ακόμα πιο αντιμνημονιακά μνημόνια.