Όλοι οι παλιοί πολιτικοί πρόσφυγες, τουρκικής ή κουρδικής καταγωγής, που έφθασαν στην Ελλάδα μετά το πραξικόπημα του Εβρέν το 1980 θυμούνται πως στις μυστικές κουβέντες που είχαν να κάνουν με τη διακίνηση των ανθρώπων από τη μία άκρη του Αιγαίου έως την άλλη, ένα όνομα επανερχόταν διαχρονικά. Ήταν εκείνο ενός μεγαλοστελέχους του ΠΑΣΟΚ το οποίο ανέλαβε και υπουργικά χαρτοφυλάκια. Το χρήμα και τότε όπως και τώρα έρρεε άφθονο, οι βάρκες ήταν ξύλινες και όχι φουσκωτές, την οργάνωση ωστόσο της διακίνησης - έκδοσης εγγράφων, απόδοσης του καθεστώτος πολιτικού ασύλου κ.λπ. όπως και σήμερα, την είχε αναλάβει ο συγκεκριμένος «ιστός» ΕΥΠ - Αστυνομία - Αλλοδαπών - δικηγόρων.
Τα χρόνια πέρασαν, η προέλευση των προσφύγων ή των μεταναστών άλλαξε, οι ροές διογκώθηκαν δραματικά λόγω των πολλαπλών εξελίξεων από το Αφγανιστάν έως τη Συρία, αλλά ο «Ιστός» παρέμεινε ο ίδιος με τις δικαιολογημένες αλλαγές προσώπων λόγω συνταξιοδότησης.
Αν μία καταγγελία από τις πολλές στις οποίες προέβη ο Γιάννης Πανούσης έχει ιδιαίτερη σημασία είναι εκείνη που αφορά τον «ιδιώτη» που είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ με ισχυρή επιρροή στον κομματικό μηχανισμό και ο οποίος φέρεται να διασφαλίζει το απυρόβλητο για τα στελέχη της Αστυνομίας, της ΕΥΠ, του κρατικού μηχανισμού και των απαραίτητων δικηγόρων - μαϊντανών, που εντάσσονται στο οργανόγραμμα του «Ιστού».
Οι άλλες καταγγελίες για τους δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και τον «Πέτρο που πάει παντού», όπως διατείνεται το «Μεγάλο Κανάλι», είναι σοβαρές μεν, αλλά η μικρή αλλά πικρή τους ιστορία θα εξαντληθεί ανάμεσα σε ιδεολογικά πυροτεχνήματα και θεωρητικές προσεγγίσεις του ζητήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ζήτημα κολοσσιαίο μεν αλλά όχι για το πολιτικό και θεωρητικό διαμέτρημα των «αριστεριστών της Κουμουνδούρου». Η ουσία των καταγγελιών Πανούση βρίσκεται στο μεδούλι της έρευνας που διεξάγει η Ράικου και αφορά τον «Ιστό».
Ο κ. Πανούσης μπορεί να άργησε ως προς την επιλογή της χρονικής στιγμής για την αποκάλυψη των πληροφοριών του, άλλωστε ήταν πάντα επιρρεπής ως προς την επικοινωνιακή μεγιστοποίηση οφέλους από τη διαχείριση των δραστηριοτήτων του, πολιτικών και ακαδημαϊκών (έχει ως εκ τούτου απόλυτο δίκιο ο κ. Βέλτσος στο «Βήμα»). Πρόκειται για ένα σύνδρομο που κατατρέχει τους «εραστές» του Δημοκρατικού(ης) Σοσιαλισμού - Αριστεράς.
Παρόλα αυτά οι καταγγελίες ως τέτοιες, από τη στιγμή μάλιστα που διαθέτουν την τεχνολογική και αναλυσιακή υποστήριξη του Τεμένους της Κατεχάκη και προσωπικά του κ. Ρουμπάτη, Διοικητή της ΕΥΠ, συνιστούν εύρημα. Τα «βαλιτσάκια» έκαναν τη δουλειά τους, δηλαδή. Τι συνέβη ωστόσο ώστε να θρυμματιστεί το κέλυφος προστασίας του «Ιστού» και να δουν το φως της δημοσιότητας στο πολύ πρόσφατο παρελθόν σειρά δημοσιευμάτων σε έγκυρα και έγκριτα ΜΜΕ περί της δραστηριότητας του κυκλώματος διακίνησης μεταναστών-προσφύγων, με στοιχεία για τον κολοσσιαίο τζίρο του, τη διαμάχη μεταξύ ηγετικών κλιμακίων της Αστυνομίας και της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων και όλα αυτά υπό την προστασία πολιτικών και επιχειρηματικών στελεχών, ταβερνιάρηδων από την Αγία Βαρβάρα και το Χαϊδάρι κ.λπ.
Η κατάθεση του κ. Πανούση στο γραφείο της Ράικου δεν είναι παρά η απαραίτητη θεσμική σταγόνα που ξεχειλίζει το «Άγιο Δισκοπότηρο» του θεσμικού υποκόσμου που δεκαετίες τώρα, με αλλαγή φάσεων και προσώπων, πλουτίζει από τον ανθρώπινο πόνο, την απελπισία και την απόγνωση, χτίζοντας στεγανά και ασφαλές καταφύγιο εντός του κράτους υπό την υψηλή εποπτεία πολιτικών μηχανισμών οι οποίοι εναλλάσσονται και αυτοί ανάλογα με τα αποτελέσματα των εκάστοτε εκλογικών αναμετρήσεων. Αυτό προκύπτει τόσο από το περιεχόμενο όσο και από το πνεύμα της κατάθεσης Πανούση αλλά και των «κατά καιρούς» δημοσιευμάτων που, άγνωστο πώς, διοχετεύτηκαν επιλεκτικά σε ΜΜΕ τους μήνες που μας πέρασαν. Προφανώς κάποιος ή «κάποιοι» τα έσπασαν στη μοιρασιά. Το «κράτος» ξέρει πάντα να επαναφέρει την ανισορροπία σε κατάσταση αρμονίας. Έστω και με απώλειες. Ο τζίρος είναι τεράστιος, το χρήμα άφθονο και άρα η ισχύς, πολιτική και κοινωνική, που εκπορεύεται από τη διαχείριση αυτού του χρήματος, είναι απαραίτητη σε κάθε κονκλάβιο εξουσίας.
Περί τρόμου ο λόγος
Κανείς δεν αμφισβητεί πως η ιδιότυπη Τρομοκρατία που συναντάται στην Ελλάδα έχει να κάνει με την ιδεολογική διαπλοκή της με τους δύο πυρήνες της πρόσφατης σχετικά ιστορίας της. Ο ένας, ο σημαντικότερος, έχει γονιδιακή σχέση με την Αριστερά μέσα από τους μηχανισμούς που διαρθρώθηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, το μετεμφυλιακό καθεστώς του φόβου και της απελπισίας, την αντίσταση κατά τη Χούντας. Ο δεύτερος έχει να κάνει με τη δομή του ίδιου του ελληνικού κράτους, την αναπαραγωγή παρακρατικών μηχανισμών, τη διαμόρφωση συνθηκών επιβίωσης των δωσιλόγων, την προστασία των «Φρουρών του Έθνους», την ατιμωρησία του θεσμικού υποκόσμου που λυμαίνεται τον εθνικό πλούτοι κ.λπ. Στη Μεταπολίτευση τα όρια μεταξύ της αριστερής άποψης περί βίας και του εθνοκρατικού παρακράτους παραβιάστηκαν, ενίοτε ταυτίστηκαν και στη συνέχεια και πάλι χωρίστηκαν, πάντως η διαπλοκή μεταξύ τους ήταν και είναι διαχρονική. Σε αυτή τη παράμετρο βασίζεται και η για πολλούς «αδιανότητη» σχέση μεταξύ ποινικού και πολιτικού εγκλήματος, οργανωμένου ή λιγότερο οργανωμένου.
Οι αποκαλύψεις Πανούση περί δύο βουλευτών, όνομα και μη χωριό, και ενός μέλους της Πολιτικής Γραμματείας, προκαλούν μειδιάματα στους χώρους της «ρευστής Αριστεράς» που κατοικοεδρεύει στα καφενεία των Τεμπέληδων της Εύφορης Κοιλάδας του αστικού κέντρου της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και της Πάτρας. Όταν πριν από λίγα χρόνια δημοσιεύτηκε εκείνη η δημοσκόπηση με το συμπέρασμα ότι το 1/3 της ελληνικής κοινωνίας «προασπίζεται» τη «17η Νοέμβρη», ορισμένοι αριστεροί και ψιλοαριστεροί διανοητές(;) εξερράγησαν και διατύπωσαν την οργή τους σε έντυπα και τηλεπαράθυρα. Ξέχασαν πως μία Αριστερά και ένα κρατικό υβρίδιο, το Ακροδεξιό Παρακράτος του θεσμικού υποκόσμου, είχαν οριοθετήσει, από διαφορετικές αφετηρίες προερχόμενοι, τη βία ως «Μαμή της Ιστορίας». Το φαινόμενο έγινε σαφέστερο με την όσμωση της Πάνω και της Κάτω Πλατείας στα χρόνια των «Αγανακτισμένων». Τώρα πια η βία ως εργαλείο αποτελεί καθημερινό θέαμα στην τηλεόραση, που σημαίνει ότι εισήλθε για τα καλά στην καθημερινότητα του πολίτη.
Οι αποκαλύψεις Πανούση, αυτές που δημοσιοποιούνται, αφορούν ένα μέρος αυτής της κοινωνικής κατάντιας. Υπάρχουν και εκείνα που δεν δημοσιοποιούνται, που επιβιώνουν στη σκοτεινιά της διαπλοκής. Ένα μεγάλο τμήμα της Ελλάδας μοιάζει με τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Την αποκαλούμε «σκοτεινή» γιατί απλά δεν τη βλέπουμε. Εκείνη λάμπει, ωστόσο, αντανακλώντας το φως του Ήλιου.
4°
