Το έγκλημα κατά των Ποντίων είναι χειρότερο και από αυτό κατά των Εβραίων

Η δήθεν διαμάχη περί επιστημονικότητας και χρησιμοποίησης του όρου γενοκτονία ή αιματηρή εθνοκάθαρση στην πραγματικότητα είναι μία ευτελής αναμέτρηση μεταξύ αριστερών ή ανανήψαντων πρώην αριστερών που τους έμειναν οι διεθνιστικές καταβολές τους και ακροδεξιών εθνικιστών.

Οι πρώτοι κόπτονται να είναι υπεράνω, να είναι διεθνιστές, δήθεν αντικειμενικοί που προβάλλουν και τα εγκλήματα του δικού μας λαού (αναμφισβήτητα πολλά), για να αποδείξουν τη μεγαλοψυχία τους και φυσικά για να προκαλέσουν τους φασιστοδεξιούς.
 Οι δεύτεροι είναι υστερικοί, σχεδόν παράφρονες, οι περισσότεροι κολλημένοι σε αρχαΐζοντα τσιτάτα και ιδεοληψίες και θαυμαστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, όλοι τους ρατσιστές, εθνικιστές, ακροδεξιοί και φασιστοειδή που καλλιεργούν το μίσος προβάλλοντας επιλεκτικά ιστορικά γεγονότα, θεωρώντας πως είμαστε ανώτερος λαός και διάφορες άλλες παραδοξότητες σε διάφορα επίπεδα, από το φανατικό καθηγητή φιλόλογο μέχρι το γραφικό αδαή οπαδό του Λιακόπουλου.


Και ποια είναι η ιστορική αλήθεια για το έγκλημα που συντελέσθη εναντίον των Ποντίων και των ανθρώπων της Μικράς Ασίας; Είναι ένα από τα χειρότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εφάμιλλο του ολοκαυτώματος των Εβραίων, που η λέξη γενοκτονία είναι πολύ μικρή για να εκφράσει την τεράστια θηριωδία συστηματικής εκτέλεσης περισσότερων του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων.

Και θα προχωρήσω ακόμη περισσότερο, θα μιλήσω με ψυχραιμία γιατί πιστεύω ακράδαντα πως η δολοφονία των Ποντίων και των Μικρασιατών έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά (αν υπάρχουν τέτοια σε εγκλήματα) που είναι χειρότερα από τα κολαστήρια του Άουσβιτς, του Μαουτχάουζεν και του Νταχάου. Γιατί στα στρατοπεδα συγκέντρωσης που εξολοθρεύτηκαν έξι εκατομμύρια άνθρωποι υπήρχε ένα κλειστό σύστημα βιομηχανικής εκτέλεσης ανθρώπων, που διατηρούσε στεγανότητα και μυστικότητα.
 Τα συνεργεία ζόντερ κομάντο έκαιγαν τους ανθρώπους που κατέφταναν με τα τρένα μυστικά, οι φρουροί Ες Ες κρατούσαν το απόρρητο και παρόλο που έβγαιναν στη φόρα περιστασιακά τα γεγονότα, τα στόματα κρατούνταν κλειστά. Ο Χάιντριχ Χίμλερ, στρατάρχης των Ες Ες, είχε εκδώσει διαταγή επί ποινή θανάτου σε όποιον αποκάλυπτε το έργο των στρατοπέδων συγκέντρωσης.


Ο γερμανικός πληθυσμός δεν μπορούσε να πιστέψει φήμες και περιγραφές που τις έλεγαν χαμηλόφωνα. Αυτό συνέβη στη ναζιστική Γερμανία. Στις σφαγές των Ποντίων και των Μικρασιατών εξολοθρεύτηκαν ένα εκατομμύριο άμαχοι άνθρωποι στους δρόμους, στις πόλεις, στα χωριά, στα στρατοπεδα της Ανατολής, στις μεγάλες πορείες στην Αλμυρή έρημο, όλα μπροστά στο γενικό πληθυσμό, που είτε παρακολουθούσε επικροτώντας τις σφαγές, είτε λάμβανε μέρος στη δαιμονική γιορτή του αίματος.
Στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης η αλήθεια ξεσκεπάστηκε πολύ μετά το έγκλημα και μάλιστα δικαιολογήθηκαν οι σύμμαχοι πως δεν γνώριζαν, δεν είχαν αποδείξεις για να κάνουν δολιοφθορές στα εργοστάσια θανάτου.

Στη Σμύρνη, υπάρχουν ακόμη και ρεπορτάζ και φωτογραφίες του Χεμινγουέι και όλων των μεγάλων εφημερίδων της εποχής, που παρουσίαζαν έναν ολόκληρο λαό να σφαγιάζεται τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, στους δρόμους, μπροστά στα μάτια του γενικού πληθυσμού που συμμετείχε, και ξένων δημοσιογράφων.
 Είχε πει ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ πως αυτός δεν θα επαναλάβει το λάθος του Μωάμεθ του ΙΙ, δηλαδή δεν θα αφήσει τους Μικρασιάτες χωρίς να τους τιμωρήσει και να τους εξολοθρεύσει. Είχε πει ο Χίτλερ: «Ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμενίους», εννοώντας πως οι λαοί έχουν τόσο κοντή μνήμη που ξεχνούν όλες τις θηριωδίες, άρα ξεπαστρέψτε ελεύθερα αφού γρήγορα θα το ξεχάσουν.


Αλήθεια, ποιος θυμάται σήμερα τους Ποντίους; Μα ο Φίλης, αλλά το κάνει για να ευτελίσει, να σοκάρει, να υποβιβάσει, να μειώσει τη μνήμη ενός εκατομμυρίου νεκρών, να μηδενίσει την αξία της ιστορικής αλήθειας. Και μη μου πείτε πως δήλωσε ότι οι 400 χιλιάδες Πόντιοι που ρίχτηκαν στους ομαδικούς τάφους ήταν «αιματηρή εθνοκάθαρση» αλλά όχι γενοκτονία, άρα ο Φίλης, αυτός ο σούπερ αντικειμενικός τύπος και χαρακτηριστής των όρων της ιστορίας, πρέπει να μας συγκινήσει με τη λεπτολογία και την αντικειμενικότητά του. Δεν με πείθει πως ανακινεί το θέμα λόγω ιστορικής αλήθειας και επιστημονικής λεπτολογίας. Ικανοποιεί απλά την αριστεροσύνη του και το διεθνισμό του.

Ε, λοιπόν, αυτός ο όρος γενοκτονία για μένα είναι μικρός και ελάχιστος για ένα έγκλημα που είναι της ίδια τάξης, αν όχι χειρότερο, από το ναζιστικό ολοκαύτωμα. Και αφού η συζήτηση περί λέξεων, οι γλωσσολόγοι και οι μεταφραστές λένε πως οι λέξεις που δεν μεταφράζονται σε άλλες γλώσσες προσδίδουν χαρακτηριστικά και παρουσιάζουν την ψυχολογία των λαών. Ο Ηλίας Βενέζης στο «Νούμερο 31328» λέει για το «Γιαζίκ», την τουρκική λέξη που μεταφράζεται απόλυτα στα ελληνικά ως «κρίμα».
 Και περιγράφει πως αφού περάσαν τα χρόνια στην αιχμαλωσία, γλύκανε ο θυμός, καταλάγιασε το μίσος. Βαθιά στην Ανατολή οι άνθρωποι τους έβλεπαν κουρελήδες και πεινασμένους και τους πρόσφεραν ελεημοσύνη. Οι γριές Τουρκάλες κουνούσαν λυπημένα τα κεφάλια τους και έλεγαν «Γιαζίκ», τα παιδιά σταμάτησαν να τους πετροβολούν, οι φρουροί να τους δέρνουν, οι επιστάτες να τους τιμωρούν. Αφού είναι Γιαζίκ.


Οι νεκροί δεν έχουν ανάγκη ούτε το διεθνισμό ούτε τη σχολαστική ορολογία του Φίλη, αλλά ούτε και το μισαλλόδοξο φασιστοεθνικισμό. Αυτό το φρικιαστικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, η σφαγή ενός εκατομμυρίων άμαχων Ποντίων και Μικρασιατών, που η λέξη γενοκτονία είναι μικρή, αλλά έστω κατάλληλη για να εκφράσει τις πονεμένες μνήμες και το παράπονο των χαμένων ψυχών, δεν ζητάει εκδίκηση, ούτε υπηρετεί το μίσος. Οι λαοί πρέπει να συγχωρέσουν, να συμβιώσουν, να συνεργαστούν. Μόνο η λήθη να μην υπάρξει, γιατί τοτε θα επαληθευτεί ο Χίτλερ που κορόιδεψε κυνικά και δαιμονικά τους λαούς που ξεχνούν, και τότε είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε την επανάληψη.

Κι αν είναι δύσκολο να συνυπάρξει η συγχώρεση μαζί με τη μνήμη, ας το προσπαθήσουμε γιατί το οφείλουμε στους νεκρούς, και εγώ στη γιαγιά μου τη Βαγγελιώ, που κάποτε ήρθε ξυπόλυτη από τη Σμύρνη....