Γενοκτονία και τα μυαλά στα κάγκελα

Μπορεί να πει κανείς πολλά για τους Έλληνες δημοσιογράφους αλλά αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς είναι η ικανότητά τους στην αξιολόγηση. Αυτό το ιδιαίτερο ταλέντο που διαθέτουν άφθονο οι περισσότεροι άγρυπνοι πυλωροί της ενημέρωσης, που τους επιτρέπει να ξεχωρίζουν το σημαντικό από το ασήμαντο και να το προτάσσουν. Βέβαια, κάποιες φορές το έργο τους είναι κάπως πιο εύκολο. Όταν, ας πούμε, έχεις μια κυβέρνηση που αποτελείται από έντιμους και ικανούς ανθρώπους που εκπληρώνουν όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις τους και εφαρμόζουν τη μια μεταρρύθμιση μετά την άλλη, όταν είναι πλέον φανερό πως η Ελλάδα έχει αφήσει πίσω της την κρίση και έχει σαλπάρει για πελάγη αλματώδους ανάπτυξης, όταν οι φόροι και η ανεργία μειώνονται, είναι λογικό και αναμενόμενο να αξιολογείς ως πρώτο θέμα τον αν ο Νίκος ο Φίλης αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Ποντίων.

Το πρόβλημα για πολλούς δημοσιογράφους –και πολύ σωστά– δεν είναι αν ο επικεφαλής του Υπουργείου της Παιδείας είναι ένας άνθρωπος ειδικών πνευματικών αναγκών. Δεν τους ενδιαφέρει που ο υπουργός νομίζει πως το post doc είναι το δεύτερο «βρώμικο» που τρως αφού έχεις χλαπακιάσει το πρώτο και το λέει post dog. Δεν βρίσκουν αξιοπερίεργο το ότι δεν μπορεί να μιλήσει σωστά τα ελληνικά, το ότι συμπέρανε πως η αναλογία διδασκόντων-διδασκομένων δεν επηρεάζει την ποιότητα της εκπαίδευσης ή το ότι αμφισβήτησε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις για τα ελληνικά πανεπιστήμια. Ξέρουν οι συνάδελφοι πως όλα αυτά είναι απολύτως θεμιτά, αρκεί να συνοδεύονται από αναγνώριση της ποντιακή γενοκτονίας.

Αν σε όσα έγραψα παραπάνω διακρίνετε μια μικρή ειρωνεία, ζητώ συγνώμη. Ήθελα να είναι πιο μεγάλη. Δεν λέω πως δεν είναι πρόβλημα ένας υπουργός να γράφει στην κοιλάρα του τις αποφάσεις της ελληνικής Βουλής. Απλώς το βρίσκω κάπως (τόσο δα) λιγότερο σκανδαλώδες από το ότι ο ίδιος υπουργός, που τυχαίνει να είναι της Παιδείας, ήταν ένας αιώνιος φοιτητής που αναβαθμίστηκε σε κομματικό γραφιά κι αυτό είναι όλο το βιογραφικό του. Μου φαίνεται κάπως (λιγουλάκι) χειρότερο το ότι μέχρι και το αφεντικό του καταλαβαίνει το πόσο άχρηστος είναι και στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Μου φαίνεται κάπως (όσο πατάει η γάτα) πιο ανησυχητικό που νομίζει πως η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου είναι Πρωτοχρονιά και γιορτή της Ειρήνης και μου φαίνεται πολύ χειρότερο το ότι κάθε φορά που ο υπουργός της Παιδείας ανοίγει το στόμα του νομίζεις πως είσαι σε εκπομπή της Αννίτας της Πάνια και παρακολουθείς κάποιο θεατρικό με τον Νίκο τον Κατέλη.

Προφανώς το πρόβλημα είναι δικό μου και σε καμία περίπτωση με όλα όσα έγραψα παραπάνω δεν θέλω να πω πως μεγάλη μερίδα των δημοσιογράφων ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που για να τους αποσπάσεις την προσοχή αρκεί να τους κουνήσεις λίγες χαντρούλες και μερικά καθρεφτάκια. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως πολλοί δημοσιογράφοι είναι ακόμα πιο ανίκανοι από τους πολιτικούς που δουλειά τους είναι να ελέγχουν και κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να συμβαίνει. Κατά συνέπεια, είμαι πλέον βέβαιος πως από όλα όσα συνέβαιναν στη χώρα και τον πλανήτη την 3η Νοεμβρίου του 2015 δεν υπήρχε τίποτε σημαντικότερο από την άποψη του Νίκου Φίλη σύμφωνα με την οποία οι Πόντιοι δεν υπέστησαν γενοκτονία αλλά εθνοκάθαρση. Και μπράβο του.