Είχε πέσει πριν τρία χρόνια μία πρόταση για τα χρεωμένα νοικοκυριά που έχουν κόκκινα στεγαστικά δάνεια, που αν η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είχε τόση ατολμία, θα είχαμε απαλλαχθεί από το πρόβλημα. Για τη σημερινή ούτε καν αξίζει να μπούμε σε σχολιασμό, αφού οι στρουθοκάμηλοι συριζανέλ ξέρουν μόνο να ροκανίζουν το χρόνο έως ότου εμφανιστούν τα προβλήματα. Η πρόταση έλεγε οι τράπεζες να αποκτήσουν την κυριότητα των ακινήτων, με ρητή υποχρέωση να τα ενοικιάζουν στους οφειλέτες τους με λογικό ενοίκιο (λίγο χαμηλότερα από τις τρέχουσες τιμές της αγοράς) και με τη συμφωνία αν κάποτε ο οφειλέτης-ενοικιαστής αποκτούσε στο μέλλον οικονομική δυνατότητα να είναι προνομιακός αγοραστής.
Αυτή η τολμηρή και εύστοχη πρόταση ικανοποιούσε όλα τα μέρη των εμπλεκόμενων. Από τη μία οι τράπεζες εμπλουτίζουν τους ισολογισμούς τους με ακίνητη περιουσία (μη ρευστοποιήσιμη αλλά υπάρχουσα στο πάγιο ενεργητικό) και αποκτούν τη σχετική ρευστότητα από την καταβολή των ενοικίων από δεκάδες χιλιάδες ακίνητα. Οι οφειλέτες δεν χάνουν τα σπίτια τους και ούτε το ποσόν που έχουν καταβάλει έως σήμερα, αφού θα συμψηφιστεί στο τελικό ποσόν αγοράς (αν γίνει αυτό μετά από χρόνια) και πρέπει να αισθάνονται ικανοποιημένοι να πληρώνουν ενοίκιο για το σπίτι τους (έτσι και αλλιώς, αν το χάσουν και τους κάνουν έξωση θα πληρώσουν για άλλο) χωρίς να απολέσουν την προοπτική στο μέλλον να το αγοράσουν πίσω.
Επιπρόσθετα η οικονομική κρίση δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα, οι άνθρωποι δεν θα είναι πάντοτε άνεργοι και πτωχευμένοι και οι αξίες των ακινήτων θα επανέλθουν στις σωστές αποτιμήσεις σε μερικά χρόνια, οπότε οι παγιωμένες τιμές θα ευνοήσουν τους προνομιούχους-ενοικιαστές να τα επαναγοράσουν, οι τράπεζες μελλοντικά έχουν βάσιμες ελπίδες έτσι να πάρουν τα χρήματά τους πίσω και αν ακόμη όσοι από τους οφειλέτες δεν τα καταφέρουν, θα μείνουν ακίνητα με αυξημένη αξία στους τραπεζίτες.
Η κυβέρνηση θα έδινε μία σολομώντεια λύση, διατηρώντας τις κοινωνικές ευαισθησίες και αποφεύγοντας δίκαιες διαμαρτυρίες άλλων φερέγγυων δανειοληπτών που αισθάνονται κορόιδα αφού αυτοί πληρώνουν κανονικά τις δόσεις τους. Αντί αυτού, προτιμήσαμε τη νομοθεσία της προστασίας της πρώτης κατοικίας με συνεχείς αναβολές, έως ότου το πρόβλημα διογκωθεί τόσο που θα πέσει να μας πλακώσει. Σε αυτή τη χώρα που ζούμε, επιτυχημένος υπουργός είναι αυτός που μεταθέτει τα προβλήματα στον επόμενο, γιατί όποιος τολμήσει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, όπως στην περίπτωση Γιαννίτση, θεωρείται εχθρός του λαού.
Και φτάσαμε στην κατάσταση προ ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών να έχουν συσσωρευτεί δισεκατομμύρια επισφαλών απαιτήσεων από τις τράπεζες, ώστε η μοναδική λύση που προλαβαίνουμε, είναι να παρακαλέσουμε τον Ολάντ, που μας επισκέφτηκε πρόσφατα, μήπως μεσολαβήσει στους θεσμούς να δείξουν επιείκεια για να πάρουμε νέα αναβολή. Αλλά οι συνέπειες της αναβλητικότητας οδηγούν στο μονόδρομο της μεταβίβασης των μη εξυπηρετούμενων δανείων στα Vulture Funds, που αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές τα κόκκινα χαρτοφυλάκια των τραπεζών. Στο 5 ή 10% της ονομαστικής αξίας τους αποκτούν ολοκληρωτικά δικαιώματα, και η τακτική τους είναι η εκποίηση όλων των περιουσιακών στοιχείων μέχρι τελικής πτώσης για να παράγουν κέρδη.
Δηλαδή, οικογένειες θα πεταχτούν στο δρόμο, τα ακίνητα θα πωληθούν ακόμη και σε μισές τιμές από τις αγοραίες (έχουν περιθώριο, αφού τα αγόρασαν στο 10% να τα πουλήσουν στο 40 ή 50%), θα προκαλέσουν σοκ στην αναιμική κτηματαγορά που θα διαρκέσει για χρόνια, αφού έως ότου τελειώσουν αυτές οι φθηνές πωλήσεις ξεχάστε ανάκαμψη της οικοδομής, συμπεριλαμβανομένου και των κοινωνικών συνεπειών που θα προκύψουν.
Η προσφυγή στα vulture δείχνει αναπόφευκτη, εφόσον βρισκόμαστε λίγο πριν την ανακεφαλαιοποίηση και ήδη οι θεσμοί έδειξαν τις διαθέσεις τους προϋποθέτοντας αυτή τη λύση προκειμένου να εκταμιευτούν οι επόμενες δόσεις και να τρέξει το πρόγραμμα. Σύντομα είναι πιθανό να παρακολουθήσουμε τον Τσίπρα, αφού υποκύψει στις σκληρές απαιτήσεις, να καταφεύγει σε φτηνές δικαιολογίες τύπου: «Οι άλλοι φταίνε, δεν γινόταν αλλιώς, ορίστε μας εκβιάζουν, έπρεπε να πάρω μία σκληρή απόφαση για να σώσω τη χώρα» κτλ.
Αυτό το παραμύθι των απάνθρωπων κακών ξένων, που έφεραν σε αδιέξοδο την κυβέρνηση και δεν μπορούσε να πράξει αλλιώς, ακόμη πουλάει μέχρι εξαντλήσεως της υπομονής ή έστω μέχρι αφυπνίσεως των ευκολόπιστων. Για πόσο όμως; Η απάντηση του ερωτήματος συμπίπτει χρονικά με τη μακροημέρευση ή την κατάρρευση μιας κυβέρνησης που πολιτεύεται και στηρίζεται όχι στο παραγωγικό και αποτελεσματικό έργο, αλλά στο απόθεμα της υπομονής των υποστηρικτών της.
18°
