Κάντο όπως ο Τσίπρας: Το «ΟΧΙ» που έπρεπε να είναι «ΝΑΙ»

Γεμάτος εθνική υπερηφάνεια (το είδος της υπερηφάνειας στο οποίο καταφεύγουμε όλοι όσοι δεν μπορούμε να είμαστε ατομικά υπερήφανοι για κάποιο δικό μας κατόρθωμα) είμαι έτοιμος να χαρώ την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου όντας βέβαιος πως ΚΑΙ φέτος το μήνυμά της θα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και πως η παρέλαση θα στείλει μήνυμα στρατιωτικής ετοιμότητας παρότι ποτέ μου δεν κατάλαβα τι σχέση μπορεί να έχει το συγχρονισμένο βήμα με τον πόλεμο. Θέλω να πω πως, αν ο συγχρονισμός είναι το μυστικό της επιτυχίας σε μια μάχη, τότε οι χορευτές του Ρίβερντανς και τα κορίτσια της συγχρονισμένης κολύμβησης θα ήταν οι απόλυτες πολεμικές μηχανές. Για να το λένε όμως οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι στα δελτία ειδήσεων και οι πολιτικοί στις ομιλίες τους, έτσι θα είναι.

Πέρα από τη σχέση του εν-δυο με τον πόλεμο δυσκολεύομαι κάπως να καταλάβω γενικά τη συγκεκριμένη εορτή. Όχι ότι δεν είμαι εθνικά υπερήφανος και δεν γιορτάζω (τι είμαι; κάνα κορόιδο;) αλλά αυτός ο εορτασμός της αρχής ενός πολέμου που είχε τραγική κατάληξη μου φαίνεται κάπως περίεργος. Είναι περίπου σαν οι οπαδοί μιας ποδοσφαιρικής ομάδας να αισθάνονται υπερήφανοι και να γιορτάζουν κάθε χρόνο για το 0-1 με το οποίο προηγήθηκε η ομάδα τους σε έναν αγώνα τον οποίο τελικά έχασε με 7-1. Από την άλλη αν η μία δεν σου είναι αρκετή και πρέπει οπωσδήποτε να βρεις και μια δεύτερη εθνική εορτή, για να διπλασιάσεις την υπερηφάνεια, μπορεί να βρεις οτιδήποτε και πάλι καλά να λέτε που δεν γιορτάζουμε την αρχή της μικρασιατικής εκστρατείας η οποία και αυτή, θυμίζω, ξεκίνησε νικηφόρα.

Με λίγα λόγια, καμιά φορά δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί είναι άξιο εορτασμού αυτό που οδήγησε στη φρικαλέα γερμανική κατοχή και στη συνέχεια στην απόπειρα της αριστεράς να μετατρέψει την Ελλάδα σε άλλη μια βαλκανική χώρα του ανατολικού μπλοκ. Καταλαβαίνω το βλάσφημο της σκέψης μου (και ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη) αλλά καμιά φορά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν ο δικτάτορας Μεταξάς ήταν κάπως πιο Τσίπρας και λέγοντας «ΟΧΙ» εννοούσε τελικά «ΝΑΙ» και την Ελλάδα καταλάμβαναν οι Ιταλοί. Μήπως η τύχη της Ελλάδας θα ήταν τελικά καλύτερη; Προκειμένου να δώσω μια απάντηση στην απορία μου ετοίμασα μια πρόχειρη λίστα με κάποια από τα υπέρ αυτής της εκδοχής της ιστορίας και σας την παρουσιάζω:

- Η Ελλάδα δεν θα γνώριζε την καταστροφική γερμανική κατοχή και θα είχε καταληφθεί εξ ολοκλήρου από τους χαλαρούς Ιταλούς. Η αντίσταση θα ήταν ανύπαρκτη, η αριστερά δεν θα επιχειρούσε να κάνει την Ελλάδα Νότια Αλβανία και η δεξιά δεν θα έφτιαχνε στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους αριστερούς και όλα τους τα σόγια.

-Θα γλιτώναμε τη δικτατορία των συνταγματαρχών, άρα και το Πολυτεχνείο, τη Μαρία τη Δαμανάκη, τον Κώστα τον Λαλιώτη, τους αριστερούς συνθέτες των επικολυρικών αντιστασιακών ύμνων κτλ.

- Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου θα είχαμε το Καμπιονάτο και όχι το Παραγκάτο.

- Θα είχαμε πρωθυπουργό τον Σίλβιο τον Μπερλουσκόνι, το μοναδικό ίσως ηγέτη που κάνει τον Αντρεά τον Παπαντρέου να μοιάζει με σεμνότυφη Ουρσουλίνα.

- Θα είχαμε, έστω και για λίγο, βουλευτή την Τσιτσιολίνα χωρίς όμως να είναι βέβαιο πως θα είχαμε και πορνοστάρ την Όλγα την Κεφαλογιάννη (τίποτα δεν είναι τέλειο).

- Θα είχαμε αυτοκινητοβιομηχανία με Φεράρι και Λαμποργκίνι.

- Θα ντυνόμασταν λίγο καλύτερα (αν και κάπως λιμοκοντόρικα).

- Θα είχαμε συνολικά πολύ καλύτερο κινηματογράφο, αν και στο τέλος αντί για το Λάνθιμο θα καταλήγαμε με τον Σορεντίνο που είναι ακόμα πιο ανυπόφορα χίπστερ.

Μπορώ να συνεχίσω για ώρα αλλά καταλάβατε πάνω-κάτω τι θέλω να πω. Αντιλαμβάνομαι πως εκτός από τα υπέρ υπάρχουν και πολλά κατά με κορυφαία ίσως το ότι...

α) θα ήμασταν αναγκασμένοι να μιλάμε μια γλώσσα που μοιάζει με το ηχητικό αντίστοιχο της διάρροιας ενός παγονιού, και το ότι

β) ποτέ ο Τζέιμς ο Πάρις δεν θα γύριζε τα εθνικοπατριωτικά αριστουργήματα με πρωταγωνιστή τον Κώστα τον Πρέκα και

γ) δεν θα απολαμβάναμε τα μαθητικά μπούτια στις σχολικές παρελάσεις.

Θα ήταν οδυνηρό αλλά μπορεί να ήταν και θυσίες που θα άξιζε τον κόπο να κάνουμε μόνο και μόνο για να γλιτώσουμε την εικόνα του Καμμένου του Πάνου με στολή παραλλαγής και σκαρπίνια να εποπτεύει το αξιόμαχο του στρατεύματος... τώρα που το σκέφτομαι όμως ίσως να ήταν κρίμα να το χάσουμε αυτό. Όπως θα ήταν κρίμα να χάσουμε και όλη αυτή την κωμωδία της κυβέρνησης του Αλέξη του Έντιμου. Οπότε άκυρο σε όλα όσα έγραψα πιο πάνω. ΟΧΙ και ξερό ψωμί και Καμμένος στη Βουλή και μπράβο του.