Αν στην Ελλάδα είμαστε κακέκτυπο της Γαλλίας, η Γαλλία είναι ένα χαλασμένο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο: η ανεργία –σταθερά γύρω στο 10%– αποτελεί χρόνιο πρόβλημα που δεν σχετίζεται με την ευρωπαϊκή κρίση· η ανάπτυξη είναι μηδενική· τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν ιλιγγιώδη ελλείμματα· η κοινωνική συνοχή έχει υπονομευθεί από υπερβολικό αριθμό μουσουλμάνων μεταναστών στους οποίους εφαρμόστηκε πολυπολιτισμικό πρόγραμμα και όχι πρόγραμμα αφομοίωσης.
Μπορώ να συνεχίσω να αραδιάζω προβλήματα που μοιάζουν με τα ελληνικά μολονότι η Γαλλία υπερέχει σε θεσμούς και οργάνωση – voilà: το επενδυτικό περιβάλλον είναι αρνητικό εξαιτίας της βαριάς φορολογίας και των μεγάλων εισφορών που αποθαρρύνουν τις επιχειρήσεις· ο μαχητικός συνδικαλισμός δεν απωθεί μόνο τους επενδυτές αλλά εμποδίζει οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν λίγο χώρο στην οικονομία: ακόμα και η μετακίνηση της συνταξιοδότησης για έναν χρόνο, παρά τη μεγάλη αύξηση του προσδόκιμου ζωής τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, συναντά βίαιη αντίσταση. Τα πρόσφατα επεισόδια στην Air France δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας: πριν από λίγους μήνες είχαν εκτυλιχθεί παρόμοιες σκηνές με τους ταξιτζήδες οι οποίοι πιάστηκαν στα χέρια στις πιάτσες των αεροδρομίων μπροστά στα έκπληκτα μάτια νεοαφιχθέντων ξένων τουριστών. Και πριν από λίγες μέρες τσιγγάνοι, που αποκαλούνται «άνθρωποι του ταξιδιού» –πόσο γελοίοι μπορούμε να γίνουμε με τους politically correct ευφημισμούς– έκαναν γης μαδιάμ τη μικρή πόλη Μουαράν χωρίς να γίνει καμιά σύλληψη.
Η Γαλλία, όπως η Ελλάδα, βρίσκεται, παραδοσιακά, στον αστερισμό της αριστεράς, πράγμα που μεταφράζεται σε αψηφισιά της εξουσίας και σε ροπή προς εξωθεσμική δράση. Ακόμα και η δεξιά είναι αριστερά: όλα τα δεξιά και κεντρώα κόμματα έχουν, προ πολλού, υιοθετήσει σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, τόσο στην οικονομία όσο και στο εποικοδόμημα. Απόρροια αυτής της ασάφειας είναι το Εθνικό Μέτωπο, το οποίο εμφανίστηκε ως ακροδεξιό με φιλοναζιστικές συγγένειες, για να εξελιχθεί στη συνέχεια σε αντιευρωπαϊκό, πατριωτικό κόμμα με αριστερό πρόγραμμα και μοναδική παρέκκλιση από την άκρα αριστερά τη στάση του εναντίον της μαζικής μετανάστευσης. Σήμερα, στελέχη του ασπάζονται τον μουσουλμανισμό και ανεβάζουν την τελετή μύησης στο Youtube προσπαθώντας να προσελκύσουν τους μετριοπαθείς μουσουλμάνους. Όσο για τη Μαρίν Λε Πεν ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ.
Η γαλλική κυβέρνηση δεν φαίνεται να κυβερνά: συμπεριφέρεται περισσότερο σαν αντιπολίτευση. Στις παρυφές της αναπτύσσεται η «αριστερά της αριστεράς» ή «αριστερά στο τετράγωνο» η οποία πολλαπλασιάζει τις υποψηφιότητες για τις προεδρικές του 2017 –Ζαν-Λυκ Μελανσόν, Πιερ Λοράν, Σεσίλ Ντυφλό, Μπενουά Αμόν– καλώντας για «επαναστατική ψήφο»: κοντολογίς, όχι στις μεταρρυθμίσεις, ναι στην επανάσταση. Οι μεταρρυθμίσεις είναι ο εχθρός της επανάστασης: κάτω ο αποστάτης Καούτσκι! Κάτω ο συμβιβασίας Μπερνστάιν! Οι τροτσκιστές ελέγχουν από τ’ αριστερά την κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς ώστε να μην κάνει απολύτως τίποτα. Ειδάλλως, εκατομμύρια πολιτών θα κατεβούν στον δρόμο όπως είχαν κατεβεί το 1995 όταν ο Αλαίν Ζυππέ είχε προτείνει μεταρρυθμίσεις για να συμμαζέψει τα ελλείμματα. Αν εκείνες οι μεταρρυθμίσεις είχαν προχωρήσει, ίσως σήμερα το κοινωνικό κράτος στη Γαλλία να μην κινδύνευε όπως κινδυνεύει.
Αντί για μεταρρυθμίσεις, η γαλλική κυβέρνηση ασχολείται με μια ποικιλία θεαματικών κινήσεων οπισθοδρόμησης και κοινωνικής πρόκλησης: épater le bourgeois! Eφαρμογή «επιείκειας» στο σύστημα της δικαιοσύνης η οποία κατέληξε σε απελευθέρωση μεγάλου πληθυσμού καταδικασμένων για κακουργήματα (υπενθυμίζω ότι ο γιος της υπουργού δικαιοσύνης Κριστιάν Τομπυρά βρίσκεται στη φυλακή για κακούργημα)· ανατροπή του κοσμικού προγράμματος στο σχολείο (στο εξής ο δάσκαλος δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητεί τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των μαθητών)· επιβολή νόμων περιορισμού του λόγου και της έκφρασης με τον χαρακτηρισμό της εχθροπάθειας (άρα, συμμόρφωση με τον επίσημο λόγο της πολιτικής ορθότητας)· μέτρα υπέρ της διευκόλυνσης των εξετάσεων για το απολυτήριο μέσα από τις αλλαγές που πρότεινε η υπουργός Παιδείας Ναζά Βαλλό-Μπελκασέμ. Κι εδώ θα μπορούσα να συνεχίσω: ό,τι δημιούργησε τη μεγάλη Γαλλία, τη γλυκιά Γαλλία –la douce France– των ένδοξων δεκαετιών πετιέται στα σκουπίδια. Η υπουργός Πολιτισμού Φλερ Πελλερέν, που υπουργοποιήθηκε λόγω ποσόστωσης (ας βάλουμε στο υπουργικό συμβούλιο και μια γυναίκα από την Άπω Ανατολή...) υπερηφανεύεται για το «Αιδοίο της Βασίλισσας», το ανοσιούργημα που εγκατέστησε ο Ανίς Καπούρ στις Βερσαλλίες...
Έτσι λοιπόν φυσάει ο άνεμος: στη Γαλλία δεν αγγίζουμε τα κεκτημένα, είμαστε πολιτικώς ορθοί, ασχολούμαστε με τη θεσμοποίηση της αποικιοκρατικής ενοχής –η οποία θα έπρεπε να περάσει στη λήθη αντί να παροξύνεται και να αναμοχλεύει παλιά πάθη– και χαϊδεύουμε όλες τις κατηγορίες των κοινωνικά χαμένων. Αντί να παροτρύνουμε προς την ένταξη, προς την κοινωνική επιτυχία, προς τον ατομικό πλούτο (που είναι, εν κατακλείδι, συλλογικός εφόσον δημιουργεί θέσεις εργασίας και ενισχύει την κατανάλωση), καλλιεργούμε το πρότυπο του αιωνίως αδικημένου που διεκδικεί, υποτίθεται, τα δικαιώματά του.
Ακριβώς επειδή η αριστερά επικροτεί την αποτυχία, την ήττα, την απώλεια, τη μετριότητα αρνείται να γίνει κυβέρνηση και βουλιάζει στην άνετη θέση της μόνιμης αντιπολίτευσης: ο Μιττεράν έκανε πολλά σφάλματα αλλά έδωσε ένα μάθημα αριστερής διακυβέρνησης – αυτό το μάθημα η αριστερά δεν το θυμάται πια.
4°
