Κυριακάτικο πρωινό με ραδιοφωνάκι –ειδήσεις, συζητήσεις, σχόλια, κλασική μουσική– σταυρόλεξο, καφεδάκι, κουβεντούλα… ό,τι το καλύτερο στο χειμώνα που 'ρχεται σιγά-σιγά. Και να η είδηση: Ο σύλλογος φαρμακοποιών αποφάσισε επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες. Το αποφάσισαν κυριακάτικα ώστε να μην μπορέσει κανείς να προλάβει να πάρει τα φάρμακα που χρειάζεται! Αγωνιστικό; Δεν νομίζω. Σίγουρα, όμως, συντεχνιακό και διαλυτικό.
Μια ζωή, δηλαδή από τη μεταπολίτευση και ύστερα, οι μεγάλες συντεχνίες, όπως π.χ. οι φαρμακοποιοί, υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους εκβιάζοντας την πολιτεία αντιπαρατιθέμενοι με τον πιο χυδαίο τρόπο στις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις και ευπαθείς ομάδες. Κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή μηδέν! Κάπως έτσι γίνονται χρόνια ολόκληρα απεργίες χωρίς να υπάρχει η μίνιμουμ κοινωνική κάλυψη.
Αυτού του τύπου ο συνδικαλισμός έχει ξεπηδήσει μέσα από ένα πολύ συγκεκριμένο ιδεολογικό-πολιτικό πλαίσιο που απ’ ό,τι φαίνεται δεν γνωρίζει πολιτικούς διαχωρισμούς και δεν σηκώνει κανενός τύπου μεταρρύθμιση. Αυτός είναι ο συντεχνιακός συνδικαλισμός που ανατράφηκε στις δεξιο-αριστερές κομματικές στρούγκες και κατάφερε να καταστρέψει ταυτόχρονα, τόσο την έννοια του συνδικαλίζομαι όσο και εκείνη της κοινωνικής συνοχής.
Αυτό είναι το γενικευμένο αντιμεταρρυθμιστικό κίνημα που διαπερνά όλα τα κόμματα ως μια κόκκινη κλωστή και τα ενώνει σε ένα ενιαίο ιδεολογικό στίγμα, σ’ εκείνο της μικροαστικής νοοτροπίας και αντίληψης για τα πράγματα.
Αυτό το στίγμα έτυχε και το μετέφερε αυτούσιο λίγο αργότερα, πάλι ραδιοφωνικά, ένας υπουργός σε συνέντευξη για τα περίφημα «κόκκινα δάνεια» υποστηρίζοντας τέλος πάντων ότι δεν πρέπει να γίνουν πλειστηριασμοί σπιτιών και καταλήγοντας ότι οι Έλληνες έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με την κατοικία και άρα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί! Αναρωτιέμαι πού στο DNA μας;
Έτσι ήρθε κι έδεσε το γλυκό! Πρώτα η είδηση, ύστερα η δήλωση.
Όμως, μήπως μπερδεύουμε τις βούρτσες με τις… σκούπες. Γιατί άλλο η υπεράσπιση του δικαιώματος στην κατοικία για το οποίο έγραψαν οι «κλασικοί» και τόσοι και τόσοι υπερασπιστές του συγκεκριμένου δικαιώματος σε μια ευνομούμενη δημοκρατία και άλλο η υπεράσπιση του κάθε μικροαστού μικροκομπιναδόρου που έκανε το πέρασμα από το «αυθαίρετο» στο δάνειο, έτσι για πλάκα. Σαν να μην τρέχει τίποτα. Φυσικά με την αβάντα των τραπεζών: «Πάρτε τώρα που γυρίζει δανεικά κι αγύριστα!». Γιατί έτσι γαλουχηθήκαμε χρόνια τώρα στην ατιμωρησία, στην αυθαιρεσία και στις υπόγειες συναλλαγές. Από την εποχή του «εθνάρχη» της αντιπαροχής και των επαναστατικών γυμναστικών της αριστεράς των συντεχνιών.
Χρόνια ολόκληρα η αριστερά –αυτή η πολύ συγκεκριμένη κρατικοδίαιτη, ρεβανσιστική και οπορτουνιστική αριστερά, το μεγαλύτερο κομμάτι της οποίας τώρα κυβερνά– έχει ως πολιτικό μότο: «Αν δεν ταλαιπωρηθούν δεν θα εξεγερθούν». Ποιοι; Μα οι άλλοι, οι μη διαπλεκόμενοι. Ποιος νοιάζεται!
Χρόνια ολόκληρα αυτή η αριστερά μαζί με τη δεξιά και τους πασόκους «έπαιζαν» στα γόνατά τους διάφορους άχρηστους ηγετίσκους σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, υποτιμώντας τους πολίτες και διαλύοντας κάθε παραγωγική μονάδα στο όνομα του τίποτα.
Χρόνια ολόκληρα αυτό το πελατειακό και συντεχνιακό πολιτικό σύστημα λειτουργεί σε βάρος της αξιοπρέπειας και της γοητείας της προσπάθειας για δημιουργία, λαϊκίζοντας ασύστολα για να βολευτεί και να βολέψει «τα δικά τους παιδιά».
Αυτό είναι το σύστημα του μικροαστισμού που έχει κατακλύσει το σύμπαν και επαναλαμβάνεται διαρκώς, κατακερματίζοντας την κοινωνία και οδηγώντας τα πράγματα σε νέα αέναα αδιέξοδα.
Όσο κυριαρχούν αυτά τα μυαλά και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε ίχνος μεταρρύθμισης.
3°
