Η ηθική κατωτερότητα της Αριστεράς

Οι αριστεροί που μας κυβερνούν αποδίδουν στους εαυτούς τους αρετές σπουδαίες: είναι υπέρ της δικαιοσύνης και της ισονομίας, νοιάζονται για τους φτωχούς και τους αδύναμους, είναι αδέκαστοι και υπεράνω χρημάτων. Κι είναι τέτοια η ιδεολογική τους επιρροή και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός που έχουν αναπτύξει, που έχουν καταφέρει ακόμα και οι αντίπαλοί τους να αποδίδουν στην Αριστερά αυτές τις αρετές.

Αισθάνονται υποχρεωμένοι οι αντίπαλοί τους, όταν αναφέρονται στο σκάνδαλο Φλαμπουράρη, στην προκλητική αμέλεια Σταθάκη, στις κυνικές συμπεριφορές Φίλη, Κατρούγκαλου και όλων των άλλων, στις καθεστωτικές πρακτικές της κυβέρνησης, να σημειώσουν ότι η δική μας δεν είναι πραγματική Αριστερά, ότι μία αληθινή Αριστερά ποτέ δεν θα έκανε το τάδε ή το δείνα, ότι είναι «αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί», και άλλα τέτοια. Όμως, αυτή είναι η ελληνική Αριστερά! Σε συνδυασμό δε με τη λαϊκιστική εθνικιστική Δεξιά, το μείγμα γίνεται εφιαλτικό.

Μόνο στη φαντασία η Αριστερά εκπροσωπεί πραγματικά θετικές αξίες. Στην πράξη, όπου και όποτε κυβέρνησε (η Αριστερά, όχι οι σοσιαλδημοκράτες), δεν σεβάστηκε καμία από αυτές – αντιθέτως καταπάτησε βάναυσα τις ελευθερίες των πολιτών, περιφρόνησε τη δικαιοσύνη, εξαθλίωσε εκατομμύρια, εξεδίωξε όσους δεν συμφωνούσαν με το καθεστώς. Δεν αναφέρομαι μόνο στα κομμουνιστικά καθεστώτα: και σε μη κομμουνιστικές χώρες, όπως π.χ. σήμερα στη Λατινική Αμερική, η Αριστερά δεν συνέβαλε στην ευημερία των πολλών, αλλά στη εξαθλίωσή τους και μάλιστα γρήγορα.

Η ελληνική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ και πιο αριστερά) εμφορείται από τις «αξίες» του (ταξικού) φθόνου, του ψέματος, της ήσσονος προσπαθείας και του περιορισμού των ελευθεριών. Ασφυκτιά μέσα στο ευρωπαϊκό δημοκρατικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο, ευτυχώς, ακόμα αναγκάζεται να λειτουργεί. Την ενοχλεί το κράτος δικαίου.

Βασική αρχή της δημοκρατίας είναι ο σεβασμός στις μειοψηφίες. Οι δημοκρατικές κοινωνίες προχωρούν μέσα από συμβιβασμούς, δεν εξουδετερώνουν εκδικητικά όσους διαφωνούν με τις πλειοψηφίες που κάθε φορά σχηματίζονται γύρω από κάθε θέμα. Η ελληνική Αριστερά όμως διχάζει: «Ο λαός ψήφισε με ταξικό κριτήριο» είπε ο ίδιος o πρωθυπουργός, κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως περήφανα διευκρίνισε και ο κ. Σεβαστάκης, ενδιαφέρεται πρωτίστως για «το κοινό του» και όχι βεβαίως για το καλό της χώρας και του συνόλου των πολιτών. Ουαί τοις ηττημένοις! (Ακόμα και μεταξύ τους πλακώνονται.)

Η ελληνική Αριστερά λέει ψέματα: Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε εδώ όλα τα παλαβά που οι ανεκδιήγητοι του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ λένε τα τελευταία χρόνια για να κατακτήσουν την εξουσία, και που έχουν ενταθεί σε θράσος και γελοιότητα τον τελευταίο χρόνο που κυβερνούν. Ψεύδονται είτε από ανικανότητα, αν πράγματι τα πιστεύουν αυτά που λένε, είτε από αδίστακτο κυνισμό – και στις δύο περιπτώσεις είναι επικίνδυνοι.

Η ελληνική Αριστερά νομίζει ότι όλα έρχονται άκοπα και τρώγονται με χρυσά κουτάλια. Έχει μάθει να πίνει φρέντο στο Ντόλτσε το μεσημεράκι και της κακοφαίνονται οι 17 ώρες συνεχούς εντατικής εργασίας σε ένα εξάμηνο, γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός μάς το θυμίζει τακτικά. Βαριέται τόσο πολύ που θεωρεί φυσιολογική την προκλητική αμέλεια του κ. Σταθάκη να δηλώσει έγκαιρα ένα εκατομμύριο πενταροδεκάρες στο πόθεν έσχες του. Κι επειδή βαριέται, μας παραμυθιάζει η κυβερνώσα Αριστερά ότι προσπαθεί να διαπραγματευτεί/να βρει ισοδύναμα κ.ά., αλλά δυστυχώς αποτυγχάνει σε κάθε προσπάθεια. Στην πραγματικότητα, είναι απλώς ανίκανη να κυβερνήσει.

Η ελληνική Αριστερά δεν είναι δημοκρατική: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιδιώκει με κάθε μέσο να καταλάβει το κράτος και να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες, χωρίς πραγματικό έλεγχο (βλ. π.χ. υπόθεση Σαββαΐδου, νομοσχέδιο για την τηλεόραση κ.ά.), να περιορίσει τις δημοκρατικές ελευθερίες, το δικαίωμα των επιλογών και την ελευθερία του Τύπου (μέχρι και απόλυση δημοσιογράφου έχει ζητηθεί από τον κ. Φλαμπουράρη). Μέσω της ανηλεούς φορολόγησης επιδιώκει, πολύ περισσότερο από τους προηγούμενους, να περιορίσει την οικονομική ελευθερία των ανθρώπων που είναι θεμέλιο όλων των άλλων ελευθεριών.

Η δημοκρατία μας δυσκολεύεται να αντισταθεί στα καθημερινά χτυπήματα. Είναι θεσμικά αδύναμη και με απαίδευτους πολίτες, συνηθισμένους, με αντάλλαγμα το δανεικό χρήμα που έρεε άφθονο και την απαλλαγή από το άχθος της επιλογής και της ευθύνης, να μη διαμαρτύρονται για τον απίστευτο παρεμβατισμό του κράτους στην καθημερινότητά τους.

Το ψέμα, το θράσος, το ταξικό μίσος, ο φθόνος, η απαξίωση του κόπου, η ολοκληρωτική νοοτροπία, δεν είναι αξίες και συμπεριφορές που δικαιολογούν την απόδοση οποιασδήποτε ηθικής ανωτερότητας στην Αριστερά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – αντιθέτως.

Υ.Γ. 1 Το «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν» –που δεν τα έκαναν σε τέτοιο βαθμό– δεν είναι επιχείρημα που δικαιολογεί τους παρόντες.

Υ.Γ. 2 Έτσι κι αλλιώς, από πού κι ως πού η ήττα στον Εμφύλιο αυτών που προσπάθησαν με τα όπλα να επιβάλουν και στην Ελλάδα ένα από τα χειρότερα καθεστώτα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα τούς περιποιεί τιμή και ηθικό πλεονέκτημα; Η δε απαράδεκτη μεταχείριση των ηττημένων από τους νικητές στη συνέχεια, τους νικητές θα έπρεπε να χαρακτηρίζει μόνο, και τότε, όχι διαχρονικά.