Έχοντας να συζητήσουν τεράστια θέματα και κυρίως την υποχρηματοδότηση του Ιδρύματος, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των καθηγητών του πανεπιστήμιου της Αθήνας συγκεντρώθηκαν τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου σε άτυπη συνάντηση, στην Πρυτανεία (το γνωστό παλιό κτίριο της οδού Πανεπιστημίου). Ήταν 40 περίπου άτομα: πρύτανης, αντιπρυτάνεις, κοσμήτορες Σχολών, πρόεδροι Τμημάτων.
Η συνεδρίαση διακόπηκε τέσσερις φορές από εισβολείς:
Α. Συμβασιούχοι διοικητικοί. Ζητούσαν μονιμοποίηση, λέγοντας ότι έχουν συμβάσεις που συνεχώς ανανεώνονται για 5 ή 10 χρόνια κι αυτό πρέπει να πάψει.
Β. Υποψήφιοι μεταπτυχιακοί φοιτητές. Ζητούσαν μεταπτυχιακά για όλους χωρίς δίδακτρα.
Γ. Καταληψίες φοιτητές Πληροφορικής. Ζητούσαν να καταργηθεί η απόφαση της Σχολής για προαπαιτούμενα μαθήματα (δηλαδή προϋπόθεση για να δώσουν εξετάσεις οι φοιτητές στο μάθημα Χ, είναι να έχουν περάσει το μάθημα Ψ). Η κατάληψη εκεί «επιτρέπει» στους καθηγητές να διδάξουν, αλλά «απαγορεύει» κάθε άλλο διδακτικό έργο (σεμινάριο στο γραφείο, χρήση Βιβλιοθήκης, ραντεβού με φοιτητές κ.λπ.) Το αποτέλεσμα είναι ότι οι καθηγητές αρνούνται να κάνουν και μάθημα, υπό τέτοιους περιορισμούς.
Δ. Τρεις ξέμπαρκοι. Αυτοί μπούκαραν καθυστερημένα γιατί είχαν αργήσει να ξυπνήσουν. Άρχισαν να μιλάνε στα κινητά, προφανώς με συναδέλφους τους, μέχρι να καταλάβουν το λάθος τους και να φύγουν. Δεν έγινε γνωστό αν ανήκαν στην ομάδα Β ή στην ομάδα Γ. Ήταν, ας πούμε, η ευτράπελη νότα. Ακόμα και μια «επαναστατική εισβολή» απαιτεί χρονική συνέπεια.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις έγινε διάλογος με τον πρύτανη κ. Δημόπουλο, ήρεμα σε γενικές γραμμές. Εξηγήθηκαν οι νόμοι, τα δεδομένα, τα πραγματικά στοιχεία. Από την άλλη, οι εκάστοτε εισβολείς έλεγαν τα δικά τους σαν προγραμματισμένοι, σαν το «σύστημα Μπουλγκόρνι» του Νόρμαν Σπίνραντ στο «Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος» (αν δεν ξέρετε το βιβλίο ψάξτε το, αξίζει). Ειδικά στην περίπτωση Γ, διάλογος έγινε και με τον καθηγητή-εκπρόσωπο της Πληροφορικής, που επανειλημμένα είπε στους φοιτητές: «Λέτε ψέματα».
Η συνεδρίαση μετά από κάθε «επαναστατική παρέμβαση» συνεχίζονταν – και κάποτε ολοκληρώθηκε.
Μελαγχολικά και μονότονα, εγώ εκ των υστέρων γράφω πως δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο ολόκληρο, που να μπορεί να γίνεται κάτι τέτοιο. Δηλαδή οπουδήποτε αλλού, ακόμα κι αν οι πρώτοι επίδοξοι εισβολείς περνούσαν τους φύλακες του χώρου, θα ερχόταν η αστυνομία και θα έκανε τα δέοντα. Εδώ η τετραπλή εισβολή θεωρείται κεκτημένο «δημοκρατικό δικαίωμα», μέρος της καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν οι διδάσκοντες και διοικούντες τα πανεπιστήμια, απροστάτευτοι στις ορέξεις κάθε ομάδας που έχει «αιτήματα». (Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των ομάδων αυτών, αν βρεθούν οπουδήποτε στο εξωτερικό για «Erasmus», μάστερ ή διδακτορικό, δεν τολμάνε καν να σκεφτούν ότι μπορεί να κάνουν κάτι παρόμοιο.)
Είναι βέβαια αλήθεια ότι τη Δευτέρα δεν έγινε ό,τι πριν καμιά δεκαριά μέρες στο γραφείο της κ. Μαντζουράνη (Προϊστορική Αρχαιολογία, Φιλοσοφική), οπότε άλλα καλά παιδιά μπουκάρανε, διακόψανε το σεμινάριο, βρίσανε χυδαία την καθηγήτρια, απειλήσανε («Ξέρουμε πού μένεις, θα δεις τι θα πάθεις»), γράψανε συνθήματα στους τοίχους, φωνάξανε συνθήματα, μοιράσανε χαρτιά και φύγανε με την ησυχία τους, στην προσπάθειά τους να τρομοκρατήσουν την κ. Μαντζουράνη και να μην πάει μάρτυρας κατηγορίας σε δίκη, όπου θα κατάθετε πράγματα που δεν τους αρέσανε. (Ειρήσθω εν παρόδω: η δίκη, που αφορούσε συνέχιση απεργίας διοικητικών παρά τη δικαστική απαγόρευση, δυο χρόνια πριν, αναβλήθηκε. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ προφητεύουν ότι θα αναβάλλεται συνέχεια μέχρι να παραγραφεί. Ίδωμεν.)
Εννοείται ότι τα όσα είχαν γίνει στο γραφείο της καθηγήτριας δεν οδήγησαν όχι σε επέμβαση της αστυνομίας, όχι σε αυτεπάγγελτη επέμβαση του εισαγγελέα, όχι σε εκ των υστέρων μηνύσεις (τουλάχιστον απ’ όσο ξέρω), όχι σε αποδοκιμασία από τον –κατά τα άλλα λαλίστατο– υπουργό Παιδείας, μα ούτε καν σε μια απλή ανακοίνωση της Σχολής ή της Πρυτανείας. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει καμιά συνέπεια για τους δράστες σε περιπτώσεις όπως της κ. Μαντζουράνη, γιατί να υπάρξει για πιο «ήπιες» περιπτώσεις, όπως των τεσσάρων εισβολών, που στο κάτω κάτω αντιμετωπίστηκαν ψύχραιμα από τον πρύτανη και τέλειωσαν δίχως έντονη οξύτητα;
Και η απάντηση είναι ότι αυτή η αποδοχή της «μικρής» βίας μπορεί να καταλήξει ίσως χειρότερη απ’ όση είχε ασκηθεί στην περίπτωση Μαντζουράνη. Γιατί αυτή η «μικρή» βία καταντάει μέρος της καθημερινότητας, δεν ενοχλεί πια, δεν αποτελεί καν είδηση (σάμπως διαβάσατε πουθενά γι’ αυτές τις τέσσερις «μικρές» εισβολές, σάμπως οι ίδιοι οι παρευρισκόμενοι στη συνεδρίαση μίλησαν δημόσια γι΄ αυτές;), δεν προκαλεί αντιδράσεις, συνηθίζεται ολοένα και πιο μοιρολατρικά κι επικάθεται στα πανεπιστήμιά μας όλο και εντονότερα, εδώ και πολύ καιρό. Κι ακόμα, γιατί προετοιμάζει θύτες και θύματα γι’ άλλες, βιαιότερες «παρεμβάσεις».
Σας θυμίζει τίποτα αυτή η μη αντίδραση; Εμένα πολλά, κι ένα από τα πιο πρόσφατα είναι σταδιακή αποδοχή της βίας που ασκούσε η Χρυσή Αυγή. Έπρεπε να δολοφονηθεί ο συνονόματός μου Παύλος Φύσσας, για να αποφασίσει η πολιτεία να κινηθεί.
Υ.Γ. Επανειλημμένα έχω γράψει για τις ευθύνες της γενιάς μου –και τις δικές μου προσωπικά– για το ξεκίνημα της αριστερής βίας στα πανεπιστήμια της μεταπολίτευσης, μία σκυτάλη που δίνεται από χέρι σε χέρι σε κάθε επόμενη φοιτητική φουρνιά, μέσα στα χρόνια. Αλλά καμιά αυτοκριτική κανενός μεσήλικου δεν μπορεί ν' αλλάξει, από μόνη της, την παρούσα κατάσταση, αν δεν αντιδράσουν οι ενδιαφερόμενοι και οι εντεταλμένοι.
18°
