Η διαρκής απουσία κοστίζει ακριβά

Σχεδόν καθημερινά επιβεβαιώνεται ότι το κόστος της ουσιαστικής απουσίας της Ελλάδας από τις ευρωπαϊκές και διεθνείς εξελίξεις είναι τεράστιο. Οι πολιτικοί μας διαχειρίζονται τις εκκρεμότητες με τη λογική του πολιτικού, εκλογικού κόστους. Σπρώχνουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί επειδή εκτιμούν ότι έτσι κερδίζουν χρόνο, ενώ στην πραγματικότητα προετοιμάζουν την επιδείνωση της κατάστασης.

Εισαγόμενο μνημόνιο

Το τρίτο πρόγραμμα - μνημόνιο έχει τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά με τα προηγούμενα. Είναι σχεδόν 100% εισαγόμενο, γεγονός που κάνει πιο δύσκολη την εφαρμογή του.

Στόχος της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα ήταν η κατάργηση των μνημονίων γι’ αυτό και ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Βαρουφάκης δεν ασχολήθηκε με το περιεχόμενο της αναγκαίας οικονομικής προσαρμογής. Χρειάστηκε η εκπαραθύρωση του κ. Βαρουφάκη από την κυβέρνηση, λίγο πριν το Grexit, για να συμφωνήσει η ελληνική πλευρά το τρίτο πρόγραμμα-μνημόνιο χωρίς να το διαπραγματευτούν, πιθανότατα ούτε και να το διαβάσουν, οι εμπλεκόμενοι κυβερνητικοί παράγοντες.

Τώρα λοιπόν διαπιστώνουμε ότι ορισμένες από τις ρυθμίσεις του τρίτου προγράμματος-μνημονίου ελάχιστη σχέση έχουν με την ελληνική πραγματικότητα και άλλες είναι υπερβολικά υφεσιακές. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση Τσίπρα δεν πρωταγωνίστησε στο σχεδιασμό του νέου προγράμματος-μνημονίου δημιουργούνται πρόσθετες δυσλειτουργίες και δεν υπάρχει η λεγόμενη ιδιοκτησία του προγράμματος. Η τελευταία θεωρείται από τους Ευρωπαίους εταίρους και τους πιστωτές αναγκαία προϋπόθεση για να κινηθεί δυναμικά η κυβέρνηση και να εμπνεύσει την κοινωνία.

ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και στη συνέχεια ΣΥΡΙΖΑ κράτησαν αποστάσεις ασφαλείας από την επεξεργασία του μνημονίου, σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην επεξεργασία του και το προσάρμοσαν, στο μέτρο του δυνατού, στις ανάγκες της εθνικής οικονομίας και της κοινωνίας.

Επένδυση στην Τουρκία

Εντυπωσιακή είναι η απουσία της Ελλάδας και από τη διαχείριση του προσφυγικού, μεταναστευτικού. Οι προσφυγικές, μεταναστευτικές ροές ήταν 120.000 το χρόνο πριν την κυβέρνηση Σαμαρά. Στη συνέχεια περιορίστηκαν σε 40.000, ενώ με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ στην εξουσία και την επιδείνωση της κρίσης στη Συρία εισέρχονται στην Ελλάδα, μέσω Τουρκίας και με στόχο να προωθηθούν σε Αυστρία, Γερμανία, σκανδιναβικές χώρες, πάνω από 600.000 πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες το χρόνο.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν ασκεί πίεση στην Τουρκία για να ελέγξει τους διακινητές που θησαυρίζουν σε συνεργασία με το τουρκικό κράτος και παρακράτος, αλλά και ορισμένους Έλληνες αρμόδιους, ούτε προχώρησε στη δημιουργία κέντρων φιλοξενίας, καταγραφής και ελέγχου των εισερχομένων.

Επιπλέον η κυβέρνηση και τα κόμματα λένε όχι στην πρόταση της κ. Μέρκελ και του κ. Γιούνκερ για έλεγχο των στενών μεταξύ της Μικράς Ασίας και των ελληνικών νησιών από ελληνικές και τουρκικές ναυτικές δυνάμεις για να σταματήσουν να δρουν ανενόχλητα τα κυκλώματα των διακινητών.

Η ελληνική αδράνεια δικαιολογείται από τους αρμόδιους άλλοτε με αναφορές στη διεθνή κατάσταση και άλλοτε στο όνομα του ανθρωπισμού ή της προάσπισης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Από τη στιγμή που δηλώνουμε ότι δεν παίζουμε κανένα ρόλο ούτε επιδιώκουμε κάτι τέτοιο, η ευρωπαϊκή διπλωματία στρέφεται στην κατεύθυνση της Άγκυρας. Επιδιώκει να περιορίσει τις προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές προσφέροντας ανταλλάγματα που περιλαμβάνουν την επιτάχυνση της διαδικασίας ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.

Πλεονέκτημα στα Σκόπια

Μέχρι και στο θέμα των Σκοπίων η ελληνική πλευρά έχει χάσει, εδώ και χρόνια, την πρωτοβουλία εξαιτίας της διαρκούς διεθνούς απουσίας της. Στον ΟΗΕ έχει δημιουργηθεί ευρύτατη πλειοψηφία χωρών που κατανοούν περισσότερο τις θέσεις των Σκοπίων και λιγότερο της Αθήνας, ενώ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πάνω από 80% των 751 ευρωβουλευτών θεωρεί ότι πρέπει να καμφθούν οι αντιδράσεις της Ελλάδας και να αναπτυχθούν οι σχέσεις της ΕΕ με τη γειτονική χώρα, την οποία αναγνωρίζουν σαν «Μακεδονία».

Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών προσπάθησε να διερευνήσει τις προθέσεις των κομμάτων για το πώς ακριβώς πρέπει να χειριστούμε το ζήτημα του ονόματος και γενικότερα τις σχέσεις με την ΠΓΔΜ. Εισέπραξε διάφορα σχόλια του τύπου δεν διαπραγματευόμαστε τα εθνικά θέματα ή η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική, λες και το πρόβλημα είναι η ελληνική κοινή γνώμη και όχι η διαρκής αλλαγή του διεθνούς περιβάλλοντος σε βάρος των θέσεων της Αθήνας και υπέρ των θέσεων των Σκοπίων.

Η επιλογή της διαρκούς απουσίας έχει τεράστιο κόστος.