Το είδαμε κι αυτό στην Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ… Ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας Νίκος Κοτζιάς να στέλνει επιστολή στο φίρερ της Χρυσής Αυγής, Νίκο Μιχαλολιάκο, ζητώντας να του προτείνει ονομασία για το κράτος των Σκοπίων. Απόλυτα φυσιολογικό στην Ελλάδα της πρωτοφανούς και απόλυτης παρακμής, αλλά και της καθολικής αριστεροδέξιας παράνοιας. Ένα ναζιστικό κόμμα το οποίο (φυσιολογικότατα πάντα) είναι τρίτο σε δυναμικότητα στο εθνικό κοινοβούλίο να έχει άποψη για το όνομα μιας άλλης χώρας. Και η άποψη αυτή να κρίνεται ως αναγκαία από μια κυβέρνηση που λέει πως είναι αριστερή... Η επιτομή δε του σουρεαλισμού είναι η ζοχάδα του κυρίου Κοτζιά προς τον Μιχαλολιάκο όχι επειδή ο τελευταίος ασπάζεται τη συγκεκριμένη ιδεολογία, αλλά επειδή είχε το θράσος να τον «καρφώσει» στους υπόλοιπους.
Πέρα από την πλάκα (;) το νταραβέρι ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή τα τελευταία χρόνια είναι μια πονεμένη ιστορία. Τα παλιά καλά χρόνια η Ριζοσπαστική Αριστερά ήταν από τους βασικούς πολέμιους τον νεοναζί και από τους ελάχιστους πολιτικούς χώρους που είχαν προειδοποιήσει για αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Και τώρα βέβαια πάνω κάτω το ίδιο συμβαίνει, απλώς ο Νέος Και Βελτιωμένος ΣΥΡΙΖΑ βερσιόν 2015 δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη ριζοσπαστική Αριστερά ή κάθε μορφής Αριστερά γενικότερα (με εξαίρεση ίσως τις σταλινικές εμμονές πάνω σε συγκεκριμένα θέματα ορισμένων μελών του). Όλοι θυμόμαστε την αχαρακτήριστη επίθεση του Ηλία Κασιδιάρη στη Ρένα Δούρου (και φυσικά τη Λιάνα Κανέλλη) τον Ιούνιο του 2012. Από τότε, για κάποιο παράξενο λόγο, ουσιαστικά δεν υπήρξε η παραμικρή σύγκρουση ανάμεσα στον επίσημο ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή. Δυο-τρεις «αψιμαχίες» στη Βουλή μάλλον αποτελούσαν προσωπικές αντιπαραθέσεις παρά κομματική και ιδεολογική σύγκρουση. Αντίθετα, τα τελευταία τρία χρόνια, μεταξύ άλλων, είδαμε...
Τον ΣΥΡΙΖΑ (επίσημα και ανεπίσημα) να ταυτίζεται πλήρως με τη γραμμή της Χρυσής Αυγής για «στημένες διώξεις» της Οργάνωσης. Θυμηθείτε την υπόθεση του «ψηλού παναθηναϊκάκια», όπως υποτίθεται πως αποκαλούσε ο Σαμαράς τον εισαγγελέα Ντογιάκο. Ακόμα και το πορτ-παρόλ της Κουμουνδούρου, ο Λάκης Λαζόπουλος, είχε παίξει στην εκπομπή του αυτούσια ομιλία του Ηλία Παναγιώταρου, υιοθετώντας ουσιαστικά τους ισχυρισμούς του.
Τον Ηλία Κασιδιάρη να αθωώνεται πανηγυρικά για την υπόθεση της βιντεοσκόπησης της συνομιλίας του με τον Μπαλτάκο, με το επιχείρημα πως η μαγνητοσκόπηση αυτή έγινε σε δημόσιο χώρο (!)
Τη δίκη της Χρυσής Αυγής να καθυστερεί μήνες για διαδικαστικά κολλήματα από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία. Το αποτέλεσμα; Οι υπόδικοι χρυσαυγίτες αποφυλακίστηκαν αφού παρήλθε το 18μηνο, κάνοντας ανενόχλητοι προεκλογική καμπάνια και, εν συνεχεία, τραμπουκίζοντας στη Βουλή.
Τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (η οποία τότε ήταν το απόλυτο τοτέμ του ΣΥΡΙΖΑ, μη βλέπετε τώρα που τη βρίζουν οι συριζαίοι επειδή δεν ακολούθησε την κωλοτούμπα του Αλέξη τους) ως πρόεδρο της Βουλής να απαιτεί την αποφυλάκιση των χρυσαυγιτών ώστε αυτοί να συμμετάσχουν σε διάφορες ψηφοφορίες της πλάκας στο κοινοβούλιο.
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Θα είχε ενδιαφέρον να ερευνηθεί αν αυτή η στροφή 180 μοιρών στις σχέσεις ενός φερόμενου ως αριστερού κόμματος και ενός ναζιστικού φερόμενου ως κόμματος είναι αποτέλεσμα απλής ανικανότητας του πρώτου. Ή αν κρύβεται κάτι άλλο από πίσω.
18°
