Από τα ελαφρολαϊκά στα ζόρικα

Ζόρικες, άχαρες εποχές. Βαριά η ατμόσφαιρα, καθώς όλοι ξέρουμε ότι μας περιμένει πολύ βαρύς χειμώνας. Για την ανερμάτιστη παρέα που κυβερνά τη χώρα από τις αρχές του 2015 πλησιάζει η στιγμή της αληθείας. Πόσο ακόμη θα καταφέρνουν να ταΐζουν τον κόσμο με «θα», αλλά και με αφηγήματα που κάνουν λόγο για «ελπίδα», για το «νέο» κόντρα στο «παλιό», για «ηθικό πλεονέκτημα» (άγνωστο πώς, πότε και πόθεν κτηθέν), για «ανάλγητους δανειστές», για την Ευρώπη που είναι «έτοιμη να εξεγερθεί» (μικρή λεπτομέρεια: όπου γίνονται εκλογές κερδίζει η κεντροδεξιά), για, για, για...

Mε αυτά τα «αφηγήματα», με συνθήματα και γενικολογίες, πορεύεται ο Τσίπρας –επιτυχώς, είναι αλήθεια, για τον εαυτό του και για το κόμμα του– εδώ και μήνες, ή μάλλον εδώ και χρόνια. Έλα, όμως, που κάποτε τελειώνουν τα ψέματα. Δύσκολο πια να ρίξουν το φταίξιμο στην αναλγησία των Βρυξελλών, στον ηγεμονισμό του Βερολίνου, στους «τοκογλύφους» εταίρους. Άλλωστε, ο Ολάντ έχει γίνει ήδη από Ολαντρέου κορόνα στο κεφάλι του Τσίπρα και η Μέρκελ τείνει να εξελιχθεί σε στοργική μητερούλα του πρωθυπουργού μας. Προηγουμένως, βέβαια, όσοι υποστηρίζαμε ότι η λύση δεν είναι στα καουμποϊλίκια και στη ρήξη με τους εταίρους μας στην ΕΕ χαρακτηριζόμασταν θρασύτατα «γερμανοτσολιάδες», «δοσίλογοι», «μερκελιστές», «νενέκοι» κ.λπ. Για να δούμε, όμως, τώρα πόσα απίδια βάζει ο σάκος; Τώρα που οι Τσιπροκαμμένοι θα πρέπει επιτέλους να κυβερνήσουν, να πάρουν μέτρα που δεν θα τα έλεγες και δημοφιλή. Η δικαιολογία «παιδί είναι, θα σπάσει και κάνα χέρι παίζοντας» δεν υπάρχει πια, ούτε το έργο «ήταν λίγο άστοχες κάποιες επιλογές προσώπων» μπορεί να ξαναπαιχτεί. Ο Βαρουφάκης και η Ζωή, ο Λαφαζάνης και ο Στρατούλης, αποτελούν πια παρελθόν για την κυβερνητική παράταξη.

Μιας και αναφέρθηκα όμως στη Ζωή, ας προσπαθήσω να κάνω πιο ευχάριστη –έστω για λίγο– τη βαριά ατμόσφαιρα που μας περιβάλλει. Λοιπόν, αν μη τι άλλο, γλιτώσαμε –όσο και για όσο γλιτώσαμε– από τη μωροφιλόδοξη κόρη του κυρ-Νίκου, από τα καπρίτσια της και τους ατελείωτους μονολόγους της. Τέρμα τα κόκκινα χαλιά, οι Μόσχες, το «δικό της» κανάλι, οι διορισμοί κατά βούληση. Τουλάχιστον προς το παρόν, θα πάρει τις επιτροπές της, το μπορντομουσταρδί συνολάκι της, το αυτοκινητάκι της με τα ευπαθή ελαστικά, και θα πάει να παίξει σε άλλη παραλία, πολύ λιγότερο πολυσύχναστη.

Για να επανέλθω, όμως, στο μετεκλογικό τοπίο και στα νέα καθήκοντα που περιμένουν την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, θα πρέπει να μην ξεχνάμε επίσης ότι το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν «πουλάει» πια, όπως δείχνουν σαφώς και οι έρευνες της κοινής γνώμης. Προ καιρού, είχα διαβάσει κάπου: «Ο αντιμνημονιακός μαξιμαλισμός αποδείχθηκε η μεγαλύτερη πολιτική μπίζνα των τελευταίων χρόνων». Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Ας μην ξεχνάμε ότι με αυτό το ψευδεπίγραφο δίπολο (λες και υπήρχαν πολίτες που απολάμβαναν την αύξηση των φόρων και τη μείωση των συντάξεών τους!) όχι μόνο χτίστηκαν προσωπικές καριέρες, αλλά και ολόκληρα κόμματα απέκτησαν ξαφνικά ακροατήριο και εκλογική υπόσταση. Ούτε, λοιπόν, το παραμύθι με τους αντιμνημονιακούς αρχάγγελους και τους μνημονιακούς δαίμονες μπορεί πια να χρησιμοποιηθεί. Όπως δεν μπορεί πια να πουληθεί στην πολιτική πιάτσα και εκείνο το άλλο παραμύθι, με την αγνή, άσπιλη, αμόλυντη, «πρώτη φορά στην εξουσία», αριστερά. Μια αριστερά που για δεύτερη φορά, ως στρατηγική επιλογή και όχι απλώς ως λύση ανάγκης, συγκυβερνά με τον Σαλαμινομάχο Καμμένο και τον αντισημίτη συνονόματό του, με το κόμμα της Ξουλίδου και του Χαϊκάλη, με τους Κατρούγκαλους και τους Νικολόπουλους, με τα ρετάλια και τα ξέφτια του βαθιοπασοκισμού. Τι ντροπή και τι κατάντια για ανθρώπους που, αν μη τι άλλο, πέρασαν κάποτε από την ανανεωτική αριστερά, όπως ο Βούτσης και ο Φλαμπουράρης, ο Φίλης και ο Παπαδημούλης.

Αλλά και τι να πει κανείς για το ρόλο που έπαιξαν επίσης διάφοροι καθηγητές και άλλοι «προοδευτικοί διανοούμενοι» (κατά κανόνα, παντός καιρού) στο να προετοιμάσουν το έδαφος για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Κάποιοι φρόντιζαν επιμελώς να εφοδιάζουν τον ανυπόμονο για εξουσία ΣΥΡΙΖΑ με επιχειρήματα περί «ηθικού πλεονεκτήματος». Λίγο πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, ο καθηγητής Τσουκαλάς, εν συνεχεία βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, γνωστός μεταξύ άλλων και από την ευδόκιμη υπηρεσία του στην «υποδοχή εθελοντών» ενόψει του 2004, έγραφε σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα: «Συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με το 1821. Μόνο που ο αγώνας αυτή τη φορά είναι κατά της Ιεράς Συμμαχίας των αγορών»! Όσο για τον «διανοούμενο» κ. Ξυδάκη, υπουργό Πολιτισμού (sic) τότε των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα έρθει να προσθέσει και αυτός το βέλος του στη φαρέτρα της συριζαίικης πολιτικής επιχειρηματολογίας. Προκειμένου να απομυθοποιήσει(;) το στόχο της πάση θυσία παραμονής της χώρας στο ευρώ, θα αναφωνήσει, ως μέγας αρχιερέας του εθνολαϊκισμού: «Και τι έγινε, δηλαδή; Επί διακόσια χρόνια η Ελλάδα μεγαλούργησε με τη δραχμή»!

Φαίνεται, μάλιστα, πως την αναφορά στην Ιερά Συμμαχία ο καθηγητής Τσουκαλάς τη θεώρησε πολύ πετυχημένη. Έτσι, μόλις προχθές, τη μέρα που σύρονταν αυτές οι γραμμές, έγραφε στο «Βήμα της Κυριακής»: «Για πρώτη φορά μετά το 1989 φαίνεται να διαγράφονται προϋποθέσεις για την αποδυνάμωση της νέας Ιεράς Συμμαχίας των πλανόδιων υπερεπικρατειακών κεφαλαιούχων, για την αποκατάσταση της εμβέλειας των χαμένων αξιών, των καταπιεσμένων ονείρων και των ουτοπικών προγραμμάτων, την αφύπνιση των λαών από τον λήθαργο. [...] Ίσως λοιπόν να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο επικείμενο Βατερλώ της κυρίαρχης έως σήμερα γνώμης». Άραγε, αυτοί οι άνθρωποι έχουν βρει κάποιο μαγικό φίλτρο που το πίνουν και τους κάνει να βλέπουν την πραγματικότητα όπως θα την ήθελαν, ή απλώς μας δουλεύουν;