Με έκπληξη που μετατράπηκε σε οργή παρακολούθησα ρεπορτάζ της τηλεόρασης σύμφωνα με το οποίο ένας Έλληνας ολυμπιονίκης στον ακοντισμό (στην πραγματικότητα έβδομος, αλλά στη λαρτζ χώρα μας η έννοια της λέξης «νίκη» έχει ένα κάποιο εύρος) διαμαρτύρονταν εντόνως που το κράτος δεν του έχει ακόμα δώσει το πριμ (έτσι λέγεται το δώρο στον αθλητισμό)των 30.000 ευρώ που κάποτε του υποσχέθηκε. Η έκπληξη και η οργή μου προφανώς δεν είχαν να κάνουν με την κρατική αναξιοπιστία. Ούτε οφείλονται στη διαπίστωση πως οι αθλητές που αγωνίζονται «για την Ελλάδα και τους Έλληνες και το Εθνόσημο» δεν έχουν καμία διάθεση να το κάνουν με το αζημίωτο. Η έκπληξη και η οργή μου οφείλονται στην απειλή που ξεστόμισε ο ακοντιστής, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, ισχυρίστηκε πως αν το ζήτημα του δεν διευθετηθεί μπορεί να φτάσει στα άκρα και –διαβάστε και φρίξτε– να πάει να δουλέψει! Και όχι απλώς να δουλέψει, αλλά να δουλέψει ως σερβιτόρος!!! Όπως, επί λέξει, είπε και ο ίδιος στην συγκλονισμένη δημοσιογράφο «εγώ, ο Ολυμπιονίκης, αναγκάζομαι να ψάξω δουλειά μέχρι και για σερβιτόρος... μπορείτε να αντιληφθείτε τι τραγικότητα έχει αυτό το πράγμα;»
«Την αντιλαμβανόμαστε, ω μικρέ Θεέ, και ταπεινά σου ζητάμε συγνώμη που αφήσαμε να οδηγηθείς στην ξεφτίλα της μισθωτής εργασίας» είναι, προφανώς, η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί στο παραπάνω ερώτημα. Και δε νομίζω πως χρειάζεται να γράψω πολύ περισσότερα για να καταδείξω το μέγεθος της παρακμής στην οποία βρίσκεται η κάποτε ωραία μας χώρα. Μια παρακμή που αναγκάζει όχι κάποιον ασήμαντο, όπως έναν γιατρό ή έναν δάσκαλο ή έναν βιολόγο, αλλά έναν άνθρωπο που πετάει μακριά ακόντια να δουλέψει –και μάλιστα ως σερβιτόρος– για να ζήσει.
Κάποιοι πονηροί, εχθροί της πραγματικής Ελλάδας, ισχυρίζονται πως το να είσαι καλός σερβιτόρος είναι μια δουλειά εξαιρετικά δύσκολη και γίνεται ακόμα δυσκολότερη από τη στιγμή που ξέρεις πως ακόμα κι αν είσαι ο καλύτερος σερβιτόρος στην Ελλάδα καμία πολιτεία δεν πρόκειται ποτέ να σου υποσχεθεί χρήματα. Και οι πονηροί συνεχίζουν: ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει κανέναν πριμ από το κράτος στους σερβιτόρους που διακρίνονται στη δουλειά τους, είναι το οτι η δουλειά του σερβιτόρου είναι μια πραγματικά χρήσιμη δουλειά χωρίς την οποία η ζωή μιας κοινωνίας θα γίνει πολύ δυσάρεστη. Γι αυτό και ο σερβιτόρος πληρώνεται για τη δουλειά του και δεν απαιτεί κρατικά πριμ. Αντιθέτως το να πετάς μακριά ακόντια είναι μια δουλειά την οποία, τους τελευταίους αιώνες, δεν τη χρειάζεται απολύτως κανείς και αν έπρεπε να φανταστούμε τη ζωή στον πλανήτη χωρίς ακοντιστές η φαντασία μας δεν θα χρειάζονταν να κουραστεί πολύ καθώς η μόνη διαφορά θα ήταν ένα αγώνισμα λιγότερο στα πρωταθλήματα στίβου και μια Σακοράφα λιγότερη στη Βουλή. Για να καταλάβετε πόσο αδιάφορη είναι η ικανότητα να πετάει κανείς μακριά ακόντια (λένε οι πονηροί ανθέλληνες) ας υποθέσουμε πως κάποιος διοργάνωνε μια εκδήλωση όπου το μόνο που θα συνέβαινε θα ήταν το πέταγμα του ακοντίου από τον συγκεκριμένο αθλητή και έβαζε εισιτήριο. Είναι βέβαιο πως στις κερκίδες δεν θα εμφανίζονταν παραπάνω από 10 άτομα κι αυτά μάλλον θα είχαν κάποια συγγενική σχέση ή κάποια υποχρέωση στον ακοντιστή. Το εντελώς άχρηστο της ασχολίας του είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει τον άνθρωπο που πετάει μακριά ακόντια να περιμένει το κρατικό δώρο προκειμένου να ξεφύγει από τη βάσανο της εργασίας.
Φυσικά όλα τα παραπάνω είναι ανοησίες και όπως θα σας διαβεβαιώσουν όλοι οι ακοντιστές, αλλά και όλοι οι κρατικώς χρηματοδοτούμενοι αθλητές, αλλά και όλοι οι κρατικώς χρηματοδοτούμενοι καλλιτέχνες, αλλά και όλοι οι κρατικώς χρηματοδοτούμενοι που απαιτούν από την πολιτεία να τους πληρώνει για να κάνουν το κέφι τους, είναι υποχρέωση του κράτους να χρησιμοποιεί τα λεφτά των φορολογούμενων προκειμένου να πληρώνει κάποιους συμπολίτες μας ώστε να μπορούν να αφοσιωθούν στο χόμπι τους και να το τελειοποιήσουν και να το φτάσουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Ασχέτως αν η αδιαφορία του κοινού για το συγκεκριμένο χόμπι είναι τόσο μεγάλη ώστε τόση ώρα να διαβάζετε για έναν σπουδαίο Έλληνα αθλητή του ακοντισμού και να μην έχετε ιδέα ποιος είναι. Κι ακόμα κι αν σας πω πως είναι ο έβδομος στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, πάλι, οι περισσότεροι από σας, δεν θα ξέρετε ούτε το όνομά του.
Και καλώς δεν θα το ξέρετε, γιατί το όνομα δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως ο σπουδαίος αυτός Αθλητής είναι και ένας σπουδαίος Έλληνας. Ένας πραγματικός Έλληνας που όχι μόνο απαιτεί να εισπράξει από το κράτος επειδή έκανε καλά κάτι εντελώς άχρηστο που όμως του αρέσει, αλλά που ταυτόχρονα υποτιμά και κάθε άνθρωπο που κάνει κάτι που ίσως να μην του αρέσει αλλά είναι στ’ αλήθεια χρήσιμο για όλους. Μπορεί να ήταν 7ος στους Ολυμπιακούς, αλλά είναι πρώτος στην ελληνική καρδιά μας και δικαίως απαιτεί να του κάνουμε δώρο 30.000 ευρώ επειδή κάποτε πέταξε μακριά τα ακόντια του και μπράβο του.
10°
