Η συμμετοχή μου στο μεταπολιτευτικό φοιτητικό κίνημα (1974-1981) ως μέλος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, η μετέπειτα ανάμιξή μου στα της ΕΑΡ και του αρχικού Συνασπισμού (1989-1992) αλλά και η συγγραφή του πρώτου βιβλίου μου, του «Η γενιά του Πολυτεχνείου» (Δελφίνι, 1993), μ' έφεραν σε επαφή, στενότερη ή πιο απομακρυσμένη, με εκατοντάδες αξιόλογους ανθρώπους που σήμερα είναι 55-65 χρονώ.
Πολλοί απ΄ αυτούς διέπρεψαν ή και διαπρέπουν στην πολιτική, την εκπαίδευση, τις εκδόσεις, την επιστήμη, τη δημοσιογραφία, την Τέχνη, τα πανεπιστήμια και λοιπούς τομείς – άλλοι διάσημοι, άλλοι λιγότερο διάσημοι κι άλλοι εντελώς άσημοι, αλλά όχι γι’ αυτό και λιγότερο αξιόλογοι. Στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά (λιγότερο) και της Νέας Δημοκρατίας και τις οικουμενικές ή σχεδόν οικουμενικές, είχα και έχω αρκετούς γνωστούς. Δεν γράφω ονόματα γιατί δεν έχει νόημα.
Τη δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα τη θεωρώ κατά τι λιγότερο τραγική από την πρώτη. Εντάξει, μπορεί να μην έχει Βαρουφάκη, Χαϊκάλη ή Στρατούλη (ούτε Κωνσταντοπούλου πρόεδρο της Βουλής), εξακολουθεί όμως να διαθέτει κάτι Καμμένους και κάτι Φλαμπουράρηδες κι άλλους ανάλογους, όπως εξακολουθεί να έχει –φευ– τον ίδιο πρωθυπουργό.
Αλλά ακόμα και σ΄ αυτή την κυβέρνηση, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι αξιόλογοι, γιατί αυτή η κατηγορία πολλές φορές δεν προβάλλει τον εαυτό της, κι επομένως μπορεί να λανθάνει κανένας άγνωστος δουλευταράς (π.χ. υποπτεύομαι ότι ο Χουλιαράκης μπορεί να είναι τέτοια περίπτωση). Μα ακόμα κι αν υπάρχει ένας μόνο αξιόλογος υπουργός (στατιστικά απίθανο, θα είναι κι άλλοι), ένας μόνο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, αυτός είναι σίγουρα ο Γιάννης Μουζάλας, υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής.
Με το Μουζάλα ήμασταν σύντροφοι κνίτες τη δεκαετία του ’70. Λίγο μεγαλύτερός μου εκείνος, γιος οικοδόμου αν θυμάμαι καλά, φοιτητής Ιατρικής – ενώ εγώ της Φιλοσοφικής. Κάναμε αρκετή παρέα τότε: εκδρομές, φεστιβάλ, κορίτσια, αφισοκολλήσεις, ταβέρνες, ίσως και τίποτα πρέφες ή πόκες – όλα τα σχετικά της εποχής και της ηλικίας και της «στράτευσης», τελοσπάντων. Το ότι ο αδερφός μου ο Γιάννης στη συνέχεια μπήκε επίσης στην Ιατρική (σήμερα είναι χειρουργός μαστού), μας έφερε ακόμα πιο κοντά, για ένα διάστημα.
Από τότε που μεγαλώσαμε βρεθήκαμε δυο φορές όλες κι όλες, για μια κειμενογραφική δουλειά που νομίζω πως δεν προχώρησε. Παρακολουθούσα όμως την εξέλιξή του όλα αυτά τα χρόνια, αφού τον έβλεπα στη χάση και στη φέξη στην ειδησεογραφία. Μάθαινα και τίποτα ακόμα νέα, μέσω του αδερφού μου.
Γυναικολόγος καλός και φημισμένος, από τους πρώτους –αν όχι ο πρώτος– που επιδίωξε και γέννες στο νερό (αν ήθελε η έγκυος), ο Μουζάλας μπορούσε να κάθεται πάνω στη φήμη του και να κονομάει, κάνοντας για παράδειγμα ακριβοπληρωμένες καισαρικές, όπως τόσοι και τόσοι. Αντί γι’ αυτό, χωρίς να εγκαταλείψει πλήρως το επάγγελμά του και βέβαια τις φυσιολογικές γέννες, επέλεξε τους Γιατρούς του Κόσμου και δόθηκε στο ανθρωπιστικό έργο του: Ιατρική για τους φτωχούς, τους απελπισμένους, τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τους εξαθλιωμένους – σε δεν ξέρω κι εγώ πόσες χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Ξαφνικά, τον είδα υπουργό στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Θάνου. Τον καμάρωσα από μακριά. Και τώρα, είδα με χαρά ότι ο Τσίπρας τον κράτησε στην ίδια θέση. Και είναι, βέβαια, εξωκοινοβουλευτικός– καθώς του ταιριάζει. Ας το ξαναγράψω λοιπόν: Αν στη δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα υπάρχει ένας μόνος κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, αυτός είναι ο Γιάννης Μουζάλας.
Γεια σου λοιπόν Γιάννη, που έχουμε τόσα χρόνια να βρεθούμε από κοντά. Συγχαρητήρια για το πόστο, που ξέρω πως θα το τιμήσεις –ήδη το τιμάς– και καλή σου επιτυχία στη δύσκολη δουλειά.
Υ.Γ. Αν κανείς δεν ξέρει για τι πράγμα μιλάμε όταν λέμε «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» κι από το τι πέρασε ο Μουζάλας κι ο κάθε Μουζάλας (γιατρός, νοσηλευτής, διοικητικός) στη διεθνή αυτή οργάνωση, ας γκουγκλάρει τρεις λέξεις από κάτι πολύ πρόσφατο: Κουντούζ, Αφγανιστάν, νοσοκομείο.
18°
