Edito 541

Είναι περίπου δυο εβδομάδες τώρα, που η Ρωσία διεξάγει πολεμικές επιχειρήσεις στη Συρία. Κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων παρακολουθούμε βομβαρδισμούς πόλεων, θανάτους αμάχων. Η Δύση την κατηγορεί ότι δεν βομβαρδίζει τους ισλαμοφασίστες του ISIS αλλά την αντιπολίτευση για να στηρίξει τον Άσαντ. Πάντως, έτσι ή αλλιώς, είναι μια στρατιωτική επέμβαση. Παραδόξως, κανένας Καζάκος δεν στήνει λαϊκά δικαστήρια όπως τότε με τον Κλίντον. Διαδηλώσεις στη ρωσική πρεσβεία δεν γίνονται, κανείς δεν κατηγορεί τους «φονιάδες των λαών», κανείς δεν μιλάει για δολοφονίες αμάχων, δεν διαβάζουμε ρεπορτάζ για τις «έξυπνες βόμβες» και το «εμπλουτισμένο ουράνιο», δεν καταγγέλλουμε τον πόλεμο. Πού πήγαν όλες εκείνες οι ευαίσθητες ψυχές; Όλοι θυμόμαστε τη ζωή μας μια συνεχή καταγγελία, ένα μόνιμο «ενάντια», στους βομβαρδισμούς, τις επεμβάσεις, τους θανάτους αμάχων. Τώρα γιατί τόση σιωπή; Εκτός αν το θέμα δεν ήταν ο πόλεμος, αλλά η προπαγάνδα εναντίον της Δύσης. Κάποιοι πρώην βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, από το κομμάτι του Σύριζα που έγινε εξωκοινοβουλευτικό, θεωρήθηκαν αυτές τις μέρες ανεπιθύμητα πρόσωπα στην Ουκρανία. Κατηγορήθηκαν ότι υπεράσπιζαν τα συμφέροντα της Ρωσίας η οποία έχει επιτεθεί και καταλάβει ουκρανικά εδάφη. Είναι πολύ διαφορετικό να είσαι εναντίον του πολέμου, από το να διαλέγεις πλευρά ανάμεσα στους εμπόλεμους και να συστρατεύεσαι αναλόγως.

Καθώς ο πολιτικός χρόνος έχει επιταχυνθεί την τελευταία δεκαετία, παγκοσμίως αλλά στην Ελλάδα πολύ περισσότερο, έχουμε την ευκαιρία να ξαναδούμε και να ξανασκεφτούμε όλα όσα ακούγαμε τόσα χρόνια. Να τα ξαναδούμε από άλλη πλευρά, να συγκρίνουμε συμπεριφορές στις ίδιες καταστάσεις. Πριν λίγες μέρες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ευχαρίστησε δημοσίως τους Αμερικανούς γιατί βοήθησαν στις διαπραγματεύσεις με το μνημόνιο. Κανείς δεν θεώρησε ότι πρέπει να το σχολιάσει, αν πράγματι βοήθησαν καλά έκανε ο άνθρωπος. Όμως δεν έχεις μεγαλώσει, 20 χρόνια τώρα, ακούγοντας και πιστεύοντας ότι ύψιστη απόδειξη υποτέλειας ήταν το «ευχαριστώ» στους Αμερικάνους του Σημίτη, όταν βοήθησαν να αποτραπεί ο πόλεμος στα Ίμια; Μέσα στο καλοκαίρι ψηφίστηκε το τρίτο μνημόνιο, η τρόικα επέστρεψε στην Αθήνα, πρέπει να τελειώσει γρήγορα η αξιολόγηση για να πάρουμε τη δόση, δήλωσε ο πρωθυπουργός. Στο πρώτο μνημόνιο δολοφονήθηκαν 3 άνθρωποι στη Μαρφίν. Στο δεύτερο κάηκε η Αθήνα. Στο τρίτο κάναμε μπάνια, ήταν τα πικρά σχόλια των ημερών στα κοινωνικά δίκτυα. Εντάξει, πέρασαν χρόνια και γίναμε σοφότεροι, αλλά ούτε μια διαδήλωση; Πού είναι αυτοί οι άνθρωποι που κάθε μέρα έκλειναν τους δρόμους, εισέβαλλαν στα υπουργεία, τόσοι εφαρμοστικοί νόμοι, τόσες περικοπές συντάξεων, τόσοι φόροι και ούτε μια απεργία στην ΕΡΤ με τη γνωστή καρτέλα «στάση εργασίας για να αντιταχθούμε στο μνημόνιο»; Ο πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ συνελήφθη για παράνομη εκπομπή, πού είναι οι ηρωικοί αγωνιστές να φωνάξουν «ψυχή βαθιά» στα κάγκελα σκαρφαλωμένοι;

Χιλιάδες κενά, εκατοντάδες σχολεία δεν άνοιξαν, λένε τα δελτία ειδήσεων. Εντάξει, αυτό συνέβαινε πάντα, αυτό συμβαίνει και τώρα, πού είναι όμως εκείνος ο συμπαθής κύριος συνδικαλιστής που κατηγορούσε κάθε χρόνο τέτοια εποχή το «νεοφιλελευθερισμό»; Έγινε πολιτικός, υποψήφιος ευρωβουλευτής. Και στα νοσοκομεία είναι χάλια η κατάσταση, είναι πολύ χειρότερη απ’ ό,τι ήταν πριν ένα χρόνο γιατί οι πιστώσεις έχουν μειωθεί κι άλλο, κάτι πρέπει να γίνει, όλοι το λένε, πού είναι όμως εκείνοι οι αγανακτισμένοι νοσοκομειακοί που δυο χρόνια δεν άφηναν τον Άδωνι Γεωργιάδη να μπει ούτε μέσα σε ένα νοσοκομείο; Λύθηκαν τα προβλήματά τους; Έχουν τώρα σύριγγες και αναλώσιμα; Ή έγιναν πια υπουργοί και υφυπουργοί; Κατά έναν περίεργο τρόπο, καμιά «μικρή Σάρα» δεν πεθαίνει πια από τη φτώχεια γιατί άναψε μαγκάλι, τα παιδάκια δεν πηγαίνουν πεινασμένα στα σχολεία, δεν αυτοκτονούν πια οι άνθρωποι. Αλλά αφού η ίδια η κυβέρνηση λέει ότι φέτος και το 2016 ο προϋπολογισμός θα είναι χειρότερος από το 2014, ότι η ύφεση επιστρέφει, η ανεργία μεγαλώνει, αφού τα πράγματα είναι χειρότερα, πώς εξαφανίστηκαν η «ανθρωπιστική καταστροφή» και η «κοινωνική γενοκτονία»; Τρώμε «αξιοπρέπεια»;

Κάθε μέρα στις ακτές των νησιών μας ανασύρονται πτώματα δυστυχισμένων, γιατί κανείς τώρα δεν κατηγορεί το Λιμενικό για το θάνατο αθώων στο Φαρμακονήσι, γιατί κανείς δεν λέει τον Δρίτσα «δολοφόνο» όπως έλεγαν πέρυσι τον Βαρβιτσιώτη; Τόσοι άνθρωποι στους δρόμους και τις πλατείες, τόσες ψυχές χωρίς βοήθεια, γιατί κανένας δεν κάνει κατάληψη στη Νομική για να δώσουμε άσυλο σε όλους τους μετανάστες; Μάθαμε προσφάτως ότι ο Ρωμανός δεν κατάφερε να πάει ποτέ στη σχολή που θα φοιτούσε, τι έκαναν έναν ολόκληρο χρόνο εκείνες οι ευαίσθητες μανούλες που κάθε μέρα έγραφαν φλογισμένα στο φέισμπουκ για το «παιδί», τον έχουν ξεχάσει; Πού ήταν όλο το 2015 εκείνοι οι υπέρμαχοι της «παιδείας για τους φυλακισμένους», έχουν άλλες δουλειές πια; Έγιναν γραμματείς υπουργείων και της Βουλής;

Τη Δευτέρα ο Αλέξης Τσίπρας έκανε άνοιγμα στις προοδευτικές δυνάμεις, ποιες είναι οι προοδευτικές δυνάμεις, αυτοί δεν ήταν τα φερέφωνα των δανειστών, τα όργανα των ξένων, οι Ολαντρέου πότε έγιναν προοδευτικές δυνάμεις; Ο Γαπ που είχε πει για την ελληνική διαφθορά «συκοφαντούσε την Ελλάδα», όταν το είπε ο νυν πρωθυπουργός στη συνδιάσκεψη με τον Κλίντον έλεγε απλώς την αλήθεια; Κάποτε η συγκυβέρνηση Πασόκ με ΝΔ στηλιτεύτηκε ως εσχάτη προδοσία, ως απεμπόληση των αριστερών ιδεωδών από τη σοσιαλδημοκρατία. Τουλάχιστον ο Βενιζέλος δεν πήγε στο Σύνταγμα να πανηγυρίσει με τον Σαμαρά, όπως ο Καμμένος με τον Τσίπρα. Τώρα που ο Σύριζα έχει «συντροφικές σχέσεις» με τους ανεξάρτητους Έλληνες των καραμανλικών υπουργών είναι ακόμα προδοσία ή τώρα πια σκέτος ρεαλισμός;

Συμπαθείς δε συμπαθείς το Ποτάμι, ωστόσο ξέρεις, το ’χεις ακούσει δημοσίως χίλιες φορές ότι είναι όργανο της διαπλοκής, ότι ο Σταύρος είναι άνθρωπος του Μπόμπολα. Τώρα που έχει περάσει 1,5 χρόνος, έχεις ακούσει μια φορά, έστω μία, ένα στοιχείο, ένα μόνο, που να το αποδεικνύει αυτό; Τον Γενάρη η αντίθεση «παλιό-νέο» που πρόβαλε το Ποτάμι ήταν «απολίτικη», τον Σεπτέμβριο που την υιοθέτησε ο Α. Τσίπρας γιατί του τελείωσε το αντιμνημόνιο, έπαψε να είναι απολίτικη; Όταν η Φώφη ζητούσε την τρίτη θέση για να μη βγει η Χ.Α. ήταν λιγότερο απολίτικο απ’ όσο όταν το έλεγε ο Θεοδωράκης;

Μεγαλώσαμε με το «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς, την απλή και άδολη αναλογική, το χωρισμό εκκλησίας-κράτους. Ζούμε τη Δεύτερη Φορά Αριστερά, κανείς δεν αγγίζει το μπόνους των 50 εδρών, κανείς δεν αγγίζει την εκκλησία, εξοπλισμούς όμως 500 εκατομμυρίων, τους πρώτους στην κρίση, κάναμε.

Δεν μπορώ να πω, πέρα από τα αστεία, είναι πολύ θετικό ότι δεν «χτίζονται» τώρα καθηγητές στα πανεπιστήμια, ότι δεν γίνονται επεισόδια κάθε μέρα, ότι δεν κυνηγάνε με καφέδες τους εκπροσώπους της ευρωπαϊκής κοινότητας, ότι δεν δέρνουν πολιτικούς. Ούτε απεργίες, εδώ που τα λέμε, βλέπω. Αλλά από την άλλη είναι κι απογοητευτικό, αν κάτσεις μια στιγμή να σκεφτείς, ότι το 90% όσων ξέρεις, όσων έχεις ζήσει, όσων πιστεύεις, όσων βλέπεις γύρω σου στο δημόσιο διάλογο, την πολιτική ζωή, τα μέσα ενημέρωσης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά Προπαγάνδα. Απλή και κυνική χειραγώγηση στη μάχη για πολιτική εξουσία, τίποτε άλλο παρά επικοινωνία, το μόνο παιχνίδι που ξέρει καλά το πολιτικό σύστημα. Το μόνο στο οποίο διαπρέπει ακόμα, διαμορφώνοντας μια κοινή γνώμη συγχυσμένη και μπερδεμένη που μπορεί να δεχτεί όλα και τα αντίθετά τους, χωρίς να ξέρει καν τι της φταίει.