Δεκαπέντε μέρες έχουν περάσει από την ιστορική 20ή Σεπτέμβρη. Από τη μαγική ημερομηνία όπου ο περήφανος ελληνικός λαός αψήφησε το «πραξικόπημα» των Ευρωπαίων και κατακεραύνωσε το «παλιό» δίνοντας αυτοδυναμία στο κόμμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τι είδαμε αυτό το δεκαπενθήμερο; Πολλά και διάφορα. Καταρχήν τον πεφωτισμένο πρωθυπουργό μας, Αλέξη Τσίπρα, να χασκογελάει αμήχανα αδυνατώντας να κατανοήσει έστω και μία λέξη από τα αμερικάνικα αρκανσασιακά αγγλικά του Μπιλ Κλίντον και λίγο αργότερα να απέχει από μια συνεδρίαση για τον ISIS επειδή τα Σκόπια κατέβηκαν ως «Μακεδονία». Είδαμε χιλιάδες μετανάστες να συνωστίζονται στην πλατεία Βικτωρίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο για τους ίδιους όσο και για τους κατοίκους της περιοχής. Είδαμε τον Πάνο Καμμένο να συμμετέχει σε κιτς φιέστα χουντικής αισθητικής όπου η ναυμαχία της Σαλαμίνας τιμήθηκε με καραγκούνες που ανέμιζαν αμερικανικές και κουβανέζικες σημαίες και με χριστιανικές ορθόδοξες δοξολογίες. Είδαμε τη συμπαθή και προοδευτική (έχουν απομείνει και δυο-τρεις τέτοιοι στον ΣΥΡΙΖΑ) Σία Αναγνωστοπούλου να προαναγγέλλει την απλοποίηση της διαδικασίας απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών και 24 ώρες αργότερα τον προϊστάμενό της Νίκο Φίλη να την «αδειάζει» κάνοντας τεμενάδες στον κ.κ. (που έλεγε και ο Καρταζαφέρης) Ιερώνυμο. Είδαμε τις Σκουριές να ξανανοίγουν – όπως αναμενόταν άλλωστε, αφού το κλείσιμό τους αποτελούσε απλώς ένα προεκλογικό τρικ των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να πείσει κάποια γίδια να παραμείνουν στο μαντρί. Και, φυσικά, είδαμε 903 επίορκους δημόσιους υπαλλήλους (με κάποιους από αυτούς να βαρύνονται με κατηγορίες για παιδεραστία ή εμπόριο ναρκωτικών) να επιστρέφουν θριαμβευτικά στα πόστα τους. Είδαμε και πολλούς φόρους. Μόνο διάθεση για μεταρρυθμίσεις δεν είδαμε πουθενά.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, βγαίνουν δύο συμπεράσματα:
Α. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον εγκαταλείψει τις όποιες αριστερές ευαισθησίες του. Έχει πλέον συγχωνευτεί πλήρως με τους ΑΝΕΛ και αποτελεί ένα αμιγώς εθνικιστικό, ψευτοπατριωτικό κόμμα. Είναι το κόμμα των αγανακτισμένων πολιτών, το κόμμα που διαχρονικά θα ψήφιζαν αυτοί που πήγαιναν στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, στις λαοσυνάξεις για τις ταυτότητες και φυσικά στους ΑγαναΧτισμένους του 2011.
Β. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι παντελώς ανίκανοι να βγάλουν πέρα το πρόγραμμα με αποτελεσματικό και δίκαιο τρόπο. Δεν μπορούν. Δεν θέλουν.
Φοβάμαι πως έρχεται για μας η «Μέρα της Mαρμότας», εκείνη η εξαιρετική κωμωδία όπου ο υπέροχος Μπιλ Μάρεϊ ζει συνεχώς την ίδια μέρα. Στην περίπτωσή μας θα πρόκειται για την επανάληψη του επταμήνου Ιανουάριος-Αύγουστος 2015. Αυτή τη φορά βέβαια δεν θα απαιτήσουμε να μας χαρίσουν το χρέος (όπως ουσιαστικά έκανε τότε ο Τσίπρας) αλλά θα θεωρήσουμε δεδομένο το κούρεμά του. Οι Ευρωπαίοι, που θα βλέπουν πως δεν γίνεται καμία μεταρρύθμιση και πως η ελληνική οικονομία συνεχίζει να εκτροχιάζεται, θα αρνούνται και ο Αλέξης θα ξαναρχίσει τα γνωστά για «αυτή την Ευρώπη που δεν θέλουμε», για τις «ευρωπαϊκές πλατείες που γεμίζουν από άτομα (σ.σ. καλομαθημένους συριζαίους φοιτητές) που διαδηλώνουν για την Ελλάδα» κ.ο.κ. Οι διαπραγματεύσεις θα οδηγηθούν σε αδιέξοδο, θα επιβληθούν νέα και αυστηρότερα κάπιταλ κοντρόλ, θα ξανακούσουμε μπαρούφες του στιλ «Δις ιζ ε κου» και σύντομα θα βρεθούμε μπροστά στην επιλογή 4ο μνημόνιο ή δραχμή. Εκεί δεν αποκλείεται να φάμε και κάνα ακόμα δημοψήφισμα στη μάπα γιατί, πέρα από όλα τα άλλα, ο Αλέξης είναι και αμεσοδημοκράτης. Κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων θα φτάσουμε στο Grexit. Ένα Grexit που εκείνη τη στιγμή θα μοιάζει πια με ανακούφιση.
Η «Μέρα της Mαρμότας» του Μπιλ Μάρεϊ είχε χάπι εντ. Αυτή του Αλέξη Τσίπρα θα τελειώσει πολύ άσχημα. Και το σίκουέλ της θα είναι μια εφιαλτική ταινία καταστροφής.
15°
