Πήγε ο Αλεξάκης της καρδιάς μας στον ΟΗΕ και σε στημένη μηχανή (από τα χεράκια προσφιλούς πλούσιας κυρίας) στην πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και τα έκανε μπιπ και ματαμπίπ. Ο Αλεξάκης ωριμάζει και αναβαθμίζεται. Έχει πλέον επάξια καταστεί μια Άτζελα Δημητρίου της πολιτικής μας ζωής. Η ΥΕΝΕΡΤ ΤΟΥ Καθεστώτος να είναι καλά, να ενημερώνει τον οχλοπολτό ότι τα πήγε περίφημα.
Όπως πάντα ανεπαρκής, λειψός και ακατάλληλος, ο εκλεκτός μας πήγε κουβαλώντας την Εθνική Εικόνα και ασελγώς την λέρωσε, πιπερολογώντας μπροστά στα μάτια της διεθνούς Κοινότητας και Κοινής Γνώμης. Είτε δολίως είτε από αδυναμία κατανόησης, επιμένει να αναπιπιλάει («απορία ψάλτου βηξ») την μπουρούχα περί κουρέματος χρέους και λιτότητας.
Η φιλολογία Τσίπρα περί χρέους και η Ιαπωνία…
Κρύβει, όμως, από το καθ’ ημάς ισλάμ (οι κουτόφραγκοι και το καλούμενο για επενδύσεις ομογενειακό στοιχείο δεν μασάνε) το κορυφαίο μας πρόβλημα πέντε χρόνια τώρα. Ότι όσο δεν γίνονται μεταρρυθμίσεις, άλλο τόσο η βαριά λιτότητα νομοτελειακά θα αίρεται σαν δαμόκλεια σφαλιάρα υπέρ τις κενές κεφαλές μας… Άρα και οι ποθούμενες επενδύσεις δεν θα έρχονται ποτέ. Ας δούμε γιατί.
Γράφεται συχνά, αλλά εμείς εδώ κάνουμε τα παγώνια. Έχουμε λόγο χρέους προς ΑΕΠ 173% και ο Αλεξάκης της καρδιάς μας κλαψογκρινιάζει. Ισχυρίζεται ότι αυτό τάχα είναι το αντιαναπτυξιακό μας βαρίδι. Αλλά ήδη ξοδεύουμε ελάχιστα για τοκοχρεωλύσια. Ενώ οι δανειστές από την αρχή μας είχαν πει «εσείς το έλλειμμα και τις μεταρρυθμίσεις κι εμείς το χρέος», κάτι που από το PSI είναι ήδη δρομολογημένο.
Όμως, η Ιαπωνία που έχει λόγο χρέους προς ΑΕΠ 246%(!), μπορεί και δανείζεται από τις αγορές με κόστος 0,4%(!)... Γιατί αυτή και όχι εμείς; Απλώς διότι, παρά τις αλεξάκειες ταπεινωτικές για κάθε κορόιδο ψευδολογίες, η Ιαπωνία έχει αυτό που είναι σημαντικό και που δεν έχουμε εμείς. Την ικανότητα να διαχειριστεί το χρέος της.
Αυτή η ικανότητα φαίνεται και από το ιαπωνικό κράτος δικαίου. Δεν την τσούζει η φοροδιαφυγή, η (τόση) διαφθορά, η έλλειψη τάξης, ασφάλειας, σταθερότητας και –μοιραία– ανταγωνιστικότητας. Βρίσκεται στις κορυφαίες διεθνώς θέσεις, ενώ εμείς αντίστοιχα χτυπάμε τον πάτο των εθνών.
Έτσι, στην Ιαπωνία πάνε με χίλια οι επενδυτές, τόσο για τα ομόλογά της (αγορά χρέους), όσο και για παραγωγικές επενδύσεις… Και δανείζεται φτηνά και τονώνει την ανάπτυξή της, που της συμπληρώνει τα φορολογικά έσοδα, ώστε να διαχειρίζεται το χρέος της. Έχει σοβαρό λαό η Ιαπωνία. Και σοβαρές κυβερνήσεις. Έχει μεγαλύτερο χρέος από το δικό μας. Αλλά τα καταφέρνει. Εμείς όχι.
Είναι ολοφάνερο ότι για να πλησιάσουμε τις κορυφαίες ιαπωνικές επιδόσεις (σε διαχείριση χρέους και επενδυτικό περιβάλλον), δεν μας λείπει το επονείδιστο αίτημα περί κουρέματος του χρέους μας. Μας λείπουν οι μεταρρυθμίσεις, που θα μας φέρουν πιο κοντά στο ιαπωνικό επίπεδο κράτους δικαίου, συνεπώς και οικονομικού και επενδυτικού περιβάλλοντος…
Όλα τα άλλα, τα αρχιδιαπραγματευταράδικα, τύπου «τουλάχιστον ο Αλέκσης διαπραγματεύτηκε και μάτωσε για την ακσιοπρέπειά μας, τώρα τα ίδια θα κάνει και για το χρέος, ώστε να ‘ρθουν επενδύσεις», είναι μπον πουρ λ’ οριάν. Είναι πιπεριές Φλωρίνης. Και ταραμάς, για να τον μασάνε αρμοδίως τα μηρυκαστικά που γεμίζουνε τις κάλπες με το σύνθημα «Πήγαινέ με, όπου θέλεις, ταξιτζή!»…
Η διαφθορά Κατρούγκαλου διώχνει τις επενδύσεις!
Σιγά σιγά το έθνος, ένα ένα, όλα τα εμπεδώνει. Όπως και με την αντιμνημονιακή απάτη, έτσι και για το χρέος και τη λιτότητα, θα καταλάβει ότι από άλλα υποφέρουμε. Από την άρνηση ΤΟΥ Καθεστώτος να καθαρίσει από τη Διαφθορά.
Ας δούμε σχετικά την θλιβερή ιστοριούλα του κ. Κατρουγκάλου, που κάθιδρως προχτές έλεγε άλογα, μασώντας τα περί μη επανόδου των επίορκων. Τώρα, όμως, είναι αργά για δάκρυα. Δεν θα γλιτώσει από την Ιστορία τον επίζηλο τίτλο του Διαφθορέα. Γιατί, πρωτοφανώς δόλια, έπαιξε με το γνωστό κόλπο των κοιμώμενων «πειθαρχικών συμβουλίων», κλασικό κλειδί διαφθοράς.
Επίορκοι: δυο φορές αθλιότερη η κατρουγκαλιά. Τους έταξε πελατειακά, δίνοντάς τους ελπίδες διάσωσης, για να αρπάξει την ψήφο τους, «κλέβοντας» εμάς τους υπόλοιπους. Και τώρα «κλέβει» και τους ίδιους τους επίορκους, που τελικά δεν θα τους σώσει, αφού (όπως ήξερε) τίποτε δεν θα τους έσωζε από την κατακραυγή. Η πελατειακή ψηφοθηρική συναλλαγή, όμως, είχε πλέον ήδη συντελεσθεί, κερδίζοντας ηθικά και το εμπλεκόμενο συνδικαλισταριάτο. Απόλυτη ανέντιμη μαυρογιαλουριά…
Και πώς ακριβώς εγκληματίες, καταδικασμένοι από την Δικαιοσύνη, επανήλθαν στις υπηρεσίες τους με ψηλά το κεφάλι; Εξηγεί αρμοδίως ο κ. Ρακιντζής … Είναι σαφές ότι ο ονορέβολε Υπουργός / (εκών ή άκων, ας το κρίνει πολιτικά ο καθείς) μπλόκαρε την απομάκρυνσή τους, νομοθετώντας αλλαγή της σύστασης και λειτουργίας των πειθαρχικών συμβουλίων…
Και τι είν’ η Διαφθορά μας; Μην είν’ οι κάμποι;
Λοιπόν, τι είν’ η Διαφθορά μας; Μην είναι ο Άκης και τα χοντρά λιλιά; Ή μην είναι η φτήνεια της μικροδιαφθοράς που τρώει τον πολύ παρά; Όλα Διαφθορά μας είναι. Κι αυτά και εκείνα. Και κάτι που ’χουμε μες στην καρδιά και κράζει μέσα μας «διόρισέ με και εμέ τον φουκαρά». Οπότε, να πάλι το μαζί τα φάγαμε και το χαζό «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» (από ποιον κλεμμένα;)…
Διαφθορά δεν είναι μόνο η παράνομη χρηματική συναλλαγή. Διαφθορά είναι και η δόλια νομοθέτηση κατόπιν συναλλαγής. Είτε για άμεσο προσπορισμό χρήματος (ας θυμηθούμε τον χαριστικό υπέρ Κοσκωτά Νόμο Κουτσόγιωργα). Είτε για προσέλκυση κοψοχέρηδων ψηφοφόρων, που ελπίζουν σε (αντικοινωνική) επωφελή γι’ αυτούς διευθέτηση υπόθεσής τους.
Αυτό διασταλτικά εμπεριέχει και την τόσο γενικευμένη πανεθνικώς απλή ρουσφετολογία των βλαχοδημάρχων του καθ’ ημάς Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους (Π.Ι.ΠΑ.), που χρεωκόπησε ενσωματώνοντας υπερβατικά μαζί: εργατισμό, μικροαστισμό και μεγαλοαστισμό…
Γι’ αυτό ο κ. Κατρούγκαλος, που πάντα θέλει να φαίνεται ψηλότερος από όσο είναι, είναι ένα σύνηθες φαινόμενο της δημόσιας σφαίρας, επάξια επίλεκτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, του Κόμματος της Διαφθοράς, όπως εσχάτως περιγράφουμε.
Μόνη διαφορά του από τους άλλους είναι ότι οι παλιοί μαυρογιαλούροι ήταν απλώς κυνικοί: σου έλεγαν δώσε ψήφο και πάρε ψωμάκι για τα παιδάκια σου. Ενώ αυτός, έσχατης βαθμίδας διαφθορέας, έκανε εμπόριο ελπίδας (πέρα από εκείνο το περιβόητο 12%) με ξεκάρφωμα την απατηλή «πολιτική» αντιμνημονιακή επένδυση.
Και ψηφοθηρών, επιτείνοντας τον καταστροφικό σκοταδισμό, υπονομευτικά καθύβριζε τη λογικά επιτασσόμενη πολιτική. Και αυτήν λουφαγμένος τώρα εξαναγκαστικά εφαρμόζει, νομοτελειακά χειρότερη, κρυφογελώντας για την απάτη των τάχα ουδεπώποτε μειωθησόμενων συντάξεων…
Δουλίτσα του κάνει. Παίρνει ψήφους, δίνοντας αντικοινωνικά παροχές σε ιδιώτες (Π.Ι.ΠΑ.). Ασκεί Μικροδιαφθορά, δηλαδή Διαφθορά: το κουμπί της Ψωροκώσταινας, που αρνείται να μεταρρυθμιστεί βυθιζόμενη στο ατέρμον καθοδικό σπιράλ του Σκοταδιστικού Χρεωκόπου («Αριστερο»δεξιού) Πελατειακού Εθνολαϊκισμού.
Είναι και αυτός, μαζί με τον εν απολύτω συμπαιγνία πολιτικό του προϊστάμενο, τον Αλεξάκη της καρδιάς μας, ένα κλειδί της χρεωκοπίας του Αποτυχημένου Κράτους. Που τώρα μας τρέχουν φουλ για Αποτυχημένο Έθνος…
Υστερόγραφα
Σχεδόν ήδη έχουν γίνει ένα
Μακρύς είναι ακόμα ο κατήφορος για την εξοικείωση της Παΐσιας «Αριστεράς» με το φαιδρό, ώσπου να γίνουν ένα με τους πρώην στρατηγικούς εταίρους των ναζί. Γλυκά γλυκά κι ανώδυνα καταβυθίζονται στα χαμηλά της πλήρους ταύτισης, φορώντας στολές σαλαμινομαχίας, δίχως διόλου να ανησυχούν.
Και τώρα η ευθύνη περιέρχεται εις τους βυθούς
Τόσα και τόσα αστέρια αναδύθηκαν από το ακροδεξιό σύμπαν του κόμματος Νικολόπουλου. Ένα από αυτά είναι και η φιλενάς της Μαντάμ Ζντουπ, που τώρα μας εγκαταλείπει στον ενδεή πανικό μας. Έχασε μεν η Πολιτική, κέρδισαν όμως οι Καταδύσεις, Ραχήλ.
Παντελής ανικανότητα
Αλλάζει ο κόσμος, αλλάζουν οι ιδέες του, αλλάζουν και τα (εθνικά και διεθνή) θεσμικά του γκάτζετς. Αλλά η αντάξιά μας κυβέρνηση φαίνεται ανίκανη να κατανοήσει την αξία και τη χρήση τους, με τα γνωστά τράτζικ αποτελέσματα.
16°
